علی مغانی

 

شادی گل درشت یحیی گل‌محمدی و شاگردانش بعد از سوت پایان بازی، حامل یک پیام ویژه بود: برد پرسپولیس در بازی جمعه شب، حتی برای مربیان و بازیکنان این تیم هم یک پیروزی غیرمنتظره بود.

پرسپولیس این دربی را در شرایطی برد که جز همان صحنه منجر به گل، هیچ موقعیت مؤثری روی دروازه استقلال خلق نکرد و به اقتصادی‌ترین شکل ممکن، سه امتیاز این بازی را به خانه برد. فارغ از نتیجه‌ای که به دست آمد، به لحاظ فنی این یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های پرسپولیس در لیگ بیستم بود. با این اوصاف، طبیعی بود که مربیان و بازیکنان پرسپولیس در پایان بازی تا این حد غیرمتعارف خوشحال باشند.

این دربی می‌توانست با اعلام پنالتی زودهنگام روی مهدی قایدی یا ضربه سر سیاوش یزدانی که از روی خط برگردانده شد، نتیجه دیگری داشته باشد اما اتفاقات طبیعی بازی نباید مانع از نادیده گرفتن ضعف‌های استقلال در این بازی باشد. پیش از همه باید به اصرار فرهاد مجیدی برای دومین بازی پیاپی به استفاده از زنجیره دفاعی 3 نفره اشاره کرد. اینکه استقلال در پاییز 98 با دفاع سه نفره به زمین می‌رفته، دلیل منطقی برای بازگشت به این سیستم در بهار 1400 نیست. استقلال مدت‌هاست که به خط دفاعی 4 نفره عادت کرده و اگر مربی می‌خواهد، چنین تغییر بزرگی در تیمش ایجاد کند ابتدا باید مدت‌ها بر این اساس تمرین کند.

در واقع ایده ایجاد برتری عددی با استفاده از سه مدافع میانی در مقابل دو مهاجم پرسپولیس و بستن نیم فضاها برای محدود کردن هافبک‌های کناری پرسپولیس یعنی مهدی ترابی و احسان پهلوان، ایده هوشمندانه‌ای بود اما مشکل اصلی این بود که خود استقلال هم با این فرم جدید بازی بیگانه بود. نتیجه بی‌تمرینی روی آرایش جدید، همانی می‌شود که در صحنه منجر به تنها گل بازی دیدیم؛ وریا غفوری به عنوان وینگ بک سمت راست، به جای تحت فشار گذاشتن وحید امیری، فقط بازیکن پا به توپ پرسپولیس را اسکورت می‌کند و به ناگاه و صرفاً از روی عادت، جریان بازی را رها می‌کند و در سمت راست خط دفاعی مستقر می‌شود. نتیجه این فعل و انفعال، آن است که وینگ بک استقلال چند متر عقب‌تر از مدافعان میانی قرار می‌گیرد تا آل‌کثیر در عمق ایجاد شده، از توپ برگشتی استفاده کند. مشکل دیگری که استقلال با آن مواجه است، بی‌اثر بودن تعویض‌ها است. اگر دو تعویض لحظات پایانی را به خاطر زمان اندک نادیده بگیریم، با ورود فرشید اسماعیلی، شیخ دیاباته و داریوش شجاعیان که منجر به بازگشت استقلال به سیستم دفاع 4 نفره شد، هیچ تغییر محسوسی در شکل بازی ایجاد نشد و حتی می‌توان گفت، زهر حملات استقلال در دقایق پایانی کمتر هم شد. اینکه چرا تعویض‌های استقلال هیچ تأثیر ویژه‌ای در جریان بازی نمی‌گذارد، پرسشی است که مربیان استقلال باید به آن پاسخ دهند.

استقلال بعد از دو شکست پیاپی، عملاً شانس قهرمانی در لیگ بیستم را از دست داد. شکست در این دیدار حساس شاید تا مدت‌ها روی عملکرد فنی تیم هم تأثیر منفی بگذارد. در این شرایط تنها راه باقی مانده، موفقیت در جام حذفی و کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیاست؛ دستاوردهای کوچکی که صرفاً برچسب «ناکامی» را از روی استقلال برمی‌دارد.