لقب‌سازی برای بازیکنان، یکی از تفریحات عمده هواداران تیم‌هاست و در این بین، گاهی چشمه خلاقیت سکونشینان چنان می‌جوشد که القابی گاه خنده‌دار و گاه ماندگار برای بازیکنان رقم می‌زند. در این بین شاید این 10 لقب در تاریخ معاصر فوتبال کمتر از بقیه مورد توجه قرار گرفته و البته جالب هم باشد. گزارش فوتبال ۳۶۰ را بخوانید:

 

فلاناگان (کافوی اسکاسر)

احتمالاً غیر از خانواده و اقوام نزدیک فلاناگان، هیچ کس دوران نه‌چندان طولانی حرفه‌ای این بازیکن معمولی لیورپول را به یاد ندارد. پس طبیعی است که دادن لقب «کافوی اسکاسر»کمی برای او بزرگ و اغراق‌آمیز باشد!

 

استیوارت پیرس (روانی)

مدافع سابق تیم ملی انگلیس در زمان بازی، بازیکنی نترس بود و کمتر کسی توان کنترلش را داشت. او این خصلت را در دوران مربیگری هم حفظ کرد و به خاطر رفتارهای عجیب و غریب و عصبانیت کنترل‌ناپذیرش، لقب «روانی» را از سوی هواداران دریافت کرد. البته میمیک صورتش هم در این لقب‌گذاری بی‌تأثیر نبود.

 

خاویر هرناندس (چیچاریتو)

لقب او در واقع ترجمه «لوبیای کوچک» به زبان انگلیسی بود و در دوران پایانی حضور سرالکس فرگوسن افسانه‌ای روی نیمکت شیاطین سرخ آنقدر خاطره خوب ساخت که حالا همه نامش را با هیجان تکرار می‌کنند.

 

اولگنار سولسشائر (کودک چهره آساسین)

اگر به چهره او از زمان مطرح شدن به عنوان تعویض طلایی در منچستریونایتد اواسط دهه 90 تا همین روزهای هدایت شیاطین سرخ را به یاد بیاورید، متوجه می‌شوید گذر زمان هیچ تغییری در چهره همیشه جوانانه‌اش نگذاشته و کماکان «کودک چهره» صادره از منطقه «آساسین» در نروژ نامیده می‌شود.

 

کریس اسمالینگ (مایک)

مدافع کناری منچستریونایتد آنقدر متوسط بود که کسی روی سکوهای اولدترافورد به صرافت ساختن لقب برایش نیفتد اما در یکی از کنفرانس‌های خبری دوران مربیگری فن‌خال در منچستریونایتد، سرمربی هلندی 2 بار نام او را به اشتباه «مایکل اسمالینگ» تلفظ کرد و از آن زمان مطبوعات و هواداران شوخ‌طلب انگیسی نام کریس اسمالینگ را به مایک تغییر دادند!

 

هری مگوایر (تخته سنگ)

او نه به خاطر سایز بزرگ صورت بلکه به دلیل نمایش‌های درخشان در لسترسیتی و انتقال بزرگش به منچستریونایتد لقب «تخته سنگ» را دریافت کرد اما حداقل در فصل جاری به آن شکل قابل انتظار، وظایف یک تخته سنگ را به خوبی انجام نداده است!

 

دیان دابلین (پاکیزه)

صورت همیشه آراسته و تمیز ستاره سابق ویمبلدون و استون‌ویلا، یک لقب جالب را برایش به ارمغان آورد. حتی یک بار سر الکس فرگوسن از میزان آراستگی دابلین تعجب کرد. پس هواداران حق داشتند او را آقای «پاکیزه» بنامند.

 

ماسیمو تایبی (کور ونیز)

شهر رؤیایی ونیز همیشه یادآور احساسات جالب است اما دروازه‌بانی از این شهر آنقدر در دوران کوتاه حضورش در منچستریونایتد و در نقش جانشین اشمایکل اشتباهات عجیب و گل‌های بد دریافت کرد که به او لقب «کور ونیز» دادند. تصویر شکار شده از تایبی در زمان گذر توپ از بین پاهایش در جدال منچستریونایتد و ساوتهمپتون که یک گل ساده را به رقیب هدیه کرد، چنین لقبی را برایش به دنبال داشت.

 

روبرتو باجو (دم اسبی مقدس)

مرد سال 1993 دنیای فوتبال به خاطر شاد کردن مردم ایتالیا در بحرانی‌ترین لحظات و با توجه به مدل موی دم اسبی، لقب فوق‌العاده «دم اسبی مقدس» را دریافت کرد. دم‌اسبی‌ها معمولاً خونسرد نیستند اما باجو یک اسثتنا بود و با جدیت و خونسردی خاصش ثابت کرد لایق این لقب است.

 

نیکولاس آنلکا (بداخلاق)

آنلکا حداقل از نظر ظاهری به شورانگیزی استعدادش در بدو حضور در آرسنال در سال 1997 نبود. این بازیکن بداخلاق از زمان نامیده شدن به عنوان ستاره آینده دنیای فوتبال در ورزشگاه هایبوری تا پایان دوران فوتبالش حدود 10 باشگاه عوض کرد اما اخلاق بدش تغییر نکرد!