سام ستارزاده
پس از قهرمانی در لیگ شانزدهم، پرسپولیس را همواره بهعنوان تیمی با دفاع نفوذناپذیر میشناسیم که عناوین دفاعی لیگ را هرساله درو میکند. گذر از دوران برانکو به گابریل کالدرون و یحیی گلمحمدی نشان داد که ساختار دفاعی تشکیل شده قرمزها با تغییرات کادرفنی تا حد بسیار خوبی ساخته است اما سازگاری این ساختار دفاعی با تغییرات در بدنه بازیکنان، ویژگی عجیبی بود که این فصل در دفاع پرسپولیس متبلور شد.
شاید کمتر کسی تصور میکرد که پس از جدایی علیرضا بیرانوند و شجاع خلیلزاده و با خلأ یک مدافع راست قابل اطمینان، سرخهای پایتخت بتوانند ۷ دیدار متوالی در لیگ قهرمانان آسیا از جایی غیر از ضربات پنالتی گل نخورند اما نهتنها چنین آماری برای مدافع چهارساله عنوان قهرمانی لیگ در آسیا ثبت شد، بلکه شاگردان گلمحمدی با دریافت تنها ۸ گل نیمفصل اول و میانگین امید گل محتمل شده 66/0 در فوتبال باشگاهی ایران مانند فصل گذشته دستنیافتنیاند.
جالبتر از ثبات در انسجام دفاعی پرسپولیس این است که برخلاف آمار تیمی درخشان، از حیث فردی دفاعی نام هیچکدام از سرخپوشان غیر از حامد لک در لیست برترینهای لیگ دیده نمیشود. سیدجلال حسینی در ۳۹ سالگی خود سه گل تأثیرگذار برای سرخپوشان زده. سعید آقایی نیز پیشتر با ارسال ۵ پاس کلیدی در لیگ قهرمانان آسیا، از پیشتازان آن بود اما از حیث تکل موفق، نبرد هوایی موفق و عملکرد دفاعی، جای خالی این دو و دیگر مدافعین پرسپولیسی به چشم میخورد.
البته در کیفیت ستودنی مدافعانی نظیر محمدحسین کنعانی، مهدی شیری و خود سعید آقایی و کاپیتان جلال تردیدی نیست اما آنچه آمار گواه بر آن دارد این است که درخشش پرسپولیسیها نه در فصل گذشته و نه در لیگ بیستم به عملکرد تکستارهها وابسته نبوده. از همین رو، تیمی که با بازی مالکانهاش مالکیت و فرصت خلق موقعیت را از رقبایش سلب میکند و با دفاع منطقهای و تیمی برنامهریزیشده و حمایت مثمرثمر دو هافبک دفاعی آماده، حتی با استفاده از کمال کامیابینیا در قلب خط دفاعی شکننده و متزلزل ظاهر نمیشود.
گلمحمدی قطعاً برای گذر از کوران مسابقات در زمستان و بهار به یک یا دو خرید دفاعی نیاز دارد. با این حال، صخرهای که در مقابل دروازه سرخها ساخته شده، بدون یک سنگ بزرگ دیگر هم صخره باقی خواهد ماند.