هوشنگ نصیرزاده

 

فدراسیون فوتبال یکی از شاخص‌ترین ‌تشکیلات ورزشی ایران است که انتخابات آن برای عموم جذابیت خاصی دارد. دهم اسفند ماه روزی است که نزدیک به نود نفر از صاحبان رأی که متشکل است از هیأت‌های فوتبال و باشگاه‌ها در سالن اجلاس سران پای صندوق اخذ رأی جمع می‌شوند تا از بین شصت و چهار نامزد، یازده نفر را انتخاب کنند. در بین چهار نفر تأیید شده یعنی مصطفی آجورلو، شهاب‌الدین عزیزی‌خادم، علی کریمی و کیومرث هاشمی باید یک نفر صندلی طبقه چهارم خیابان دوازده متری سئول را برای چهار سال از آن خود کند. با توجه به جذابیت‌هایی که این صندلی دارد حتی بدهی سنگین 600 میلیاردی فدراسیون فوتبال توسط هر چهار نامزد انتخاباتی کمتر مورد توجه قرار گرفته و هر کدام با دادن وعده‌های مختلف فقط در تلاش برای کسب آرای مجمع هستند. وقتی پای صحبت هر چهار نامزد بنشینیم قابل فهم است که هر کدام تصور می‌کنند رأی اول فدراسیون از آن خودشان است؛ دلیل اصلی آن است که معمولاً ایرانی‌ها زمانی که در مقابل رأی‌دهندگان قرار می‌گیرند هیچ نوع پاسخ منفی به مراجعین نمی‌دهند. روی صندوق‌های اخذ رأی، انسان‌ها همیشه چیزی می‌نویسند که قبلاً بابت آن قولی نداده‌اند. در بین بیشترین مراجعه به رأی‌دهنده‌ها، مصطفی آجورلو نسبت به سایر نامزدها بیشترین حضور را داشته است. او با رفتن به شهرستان‌های محل اقامت اعضای مجمع، برنامه‌های خود را ارائه نموده است اما کمترین ارتباط و تماسی که با اعضای مجمع شده مربوط به علی کریمی است که او به شهرت خود اکتفا کرده و منتظر است که بابت آن از اعضای مجمع بیشترین آرا را کسب نماید. شهاب‌الدین عزیزی‌خادم هم بدون نواب رئیس وارد انتخابات می‌شود، زیرا هر دو نفر معرفی‌شدگان از سوی وی نتوانستند نظر تأییدکنندگان را برآورده سازند. به طور قطع ویژگی رئیسی که برای فدراسیون انتخاب می‌شود؛ علاوه بر اتصال به حاکمیت باید اهالی فوتبال را مطلع کند که می‌تواند از کیان فوتبال دفاع کرده و بدهی‌های 600 میلیاردی فدراسیون فوتبال را با گرفتن اعتبارات جدید تسویه نماید، توازن را بین باشگاه‌ها و هیأت‌های فوتبال برقرار کرده و از حیث سازماندهی نیروهای مجرب در ارکان فدراسیون به کار بگیرد. مجمعی که قرار است یکی از بین این چهار نامزد را روانه فدراسیون کند با تمام مجامعی که قبلاً برای فدراسیون تعیین تکلیف می‌کردند متفاوت است. صداقت و راستگویی در بین تک تک اعضای مجمع حال حاضر قابل مشهود است. این مجمع دارای استقلال و برای هیچ‌کدام از نماینده‌ها قابل نفوذ نیست و باید گفت که واقعاً این بار مجمع برای رأی دادن غیرقابل پیش‌بینی و مانند یک هندوانه در بسته است چرا که افراد فقط آنچه که در برگ رأی می‌نویسند می‌بینند.