سامیندرا کونتی 

 

 برای مدتی کوتاه، فلامنگو سوار بر ماشین زمان شد تا به گذشته برگردد؛ سال 2009 بود و درست مانند امسال، در هفته ماقبل آخر لیگ دسته اول برزیل، فلامنگو به صدر جدول رده‌بندی رسید. در روز آخر آن فصل فلامنگو، گرمیو را در ورزشگاه مملو از جمعیت ماراکانا شکست داد. با آرایش 2-4-4 و با ستاره‌های خود مانند دژان پتکوویچ و آدریانو، کیفیت بازی باشگاه منطقه ریودوژانیرو در سطح طبقه کارگری بود اما همان هم برای کسب پیروزی به لطف گلزنی رونالدو آنجلیم و قهرمانی در لیگ برزیل کافی بود.

پنجشنبه گذشته در هفته ماقبل آخر فصل جاری، فلامنگو برای اولین بار در فصل 2020 صدرنشین جدول شد. اتفاقی که نتیجه پیروزی‌ خانگی مقابل رقیب اصلی‌اش یعنی اینترناسیونال بود اما اینجا همان جایی است که وجوه تشابه میان قهرمانی امسال فلامنگویی‌ها با قهرمانی سال 2009‌شان به پایان می‌رسد. 11 سال پیش، هرگز از فلامنگو انتظار نمی‌رفت که قهرمان لیگ شود. در سال 2020 اما، آسمان سقف انتظارات از بزرگترین باشگاه برزیل برای دفاع از عنوان قهرمانی‌اش بود.

نتایج و عملکرد فلامنگو مطلوب و باب طبع این تیم و هوادارانش نبود. شاید این فصل یکی از آن استقامت‌های عجیب باشگاه را شاهد بودیم: فلامنگو از ناآمادگی، خوابیدن در باد قهرمانی 4‌گانه‌اش، بحران هویتی، شیوع کرونا و مصدومیت‌ها خودش را نجات داد تا برای فتح رقابت‌های داخلی در کورس قهرمانی بماند. فلامنگویی‌ها قصد نداشتند دست روی دست بگذارند تا هژمونی‌شان در فوتبال برزیل و آمریکای جنوبی پایان یابد، هژمونی که با هدایت ژرژ ژسوس آنقدر محکم شکل گرفته که بزرگترین موانع هم نتوانست آن را از بین ببرد. شاید در هفته‌هایی از فصل قهرمانی از چنگ فلامنگو خارج می‌شد اما در نهایت به تیمی برگشت که صاحبش بود.

فصل و لیگی که به خاطر شرایط ویژه‌اش به دلیل شیوع کرونا، در برخی مناطق کشور به «کوویدائو - 20» ملقب شد، یک جنگ فرسایشی تمام عیار بود. یک جنگ که در آن قدرت بدنی و استقامت برای رسیدن به موفقیت حرف اول را می‌زد و شاید بیش از تاکتیک و مسائل فنی به کار تیم‌ها می‌‌آمد تا اول بر رقبا و بعد بر خستگی یک برنامه پرفشار غلبه کنند و این خستگی برای فلامنگو حتی بیشتر هم بود چرا که مسیرش تا رسیدن به قهرمانی شکنجه‌آور به نظر می‌رسید. دستیار سابق پپ گواردیولا، دومنک تورنت جانشین ژسوس شد. با استخدام او، باشگاه ریودوژانیرو به دنبال جانشینی بود با همان ویژگی‌های فنی ژسوس، یک مربی با ایده‌های مدرن و دائماً در حال پیشرفت اما در واقع او هرگز نتوانست به محیط کاری جدیدش خو بگیرد که البته برنامه پرفشار و سایه سنگین موفقیت‌های ژسوس در گذشته، تا حدودی قابل توجیه بود. هر پیروزی که فلامنگو کسب می‌کرد به عنوان یکی دیگر از میراث‌های ژسوس به حساب می‌آمد اما برای هر باخت تورنت مسبب اصلی بود.

اما در روزهای نخست مربیگری تورنت، فلامنگو هرگز شبیه تیمی نبود که دارای تعادلی مناسب است و خیلی زود مدیران باشگاه همان کاری را انجام دادند که تمام همتایان برزیلی‌شان زیر فشار وارده از سوی هواداران انجام می‌دهند: اخراج سرمربی با وعده طلوعی جدید. اینطور شد که روجریو سنی آمد، یک مربی با زندگی دائماً در تکاپو که موظف شد فلامنگو را به قله فوتبال برزیل برگرداند. دروازه‌بان سابق سائوپائولو که همه او را به خاطر گل‌های پرشمارش کاملاً می‌شناسند، آمده بود که ثابت کند علاوه بر تبحر بر گلزنی در ضربات ایستگاهی، در مربیگری هم حرف‌هایی برای گفتن دارد و نتایج بعضاً ناامید‌کننده‌اش در تیم‌های قبلی تحت هدایت او معیاری درست برای قضاوت درباره‌ استعداد مربیگری او نیست.

در هفته‌های پایانی فصل نشانه‌هایی شکل گرفت که نشان می‌داد فلامنگو دارد خودش را به سبک و فلسفه فوتبال سنی وفق می‌دهد. مثلاً ویلیان آرائو تدافعی‌تر بازی می‌کرد و دیه‌گوی کهنه‌کار هم از فضای بیشتری که به او در خط میانی داده شد، لذت می‌برد. در هفته آخر، آنها از ابتدا تا انتهای نیمه اول بر سائوپائولو مسلط بودند، حداقل از نظر تملک توپ اما در آستانه نیمه اول گل خوردند زمانی که لوسیانو از فضای خالی که دیوار دفاعی روی یک ضربه کاشته به او داد نهایت استفاده را برد. قطعاً برای آن دسته از هواداران فلامنگو که ناراحتی قلبی داشتند، شب مناسبی برای تماشای فوتبال نبود. با وجود آن گل، هنوز فلامنگو قهرمان لیگ بود چون بازی اینترناسیونال رده دومی مقابل کورینتیانس مساوی پیش می‌رفت.

در ابتدای نیمه دوم، برونو انریکه که در نیمه اول تقریباً محو بود با یک ضربه سر از فاصله نزدیک گل تساوی فلامنگو را زد. چیزی که در ادامه رخ داد، یک نیمه کاملاً پراسترس و البته یک بازی نه چندان دلچسب از نظر کیفی از طرف دو تیم بود که سائوپائولو بار دیگر توانست با گلزنی پابلو تیکسیرا پیش بیفتد و نتیجه‌اش از هم پاشیدن انسجام فلامنگو شد. بدون انرژی، جهت و بینش. فلامنگو در آن دقایق لیاقت قهرمانی را نداشت. البته این موضوع درباره اینترناسیونال هم صدق می‌کرد، تیمی که در خانه‌اش مقابل کورینتیانس هم ضعیف بازی می‌کرد.

این قهرمانی، وقار و شکوه قهرمانی فلامنگویی‌ها در سال 2019 را نداشت. 90 دقیقه تمام شد اما 7 دقیقه وقت اضافه‌ای که اعلام شد استرس‌زا‌تر از تمام 90 دقیقه بود. دنیا بر سر هواداران فلامنگو آوار شد زمانی که فهمیدند اینترناسیونال در پورته‌الگره به کورینتیانس گل زده است هرچند زمانی که VAR آن گل را مردود اعلام کرد، نفس حبس شده در سینه آنها رها شد. به این ترتیب فلامنگو با وجود باخت 2 بر یک در خانه سائوپائولو به لطف تساوی بدون گل اینترناسیونال برابر کورینتیانس، برای اولین بار از روزهای اوج زیکو در سال‌های 1982 و 1983 توانست دو سال پی‌درپی قهرمان لیگ برزیل شود. البته این قهرمانی سبب نمی‌شود که تردیدها درباره توانایی روجریو سنی برای پیش بردن فلامنگو به سوی قهرمانی سوم از بین برود و مانع اخراجش از سوی هیأت مدیره باشگاه شود. با این اوصاف، فلامنگو یک بار دیگر نشان داد که در طولانی‌مدت شیوه استفاده از داشته‌هایش – یک تیم خوب، تجربه و نقشه راه – را برای تداوم پیروزی‌ها و تثبیت جایگاهش در قله فوتبال برزیل می‌داند.

منبع: فوربز