انواع ترسیم‌ها و تعریف‌ها از روش برگزاری مرحله گروهی فصل جدید لیگ فوتبال قهرمانان آسیا صورت گرفته است. برخی می‌گویند میزبانی هر یک از گروه‌های پنجگانه غرب آسیا به یکی از کشورهای این منطقه سپرده می‌شود و ایران توسط پرسپولیس در گروهی میزبانی را برعهده می‌گیرد که طبعاً در میان تیم‌های آن، نشانی از باشگاه‌های عربستانی نیست. به موازات همین مسأله، الهلال عربستان هم در گروهی میزبانی خواهد کرد که تیم‌های ایرانی در آن غایبند و برای میزبانی گروه‌های دیگر کشورهای قطر و امارات و امثال آنان در نظر گرفته شده‌اند. این حالت‌ها از زمانی باب و مطرح شد که قطر از میزبانی تمامی مسابقات مرحله گروهی دسته‌های مختلف کنار کشید. فصل پیش به سبب بلاتکلیف ماندن تیم‌های شرق قاره، قطر حتی جور آنها را هم کشید و کاری را کرد که قاعدتاً و لزوماً باید توسط کره، ژاپن یا چین صورت می‌پذیرفت. اما پس از انباشت این گونه مسابقات در دوحه و بالا رفتن ارقام بیماران کرونایی بر اثر کثرت رفت و آمدها و پس از اینکه قطر هزینه‌های زیادی را در این راه متحمل شد و بابت میزبانی مسابقاتی که بهره‌ای برای خودش نداشت، وقت و انرژی زیادی را هدر داد، مقام‌های قطری به این صرافت افتادند که در طرح‌های قبلی خود تجدیدنظر کنند و از این پس میزبانی‌های گسترده و بدون سود به حال خود را پذیرا نشوند و آهسته بیایند و آهسته بروند. با این اوصاف، بحث میزبانی احتمالی پرسپولیس برای مسابقات گروه خود و همچنین الهلال و سایرین برای گروه‌های مربوطه به یکی از مباحث اصلی فوتبال آسیا تبدیل شد و AFC راه‌های مختلفی را برای به سامان رساندن کار در ذهنش طراحی کرد و یکی از آنها، همانی است که پیش‌تر گفتیم و همگروهی‌های پرسپولیس را به تهران می‌کشاند تا در ورزشگاه آزادی روبه‌روی نایب قهرمان سال‌های 2018 و 2020 آسیا بایستند.

 

حتی در استادیوم‌هایی خالی

با اینکه این مسأله هنوز قطعیت ندارد و فقط یک طرح و البته پیشنهاد و درخواستی مستقیم از سوی سرخ‌های تهرانی و خیزبرداری آشکار آنها به سوی این هدف است، اما چون بحث میزبانی تمامی مسابقات توسط قطر برای دومین سال متوالی قدری دور از ذهن نشان می‌دهد، قرمزهای تهرانی از شانس قابل توجهی برای کسب میزبانی برخوردارند و AFC هم به سبب نتایج قوی سال‌های اخیر آنان، مانعی در این راه نخواهد بود. درست است که بازی در استادیوم خالی از تماشاگر آزادی امتیاز میزبانی را از آنچه همیشه به چشم دیده‌ایم، کمتر خواهد کرد اما در هر حال قرمزها بهتر می‌توانند در تهران به خواسته خود که عبور مجدد از مرحله گروهی و رسیدن به دور حذفی است، نائل شوند تا اینکه مسافر یکی از کشورهای غرب آسیا شوند که طبعاً حمایت از رقبای عربی پرسپولیس در آن بسیار بیشتر از چیزی خواهد بود که در تهران می‌بینیم و از حد چند فرد قلیل و عرب‌های مهاجر فراتر نمی‌رود. فوتبال ایران و پرسپولیس البته باید برای روز آخر مرحله گروهی فکری کنند زیرا دو دیدار آن روز باید به طور همزمان در دو استادیوم برگزار شود و اضافه بر آزادی، ورزشگاه دیگری هم به AFC معرفی شود و مهر تأیید بخورد.

 

هر 3 روز یک بار

بازی‌های تمامی گروه‌های غرب آسیا به طور فشرده و مجتمع از 25 فروردین تا 10 اردیبهشت 1400 انجام خواهد شد و البته گروه پرسپولیس یک روز زودتر (و در 9 اردیبهشت) به کار خود پایان خواهد داد. به این ترتیب و به سبک و سیاق آنچه در دوره 2020 این مسابقات دیدیم، تیم‌ها هر 3 روز یک بار به میدان می‌آیند تا هر یک از آنها 6 بازی مقرر را انجام بدهند و از هر گروه دو تیم بالا بروند و به مرحله یک‌هشتم نهایی برسند که شروع دور حذفی است. سال پیش چنین روش و برنامه‌ای به مذاق پرسپولیس چنان خوش آمد که با وجود داشتن فقط یک امتیاز از دو دیدار اولش (که پیش از ظهور کرونا جمع‌آوری شده بود) در چهار دیدار بعدی سه برد و فقط یک باخت را به ثبت رساند و در مرحله حذفی هم سه حریف توانمندش شامل پاختاکور ازبکستان و النصر عربستان را یکی پس از دیگری شکست داد تا تیم اول غرب آسیا شود و در فینال به مصاف اولسان هیوندای کره جنوبی برود که در شرق آسیا اول شده بود و البته فینال را به رقیب کره‌ای واگذار کند.

 

آرزوی همگانی

سرخ‌ها در صورت میزبانی مرحله گروهی این شانس را دارند که یک بار دیگر سرگروه شوند و به مرحله حذفی برسند و برای آن مرحله هم فکری اساسی کنند و شاید یک بار دیگر به فینال برسند. فینالی که همگان آرزو دارند از فینال‌های 2018 و 2020 آسیا مقابل کاشیما انتلرز ژاپن و اولسان هیوندای خوش فرجام‌تر باشد.