میعاد نیک

 

شاید از تیم فینالیست لیگ قهرمانان آسیا انتظار می‌رفت تا تیم قعرنشین لیگ بیستم را در خانه با قاطعیت شکست دهد اما در مسابقاتی که یک تیم بدون ذره‌ای بار تاکتیکی و فنی به صدر جدول تکیه زده، چنین اتفاقی غیرطبیعی نیست که سرخ‌ها هم افتان‌وخیزان به‌دنبال افزایش امتیازات خود باشند.

پرسپولیس گرچه در هفته‌های پیشین نمایشی سینوسی از خود برجای گذاشته اما تا حد امکان امتیازات را درو کرده و البته که یک بازی عقب‌افتاده را هم در برنامه‌های آتی خود می‌بیند؛ تک بازی حساسی که می‌تواند یا مانند یک میانبر در مسیر موفقیت قرمزها عمل کند و یا پرسپولیس را با سر به قعر چاه بفرستد.

سرخ‌ها در دیداری که با یاد و خاطره مهرداد میناوند آمیخته شده بود، ۳ امتیاز حساس را در خانه حفظ کردند اما این بُردن تا پای جان پیش رفت و هواداران پرسپولیس بارها مُردند و زنده شدند تا ماشین‌سازی شکست بخورد. بارها دیده‌ایم که بازیکنان تیم‌های شهرستانی و مخصوصاً قعرنشین به‌دلیل حساسیت‌های بالای تقابل با سرخابی‌ها و پیکان توجه افکار عمومی، بهترین نمایش‌های فردی‌شان را به اجرا در‌می‌آورند و این موضوع در بسیاری از موارد کار را برای اردوی پرسپولیس و استقلال سخت می‌کند.

ماشین‌سازی در نیمه دوم رویارویی با پرسپولیس چنان عملکردی از خود نشان داد که‌ مطمئناً اگر این روند بازی در ۱۲ هفته پیشین وجود داشت، هرگز جایگاه شاگردان سعید اخباری در قعر جدول نبود.

نکته مهم این دیدار اما تکرار سناریویی ا‌ست که در لیگ‌مان به آن عادت داریم. پرسپولیس با فرمول کسب ۳ امتیاز از دیدارهای خانگی و تساوی در بازی‌های خارج از خانه به گلات قهرمانی فکر می‌کند. شمشیر سربازان یحیی گل‌محمدی برای قلع‌وقمع کردن رقبا آنچنان بُرنده و تیز نیست ولی با حداقل تفاضل گل و حتی بدون بازی چشم‌نواز هم می‌توان به قهرمانی رسید.