سام ستارزاده

 

چه در ذوب‌آهن و شهرخودرو و چه در پرسپولیس لیگ نوزدهم، تیم‌هایی که یحیی گل‌محمدی در این سال‌ها بسته را می‌توان با اغلب مربیان داخلی متمایز و متفاوت دانست. مدافع متین و باهوش سال‌های نه‌چندان دور پرسپولیس و تیم‌ملی، در کسوت یک سرمربی بسیار کمتر از همتایان داخلی خود به فوتبال تدافعی و اقتصادی گرایش داشت و به ‌جای آن، بیشتر از دیگران نمایش مالکانه و با حوصله و طرح موقعیت بر مبنای استفاده از نقاط ضعف رقبا از تیم‌های وی دیده می‌شد اما نمی‌توان کتمان‌کرد که این خصیصه در چند هفته اخیر، در ارتش سرخ کمرنگ شده.

کاهش جسارت در شاکله تیمی قرمزها به ‌نظر امری موقت است. بی‌شک، افت روحی ناشی از نرسیدن به قهرمانی آسیا، جدایی ستاره‌های تأثیرگذار تیم و تا حدی، خستگی ناشی از فشردگی تقویم مسابقات، از جمله دلایل این تغییر شیوه در دیدارهای اخیر قرمزهای پایتخت بودند که گل‌محمدی و دستیارانش در ایجاد و رفع آنان نقش مؤثری ندارند و چاره‌ای جز پذیرش این عوامل برای آنان نیست. با این حال، این بحران، بحران موقتی است که گذر از آن، یکی از مهم‌ترین وظایف این روزهای امپراطور نیمکت پرسپولیس است.

دیدار مقابل ماشین‌سازی، یک فرصت ایده‌آل بود برای استفاده پرسپولیس از لغزش همزمان سایر مدعیان لیگ بیستم. نکته مثبت برای قرمزها، این بود که پس از گل وحید امیری، آنان کماکان تیم برتر میدان بودند و بخت‌های گلزنی بیشتری نسبت به رقیب سفیدپوش ایجاد می‌کردند اما در 30 دقیقه پایانی، این نقطه امیدوارکننده رفته‌رفته محوتر شد. این قابل درک است که پرسپولیس بدون بهره‌وری از مهارت‌های فردی ستاره‌های از دست رفته خودش نتواند به شادابی سال گذشته بازی‌کند. اگر موقعیت‌سوزی‌های مهدی عبدی اتفاق نمی‌افتادند، شاید قرمزها در مسیر متفاوتی گام برمی‌داشتند اما بازی اقتصادی مقابل قعرنشین لیگ، حتی با وجود تمام این محدودیت‌ها و حتی برای یک دقیقه، از پرسپولیسی که چهار قهرمانی شاهانه را یدک می‌کشد، پذیرفتنی نیست.

سرخ‌پوشان پایتخت پس از بازگشت از قطر، به‌خوبی با کمبودها و مشکلات داخلی و خارجی خود کشتی گرفته‌اند و 7 دیدار خود را با تنها یک شکست پشت سر گذاشته‌اند؛ اتفاقی که جدای از تبدیل آنان به بخت شماره یک قهرمانی نیم‌فصل روی کاغذ، از صلابت و پرستیژ برندشان در فوتبال باشگاهی با قدرت محافظت کرده. پرسپولیس، در 5 سال گذشته هیچ‌گاه تیمی نبوده که برای رسیدن به 3 امتیاز خانگی مقابل قعرنشین لیگ، به لحظات پایانی دل ببندد و به ‌درست یا غلط، از بازی جوانمردانه (سپردن اوت به تیمی که بازیکن مصدوم داده) چشم‌پوشی کند.

در آسمان کم‌فروغ و کم‌ستاره فوتبال ایران، پرسپولیس با همین دارایی فعلی نیز می‌تواند به بازیابی جسارت گذشته‌اش بیندیشد. هرچند جذب مهدی ترابی و بازگشت قریب‌الوقوع عیسی آل‌کثیر چهره رعب‌آور سرخ‌پوشان را دوباره در قاب فوتبال‌مان حکاکی خواهد کرد، ولی بازگشت شجاعت و درندگی نیم‌فصل دوم پرسپولیس هیچ هزینه و مانع سنگینی پیش روی خود ندارد.

احمد نوراللهی، امید عالیشاه، وحید امیری و سیدجلال حسینی از سال‌های نخست اوجگیری پرسپولیس برانکو، ارائه فوتبال شجاعانه و سیری‌ناپذیر را تجربه کرده‌اند و مزد آن را هم گرفته‌اند. مصاف با تراکتور و مس رفسنجان، فرصت‌های فوق‌العاده‌ای هستند برای تکرار آن تجربه شیرین، این‌بار با امپراطوری که قرار است نشان‌ دهد شاگردانش از پادشاهی خسته نمی‌شوند.