گزارش

سم پیلگر  

 

 جذاب‌ترین بخش داستان منچستریونایتد که خود را به قله جدول لیگ برتر رسانده این واقعیت عجیب است که آنها آنچنان هم خوب بازی نکرده‌اند. این نخستین بار بعد از قهرمانی فصل 2013-2012 با سر الکس فرگوسن است که شیاطین سرخ بعد از 19 بازی در صدر قرار می‌گیرند. قبل از پیروزی چهارشنبه شب برابر فولام، به دلیل برد منچسترسیتی و لسترسیتی در 24 ساعت گذشته به رتبه سوم سقوط کرده بودند اما برد 2 بر یک در کریون کاتیج به صدر بازشان گرداند. فعلاً قابل انکار نیست که یونایتد به شکل هوشمندانه و البته غیرمنتظره در کورس قهرمانی قرار گرفته است. بعد از باخت به آرسنال در 10 آبان یونایتد در 13 بازی شکست ندارد و 33 امتیاز به دست آورده.

با همه اینها اگرچه فصل دقیقاً به نیمه رسیده به سختی می‌توان بازی‌های واقعاً فوق‌العاده‌ای را از این تیم به یاد آورد. شاید بهترین آنها برد 2-6 برابر تیم ماجراجوی مارچلو بیلسا، لیدزیونایتد در اولدترافورد در دسامبر، پیروزی 4-یک در زمین نیوکاسل در اکتبر و برد 3-یک ماه نوامبر در ورزشگاه اورتون باشد اما بیشتر 9 پیروزی دیگر یونایتد در این فصل لیگ برتر سخت و پراسترس به دست آمده. یونایتد گاهی گل‌های فوق‌العاده زده و زیبا بازی کرده اما در مجموع این حس آزاردهنده در هواداران وجود دارد که با تیم ایده‌آلشان فاصله زیادی دارند. چهار پیروزی آخر یونایتد با یک گل اختلاف به دست آمده و همه می‌توانسته به شکل دیگری رقم بخورد. چهار روز بعد از کریسمس و در بازی با ولورهمپتون، یونایتد با گل دقیقه آخر مارکوس رشفورد که تغییر مسیر سببش بود، یک بر صفر برنده شد. در بازی بعدی که استون ویلا به اولدترافورد آمد، شایسته یک امتیاز بود اما یونایتد با پنالتی بحث‌برانگیز برونو فرناندز همه امتیازات را گرفت. این برد 2 بر یک در حالی به دست آمد که در دقیقه آخر اریک بایی مانع گلزنی کینان دیویس شد.

 در برنلی یک بار دیگر با تغییر مسیر توپ با یک گل برنده شدند و اگر تیم شان‌دایچ یکی از چندین فرصت دیرهنگام خود را گل می‌کرد، نتیجه دیگری رقم می‌خورد. چهارشنبه هم دقیقه 5 از میزبان خود گل خوردند اما بازگشت موفقی داشتند و برد نزدیک دیگری را به نام خود ثبت کردند.

اما بعد از آنکه به وسیله پوگبا پیش افتادند، یونایتد به شدت آسیب‌پذیر شد و روبن لوفتوس چیک دو بار فرصت‌های عالی برای کشاندن بازی به تساوی را از دست داد و در وقت‌های تلف‌شده ضربه سر الکساندر میتروویچ بعد از ساییدن به ران بایی با فاصله کمی به بیرون رفت.

فکر وسوسه‌انگیزی که در ذهن مربی تیم اوله‌گونار سولشر شکل گرفته شاید این باشد که وقتی تیمش بدون انجام بازی‌های فوق‌العاده و بدون ثبات آنچنانی می‌تواند به صدر جدول برود، اگر شروع به درخشیدن در زمین بکنند، چه می‌شود.

این باید زمینه‌ساز خوشبینی شود و این باور که یونایتد چه پتانسیل عظیمی درون خودش دارد، آنها در حال حاضر بین دنده دو و سه در جابه‌جایی هستند و هنوز به سرعت کامل نرسیده‌اند.

یونایتد دومین گلزن لیگ برتر تا اینجای فصل است -تنها لیورپول یک گل بیشتر از این تیم زده- و بخش‌های مهمی از خط حمله این تیم هنوز شکوفا نشده. نمونه‌اش میسون گرینوود که با زدن 17 گل در رقابت‌های مختلف فصل گذشته پدیده آینده‌داری به حساب می‌آمد اما در 13 بازی این فصل در لیگ تنها یک گل زده است. فصل قبل آنتونی مارسیال با 17 گل در لیگ بهترین گلزن یونایتد بود اما این فصل افت کرده و تا اینجا در 15 بازی تنها دو گل زده است.

تصور کنید اگر گرینوود و مارسیال مثل فصل درخشیده بودند، حضور یونایتد در کورس قهرمانی بسیار موجه‌تر از این جلوه می‌کرد. یونایتد اگرچه بهترین تیم لیگ برتر در بازی‌های خارج از خانه است و 8 برد و دو تساوی در خانه رقبا دارد، عملکردش در اولدترافورد جای پیشرفت زیادی دارد. این تیم با 4 برد در 9 بازی خانگی در رده نهم تیم‌های لیگ برتر از این حیث است، حتی پایین‌تر از استون ویلا و وستهم.

اگر سولشر بتواند اولدترافورد را به قلعه‌ای تسخیرناپذیر تبدیل کند یعنی همان چیزی که در روزهای بازی‌اش در یونایتد بود، شیاطین سرخ می‌توانند جایگاهشان در صدر جدول را تثبیت کنند. در حالی که بردن بدون خوب بازی کردن نشانه خوبی از یک قهرمان بالقوه است اما شاید برای همه فصل دوام نداشته باشد و یونایتد به چیزهای بیشتری نیاز دارد.

 

منبع: فوربز