نگاه

محمدقراگزلو   

 

اگر همه بحث‌های حاشیه‌ای و مسائل داوری بازی با فولاد را کنار بگذاریم، می‌توانیم کمی هم درباره خود فوتبال و آنچه درون زمین اتفاق افتاد حرف بزنیم. این همان چیزی است که طی دو سه روز اخیر کاملاً مسکوت مانده و درباره هر اتفاقی از این بازی حرف زده می‌شود الا خود فوتبال. فوتبالی که از ابتدا قابل پیس‌بینی بود سخت، سنگین، نفسگیر و نزدیک باشد. فوتبالی که پیش‌بینی کرده بودیم با توجه به تمرکز دو تیم روی خط میانی و حضور مهره‌های قابل در میانه میدان، یک جدال تاکتیکی به تمام معنا و ویژه خواهد شد و شاید تک‌صحنه‌ها و لحظات خاص در طول مسابقه تعیین‌کننده نتیجه بازی باشد.

پرسپولیس یحیی برای اولین بار مالکیت توپ را از دست داد. این مهم‌ترین اتفاقی است که بعد از بازی با فولاد می‌توان روی آن متمرکز شد. این اتفاق از آن جهت خاص به حساب می‌آید که تیم یحیی در تمام بازی‌های قبلی این فصل با بازی مالکانه حتی اگر نمی‌توانست گل بزند یا تعداد موقعیت‌های گلش به تعداد انگشتان یک دست نمی‌رسید حداقل از حیث در اختیار داشتن توپ دست بالا را داشت و می‌توانست به این ویژگی ببالد.

اتفاقاً این چیزی است که یحیی و کادرش هم به‌شدت دوستش دارند. او از زمان حضور در شهرخودرو و حتی با مهره‌ها و عناصری با کیفیت پایین‌تر نیز این فوتبال مالکانه را ارائه می‌داد و به همین خاطر تیم‌هایش به بازی روان و زیبا مشهور شده بودند.

مقابل فولاد اما اتفاق دیگری افتاد. آمار آخر بازی حکایت از برتری 53 به 47 فولاد در مالکیت توپ دارد. احتمالاً این همان فکتی است که فولادی‌ها به آن استناد کرده‌اند تا در بیانیه خودشان، مسأله مطرح شده در بیانیه پرسپولیس را نقض کنند و بگویند در این بازی تیم برتر میدان بوده‌اند.

واقعیت اینکه تاکنون هیچ تیمی نتوانسته بود مالکیت توپ را از پرسپولیس یحیی بگیرد و برای دقایقی طولانی سوار بازی باشد اما تیم نکونام این مهم را انجام داد و حتی اگر تعداد شانس‌های گل دو تیم برابر باشد آنچه به چشم آمد، حضور قابل توجه بازیکنان فولاد در زمین پرسپولیس، چرخاندن توپ در زمین مسابقه و البته ایجاد کارهای ترکیبی و خلق موقعیت بود که به شکل اصولی‌تری نسبت به پرسپولیس انجام می‌شد و همین باعث شده بود تا بیننده تلویزیونی به صراحت نمایش فولاد را برتر از پرسپولیس بداند.

این برای تیمی که حتی در مواجهه با تیم‌های قدرتمند لیگ قهرمانان موفق شده بود بازی مالکانه‌ای به نمایش بگذارد، یک قدم رو به عقب به حساب می‌آمد اما در همین روز پرسپولیس بعد از چهار تساوی متوالی برنده شد تا کادر فنی این تیم شرایط ویژه‌ای که تیم در آن قرار داشته را برای رسیدن به پیروزی در اولویت بداند و بحث بازی مالکانه و برتری مقابل تیم حریف از این حیث رنگ ببازد.

شاید عجیب باشد اما احتمالاً ضعف در این آیتم در همین تک بازی باعث شد پرسپولیس در حال حاضر دومین تیم لیگ برتر از لحاظ بازی مالکانه باشد. بعد از بازی‌های هفته یازدهم تراکتور تنها با 2 دهم درصد بالاتر از پرسپولیس ایستاده. آنها در 11 بازی به‌طور میانگین 8/55 درصد مالکیت توپ داشته‌اند و پرسپولیس 6/55 درصد.

هر چند این شکست مقطعی در این بازه زمانی چندان اهمیت ندارد اما واقعیت اینکه یحیی با وجود دستیابی به یک پیروزی سخت و نفسگیر و خارج شدن از بحران چند هفته‌ای از ایده‌آل‌های خود عقب افتاده است ولی کادر فنی پرسپولیس به این نکته اشاره دارند که در طول فصل و در برخی مسابقات چنین عقبگردی طبیعی است و بعد از چندین نمایش دلچسب و برتر باید به آنها اجازه داد یک گام هم به عقب بردارند.

واقعیت اینکه پرسپولیس در بازی‌های این فصل و بعد از بازگشت از فینال لیگ قهرمانان غیر از بازی با نساجی و استقلال که تیم برتر بود و البته نیمه نخست بازی با ذوب‌آهن در دو بازی مقابل سپاهان و فولاد و البته نیمه دوم بازی با ذوب‌آهن مشکلات عمده‌ای داشت که همه آنها به بازی مالکانه و از دست رفتن این آیتم هم ربط ندارد کما اینکه مقابل سپاهان مالکیت بالاتر را داشت اما نصف حریف موقعیت گل ایجاد کرد و در حالی امتیاز گرفت که می‌توانست بازنده باشد. یا در همین بازی مقابل فولاد، پرسپولیس برنده شد اما فکت‌های مسابقه به گونه‌ای است که اگر نتیجه به سود حریف رقم می‌خورد هم تعجب‌برانگیز نبود.

پرسپولیس به احتمال فراوان دوباره برتری‌اش در بازی مالکانه را از هفته بعد به رخ حریفانش خواهد کشید و یحیی، کادرش و هواداران پرسپولیس دوباره از این مدل بازی لذت می‌برند اما همچنان خلق موقعیت از کارهای ترکیبی و موقعیت دادن به حریف مشکلات بزرگتری است که نگران‌کننده به نظر می‌رسد و باعث شده پرسپولیس برای بردن جان به لب شود و طی 9 بازی اخیر فقط یک برد قاطع کسب کند.

پرسپولیس در برخی مسابقات مثل دیدار با سایپا، نساجی و استقلال به اندازه کافی موقعیت ایجاد کرده و تنها اتفاق نهایی یعنی گلزنی رخ نداده که بخشی از این مسأله به فقدان تمام‌کننده و کمبود مهره در خط حمله مربوط می‌شود و بخشی دیگر به مشکلات خط هافبک در انجام کارهای ترکیبی و خلاقانه اما در برخی مسابقات مثل بازی با سپاهان، فولاد و حتی دیدار با صنعت‌نفت و نفت مسجدسلیمان، هم خیلی کم موقعیت ایجاد کرده هم موقعیت‌هایی به حریف داده که در ادامه فصل می‌تواند نگران‌کننده باشد.

شاید هم برطرف شدن استرسی که بعد از فینال آسیا ایجاد و با تساوی‌های متوالی بیشتر شده بود به پرسپولیس و کادر فنی‌اش کمک کند تا در ادامه فصل هم به بازی مالکانه‌شان برسند و به اندازه کافی موقعیت گل ایجاد کنند هم به حریفان خود موقعیت ندهند و در شرایطی برابر با آنها قرار نگیرند که این مهم، هم مستلزم برخورداری از نیروهای توانمند در خطوط مختلف در فاز تهاجمی است و هم پایین آمدن اشتباهات فردی در فاز دفاع.