میعاد نیک

 

اتفاقی که این روزها آسمان اردوگاه سرخ را آلوده کرده و نفس‌ها را به تکاپو انداخته، حاصل اختلافات یک‌شبه نیست و ریشه در تصمیم‌گیری‌های غلط و ناکارآمدی‌های سیستماتیک دارد. همانطور که در فوتبال‌مان با قحطی مدیریت و تدبیر مواجه هستیم، نگرش حرفه‌ای هم در این فوتبال یافت نمی‌شود. ‌آش تا حدی شور شده که رئیس هیأت‌مدیره یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های آسیا چند فرد معلوم‌الحال را در یک دورهمی غیررسمی اطراف خود جمع می‌کند تا اسرار مگو و خفیه نهاد زیردست‌اش را برای‌شان تعریف کند؛ همانطور که سرمربی همان باشگاه به‌رغم عملکرد شائبه‌برانگیز ترجیح می‌دهد گلایه‌هایش را در رسانه‌ها بیان کند و آتش به آبروی باشگاه بزند، نه در جلسه با مدیرعامل باشگاه. فقدان دیدگاه حرفه‌ای در باشگاه پرسپولیس چنین عجایبی را پدید آورده؛ از سریال‌های دنباله‌دار اظهارات مهدی رسول‌پناه تا قهرهای تشریفاتی یحیی گل‌محمدی. سرمربی تیم فینالیست لیگ قهرمانان آسیا انگار فکر می‌کند مشغول به‌کار در لالیگای اسپانیا یا پرمیرلیگ انگلستان است که انتظار برقراری اصول و قواعد مدونی را دارد. شاید اگر یک قاعده کلی برای جذب سرمربی و کادرفنی در فوتبال ایران وجود داشت، با این شائبه‌های نقل‌وانتقالاتی هرگز نیمکت سرخ به گل‌محمدی نمی‌رسید. البته که رفتارهای مدیرعامل پیشین باشگاه پرسپولیس هم کم زننده و بیراه نبوده اما باید چاره راه را جایی دورتر از آن فیلم‌ها و چهارراه نظام‌آباد جست‌وجو کرد؛ جایی حوالی خیابان سئول و ساختمان وزارت ورزش و جوانان. دندانپزشک شخصی آقای وزیر به درست یا غلط بر مهم‌ترین مسند اجرایی و مدیریتی باشگاه پرسپولیس جلوس کرد و تصمیمات مهمی را هم در آن برهه زمانی رقم زد اما اشتباهات او و ادبیات کوچه‌بازاری‌اش نباید مسئولین حراست وزارتخانه و مدیرعامل امنیتی پرسپولیس را از اصل قضیه غافل کند. رسول‌پناه در اظهاراتش چنان از وجود دلالی‌ها و دست‌هایی در پشت‌پرده تیم پرسپولیس صحبت کرده که پرداختن به همین موضوعات برای سوژه سال تمام اعضای حراست وزارت ورزش و جوانان کافی‌ست. شاید برای شفافیت این موضوع به‌جای قربانی کردن رسول‌پناه باید به‌دنبال یحیی گل‌محمدی و رفتارهای مشکوک‌اش چرخید، مسائلی که قطعاً می‌توانند مهم‌ترین اتفاق امنیتی سال لقب بگیرند.