سی‌ام دی‌ماه مصادف با سی و یکمین سالگرد درگذشت مرحوم محمود نامجو وزنه‌بردار نامی ایران و جهان است. در طول تاریخ، ورزشکارانی به دلیل ثبت رکوردهایی نامشان در کشور و حتی قاره یا در جهان به ثبت می‌رسد و سالیان سال و تا زمانی که رکوردشان توسط ورزشکار دیگری ترقی نیابد، همچنان نامشان ثبت شده است.

اما تعداد محدودی از ورزشکاران هستند که به دلیل کسب نتایج اعم از تعداد قهرمانی در مسابقات جهانی و المپیک و یا ثبت رکوردهایی که نمی‌توان به آن دست یافت، همیشه و تا ابد نامشان در ورزش زنده خواهد ماند که مرحوم محمود نامجو یکی از این ورزشکاران به شمار می‌رود. او که در جهان به نام دینامیت کوچک معروف شده بود، گرچه نتوانست در المپیک مدال طلا کسب کند و در رقابت‌های جهانی نیز چهار مدال طلا، یک مدال نقره و دو مدال برنز کسب کرد اما یکی از این مدال‌های طلای جهانی باعث شد تا نام مرحوم نامجو همیشه در تاریخ ورزش قاره کهن ماندگار شود. وی در سال 1949 و در جریان مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان که در لاهه هلند برگزار شده بود با تیم ملی ایران در آن رقابت‌ها حضور یافت و با درخشش خیره کننده خود در میان بزرگان وزنه‌برداری، موفق شد مدال طلای آن رقابت‌ها را کسب کند.

این مدال طلا ارزش خاصی برای ورزش ایران و حتی ورزش قاره بزرگ آسیا داشت چون تا آن زمان هیچ ورزشکار آسیایی موفق نشده بود که مدال طلای جهانی را برای این قاره به ارمغان بیاورد و مرحوم نامجو موفق شد در رشته وزنه‌برداری اولین مدال طلای جهانی را برای قاره آسیا کسب کند تا نام این اسطوره وزنه برداری ایران تا ابد در ورزش این قاره ثبت شود.

شاید برای‌تان جالب باشد که بدانید نامجو که درواقع نام فامیلی درستش «نامجوی» بود، پدرش تقی‌خان و مادرش سکینه خاتون بود. تقی‌خان فرزند عبدالله خان پاپروسی و سکینه خاتون دختر اسدالله خان شهریاری، معروف به اسدی علاقه‌مند، است.

اسدالله‌خان از مشروطه‌خواهان بنام رشت بود که محمود او را در کودکی بابا اسدالله خطاب می‌کرد. تقی‌خان، پدر محمود، مردی خوش‌اندام بود و به ورزش هم علاقه داشت؛ به طوری که خود در جوانی روی موازنه عملیاتی جالب انجام می‌داد و سوارکاری هم می‌کرد. تقی‌خان ابتدا در سیقلان رشت در کار خرید و فروش مقواهای وارداتی از روسیه بود ولی پس از مدتی این شغل را رها کرد و در یک کارگاه سیگارسازی و جعبه‌سازی مشغول به کار شد.

محمود که بعدها دوستانش به وی چینی می‌گفتند، یازده ساله بود که به فکر ورزش افتاد. در این هنگام اصلاً به فکر قهرمانی نبود؛ شاید هم هیچ وقت باور نمی‌کرد روزی روی سکوی افتخار قهرمانی جهان، ‌آن هم نه برای یک بار، ‌بلکه برای چند بار قرار بگیرد. هدف او از ورزش، قوی‌شدن و تندرستی بود.