از قبل پیش‌بینی کرده بودیم این بازی به خاطر تقابل هافبک‌های قدر دو تیم تبدیل به جنگی تاکتیکی و در میانه میدان می‌شود اما فکرش را نمی‌کردیم پرسپولیس اینطوری توپ را به حریف بدهد و در نیمه زمین خودش مستقر شود و با کمترین تعداد نفرات حمله کند.

پرسپولیس دیروز در کانال‌های کناری یک تیم ناقص و عقیم بود. نیمه اول چند بار سعید آقایی نفوذ کرد اما سیامک نعمتی تقریباً در تمام طول مسابقه هیچ نفوذ و کار ترکیبی نداشت و خیلی کم دیده شد.

در مرکز زمین هم هافبک‌های پرسپولیس بازی را به حریف باخته بودند. در شرایطی که پهلوان و امیری نسبت به بازی‌های قبلی ناکارآمدتر نشان می‌دادند، کمال هم در مواجهه با هافبک‌های پرتعداد حریف خیلی سخت برنده می‌شد. در این میان میلاد سرلک تنها هافبکی بود ک بیشتر از بقیه توپ گرفت، با توپ پیش رفت و بازیسازی کرد اما حضور یک هافبک مؤثر و موفق برای پیش بردن پرسپولیس به سمت یک بازی برتر کافی نبود.

در پی شکست هافبک‌های پرسپولیس در مواجهه با عناصر میانی فولاد در بیشتر دقایق تیم نکونام مسابقه سوار بازی بود. شاید این اولین و تنها مسابقه‌ای بود که تیم یحیی مالکیت توپ را به حریف داد. یحیی و کادرش شیفته بازی مالکانه هستند اما انگار بعد از بازی با استقلال و آن همه مالکیت و موقعیتی که خلق کردند، دنبال این رفتند که فقط برنده بازی با فولاد باشند و کیفیت فنی در اولویت نبود.

آنها تنها به برد فکر می‌کردند و برای برد نقشه ریخته بودند اما کمی خوش‌شانس بودند که هم بعد از دریافت گل مساوی حریف گل نخوردند، هم در ثانیه‌های پایانی دوباره برتری‌شان از دست نرفت.

پرسپولیس مالکیت توپ را به فولاد داد و طبیعی بود با بازی مالکانه میهمان، این تیم هم به موقعیت گل بیشتری دست یابد و هم گل بزند که این گل با پنالتی جنجالی به دست آمد و تیم یحیی خوش‌شانس بود که موقعیت‌های بعدی حریف گل نشد و در نقطه مقابل این بار تیم او موقعیت‌شناس بود و از کمترین شانس گل، بیشترین بهره را برد و به پیروزی رسید.