داریوش شجاعیان سال‌هاست پیراهن استقلال را به تن می‌کند اما در کمتر بازی‌هایی بوده که او در ترکیب تیمش بدرخشد و به‌عنوان مهره‌ای گره‌گشا محسوب شود. شجاعیان که در سال‌های حضور در استقلال بارها با مصدومیت نیز مواجه شده در جبران پیروزی مقابل تراکتور به اندازه قایدی و دیاباته سهم داشت اما چون او یک خط عقب‌تر از این دو بازی می‌کرد عملکردش چندان به چشم نیامد. روی گل سومی که استقلال به ثمر رساند اما نقش داریوش انکارناپذیر بود. مهم‌تر از این پاس که پایه‌گذار گل سوم شد اما تلاش داریوش در پست جدید بود. او با استقرار در پست وینگر راست به‌نوعی وظایفی که پیش‌تر بر عهده وریا غفوری بود را در میدان بازی انجام داد تا از این پس شانس بازی در این جناح را هم داشته باشد. شجاعیان پیش‌تر در مرکز زمین به بازی گرفته می‌شد که غالباً مجبور بود در درگیری‌ها نیز شرکت کند اما بازی در این نقطه هم از احتمال مصدمیت‌های او می‌کاهد و هم فضای مناسبی در اختیارش قرار می‌دهد تا برای استقلال بازیسازی کند. شاید به همین دلیل هم بود که سرمربی استقلال تصمیم گرفت دقیقه 73 این بازیکن را از میدان بیرون ببرد تا نیروی او را برای بازی‌های آتی ذخیره نگه دارد. بی‌شک اگر شجاعیان طوری قدم بردارد که دوباره مصدوم نشود، می‌تواند در بازی‌های آتی عصای دست استقلال و محمود فکری باشد تا پیروزی‌های استقلال تسهیل شود. شجاعیان اگر به همین روند ادامه دهد احتمالاً تا پایان فصل شانس بیشتری در قیاس با دیگر بازیکنان خواهد داشت تا در این نقطه مستقر شود و برای استقلال به میدان برود.

 البته در جریان بازی با تراکتور غالب بازیکنان استقلال باطراوت بودند و به‌خوبی توانستند از موقعیت‌های خود بهره بگیرند. به‌جز شجاعیان، مسعود ریگی نیز از جمله خوب‌های تیمش بود و در میانه زمین تلاش بالایی داشت. رشید مظاهری نیز یک واکنش عالی داشت تا دروازه استقلال بعد از گل اول تراکتور دوباره باز نشود که اگر می‌شد محتمل بود تراکتور به سمت به ثمر رساندن گل سوم هم پیش برود که این اتفاق رخ نداد. در واقع اشاره به این نام‌ها به منظور آن است که هواداران استقلال از یاد نبرند بردن تراکتور فقط با درخشش دیاباته، قایدی و مطهری رقم نخورده و این بازیکنان هم در آن سهم داشته‌اند.