سعید فایقی

 

رسانه‌ای شدن دو اتفاق در روزهای اخیر دل هواداران ورزش را به درد آورد. طنزی که صدا و سیما از میوه‌خوری میهمانان فوتبال برتر به نمایش گذاشت و متأسفانه موضوع برخورد قهرمان المپیک تکواندو با دبیر سازمان لیگ به خاطر تأخیر در اعلام ورود ایشان به سالن. موضوع اول به خاطر یک انتقاد ساده که غزال تیزپای فوتبال ایران و جهان به مجری برنامه کرد برای نبودن لیوان آب و به قرار همین سؤال ساده به مزاج تهیه‌کنندگان عزیز خوش نیامده و منجر به پخش مراسم میوه‌خوری میهمانان گردیده. عزیزانی که آن روز در برنامه حضور داشتند انسان‌هایی وزین و مورد احترام و از گروه‌های مرجع جامعه بوده و هستند و روا نیست که به خاطر یک انتقاد ساده ما اینچنین برخورد نماییم. درست است که فضای امروز با توجه به تکنولوژی‌های نوین فضای شیشه‌ای است اما انصاف نیست جوی به وجود آوریم که الیت‌های جامعه ما حتی نگران میوه‌خوری هم باشند و ناچار شوند که منبعد در هر مراسمی شرکت می‌کنند صم ‌و بکم باشند، آنگاه چگونه کارشناسی کنند. مورد جناب آقای هادی ساعی عزیز هم به نوعی مشابه مورد اول است اما از زوایه‌ای دیگر. خدا وکیلی بسیار دور از ذهن می‌باشد که هادی عزیز به دلیل اینکه اسم‌شان را دیر اعلام کرده‌اند، برخورد فیزیکی کند. اگر خدای نکرده مبادرت به چنین کاری کرد وظیفه ما چیست؟ اگر ایمان داریم، اگر باور داریم، اگر اعتقاد داریم، خداوندگار عالمیان ستار‌العیوب است. در اینگونه موارد ما آبروی مؤمن را باید بریزیم یا اینکه اگر خدای نکرده عزیزمان مرتکب خطا هم شده باشد، ما افشا نکنیم و حرمت‌داری کنیم؟ مخصوصاً همه ما در حفظ حرمت و اعتبار قهرمانان وظیفه مضاعف داریم. این عزیزان نه تنها دارای اعتبار ملی که اعتبار قاره‌ای و جهانی هستند و ما وظیفه داریم که بزرگان‌مان را حفظ و حراست نماییم. ما را چه شده که به کوچکترین بهانه‌ای ارزش‌ها را زیر پا می‌گذاریم؟ وظیفه دینی‌مان ایجاب می‌کند عیب را بپوشانیم. وظیفه ملی‌مان به ما رهنمود می‌دهد که از قهرمانان که یکی از چهار پایه فرهنگ‌مان هستند، حراست کنیم. به عنوان عضوی از زیر مجموعه قاره پهناور آسیا حق نداریم صاحبان اعتبار آسیا را خدشه‌دار کنیم و اصول المپیک به ما دیکته می‌کند که المپین‌ها انسان‌های نادری هستند و دارای اعتبار جهانی و مورد احترام دنیا. مرحوم نامجو یک شعار داشتند و می‌فرمودند فرق قهرمان المپیک با قهرمان جهان این است که قهرمان المپیک قهرمان دنیا و جهان است و قهرمان جهان فقط قهرمان جهان. المپین‌ها خود یک دنیا هستند و انصاف نیست به سادگی از دست داده شوند. گرچه خواهید فرمود آنها باید قدر خود را خود بدانند. «مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید» فرمایش درستی است اما اگر عزیزی قدر خود را ندانست ما حق نداریم بی‌حرمتی کنیم. شما را به خدا از دارایی‌های‌مان حفظ و حراست کنیم و به راحتی آنها را از دست ندهیم.