استقلال و تراکتور از چند منظر به هم شباهت دارند، هر دو به اندازه کیفیت نیروی انسانی خود و به اندازه هزینه‌های گزاف خود به نتیجه نمی‌رسند. هر دو از خود ناراضی‌اند و هر دو همواره عامل هر ناکامی خود را دیگران معرفی می‌کنند. این روش و منش در تیمداری البته به جای و جایگاه جالبی نرسیده و موفقیت متناسب با سرمایه‌گذاری را به ثمر ننشانده است. استقلال و تراکتور در آخرین پرده از رویارویی خود در فصل گذشته رقابتی جانانه را در فینال جام حذفی پشت سر گذاشتند. در آن بازی البته استقلال مدعی بود که اگر مدیریت باشگاه آنچنان برای کادر فنی بحران نمی‌ساخت و تیم را دچار حاشیه نمی‌کرد، می‌توانست نتیجه‌ای بهتر بگیرد و فصل را با قهرمانی تمام کند. تراکتور نیز بعد از آن جام، نتوانست به ادامه مسیر با کادر فنی‌اش اعتماد کند و گرفتار ماجراهایی شد و نتوانست مسیرش را به خوبی ادامه دهد. استقلال و تراکتور هر دو سال‌هاست در اعتماد به مسیر مربیان خود و در حفظ و ثبات روی نیمکت مربیگری تیم‌های موفقی نیستند. تراکتور بیشتر و استقلال کمتر، هر دو با مربیان خود مسیرهای مطمئن و طولانی و موفقیت‌آمیزی را طی نکرده‌اند و باید عامل ناکامی‌ها را در این نکته جست‌وجو کنند. بازی امروز تراکتور - استقلال یادآور تمام این مسائل است. حالا دوباره استقلال و تراکتور در حالی به هم رسیده‌اند که بازهم نه استقلال به کادر فنی خود خوشبینی کامل دارد و نه تراکتور می‌داند تا چه روزی و چه مسیری همراه کادر فنی فعلی خواهد بود. همین نکته نشان می‌دهد که استقلال و تراکتور هر دو از تیم‌هایی در لیگ برتر هستند که انتخاب‌های شتاب‌زده برای نیمکت خود دارند، پشیمان می‌شوند و دوباره انتخاب شتاب‌زده بعدی از راه می‌رسد و این روند تا هر کجا و هر زمان که ادامه پیدا کند، می‌تواند قهرمانی در لیگ برتر را یک آرزوی دست‌نیافتنی جلوه دهد، مثل آنچه در سالیان اخیر گذشته است. بازی امروز تراکتور - استقلال می‌تواند برای کادر فنی برنده احتمالی در این بازی امنیت بیشتری پدید آورد اما حتی همین امنیت نیز شاید قوام چندانی نداشته باشد.