میعاد نیک

 

تقابل جنجالی و پرحاشیه سرخ‌ها و گاندوها پس از مدتی وقفه بالاخره در استادیوم آزادی برگزار شد اما همین تک بازی چهره جدیدی از تیم فینالیست آسیا را به رخ فوتبال ایران کشید. در هفته‌ای که استقلال توانست یک نیمه نمایش قابل قبول را عرضه کند، تیم یحیی گل‌محمدی بی‌برنامگی و البته ترس را سرلوحه کار خود قرار داد تا چندین دقیقه پیش از ضربه کارساز میلاد جهانی در دقیقه 90، بازی را به خودش واگذار کرده باشد.

پرسپولیس که طی سال‌های اخیر به تنها نماد ثبات و صلابت در فوتبال بی در و پیکر ایران تبدیل شده بود و همواره نوار عملکردی بدون فراز و نشیب و متعادلی را سپری می‌کرد، در دیدار عصر پنجشنبه نشان داد که دیگر شمایلی از آن تیم قهرمان را ندارد و تمام بذرهای کاشته شده توسط برانکو ایوانکوویچ، دیگر به بار نشسته و برداشت شده‌اند.

 گل‌محمدی که عنوان یکی از گرانقیمت‌ترین سرمربیان لیگ برتر را یدک می‌کشد و قرارداد یکی از دستیارانش با قرارداد تمام اعضای کادرفنی یک تیم لیگ برتر شهرستانی برابری می‌کند، یک بار دیگر این ایراد پنهانی را هویدا کرد که نمی‌تواند سرمربی بازی‌های بزرگ باشد و هر موقع که بازی گره بخورد، نمی‌شود روی توانایی‌هایش حساب باز کرد.

پرسپولیسی‌ها در شرایطی که از امتیاز میزبانی برخوردار بودند و می‌توانستند با عبور از سد ذوب‌آهن بحران‌زده هم شرایط جایگاهی خود در جدول لیگ را بهبود ببخشند و هم با روحیه‌ای مضاعف به مصاف سپاهان بروند، تمام رویاهای خود را با یک ضدحمله نقش بر آب دیدند تا مأموریت بازگشت پرچم سرخ به رده‌های بالایی لیگ برتر غیرممکن‌تر به‌نظر برسد.

 تیم یحیی در تقابل با افکار رحمان رضایی در لباس یک مجموعه ترسو ظاهر شد تا گل تساوی را زمانی بخورد که حامد لک وقت‌کشی می‌کرد و هافبک‌ها با گردش هرز توپ وقت را تلف می‌کردند. شاید این تیم خاص باشد و در سودای پنجمین قهرمانی متوالی اما خواص هم از یک جا معمولی می‌شوند و این پرسپولیس خیلی معمولی بود.