سام ستارزاده

 

در سطح فوتبال غرب آسیا، آمار الهلال و پرسپولیس را یکه‌تازان چهار سال اخیر می‌داند؛ دو تیمی که سهمیه کنفرانس غرب در فینال لیگ قهرمانان قاره کهن را به هیچ قدرت دیگری تعارف هم نکرده‌اند. از همین رو، فرازها و نشیب‌های این دو تیم نیز شباهت زیادی به یکدیگر دارند.

اگر بحث، بحث تمکن مالی باشد، تیمی که پس از فروپاشی کرونایی در قطر لوسیانو ویتو، بال سابق آتلتیکو و اسپورتینگ لیسبون را به جووینکو، گومیس و آندره کاریو اضافه می‌کند، با تیمی که نزدیک به 3 میلیون دلار از مسابقات درآمدزایی می‌کند؛ ولی پنج ستاره اصلی خود را به تیم‌های متوسط غرب آسیا هدیه می‌دهد، قابل قیاس نیست اما از منظر بدنی و روانی، هلالی‌های غرق در اسکناس و پرسپولیسی‌های غرق در بدهی با جنس یکسانی از مشکلات گلاویزند.

آبی‌های ریاض که کارشناسان فوتبال سعودی سال‌هاست آنها را چه در سطح فنی و چه مدیریتی، یک سطح فراتر از فوتبال عربستان می‌دانند، تحت تأثیر باخت شوکه‌ کننده به اوراواردز ژاپن در فینال سال 2018 آسیا، لیگ سعودی را برخلاف ادوار دیگر، به‌سختی و با چاشنی اقبال فتح کرد و در جام پادشاهی (حذفی) نیز در همان مراحل ابتدایی کنار رفت. این طبیعی است که تیمی که تمام تلاش و غیرت خود را برای قهرمانی یک تورنمنت می‌گذارد و یک مسیر هزار فرسخی را با گام‌های محکم و لرزاننده پیش می‌رود؛ ولی در یکقدمی خط پایان زمین می‌خورد، حداقل در کوتاه‌مدت تحت تأثیر خستگی ذهنی و ناامیدی شدید باشد.

ضعف‌هایی که در دومین دیدار پسافینال پرسپولیس در لیگ بیستم دیدیم، برای طرفداران الهلال کاملاً آشنا هستند. موقعیت گل‌ خالی‌ای که مهدی عبدی به بیرون زد، لو دادن‌های مکرر توپ توسط پرسپولیسی‌ها و بی‌انگیزگی و ریتم آرام بازی مالکانه آنان، به‌ویژه در نیمه دوم، یک‌ به‌ یک، از معضلات فنی‌ای بودند که در سه سال پیش و این روزها، در الهلالی که جام قهرمانی را از دستش سر داده‌ بود دیده می‌شد.

از طرفی دیگر، با جدایی شجاع خلیل‌زاده و بشار رسن، یحیی گل‌محمدی دست‌کم 9 دیدار پیش رویش را باید با ترکیبی که حداقل انعطاف‌پذیری ممکن را دارد، به میدان برود. این یعنی رو شدن دست یحیی برای رقبایی که نام هر پنج مدعی دیگر کورس قهرمانی این فصل نیز در میان آنها دیده می‌شود. نمی‌توان انکار کرد که کلاس بازی سرخ‌پوشان از سایر تیم‌های ایرانی فعلاً بالاتر است اما شیوه بازی، نقاط قوت و پاشنه‌های آشیل تیم، دست‌کم تا نیم‌فصل، جزو دانسته تمام سرمربیان رقیب گل‌محمدی است و برای ایجاد انعطاف فنی مدنظرش در کوتاه‌مدت، یحیی کار ساده‌ای نخواهد داشت. داستان این روزهای پرسپولیس یحیی، مانند الهلال سه‌ سال پیش است؛ تیمی مهارناپذیر که رامون دیاز آرژانتینی (سرمربی سابق ریورپلاته) ساخته‌ بود اما خودش را تا انتهای آن فصل هم روی نیمکت رئیس‌ها نگاه نداشتند اما خبر خوب این است که یحیی دوست‌داشتنی، یک سرمایه بی‌نظیر نسبت به آن الهلال دارد که با خرج میلیون‌ها دلار هم نمی‌توان آن را تهیه‌ کرد. هشتگ‌های #یحیی_تنها_نیست چند روز گذشته فضای مجازی این سرمایه مردمی را به‌ زیبایی بازتاب می‌دهند؛ پشتوانه‌ای که می‌تواند بزرگترین تسهیل‌گر ارتش سرخ برای ترمیم زخم شکست دوباره‌اش در دیدار نهایی لیگ قهرمانان باشد.