پرسپولیس مقابل ذوب‌آهن دو نیمه متفاوت داشت. بازی را خیلی خوب شروع کرد و در زمان مناسبی هم به گل رسید. حتی می‌توانست در همان نیمه با به ثمر رساندن یکی دو گل دیگر کار را تمام کند اما این اتفاق نیفتاد. در نیمه دوم ورق با تدابیر رحمان رضایی برگشت و ذوب‌آهن کاملاً مسلط بود. با توجه به حفظ توپ و مالکیت خود می‌توانست به پیروزی هم برسد اما در نهایت بازی مساوی تمام شد.

میلاد جهانی در این مسابقه مثل همیشه عملکرد خوبی داشت و کادرفنی ذوب‌آهن با به زمین فرستادن حسین شنانی و ایوان مارکوویچ قدرت خط حمله و جناحین خود را بالاتر برد. حتی در دقایق اضافی بازی در یک ضدحمله موقعیت چهار به دو نصیب این تیم شد که با تعلل از دست رفت. به هرحال در فوتبال اگر از موقعیت استفاده نکنید، به مشکل می‌خورید و برای پرسپولیس هم این اتفاق رخ داد.

عقب‌نشینی پرسپولیس در نیمه دوم بسیار غیرمنتظره بود. شاید بازیکنان پرسپولیس می‌خواستند همان یک گل را حفظ کنند اما انرژی موجود در تیم ذوب‌آهن به ویژه نفرات جایگزین آن سبب شد رو به جلو حرکت کنند. انگیزه تیم رحمان رضایی برای دیدار با نایب قهرمان آسیا خیلی بالا بود و همین امر کمک کرد بازی را برگردانند. حتی اگر در ضد حملات‌شان دقت می‌کردند، می‌توانستند برنده شوند.

موضوعی که در بازی روز گذشته خیلی به چشم آمد انگیزه مضاعف تیم ذوب‌آهن بود و شاید بازیکنان پرسپولیس با از دست دادن قهرمانی آسیا آن انگیزه لازم را نداشته باشند. سطح این مسابقات، امکانات و توجه به آن از لیگ ایران بیشتر است و برنده نشدن مقابل اولسان و کسب جام در مجموعه پرسپولیس دلسردی ایجاد کرده. اگر جای گل‌محمدی بودم برای چند دیدار از نفرات جوانی استفاده می‌کردم که کمتر بازی کرده‌اند. البته این تصمیم من است و با توجه به محدودیت بازیکنان باکیفیت هم کار یحیی را سخت می‌کند.

درباره عملکرد مهاجمان پرسپولیس صحبت و نقد زیاد است اما به نظر من عملکرد مهدی عبدی خوب بوده و کسی توقع نداشت وی خود را به مهاجم اول پرسپولیس تبدیل کند. باید به این بازیکن فرصت داد اما آرمان رمضانی تاکنون نتوانسته انتظارها را برآورده کند. البته باید به این مهاجم هم مثل عبدی بیشتر فرصت و اعتماد به نفس داد تا بتواند به پرسپولیس کمک کند.