یک دی ماه دیگر و یک سال دیگر که به سال‌های نبودن آیدین اضافه شد. هفتم دی برای اهالی بسکتبال همواره یادآور یکی از تلخ‌ترین اتفاق‌های بسکتبال ایران بوده و هنوز هم بعد از گذشت 13 سال داغش تازه است. هفتم دی ماه سال 86 بود که سانحه رانندگی یکی از مستعدترین بازیکنان تاریخ بسکتبال ایران را از ما گرفت. بازیکنی که هم در میدان و هم از لحاظ شخصیت تافته جدا بافته بود. آنقدری که صمد برادرش همین دیروز نوشته بود «با فاصله بهترین آدمی بودی که در زندگی دیده‌ام.» آیدین نیکخواه هم مانند صمد یکی از ستون‌های اصلی نسل طلایی بسکتبال ایران بود. بازیکنی که در آن سال‌ها به مراتب مهره تأثیرگذارتری از صمد بود و وزنه‌ای سنگین. در شروع افتخارآفرینی‌ها هم بود اما نماند تا اتفاق‌های بزرگ و اولین‌های بیشتری را ببیند. نماند تا مانند صمد و حامد در رژه المپیک پکن با کوبی و سایرین عکس بگیرد و کیف بزرگترین رویداد زندگی‌اش را ببرد. نماند تا در جام‌های جهانی 2010، 2014 و 2019 به میدان برود و یکی از نفرات اصلی تیم ایران باشد. حالا 13 سال از رفتن شماره 8 به یاد ماندنی بسکتبال ایران می‌گذرد. بازیکنی که در اوج جوانی و 26 سالگی از بین ما رفت و اگر بود، شاید بازنشسته شده بود و یا آخرین سال‌های بازی‌اش را پشت سر می‌گذاشت. حالا 39 ساله بود؛ مملو از افتخار و خاطره و حس خوب از دو دهه حضور مستمر در بسکتبال ایران. شاید هم خیلی زود تبدیل شده بود به یکی از جوان‌ترین مربیان لیگ ایران که با کاریزمای خاصش قطعاً می‌توانست از آن موفق‌ها باشد. اینها همه بعید است. جوان اول دهه هشتاد بسکتبال ایران دیگر در میان ما نیست و داغش درست مانند 13 سال گذشته تازه است و بر دل اهالی بسکتبال سنگینی می‌کند.