بدون احتساب برزیل، عراق برای فوتبال ایران پرمشتری‌ترین بازار بازیکن خارجی بوده. بشار رسن بنیان بیست‌وچهارمین عراقی‌ای بود که پیوند برادری عمیق میان ایران و کشورش را در چارچوب مستطیل سبز به تصویر کشید؛ پس از مهند مهدی النداوی که در آخرین دوره لیگ آزادگان، نخستین آقای گل خارجی ادوار فوتبال باشگاهی‌مان نام گرفت، عمادرضا و عبدالوهاب ابوالهیل که بخشی از نسل رویایی سپاهان بودند، خلدون ابراهیم، هوار ملامحمد که هر دو پیراهن سرخابی را بر تن کرد، علا عبدالزهرا که ماجرای جنجالی شایعه دوپینگش در سال 2015 را به‌یاد داریم، و طارق همام و کرار جاسم پرحاشیه.

بشار را بی‌شک یکی از جنتلمن‌ترین‌ها در لیست عراقی‌های فوتبال ایران می‌دانیم. بازیکنی خلاق با قدرت دریبلینگ و فیزیک بدنی مثال‌زدنی، که بیش از قابلیت‌های فنی فوق‌العاده‌اش، با منش و تعصبش قلب پرسپولیسی‌ها را تسخیر کرد. برخلاف هموطنان پیشینش، حضور در لیگ نیمه‌آماتور عراق مانع دستیابی زودهنگامش به یک شخصیت پخته و حرفه‌ای نشد. در لیگی که داخلی‌هایش به‌سختی دو سال در یک باشگاه بند می‌شوند، بشار سه و نیم فصل در جمع سرخ‌پوشان با نبود دلار و سوءمدیریت‌ها ساخت و پا روی پیشنهادات وسوسه‌کننده‌اش گذاشت. عجیب نبود اگر می‌ماند و نشان کاپیتانی پرسپولیس را روی بازوانش می‌دیدیم.

جدایی بشار طعنه‌آمیز است؛ نه برای پرسپولیس، بلکه برای فوتبال ایران. چه بر سر ما آمده که تیمی با چهار قهرمانی متوالی در لیگ، آن‌قدر استطاعت مالی ندارد که از بین بیرانوند، ترابی، علیپور، شجاع و بشار که پنج ستون موفقیتش در لیگ نوزدهم بودند، حتی یکی را برای تمام فصل نگاه‌ دارد؟ یحیی گل‌محمدی هرکدام را که ازدست می‌داد، غیرت و استقامت را جایگزینش می‌کرد تا تیم محبوبش حماسه سروری بر غرب آسیا را تکرار کند. حال، آشفته از جدایی شماره پنج دوست‌داشتنی‌اش، می‌گوید نتایج خوب نباشد، هیأت‌مدیره مقصر است.

سرپرست سابق پرسپولیس در ازای کشیدن دندان تیز تیمش زیر 400 هزار دلار عاید خزانه خالی باشگاه‌کرد. بابت چوب حراجی که مهدی رسول‌پناه به بشار و پیش‌تر، به ترابی، علیپور، و خلیل‌زاده زد، کک رسانه‌ای نگزید. گویا فقط در صورتی که پرسپولیس ماریو بودیمیر بخرد است که باید فریاد واحسرتا سردهیم و با ذکر جمله فلانی آمده تا دلارهای ما را بقاپد و برود جامه بدریم.

مدیرانی که بی‌توجه به پروتکل‌های بهداشتی به ساختمان پک رفتند تا در روزهای شادی ارتش سرخ، در کادر عکس‌هایشان گوشه‌کناری به خود اختصاص‌دهند، حالا باید از پرسپولیس حمایت عملی کنند. رویارویی پرسپولیس فقط برابر اولسان نبود که جنبه ملی داشت، بلکه امسال نیز قرمزها در کنار استقلال، فولاد و تراکتور تیم‌هایی هستند که برای درخشش‌شان در لیگ قهرمانان 2021، باید به آنها نگاه ملی داشته‌باشیم. اما اکنون برعکس این داستان در حال رخ‌دادن است کمکی به سرخ‌پوشان نمی‌کنیم که هیچ، برایشان قانون مصوب می‌کنیم که دو میلیون پاداشتان از لیگ قهرمانان را حق ندارید صرف خرید خارجی‌های باکیفیتی در اندازه جونیور نگرائو بکنید.

بشار باتعصب رفت و یادش تا ابد در درخشان‌ترین گوشه تالار افتخارات پرسپولیس تاکنون باقی خواهد ماند. اما این پرسپولیس است که مانده؛ تیمی که از شکست شنبه‌عصرش آموخت برای کامل پیمودن راه قهرمانی در آسیا، باید اسکوادش را با ستاره‌های درجه‌یک عمیق کند. دلمان برای بشار خیلی زود تنگ می‌شود؛ ولی باید با واقعیت تلخ پیش رویمان کنار بیاییم و به‌فکر ساختن و خریدن بشارهای بعدی باشیم تا باصلابت‌تر از گذشته پرچم پرسپولیس را در فوتبال ایران و آسیا افراشته نگاه‌داریم.