ممنوعیت استخدام بازیکن خارجی در لیگ برتر باعث شده که اهمیت تک‌ستاره‌های خارجی تیم‌ها بیش از همیشه باشد، چه بشار رسن در پرسپولیس، چه دیاباته و میلیچ در استقلال یا هر بازیکن خارجی به جا مانده دیگری در لیگ برتر. جدایی بشار رسن در این شرایط که پرسپولیس فرصت جذب بازیکن خارجی را ندارد، می‌تواند دردسری بزرگ برای قرمزها باشد، اما فارغ از این ممنوعیت در فوتبال ایران نیز جدایی بشار رسن برای پرسپولیس گران تمام می‌شد. اما مهم‌تر این نکته است که چرا باشگاه‌های ایرانی درآمدهای بزرگی از فروش ستاره‌های خود به دست نمی‌آورند و چرا به درآمدهای حداقلی قانع هستند؟ چرا قراردادها حافظ منافع باشگاه‌ها نیست و چرا بازیکنان به آسانی جدا می‌شوند؟

برای پرسپولیس جدایی بشار رسن تازگی ندارد. در همین چند فصل موفق پرسپولیس، بسیاری از ستاره‌های تیم رفتند و جدایی آنها برای موفق‌ترین تیم دهه اخیر فوتبال ایران درآمد چندانی نساخت. پرسپولیس بازیکنان دیگری را نیز ارزان از دست داد و این می‌تواند مسأله مهم‌تری باشد، اینکه چرا به رغم گزاف شدن هزینه‌های باشگاه‌داری و پرداخت مبالغ هنگفت به بازیکنان، باشگاه‌ها هنگام فروش بازیکن درآمدهای بزرگی به دست نمی‌آورند؟ یحیی گل‌محمدی حق دارد ادامه مسیر بدون بشار رسن را برای تیمش سخت بداند. او متکی به این ستاره بود و رسن بخش مهمی از ایده پرسپولیس در بازی را می‌ساخت یا اجرا می‌کرد.

پرسپولیس بدون رسن بخش زیادی از زیبایی بازی‌اش را از دست می‌دهد و مهم‌تر اینکه در اجرای ایده‌ها بازیکنی نخواهد داشت که قدرت فکری لازم را داشته باشد. پیدا کردن جانشین برای بشار رسن در فوتبال ایران کار آسانی نیست و پرسپولیس به سختی می‌تواند این مشکل را حل کند. گل‌محمدی حق دارد منتقد مدیران باشگاه باشد که چرا آسان بشار رسن را از دست داده‌اند. این قراردادهایی که اجازه جدایی آسان را به بازیکنان می‌دهد، محصول خطاهای مدیریت است و می‌تواند برای باشگاه آسیب‌های مالی پرشمار داشته باشد اما انگار چندان مهم نیست که باشگاه دچار چه خسارت‌هایی می‌شود. کاش پرسپولیس حتی اگر ستاره می‌فروشد، درآمدهای هنگفت به دست آورد، نه آنکه فقط خود را تضعیف کند.