علی کمانگری

 

دربی شهر منچستر بعد از مدت‌‌ها در شرایطی برگزار شد که هر دو تیم وضعیت خوبی در جدول رده‌بندی رقابت‌ها نداشتند، اما سمت قرمز شهر علاوه بر لیگ جزیره، چند روز قبل حذف تلخی از رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا هم داشت. سولسشر امیدوار بود تا با پیروزی در این دیدار خانگی از بحران باخت مقابل لایپزیش خارج شود، اما در نهایت دیدار سرد و بی‌روح دو تیم برنده‌ای نداشت.

یونایتد که در این فصل با آرایش‌های متفاوتی چون‌ ۱-۳-۲-۴ و ۲-۱-۴-۳ به‌ میدان رفته، این بار از آرایش ۲-۴-۴ لوزی استفاده می‌کرد. سیتی هم مانند چند دیدار اخیر خود با آرایش ۱-۳-۲-۴ بازی می‌کرد. تیم گواردیولا به هنگام عدم تصاحب توپ آرایش خود را به ۲-۴-۴ خطی تغییر می‌داد‌ و دی‌بروین به ژسوس در خط حمله می‌پیوست. این دو اما بیشتر از آن که دو مدافع میانی یونایتد را تحت فشار بگذارند، سعی در بستن مسیر پاس مدافعان میانی یونایتد به مک‌تامینی و فرد داشتند. نتیجه‌ این اتفاق این بود که دخیا مجبور نبود توپ‌ها را از دروازه بلند ارسال کند و می‌توانست درون محوطه خودی به مگوآیر و لیندلوف پاس کوتاه دهد. دو بال تیم سیتی، ماحرز و استرلینگ، هم سعی می‌کردند ون‌بیساکا و لوک شاو را پرس کنند. شیاطین سرخ برای شکستن پرسینگ تیم سیتی، دو الگو داشتند؛ اول آن که پوگبا در جناح چپ کمی عقب‌تر می‌آمد تا کایل واکر را از جای خود ( سمت راست خط دفاع سیتی) خارج کند، سپس مگوآیر یا لیندلوف وظیفه داشتند یک پاس بلند را به فضای پشت واکر برای رشفورد ارسال کنند. در الگوی دوم، برونو فرناندز بسیار در نیمه‌ زمین خودی عقب می‌آمد تا به همراه ون‌بیساکا، استرلینگ را در موقعیت ۲ به ۱ قرار دهند؛ در نتیجه استرلینگ مجبور بود ‌تنها یکی از این دو نفر را «Mark» کند و یونایتد از کانال راست قادر به خروج از زیر پرس سیتی می‌شد.

آن سوی میدان، سیتی به هنگام در اختیار داشتن توپ با آرایش ۴-۲-۴ حمله می‌کرد؛ یونایتد اگر می‌خواست از بالا شاگردان گواردیولا را پرس کند، با همان ۲-۴-۴ لوزی‌اش این کار را انجام می‌داد؛ رشفورد و گرینوود روی دو مدافع میانی سیتی می‌رفتند و فرناندز هم فرناندینیو یا رودری را Mark می‌کرد. اما بعد از آن که سیتی به نیمه زمین یونایتد می‌آمد و تیم سولسشر قصد داشت به شکل عمیق‌تری دفاع کند، آرایش آنها به ۲-۴-۴ خطی تغییر می‌کرد؛ رشفورد یا گرینوود در سمت راست خط هافبک جای می‌گرفتند، پوگبا متمایل به جناح چپ می‌شد و فرناندز و یکی از بین رشفورد یا گرینوود دو نفر جلویی یونایتد را تشکیل می‌دادند. سیتی در این وضع برای ایجاد فضا در ساختار دفاعی یونایتد، دی‌بروین را کمی عقب‌تر می‌آورد؛ در نتیجه یکی از بین مگوآیر یا لیندلوف به همراه دی‌بروین عقب‌تر می‌آمد‌ و جای او در خط دفاعی یونایتد خالی می‌شد، سپس ژسوس یا استرلینگ به آن فضا فرار می‌کردند. سیتی همچنین توانست از سمت چپ زمین و روی اوورلپ‌های کانسلو روی دست استرلینگ موقعیت‌هایی ایجاد کند. علت این اتفاق هم عدم یارگیری درست گرینوود از کانسلو بود. مشابه این اتفاق در بازی با لایپزیش هم برای یونایتد افتاد و مشارکت ضعیف گرینوود در کار‌های دفاعی باعث شد هر سه گل لایپزیش از جناح راست یونایتد به ثمر برسد.

در نهایت اما تلاش‌های هر دو تیم ره به جایی نبرد و شاگردان گواردیولا در روزی که امید‌ گل بیشتری نسبت به شاگردان سولسشر داشتند (26/1 به ۵۶/0) نتوانستند بهره‌ مناسبی از فرصت‌هایشان ببرند. با نتایج به دست آمده در این هفته، یونایتد و سیتی با یک بازی کمتر نسبت به رقبایشان در فاصله‌ ۵ و ۶ امتیازی از صدر جدول ایستاده‌اند؛ فاصله‌‌ای که روی کاغذ قابل جبران است، اما نتایج سینوسی دو تیم شهر منچستر هوادارانشان را نسبت به آینده‌ آنها در این فصل نگران کرده است.