حمیدرضا عرب

 

هیأت مدیره باشگاه استقلال در بیانیه‌ای با رد اختلاف میان اعضا و وزارت ورزش اعلام کرده به زودی درباره انتخاب مدیرعامل به جمع‌بندی خواهند رسید. اصل ماجرا اما اختلافی نیست که حالا در بیانیه هیأت مدیره تلویحاً به آن اشاره و تکذیب شده است. مسأله اینجا است که چرا باشگاه استقلال به نقطه‌ای رسیده که بود ونبود مدیرعامل برایش چنان بی‌اهمیت شده که انتخاب عالی‌ترین تصمیم گیرنده در چارت اداری باشگاه را به میانه‌های فصل و در حالی که 5 هفته از لیگ بیستم گذشته، موکول می‌کند؟ آیا این وضعیت نشأت گرفته از بی‌اهمیت شدن پست مدیرعاملی و ایفای نقش افراد در پس پرده در باشگاه استقلال نیست؟ آیا حال وهوای امروز پالس‌هایی از یک ناهنجاری پنهان در باشگاه استقلال را به ذهن متبادر نمی‌کند؟ چطور ممکن است باشگاهی با این حجم اهمیت در دایره هواداری و حتی اجتماعی ابتدا بازیکنانش از سوی مدیرعاملی که هیچ‌یک از اعضای هیأت مدیره آن را قبول نداشتند انتخاب شوند و بعد به سراغ انتخاب مربی و مدیرعامل برود؟

 بیانیه‌ای که بعد از برکناری سعادتمند از سمتش منتشر شد فضای موجود میان اعضای هیأت مدیره و دیگر تصمیم گیران با فردی که به عنوان مدیرعامل برگزیده شده بود را برهمگان آشکار ساخت و هنوز نیز این پرسش بزرگ و کلیدی بی‌پاسخ مانده که چگونه غریب به 7 ماه اعضای هیأت مدیره باشگاه استقلال با این حجم از از اختلاف‌ها که حتی مدیر برکنار شده را فردی نامیدند که به اعتبار باشگاه لطمه زده، همکاری داشته‌اند؟ مسأله امروز استقلال که انبوهی از ناهماهنگی‌ها را پشت خود می‌بیند فقط یک انتخاب گاهاً صوری و از سر رفع تکلیف نیست. مسأله این است که اولاً فردی که به عنوان مدیرعامل برگزیده می‌شود مورد تأیید همه اعضای هیأت مدیره و تصمیم گیران در وزارت ورزش باشد در ثانی این انتخاب در زمان مناسب انجام شود. 

نه درست وقتی تمام تصمیم‌های مهم اتخاذ شده و عملاً  کار مهمی پیش روی مدیرعامل جدید باقی نمانده است.

استقلال امروز به واقع مدیرعامل می‌خواهد برای چه منظوری؟ میان اینکه سمت احمد مددی سرپرست مدیرعاملی باشد یا مدیرعامل در عمل چه اندازه تفاوت وجود دارد؟ آیا اساساً اهمیت دارد که اکنون استقلال با انبوهی از تصمیم‌های مهم اتخاذ شده فردی را به ست مدیرعاملی خود منصوب کند؟

بی‌هیچ تملقی باشگاه استقلال اکنون در وضعیتی نیست که نیاز به مدیرعامل داشته باشد و آنچه این باشگاه را در مسیر بهبودی قرار می‌دهد این است که همین اعضا و تیم مدیریتی که در پس پرده نقش ایفا می‌کنند دست‌های‌شان با هم در یک کاسه باشد و خط مشی‌ها و سیاست‌های‌شان یکسان باشد و تنها به هدف یاری رساندن به باشگاه استقلال تلاش کنند و نه اهداف دیگر.

آنچه در این برهه به استقلال کمک می‌کند اتحاد و همدلی میان تصمیم گیرانش است کما اینکه می‌بینیم ظاهراً همدلی کامل میان اعضای هیأت مدیره وجود ندارد.

لغو مکرر جلسات هیأت مدیره باشگاه استقلال به دلایل واهی و از طرفی شایعاتی که پیرامون اختلاف میان اعضای هیأت مدیره و وزارت ورزش و جوانان شنیده می‌شود خو د دلیلی است بر ماجراهای پنهان که از چشم بسیاری دور مانده است. مسأله استقلال به واقع در برهه کنونی شناختن نام فردی نیست که قرار است به عنوان مدیرعامل فعالیت کند.

 مسأله اصلی استقلال داشتن فکر و هدف واحد میان تمام تصمیم گیران خود است تا افکار مربیان و بازیکنان نیز اینگونه به هم نریزد و آنها را دچار برخی تناقض‌ها در مواجهه با باشگاه خود نکند.