سام ستارزاده

 

جمله «تاریخ خودش را تکرار می‌کند» یکی از تأثیرگذارترین کلیشه‌های جهان فوتبال است. همین جمله، در بارسلونا یک یادآور منفور است از حقیقتی که فلسفه دیرینه تیم اول شهر را زیر علامت سؤال می‌برد؛ اینکه «بازی مالکانه برای پیروزی در زمین مسابقه کافی نیست و گاهی لازم هم نیست.»

بلوگراناهای متعصب هفتم نوامبر سال 2012 را به‌یاد دارند؛ روزی که در سلتیک‌پارک، به‌نوعی چوب وفادارای به تیکی‌تاکای پپ گواردیولا را خوردند و دو بر یک مغلوب کاتولیک‌های اسکاتلند شدند. در ظاهر، بارسا - سلتیک آن سال بیشتر از یک دیدار معمولی در دور گروهی چمپیونزلیگ نبود. آبی‌واناری‌ها چند ماه قبل و در نیمه‌نهایی دوره قبلی این تورنمنت، با پپ محبوب‌شان مالکانه بازی‌ کردند و اسیر نمایش دفاعی چلسی روبرتو دی‌متئو شدند. شیرهای لندن با همین شیوه بایرن‌مونیخ را نیز در فینال زمینگیر کردند و تاریخ را برای لندن نوشتند اما رویارویی بارسا با سلتیک هم اندازه چلسی در یادها باقی‌ ماند، اگر نخواهیم بگوییم بیشتر از آن.

پس از هشت سال و اندی، همان نتیجه کابوس‌وار، دوباره در بیداری چشمان بلوگراناها را آزرد. این‌بار در لالیگا، مقابل کادیزی که بدون احتساب این فصل، تنها یک سال از 27 سال گذشته‌اش را در سطح نخست فوتبال اسپانیا سر کرده. نماینده یک شهر 100هزار نفری در آندلس که تنها مهره سرشناسش آلوارو نگردویی است که آخرین تجربه‌اش، رانده‌ شدن از النصر امارات بود، با غلبه بر رئال مادرید نامش را سر زبان‌ها انداخت و با پیروزی بر بارسلونا لقب غولکش را از دنبال‌کنندگان لالیگا گرفت اما این کادیز را تبدیل به شگفتی هفته مسابقات ساخت که آنان این پیروزی را با مالکیت 17 درصدی، تعداد 110 پاس سالم و تنها سه شوت در چارچوب به‌دست آوردند؛ آماری مشابه سلتیک 2012!

البته اگر بخواهیم بارسلونا - کادیز را به‌ تنهایی مرور کنیم، جشنواره اشتباهات فردی شاگردان کومان را نمی‌توانیم نادیده بگیریم. از کادیز آلوارو سرورا اما می‌توانیم با انعطاف‌پذیری تاکتیکی مثالزدنی‌شان یاد کنیم. آنها در دیدارهای ساده‌تری نظیر اوئسکا هجومی بازی می‌کنند و زمانی که لازم باشد، حتی با سه بازیکن روی خط دروازه از ضربات آزاد مستقیم لئو مسی دفاع می‌کنند. اعتماد به نفس آنان از بازیکنانی که نام‌شان می‌تواند تن هر حریفی را بلرزاند، هم در دفاع و هم در حمله بیشتر بود و این به آنها کمک کرد سوای گلی که روی بدبیاری پدرو الکالا دریافت کردند، در بستن فضاها مقابل بارسلونای کم‌ خلاقیت در حمله موفق عمل‌ کنند و معدود موقعیت‌های ایجاد شده کاتالان‌ها را نیز به تکیه بر درخشش یرمیاس لدسما دفع‌ کنند.

شکستی که پرونده بارسای کومان در لالیگای فصل جاری را عملاً بست، با خاطره سلتیک 2012 شباهت زیادی دارد اما برخلاف آن بارسای 2020 سایه تیم جذاب هشت سال قبل‌شان هم نیست و ما را اصلاً به‌ یاد نمایش‌های طلایی‌شان در هزاره جدید نمی‌اندازد.