مازیار گیلکان

 

لیگ برتر فقط همین را کم داشت که نظم و ریتم خود را هم از دست بدهد. لغو بازی‌های لیگ برتر تیر دیگری بود که به سمت فوتبال شلیک شد، بی‌نظمی بزرگی که به سختی به نظم برمی‌گردد و می‌تواند بلبشوی تازه‌ای برای فوتبال ایران باشد.

یاد گذشته‌ها زنده‌باد که حتی تعداد بازی تیم‌ها در جدول برابر نبود. حالا همین یکی از معدود نشانه‌های حرفه‌ای بودن لیگ برتر ایران نیز دوباره به باد خواهد رفت.

درباره پرسپولیس در آستانه فینال لیگ قهرمانان آسیا گفتن این نکته ضروری است که این تیم بیش از هر چیزی به بازی کردن‌های پی‌در‌پی نیاز دارد. تیم جدیدی که یحیی گل‌محمدی ساخته، باید بازی کند تا به شناخت بیشتری درباره خودش برسد و این فرض که پرسپولیس با دوری از مسابقه آماده می‌شود، چندان منطقی نیست.

سازمان لیگ که حتی در سیاه‌ترین روزهای شیوع ویروس کرونا اصرار به برگزاری بازی‌ها داشت و این اصرار حتی اعتراض وزیر بهداشت ایران را در پی داشت، حالا بسیار ساده و بی‌هیچ توضیح قانع‌ کننده‌ای حکم به لغو بازی‌ها می‌دهد که این کار را تکرار می‌کند. سازمان لیگ نشان داده که به آسانی تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این از عواقب فدراسیون و سازمانی است که تمام پست‌هایش موقت‌اند.

در آینده آسان نخواهد بود که بی‌نظمی‌های لیگ جبران شوند و این نابرابری تعداد بازی‌ها با شرایط طبیعی و جوانمردانه برگزاری لیگ در تضاد است. سازمان لیگ اما این زوایای ماجرا را نمی‌بیند و برایش اهمیتی ندارد.

البته یادی کنیم از افشین پیروانی که در روزی حامی برگزاری لیگ برتر در اوج کرونا بود و حالا که راه‌ها برای برگزاری بازی‌ها در دوره شیوع ویروس تمرین شده، مخالف برگزاری بازی است.

اما فارغ از این بحث‌ها که ناخودآگاه به کری‌های هواداری تنه می‌زند و گفت‌وگو را سخت می‌کند، باید نگران بود برای لیگی که در خطر بی‌نظمی است و البته نگران برای سازمان لیگی که به آسانی رأی خود را تغییر می‌دهد و برای تصمیماتش دلایل حرفه‌ای ندارد.

لیگ برتر بی‌شک باید جریانی مستقل از خواست باشگاه‌ها باشد و خود مجری برابری باشد، نه اینکه سازمان لیگ مسئولیت خود را در قبال نظم مسابقات از یاد ببرد. امیدواری این است که از تکرار چنین تصمیماتی پرهیز کنیم و البته ناامیدی هم این است که می‌دانیم هر دم می‌تواند تکرار شود.