در لیگ شانزده تیمی ایران، لااقل نیمی از تیم‌ها، یک درصد هم شانس قهرمانی برای خودشان متصور نیستند و حتی برای کسب سهمیه آسیایی هم نمی‌جنگند. اولین و آخرین هدف این گروه، فقط «ماندن» در لیگ برتر است و بس. به تعبیری، رقابت برای بالانشینی صرفاً میان چند تیم محدود در جریان است. حالا اگر هدف تیمی، قرار گرفتن در جمع شش تیم بالای جدول باشد، کسب 7 امتیاز از 4 بازی بسیار ایده‌آل است اما این میانگین امتیازی برای تیمی که قهرمانی می‌خواهد، ابداً کافی نیست.

استقلال در هفت دوره گذشته، قهرمان لیگ نشده. برای اینکه بدانید این آمار برای آبی‌ها چقدر دردناک است، کافی است به این نکته توجه کنید که در تمام سال‌هایی که لیگ سراسری داشته‌ایم، یعنی از جام تخت جمشید در دهه پنجاه تا جام خلیج فارس امروزی و یا در دورانی که مسابقات باشگاهی تهران معتبرترین رویداد فوتبالی ایران بود، هیچ‌گاه بین دو قهرمانی استقلال، 7 سال فاصله نیفتاده.

در چنین شرایطی است که عطش هوادار ناراضی، با موفقیت‌های کوچکتری مثل «قهرمانی در جام حذفی» و «کسب سهمیه آسیایی» سیراب نمی‌شود. در واقع فشاری که در روزهای گذشته از سوی هواداران به کادرفنی استقلال وارد شده، ناشی از همین مسأله است؛ استقلالی‌ها از روند پرفراز و نشیب سال‌های گذشته خسته شده‌اند و نگرانی از تبدیل شدن «هفت سال انتظار» به «هشت سال انتظار» آنها را به واکنش وادار می‌کند.

در شرایط طبیعی، تیمی که تا پایان هفته چهارم، 7 امتیاز گرفته قاعدتاً نباید با انتقاد مواجه شود اما یکی از ویژگی‌های ذاتی هواداری، دیدن «نیمه خالی لیوان» است. استقلال تا امروز در جریان بازی، فقط دو گل به مس رفسنجان زده، در نیمه اول هیچ‌کدام از بازی‌ها موفق به گلزنی نشده و در خلق موقعیت گل، از همیشه ناتوان‌تر است. اینها واقعیت‌های نگران‌کننده‌ای است که در اطراف اردوی آبی‌ها پرسه می‌زند و هواداران هم آن را به خوبی درک می‌کنند.

علاوه بر آن، کیفیت حریفانی که استقلال تا امروز با آنها روبه‌رو شده، «موفقیت 7 امتیازی» را دستخوش چالش می‌کند. اگر حریفان هفته‌های گذشته تیم‌هایی مثل پرسپولیس، تراکتور، سپاهان و فولاد بودند، کسب دو برد، یک مساوی و یک شکست، نتیجه‌ای مطلوب محسوب می‌شد اما استقلال در آغاز لیگ با ساده‌ترین قرعه ممکن روبه‌رو شده. از چهار حریف قبلی، فقط فولاد است که پتانسیل قرار گرفتن در جمع شش تیم برتر را دارد. پیکان احتمالاً یکی از تیم‌های میانه جدولی خواهد بود و اگر تغییر عجیب و غریبی رخ ندهد، ماشین‌سازی و مس رفسنجان با رتبه‌های دورقمی به کار خود پایان خواهند داد. اگر به جدول مراجعه کنیم، مس و ماشین‌سازی در 720 دقیقه، مجموعاً یک گل زده‌اند و آن یک گل هم از روی ضربه ایستگاهی مقابل ذوب‌آهن به دست آمده که با سریع‌ترین اخراج تاریخ لیگ برتر، 90 دقیقه ده نفره بازی کرد!

طبعاً عوامل بازدارنده‌ای نظیر مصدومیت‌های متوالی نفرات کلیدی تیم، برنامه فشرده لیگ، نداشتن زمین تمرینی مناسب و چمن خراب ورزشگاه اختصاصی پیکان، همگی در نتایج اخیر استقلال مؤثر بوده‌اند اما فراتر مسائل اینچنینی، مربیان استقلال نیاز به تغییر رویکرد دارند. آنچه در هفته‌های گذشته از نیمکت تیم برمی‌آید، در وهله اول تلاش برای «نباختن» و بعد از آن، استفاده از موقعیت‌های اندک گلزنی است. این رویکرد شاید استقلال را در پایان فصل در جمع 4 تیم بالای جدول قرار دهد اما تیمی که قهرمانی می‌خواهد، با چنین تفکری به هدف نخواهد رسید.