صدرنشینی یکهتازانه میلان در سری A اتفاقی نیست؛ بلکه ثمره بازی تیمی تدوین شده و روح تیمی دمیده شده در ناکام بزرگ هفت سال گذشته فوتبال ایتالیا است؛ دستاورد گمشدهای که بهجای مکس آلگری، فیلیپو اینزاگی و جنارو گتوزو، یک یوونتوسی سابق آن را به شیاطین میلان هدیه داد.
استفانو پیولی را میتوان ناجی خاموش میلانیها دانست؛ مردی با کارنامه اخراج از بولونیا، اینتر و لاتزیو. آخرین عقبه وی، استعفا از فیورنتینایی بود که همین یکشنبه با دو گل مغلوبش شد. از این رو حتی گذر بدون دردسر پیولی از قرارداد کوتاهمدتش تا پایان تابستان 2020 چندان آسان بهنظر نمیرسید. حتی تحول پارسال سیاه و سرخها پس از قرنطینه را بیشتر به پای زلاتان ابراهیموویچ 39 ساله مینوشتند تا سرمربی تیم اما امسال، سال پیولی است. 5 پیروزی و یک تساوی از 6 بازی بدون وایکینگ سوئدی، یعنی اثبات اینکه پیولی برخلاف سکانداران پیشین میلان، یک قهرمان نخریده؛ بلکه یک تیم ساخته.
آنچه در رویارویی با فیورنتینا بهچشم میخورد، تغییر شیوه بازیسازی شاگردان پیولی بدون ایبرا بود. حضور زلاتان، میلان را به برترین تیم سری A در نبردهای هوایی بدل ساخت و امکان خلق موقعیت در طبقه دوم برای هافبکهای جلوزنی نظیر چالهان اوغلو، سالمیکرز و دیاز را میداد اما در برابر ارغوانیپوشان، بازیسازی تیم با اتکای کمتر به پاسهای مستقیم باید صورت میگرفت. اینجا بود که تاکتیک محبوب پیولی، یعنی استفاده از مدافعین کناری در فاز هجومی به کمکش آمد. البته با این تفاوت که برخلاف لاتزیو و اینتر، در میلان پیولی تنها مدافعین از یک جناح در حملات شرکت میکردند؛ کما اینکه نصف موقعیتهای آنها مقابل فیورنتینا از جناح راست ایجاد شدند.
مرد شماره یک میلان بدون زلاتان را در فاز هجومی میتوانیم هاکان چالهان اوغلو بدانیم. ستاره ترک تبار روسونری با قرارگیری در کنار فرانک کسیه و ساندرو تونالی نبض بازی را به سود تیمش در دست گرفت و کاری که میلان با ایبرا روی هوا انجام میدهد را روی زمین بنا کرد تا دیاز و آنته ربیچ بتوانند بیشترین استفاده را از آن ببرند.
میل پیولی به بازی با توپهای بلند در مصاف با فیورنتینا نیز واضح بود. نسبت به میهمانشان، میلانیها 110 پاس کمتر ارسال کردند اما بیشتر از رقیب موقعیت ساختند. هرچند برای نگهداشتن کلینشیت، به یاری تیر دروازه و یک مهار استثنایی از دوناروما روی شوت فرانک ریبری کارکشته نیاز داشتند.