بابی گوش ‌    

 

طرفداران فوتبال خوش‌اقبال هستند که در دورانی زندگی می‌کنند که دو فوق ستاره در آن حضور دارند که مدعی عنوان بهترین بازیکن تاریخ هستند. ما هنوز می‌توانیم بازی‌های لیونل مسی و کریستیانو رونالدو را هر هفته، زنده در میان میلیاردها بیننده در سراسر جهان ببینیم. حالا می‌توان تمامی گل‌هایی که آنها زده‌اند و بهترین بازی‌هایشان را در اینترنت دید.

زمانی که نام دیگو مارادونا به عنوان بهترین بازیکن تاریخ مطرح شده بود، اکثر مردم دنیا تنها هر چهار سال یک بار می‌توانستند نبوغ او را ببینند. او در سال‌های 1982، 1986، 1990، و 1994 در جام جهانی بازی کرد. در آن هنگام کمتر کسی در دنیا می‌توانست عملکرد او در بارسلونا یا ناپولی را تماشا کند.

حالا ویدئوهای پر از نویزی در اینرنت هستند که دوران اوج را به تصویر کشیده‌اند، از جمله آن گلی که در ورزشگاه آزتکا در 22 ژوئن 1986 به انگلیس زد. اما این ویدئوها تنها بخش کوچکی از قابلیت‌های او را به تصویر کشیده‌اند. با تماشای آنها نمی‌توان به این نتیجه رسید که او بهترین بازیکن تاریخ بوده است.

چیزی که کار را برای پیدا کردن بهترین بازیکن تاریخ سخت‌تر می‌کند این است که ویدئوهای کمی از نسل قبل‌تر به جا مانده؛ از فرانس پوشکاش مجار، آلفردو دی‌استفانو اسپانیایی و آرژانتینی، پله برزیلی، یوهان کرویف هلندی، فرانس بکن‌باوئر آلمانی و بقیه. این بازیکنان تحت شرایط متفاوت و با قوانین زمان خود بازی می‌کردند و پست‌هایشان هم با هم فرق داشت. به این ترتیب بحث دشوار می‌شود و ما نمی‌توانیم دریابیم که آیا مارادونا از نظر فنی بهترین بازیکن تاریخ بوده یا نه.

اما او را باید بزرگترین بازیکن تاریخ دانست. او بیش از همه بازیکنانی که نام‌شان برده شد، این ایده را که فوتبال ورزشی تیمی است، به چالش کشید.

مارادونا در اکثر دوران بازی‌اش در تیم‌هایی حضور یافت که بازیکنان بزرگی نداشتند. اگر به لیست بازیکنان ناپولی که قهرمان فصل 87-1986 سری آ شد نگاه کنید، می‌بینید که حتی یکی از آنها هم به تالار مشاهیر سری آ راه نمی‌یابد. او البته در دو تیم آرژانتین که به فینال‌ جام‌های جهانی 1986 و 1990 رسیدند هم ‌بازی‌های نسبتاً بهتری داشت، و با آنها قهرمان جام 1986 شد و در سال 1990 هم به شکلی آزاردهنده دستش از جام کوتاه ماند. اما کسی نمی‌گوید که نقش خورخه والدانو برای مارادونا در حد نقش جرزینیو برای پله در سال 1970 بود. دور و بر مارادونا پر بود از بازیکنان معمولی.

اینکه بازیکنی درخشان در میان انبوه بازیکنان درخشان باشید یک امر معمول است، اما مارادونا می‌توانست در کنار بازیکنان معمولی جادو کند. مسی و رونالدو بی‌اندازه خوش‌اقبال بوده‌اند که هم‌تیمی‌های فوق‌العاده‌ای داشته‌اند که توانسته‌اند در کنار آنها بدرخشند.

چیزی که عملکرد او را ستودنی‌تر می‌سازد اینکه او با قامت کوتاهش چه وزن سنگینی از توقع را به دوش می‌کشید. وقتی او در سال 1984 به ناپولی پیوست، این باشگاه هرگز فاتح لیگ ایتالیا نشده بود و با این حال طرفدارانش بلافاصله رویای قهرمانی را در سر پروراندند. پسر طلایی انگار تبدیل به نماد شانس آنها شده بود.

سایر فوتبالیست‌ها، مانند مسی هم با فشاری قابل قیاس با مارادونا روبه‌رو هستند، اما فوق ستارگان مدرن با انبوهی از کارشناسان روابط‌عمومی و روان‌شناسان دوره شده‌اند تا به آنها کمک کنند. مارادونا در خارج میدان هم مانند داخل میدان کسی را پشتیبان خود نمی‌دید و با این حال بارها برای باشگاه و کشورش درخشید.

مشخص بود که درخشش او زمانی به پایان می‌رسد و او دیگر نمی‌تواند ادامه دهد. باری که روی دوش این نابغه بود در نهایت او را به زمین می‌افکند و این اتفاق هم به شکلی تماشایی روی داد. اما او تا اندازه‌ای دوام آورد که ادعایش را برای اینکه بهترین بازیکن تاریخ است، ثابت کند.

روحت شاد، دیگو آرماندو مارادونا، بهترین بازیکن تاریخ!

منبع: بلومبرگ