سامان موحدی راد

 

هنوز این خبر مرگ برایم هضم نشده است. یعنی دیگر در دنیا دیگو مارادونایی زنده نیست؟ درست است که او در سال‌های اخیر در سطح یک فوتبال دنیا نبوده و اغلب در احوالی نامناسب در لیگ‌های ناشناخته‌ای هدایت تیم‌های ناشناخته‌تری را بر عهده داشته اما مگر زندگی حرفه‌ای یک بازیگر فقط در اینها خلاصه می‌شود؟ چه کسی است که مارادونا را نشناسد و تأثیر او را در دنیای فوتبال نداند. درست در سال‌هایی که فیفا تلاش می‌کرد تا فوتبال را به سمت حرفه‌ای شدن پیش ببرد و از آن درآمدزایی کند چه کسی بهتر از دیگو مارادونا برای جذب مخاطب جهانی به فوتبال. درست همان زمانی که فیفا تصمیم گرفت با وارد کردن چرخه پول به فوتبال این ورزش را به یک صنعت تبدیل کند بیش از هر چیزی نیاز به نمادهایی داشت که نام و عکس‌شان روی دیوارها، تی‌شرت‌ها و شبکه‌های تلویزیونی باشد و از اقبال آنها بود که دیگو مارادونایی در جام جهانی 1986 بود که یک تنه تیمش را به قهرمانی برساند. از آن حرکت انفجاری در بازی با انگلستان بگیر تا نقش بی‌بدیلش در قهرمانی آرژانتین همه و همه نشان می‌داد که فوتبال یک سلطان پولساز پیدا کرده است. در واقع مارادونا همان چیزی بود که دنیای فوتبال در دهه 80 میلادی می‌خواست. قهرمان، عاصی و سرکش با حاشیه‌های فراوانی که او را محبوب رسانه‌ها می‌کرد و همین‌ها کمک می‌کرد هر روز بر مشتاقان فوتبال افزوده شود و بسیاری به عشق ستاره‌های آن سال‌‌ها که مارادونا گل سرسبدشان بود عاشق فوتبال و این جادوی دنیای جدید شوند. مارادونا هرچه که در زندگی شخصی‌اش بود و هر کار خارج از عرف و اخلاقی که در دنیای غیرفوتبالی کرد به جای خود محل قضاوت و بازخواست است اما با همه اینها نمی‌توان از نقش او برای شکل دادن به فوتبال جدید چشم‌پوشی کرد.