نبرد تاتنهام و‌ منچستر‌سیتی تنها در تقابل حساس دو تیم قدرتمند از شمال لندن و شهر منچستر خلاصه نمی‌شود. وقتی روی نیمکت یکی از تیم‌‌ها ژوزه مورینیو و‌ روی دیگری پپ‌‌ گواردیولا نشسته باشد، دیگر نبرد دو فلسفه است؛ دو‌ سبک بازی؛ یکی سبک عمل‌گرای متکی بر مالکیت و پرسینگ شدید پپ و دیگری سبک واکنش‌گرا، متکی بر ضدحمله و ایجاد لایه‌های عمیق دفاعی مو. این بازی هم از این قواعد مستثنی نبود. سیتی با آرایش ۳-۳-۴ همیشگی و مورینیو با ۱-۳-۲-۴ همیشگی به میدان آمد. سیتی مطابق عادت معمول تیم‌های گواردیولا، هنگام بازی‌سازی عقب زمین بین ۵-۳-۲ و ۵-۲-۳ جابه‌جا می‌شد. به‌واقع تیم پپ با ۵-۲-۳ شروع کرد، زیرا در دقایق ابتدایی تاتنهام به‌صورت ۲-۴-۴ «Mid-block» دفاع می‌کرد و کین و اندومبله روی دو مدافع میانی سیتی فشار می‌گذاشتند؛ در نتیجه واکر برای ایجاد برتری عددی در فاز اول بازی‌سازی، به دو مدافع میانی اضافه می‌شد. اما بعد از گل اول و عقب نشستن کامل تاتنهام، کین و اندومبله بیشتر از وارد کردن فشار به دو مدافع میانی سیتی، سعی در محدود کردن کانسلو و رودری داشتند و دو مدافع میانی سیتی آزادتر در کار بازی‌سازی شرکت می‌کردند، در نتیجه واکر هم به خط هافبک اضافه شد و آرایش سیتی به ۵-۳-۲ تغییر کرد. در عقب زمین و برای آنکه مورینیو مانع از ایجاد برتری عددی ۵ نفر جلوی زمین سیتی مقابل ۴ مدافعش شود، هافبک دفاعی سمت توپ تاتنهام، بازیکن پست ۸ سیتی( سیلوا یا دی‌بروین) را «mark» می‌کرد تا مانع از استفاده‌ او از نیم‌فضا شود. وینگر سمت توپ تاتنهام هم سعی در بستن مسیر پاس مدافعان میانی و هافبک‌های سیتی به بازیکن پست ۸ داشت. همزمان دیگر هافبک دفاعی تاتنهام هم باید منطقهی ۱۴(جلوی مدافعان) را پوشش می‌داد. در چنین وضعیتی بسیار مهم بود که فول‌بک‌های تاتنهام در نبرد‌های یک در مقابل یک عملکرد خوبی داشته باشند، زیرا تیم‌های پپ عادت دارند یک سمت زمین را شلوغ کنند و بعد توپ را به منطقه‌ خلوت‌تر مخالف ببرند و وینگر سمت دیگرشان را با فول‌بک حریف ۱ به ۱ کنند. اوریه و رگیلون روی هم ۷ نبرد موفق را داشتند و تنها اجازه ثبت ۳ دریبل موفق را به ماحرز و تورس دادند و عملاً وینگر‌های سیتی را خنثی کردند.

اما تاتنهام چگونه حمله می‌کرد؟ سیتی مطابق معمول از بالا تیم حریف را پرس می‌کرد، در نتیجه لوریس گزینه پاس کوتاه به مدافعان میانی و هافبک‌های دفاعی را از دست می‌داد؛ اما دو سری گزینه‌ پاس برای کاپیتان تاتنهام وجود داشت؛ اولی فول‌بک‌های اسپرز که خالی گذاشته می‌شدند و دومی هم هری کینی که از خط حمله به خط هافبک اضافه می‌شد. تاتنهام به‌خوبی توانست از این بازیکنان برای شکستن پرس سیتی استفاده کند؛ مطابق آمار، اوریه و رگیلون بیشترین لمس توپ را بین بازیکنان تاتنهام داشتند.

اما چرا تاتنهام می‌توانست به‌خوبی از کین استفاده کند؟ زیرا اندومبله به عنوان بازیکن پست ۱۰ تاتنهام به نیمه‌ خودی می‌آمد و رودری، هافبک دفاعی سیتی را با خود به آن ناحیه می‌کشاند، در نتیجه کین فرصت داشت در فضای زیاد ایجاد شده جلوی مدافعان صاحب توپ شود و حتی گل دوم اسپرز هم روی همین حربه به دست آمد. گواردیولا یک بار دیگر در تقابل با مورینیو در لیگ برتر شکست خورد تا متحمل دومین شکست فصل خود شود و در جایگاه سیزدهم قرار گیرد. تیم‌ مورینیو هم با این پیروزی نشان داد که در فصلی که سیتی و لیورپول از بهترین فرم خود فاصله دارند و یونایتد همچنان درگیر نتایج سینوسی‌اش است، می‌تواند در کنار چلسی از بخت خوبی برای قهرمانی برخوردار باشد.