دانیل مدودف سلطان تنیس است تا وقتی کسی خلافش را ثابت کند چون پیروزی 2 بر یک او مقابل مرد شماره 3 جهان و قهرمان اوپن آمریکا، دومینیک تیم، برای قهرمانی در تور پایان سال مسترز در لندن باعث می‌شود بهترین‌های این رشته، جوان و پا به سن گذاشته، را پشت سر او قرار می‌دهد.

این روس 24 ساله کاری کرد که هیچ‌کس بعد از راجر فدرر 10 سال پیش انجام نداده بود: در مسیر قهرمانی، نواک جوکوویچ و رافائل نادال را شکست داد. همچنین بعد از داوید نلبندیان در سال 2007، هیچ‌کس نتوانسته بود در این تورنمنت سه نفر اول جهان را شکست دهد. برای ششمین سال پیاپی این رقابت‌ها قهرمانی جدید دارد، دوران تغییر فرا رسیده است.

تیم 25 ساله و اتریشی ست اول را 6 بر4 برد اما در دو ست بعدی 7 بر 6 و 6 بر 4 شکست خورد، او بعد از بازی گفت: «البته من خیلی ناراحتم از اینکه بازی را باختم اما بازی خوبی انجام دادم. دانیل کاملاً شایسته پیروزی بود، یک مسابقه عالی و یک سال فوق‌العاده. امیدوارم باز هم اینطور مسابقه‌های خوب داشته باشیم.»

مدودف چهارمین نفری است که در یک تورنمنت، سه نفر اول جهان را می‌برد، جوکوویچ در مونترآل 2007، نلبندیان در مادرید 2007 و بوریس بکر در استکهلم 1994 نفرات دیگر هستند. او که به عنوان قهرمان بدون شکست 56/1 میلیون دلار جایزه نقدی دریافت می‌کند، گفت: «فوق‌العاده است، من نواک را در مرحله گروهی، رافا را در نیمه‌نهایی و دومینیک را در فینال بردم، بهترین‌های تنیس در حال حاضر و این نشان می‌دهد چه توانایی‌هایی دارم.»

تیم مثل همیشه جنگید، مثل فینال اوپن آمریکا برابر الکساندر زورف و مثل تمام مسیری که برای رسیدن به این فینال طی کرده بود، 5 بر 2 از نادال عقب افتاد و 4 بر صفر از جوکوویچ اما هر دو مسابقه را برد. او که می‌خواست اولین اتریشی قهرمان این تورنمنت هشت نفره شود، انگار در شرایط سخت بهتر بازی می‌کند. مدودف هم با سختکوشی برای رسیدن به هدف تلاش می‌کرد در ورزشگاهی که در 12 سال برگزاری تورنمنت، در هر مسابقه بین 17 تا 18 هزار نفر را در خود جا می‌داد و حالا خبری نبود. به هر حال تورنمنت لندن همانطوری به پایان رسید که شروع شده بود، با قهرمانی یک روس. در سال 2009 نیکلای داویدنکو مسابقات را برده بود.

ورزشگاه O2Arena از سال 2009 بیش از 8/2 میلیون نفر را در این رقابت‌ها میزبانی و پذیرایی کرده که بیشترشان طرفدار فدرر بوده‌اند اما حالا فقط صدای نفس‌ها و راکت‌ها و ضربات دو بازیکن بود که در فضای مسابقه طنین‌انداز می‌شد و هر وقت صدای خاص کفش‌های تنیسورها قطع می‌شد، اعضای تیم کوچکشان به خود جرأت می‌دادند و به مؤدبانه‌ترین شکل تشویق می‌کردند. صدای تشویق مصنوعی از همان دست که در استادیوم‌های فوتبال پخش می‌شود، نیز دردی را دوا نمی‌کرد اما آیا اوضاع که عادی شود، یادمان می‌ماند برای بالابردن شوق ورزشکاران و قهرمانان خود چه کارهایی که نکردیم؟ همه امیدواریم شرایط عادی شود و در پنج سالی که مسابقات به تورین سپرده شده، با حضور تماشاگران، هیجان و انگیزه به ورزشکاران برگردد.

منبع: گاردین