مازیار گیلکان   

 

آغاز بد از عادات مربیگری منصوریان است اما این توجیه خوبی برای ناکامی دو هفته آغازین تراکتور در لیگ برتر نیست و منصوریان را در موقعیت دشواری قرار می‌دهد.

تراکتور اگر چه به دلیل شیوع کرونا بدون تماشاگر بازی می‌کند اما واکنش‌های هوادار در ورزشگاه به واکنش‌های مجازی تبدیل شده و منصوریان شاید خیلی زود با واکنش‌هایی مواجه شود که برای یک مربی جالب نیست. کار در تراکتور یک وجهش همین مواجهه با هوادار است. علیرضا منصوریان مربی بی‌تجربه‌ای در رابطه با هواداران نیست و عمری را در استقلال بازی کرده و سپس مربیگری را در استقلال تجربه کرده اما منصوریان در مربیگری تجربه‌های موفقی با هواداران ندارد و اطوار مربیگری‌اش هرگز منجر به توجه مثبت هواداران نشده و با سیاق اطوارهایش بیش از آنکه جذابیت بسازد، هواداران و رسانه‌ها را به انتقاد وادار کرده است. منصوریان گرایش چندانی به تغییر ندارد و هر چه هست و نیست به بخشی از شخصیت مربیگری او تبدیل شد و گریزی از آن ندارد.

تیم منصوریان در هفته دوم فوتبال بی‌مایه‌ای مقابل نساجی ارائه نداد. تراکتور در پاس موفق بود و تیم منظمی به نظر می‌رسید اما منصوریان بیش از آنکه انرژی خود را صرف مسائل بازی کند، مشغول اجرای حرکات لب خط است، حرکاتی که انگار بیش از همه تمرکز را از خودش سلب می‌کند و بیش از حرکات طبیعی یک مربی لب خط است. به این عادت نمی‌توان خرده گرفت اما گاهی انرژی منصوریان را صرف نمایشی بی‌‌حاصل می‌کند و این می‌تواند آثار ناخوشایندی برای تیمش داشته باشد.

منصوریان در مربیگری دچار اغراق در نمایش مربیگری است و این اغراق در فصلی که مربی استقلال بود بیش از همیشه به او آسیب زد و شاید در تراکتور نیز آسیب‌ها تکرار شوند.

«من در زندگی ورزشی‌ام یاد گرفتم که باید زحمت بکشم تا موفق شوم.» منصوریان نشان می‌دهد که می‌خواهد با کار سخت در تراکتور موفق باشد. او برای اجرای سیستم 2-۵-3 در تلاش است تا تیم بهتری بسازد و حتماً این فرصت را در تراکتور خواهد داشت که دو نتیجه ناخوشایند در دو هفته آغازین را جبران کند اما کاش تمام وقت و انرژی او در نمایش مربیگری تلف نشود.