یادداشت
گابریل بومگارتنر


کوبی برایانت که بامداد دیروز در حادثه هلیکوپتر در سن 41 سالگی جان خود را از دست داد یکی از کامل‌ترین بازیکنان تاریخ NBA محسوب می‌شود.
 او 18 بار در ترکیب آل استار قرار گرفت، دو بار بهترین بازیکن فینال شد و یک بار بهترین بازیکن فصل عادی. با تیم آمریکا مدال طلای المپیک 2008 و 2012 را به دست آورد و 81 امتیازی که برابر تورنتو رپتورز در سال 2006 گرفت، دومین امتیازآوری در یک مسابقه در تاریخ است. در آخرین بازی‌اش در سال 2016 مقابل یوتا جز 60 امتیاز گرفت که این هم یک رکورد است.
 یک روز قبل از این فاجعه، لبرون جیمز جای او را در رده سومین امتیازآور تاریخ گرفت که با تبریک رقیب باشگاهی و همبازی ملی سابق مواجه شد.
او یک چهره برجسته و الهام‌بخش یک نسل از بازیکنان در آمریکا و بیرون آن بود. او اولین بازی‌اش را در سن 18 سالگی انجام داد و بعد از 20 سال بازی برای لس‌آنجلس لیکرز بازنشسته شد به عنوان یک اسطوره در لس‌آنجلس و یکی از سرشناس‌ترین ورزشکاران تاریخ.
شهرت و درخشش او کاملاً فراتر از لس‌آنجلس بود، او پنج بار صاحب پرفروش‌ترین پیراهن شد و به نظر می‌رسد در سطح بین‌المللی هم تنها پیراهن مایکل جردن بیشتر از او به فروش رسیده باشد.
کوبی فرزند جو برایانت بود که هشت فصل در NBA بازی کرد و بعد در ایتالیا ستاره شد. کوبی که به راحتی می‌توانست در کنفرانس‌های خبری به ایتالیایی و اسپانیولی صحبت کند، نقش مهمی در افزایش اعتبار و ارتقای جایگاه NBA در عرصه بین‌المللی داشت. شهرت جهانی او حتی از کشورش بیشتر بود و هر جایی که می‌رفت با عده کثیری از هواداران مواجه می‌شد؛ یک بار در چین مجبور شد از دست 15 هزار هوادار فرار کند.
در زمین بسکتبال یکی از سرسخت‌ترین رقیبان، خستگی‌ناپذیرترین تلاشگران و پرتوقع‌ترین هم‌تیمی‌ها بود که توجهی گاه آزاردهنده نسبت به جزییات داشت.
مهارت برایانت در مکانیک بسکتبال، جاگیری دفاعی مناسب و پرتاب‌های عالی باعث شد یکی از تحسین‌برانگیزترین بازیکنان بسکتبال در دوران سلطه اسطوره شیکاگوبولز، جردن باشد.
دلیل عمده الهام‌بخشی او برای بسیاری از ورزشکاران چیزی بود که خودش نام «ذهنیت مامبا» روی آن گذاشته بود، خودش می‌گفت: «اگر دیدید با یک خرس مبارزه می‌کنم، برای خرس دعا کنید.»
دغدغه نظم و پیروزی و شخصیت قوی او باعث شد چندین بار با شکیل اونیل، مربی‌اش فیل جکسون و چندتا از مدیران لیکرز درمورد قرارداد اختلاف نظر آشکار پیدا کند.
اما آنچه هرگز درباره‌اش تردید ایجاد نشد تعلق خاطر کوبی به بسکتبال، تاثیرگذاری‌اش در ایجاد علاقه نسبت به بسکتبال و عشقی که به چهار دخترش داشت که یکی از آنها، جیانا، 13 ساله همراه با او کشته شد.
او دوران حرفه‌ای خود را با ساختن فیلم کوتاهی با عنوان «بسکتبال عزیز» که جایزه اسکار گرفت، جاودانه کرد. او تلاش می‌کرد جیانا هم یک بازیکن حرفه‌ای بسکتبال شود، به طور مرتب به تیم بسکتبال زنان لس‌آنجلس اسپارکس سر می‌زد و مشاور غیررسمی آنها بود.
جیانا که دختر دوم کوبی بعد از ناتالی 17 ساله و قبل از بیانکا 3 ساله و کاپری هفت ماهه بود، استعداد بالایی داشت و می‌توانست بسکتبالیست خوبی شود. یکی از آخرین تصاویر منتشرشده از کوبی تحسین دخترش در جریان یک مسابقه در ماه گذشته بود.
از دست دادن کوبی یک فاجعه بود نه فقط برای بسکتبال بلکه برای نسلی از اهالی لس‌آنجلس که دیوارهای اتاق خوابشان پر از پوسترهای او بود و همچنین عده بی‌شماری که در دوران حرفه‌ای 20 ساله خود الهام‌بخش‌شان بود.
مرگ یک اسطوره که بعد از دوران موفقش به عنوان فوق‌ستاره بسکتبال یک مرد خانواده بود و سفیر جهانی برای بسکتبال. مرگ او جهان را شوکه می‌کند و خاطراتی را که در طول سه دهه به وجود آورد، زنده می‌کند.
دیوید فیزدیل مربی کهنه‌کار بسکتبال بعد از مرگ او گفت: «لیکرز قلب تپنده لس‌آنجلس است و کوبی برایانت خونی بود که در این رگ‌ها جریان داشت.»
منبع: گاردین