اینجا عمارت پاتریک ویرا است. در ریویرای فرانسه (منطقه جنوب شرقی این کشور)، در تنها 30 کیلومتری شهر کن در خط ساحلی، جایی که او فوتبالش را آغاز کرد. مربی نیس اینجا در خانه‌اش است.
ویرا از لحظه‌ای که از میان گوی بلورین در ورودی زمین تمرین تیمش وارد می‌شود، اقتدارش را به همه نشان می‌دهد.
او روی صندلی قرمزرنگ چرمی در دالان بزرگ زمین تمرین می‌نشیند تا از او عکس گرفته شود. این اسطوره 190 سانتیمتری آرسنال کاملاً انگار رئیس این ساختمان است.
ویرا در دوران بازی‌اش هم احترام بازیکنان را برمی‌انگیخت. او حالا در هنگامی که از کنار بازیکنانش رد می‌شود، با آنها دست می‌دهد و سپس از پله‌های مارپیچی بالا می‌رود.
این مکان انگار بهترین جا برای این مربی فرانسوی است اما او می‌داند که قهرمان ملی بودن (او در خاک کشورش در سال 1998 قهرمان جام جهانی شد) مشکلات خود را به همراه دارد.
او که بلوزی آبی‌رنگ و یک کت به تن دارد، می‌گوید: «این موضوع باعث می‌شود فشار و انتظارات بسیاری به من تحمیل شود. مردم از شما انتظار دارند که عالی کار کنید، چون قهرمان جام جهانی هستید اما اینکه قهرمان جام جهانی باشید، باعث می‌شود به عنوان مربی تنها یک یا دو هفته فرصت بیشتری پیدا کنید. میراث من و اعتماد هواداران، بازیکنان و افراد باشگاه بستگی به این خواهد داشت که در میدان چه کار کنیم و من می‌خواهم که مردم درباره من به عنوان مربی صحبت کنند، نه به عنوان بازیکن.
من بازیکن بودم و به دستاوردهایم هم رسیدم. واقعاً به آنها افتخار می‌کنم. این فوق‌العاده است اما من آن دستاوردها را به کناری نهاده‌ام. من از آن تجربه‌ام برای صحبت با بازیکنان و توصیه کردن به آنها استفاده می‌کنم اما می‌خواهم مردم به من به عنوان مربی نگاه کنند.»
9 سال از زمانی که ویرا 43ساله بازی در میادین را کنار گذاشت می‌گذرد. حالا دوران مربیگری او در مراحل اولیه‌اش است. او در میانه فصل دوم حضورش در نیس به سر می‌برد.
نیس در فصل اول حضور او هفتم شد و حالا در جدول یازدهم است، ولی تنها چهار امتیاز با رده‌های راهیابی به رقابت‌های اروپایی فاصله دارد. او پیش از آن دو فصل مربی نیویورک سیتی در MLS بود. البته او پس از خداحافظی از میادین در منچستر سیتی، کار را در همین باشگاه آغاز کرد و ابتدا مدیر توسعه فوتبال آنجا شد و سپس مربی تیم زیر 21ساله‌هایشان. هر قدمی که او برداشته، استراتژیک و در جهت رسیدن به اهدافش بوده است. ویرا می‌گوید: «هر قدمی که برمی‌دارم من را برای آینده آماده می‌سازد. من می‌خواهم به بهترین جایی که می‌توانم برسم و کاری می‌کنم که بیشترین بخت را برای رسیدن به آن داشته باشم. من می‌خواهم قهرمانی به دست بیاورم. من می‌خواهم موفق باشم.
من در سیتی زمان‌های زیادی را در بخش‌های مختلف گذراندم و می‌دانم که یک باشگاه چطور اداره می‌شود. آنها تمامی درهای ممکن را به روی من باز کردند تا کارم را یاد بگیرم. من به نیویورک رفتم، جایی که فشار نتیجه گرفتن و کار با بازیکنان حرفه‌ای را برای اولین بار تجربه کردم. آن تجربه‌ای باورنکردنی بود.
به نیس آمدم چون اینجا باشگاهی است که همچنان دارد رشد می‌کند و جایی است که من هم در آن می‌توانم رشد کنم. من دیدم که سیتی چطور پیشرفت کرد و اینجا هم همین است. فلسفه باشگاه این است که استعدادهای جوان را پرورش بدهد و آنها اهداف جاه‌طلبانه‌ای هم دارند. نیس دارد ساختاری می‌سازد که طبق آن، به صورت مداوم در رقابت‌های اروپایی حضور داشته باشد.
18 ماه گذشته برای من در داخل و خارج میدان پرچالش بوده است اما این تجربه‌ها باعث می‌شود که مربی بهتری شوم. اگر یک روز نیس را ترک کنم، دوست دارم مردم بگویند: پاتریک این باشگاه را به سطح دیگری برد. این واقعاً برای من مهم است.»
چالش بزرگ خارج از میدانی که ویرا به آن اشاره می‌کند، تغییر مالکیت باشگاه است. در سال گذشته بود که چین لی، مالک میلیاردر باشگاه، آن را به جیم رتکلیف، ثروتمندترین مرد انگلیس واگذار کرد.
ویرا می‌گوید حس می‌کند که حالا زیر نظر رتکلیف بیشتر در باشگاه جا افتاده است، هرچند که رتکلیف طرفدار منچستر یونایتد است و سال پیش هم گفت که پیش‌تر از این کاپیتان سابق آرسنال متنفر بوده است.
کاپیتان سابق آرسنال لبخند می‌زند: «ما با هم در این باره صحبت می‌کنیم و می‌خندیم. واقعاً رابطه‌ای پر از عشق و نفرت بین طرفداران آرسنال و یونایتد وجود دارد اما مسأله اصلی، عشق ورزیدن به فوتبال است و دانش او از فوتبال باورنکردنی است. او همانطور که در انگلیس می‌گویند، جنتلمن است، با آن که به‌شدت طرفدار یونایتد است!»
از او خواسته شد که شخصیت خود را به عنوان یک مربی توصیف کند و او گفت: «من خونسرد هستم اما لحظاتی هست که اجازه ابراز احساسات را به خودم می‌دهم.» این صحبت از سوی بازیکنی که در لیگ برتر هشت بار اخراج شده و رکورددار است، عجیب نیست. او می‌گوید: «وقتی بازی می‌کردم، در داخل میدان، خودم بودم. حالا می‌خواهم به عنوان مربی هم خودم باشم. من همچنان می‌خواهم شور و شوق دوران بازی‌ام را نشان دهم. من می‌خواهم خودم را ابراز کنم. من نمی‌خواهم وانمود کنم که فرد دیگری هستم.»
ویرا که به عنوان بازیکن رهبری الهام‌بخش در تیمش بود، همیشه استانداردهای بالایی داشت و دیگران از آن استانداردها پیروی می‌کردند. او در مربیگری هم همین کار را می‌کند: «زمانی که یک بازیکن به دستورهای من احترام نمی‌گذارد، این را به رویش می‌آورم. البته که می‌توانم فریاد بزنم. زمانی که خوشحال نیستم واقعاً صدایم بلند می‌شود، چون بازیکنان باید درک کنند که چیزهایی هست که من نمی‌توانم آنها را تحمل کنم. اگر ما می‌خواهیم که با احترام کنار هم زندگی کنیم، باید قواعدی داشته باشیم و باید به آنها احترام بگذاریم. افرادی که به این قواعد احترام نمی‌گذارند ممکن است جریمه شده و از تیم کنار گذاشته شوند. من نگهبان این قواعد هستم، همانطور که نگهبان روش بازی‌مان در داخل میدان هستم.»
یک بازیکن به قواعد ویرا احترام نمی‌گذاشت: ماریو بالوتلی. این مهاجم ایتالیایی در اولین پیش‌فصل زیر نظر ویرا، هم دیر به اردوی تیم آمد و هم اینکه ناآماده بود. او شش ماه بعد به مارسی فروخته شد. ویرا می‌گوید: «ذهنیت ماریو برای یک ورزش جمعی چندان مناسب نبود. من به دنبال فلسفه‌ای بودم که در تیم جا بیندازم. من می‌خواستم بازیکنان متحد باشند و روحیه کاری داشته باشند. برایم سخت بود که با بازیکنی مانند ماریو کار کنم. واقعاً برای هر دو نفرمان دشوار بود که با هم کار کنیم، پس تصمیم گرفتیم مسیرمان را جدا کنیم.»
روش بی‌رحمانه ویرا بسیار شبیه به سر الکس فرگوسن است، مربی که ویرا کابوسش شده بود. با این حال، مربی الهام‌بخش ویرا، آرسن ونگر است که زیر نظر او توانست سه بار قهرمان انگلیس و سه بار فاتح جام حذفی شود.
هنگامی که از او سؤال شد که بهترین ویژگی ونگر چه بوده، او پاسخ داد: «خونسردی. حتی زمانی که آرسن در دوران سختی بود، در همان سطح خونسردی باقی می‌ماند. مسأله این نبود که اگر پیروز شویم او انرژی بگیرد و وقتی که ببازیم او انرژی‌اش را از دست بدهد. این چیزی است که من واقعاً دوست دارم و به عنوان یک بازیکن مهم است که مربی‌تان اینگونه باشد اما همه مربیانی که من داشته‌ام، از ونگر تا ژوزه مورینیو تا روبرتو مانچینی، همه بازیکنان را می‌شناختند و می‌دانستند که چطور با آنها ارتباط برقرار کنند.»
او درباره سبک بازی هم گفت که به سبک همه مربیانی که داشته احترام می‌گذارد، به علاوه مربیان دیگر مانند پپ گواردیولا: «پپ جزییات بسیاری در اختیار بازیکنان قرار می‌دهد. او ساختارهای مهمی را به بازیکنان می‌دهد. روش تحلیل بازی او عالی است و همه چیز برای بازیکنان آشکار است. آنها دقیقاً می‌دانند که باید مقابل حریف چه کاری انجام بدهند. او تیم را همانطوری آماده می‌کند که دیگران شطرنج بازی می‌کنند اما من نمی‌خواهم از پپ کپی کنم چون او بازیکنان متفاوتی دارد. من روش بازی لستر زیر نظر برندان راجرز را دوست دارم و کارهای او را می‌پسندم و تلاش می‌کنم که آنها را درک کنم اما من نگاه می‌کنم، یاد می‌گیرم، با سایر مربیان تبادل نظر دارم و روش بازی‌ام را سازگار با بازیکنانی می‌کنم که دارم. من دوست دارم تیم‌هایم فوتبال مالکانه خوبی داشته باشند و پرفشار به پیش بتازند.»
به نظر می‌رسد روزی خواهد رسید که ویرا مقابل امثال گواردیولا و راجرز در لیگ برتر قرار بگیرد. او پیش از آن که مربی نیس شود، با آرسنال صحبت کرده بود تا جانشین ونگر شود. او می‌گوید: «صحبتی درباره اوضاعم داشتیم، اینکه کجا هستم و گام بعدی چیست. هیچ چیزی از آن حاصل نشد.»
آیا پس از اخراج اونای امری در ماه نوامبر، با او صحبتی نشد؟ «نه، چون من اصلا قصد چنین صحبت‌هایی را نداشتم. تمرکز من اینجاست. این پروژه مناسب من و دستاوردهایی است که می‌خواهم داشته باشم. شایعه درباره رفتن به آرسنال تاثیری روی من نداشته است. من نمی‌دانم که در آینده چه خبر خواهد شد اما به همین دلیل است که نمی‌خواهم ذهنم را درگیر مسائلی کنم که وجود ندارند. این باشگاه می‌داند که من می‌خواهم بمانم و من می‌دانم که آنها می‌خواهند بمانم. صد درصد.»
مارتین کیون، نویسنده دیلی‌میل اخیراً او را به عنوان بهترین بازیکن خارجی تاریخ لیگ برتر انتخاب کرده است. ویرا زیر خنده می‌زند: «ما با هم واقعاً صمیمی بودیم، شاید به همین خاطر بوده که من را انتخاب کرده! همیشه شنیدن نامتان جذاب است اما من خودم را اینطور نمی‌بینم. من خودم را به عنوان یکی از بازیکنان واقعاً خوب می‌بینم اما نه بهترین بازیکن. برای من، دنیس برکمپ یکی از بهترین‌ها است. همینطور تیری آنری.»
اما باید از بزرگ‌ترین رقیب ویرا، روی کین، هم نام برد: «من از بازی مقابل او لذت می‌بردم. این یکی از دلایل علاقه شدید مردم به بازی آرسنال و یونایتد بود. تقابل بین دو مربی؛ تقابل بین من و او. ما افرادی بودیم که می‌خواستیم به هر قیمتی که می‌شود پیروز شویم.»
آرسنال و یونایتد در آن هنگام برای قهرمانی می‌جنگیدند، در حالی که حالا در لیگ برتر دهم و پنجم هستند و با آن روزها فاصله زیادی دارند. توپچی‌ها از فصل 04-2003 که فصل ماقبل آخر ویرا در آرسنال بود، دیگر قهرمان لیگ برتر نشده‌اند. ویرا می‌گوید: «من غافلگیر شده‌ام اما رقابت از سوی سایر تیم‌ها بسیار بالا است. آرسنال در همان سطح باقی ماند اما تیم‌های دیگر بهتر شدند. باشگاه باید خرج کند و بازیکنانی را پیدا کند که تیم را به سطح دیگری ببرند اما میکل آرتتا زمان زیادی را با پپ و گروه سیتی گذرانده است و کارش را دارد واقعاً خوب انجام می‌دهد.»
البته یورگن کلوپ دارد کارش را بهتر انجام می‌دهد: «آنها می‌توانند بدون شکست قهرمان شوند و می‌توانند با پیروزی‌هایی بیشتر از ما قهرمانی را جشن بگیرند. روحیه، اتحاد، و شتابی که این تیم گرفته عالی است. آنها به خود باور دارند. آنها باورنکردنی بوده‌اند اما این تیم را تنها در سال اخیر نساخته‌اند، بلکه ساختنش پنج سال طول کشیده است. برای یک مربی خوب است که فرصت داشته باشد.»
مربیان معمولاً زمان اندکی در اختیار دارند و به همین دلیل است که آنها مربیگری را رها کرده و به سراغ کارشناسی در تلویزیون می‌روند اما ویرا این کار را نکرده است. چرا؟ او پاسخ می‌دهد: «چون من عاشق این بازی هستم. به همین سادگی.»
منبع: دیلی میل