رسول مجیدی
روزنامه نگار

اولین تصویری که در ذهنم از لیگ برتر انگلیس دارم، بر‌می‌گردد به گزیده بازی‌های این لیگ که جمعه‌صبح‌ها از تلویزیون پخش می‌شد. اواخر دهه 70 بود و هنوز شبکه سه 24 ساعته نشده بود. اولین بازی‌ای که بخوبی آن را به یاد دارم و فریم‌هایش در ذهن من 11-10 ساله حک شده، بازی چلسی بود مقابل تیمی دیگر که به خاطر ندارم. اما چیزی که به خاطر دارم این است: سرمربی چلسی در آن بازی به ناگاه لباسش را عوض کرد، کفش استوک به پا کرد و وارد زمین شد!
نام او جیانلوکا ویالی بود. مردی که همین جمعه‌ای که گذشت بعد از سال‌ها مبارزه با سرطان جان خودش را از دست داد.
ویالی آخرین بازیکن-سرمربی دائم لیگ برتر بود. بعد از او چند بازیکن دیگر به‌دلیل اخراج مربی تیم‌شان به‌صورت موقت و برای یکی، دو بازی همزمان هر دو وظیفه بازی و مربیگری را برعهده داشتند که معروف‌ترین‌شان رایان گیگز در منچستریونایتد بود. اما دیگر هرگز در این سطح کسی به‌مدت 2 سال چنین قراردادی نبست که هم در داخل و هم خارج از زمین مسئولیت داشته باشد.
مرد ایتالیایی اتفاقاً در آن دوران سه ساله حسابی موفق بود. 5 جام برای چلسی آورد: برای دومین بار در تاریخ‌شان قهرمان یک جام اروپایی شدند (جام برندگان جام اروپا در سال1998) بعد سوپرجام اروپا را بردند، قهرمان جام حذفی و اتحادیه شدند و البته یک بار هم جام خیریه یا همان سوپرجام انگلیس را بردند. آبی‌های لندن برخلاف این سال‌ها در اواخر دهه 90 اصلاً تیم مطرحی نبودند، مدت‌ها بود حتی به قهرمانی انگلیس نزدیک نشده بودند و از وقتی ویالی به‌عنوان بازیکن به چلسی نزدیک شد دوباره جان گرفتند. ویالی سال 96 از یووه به لندن آمد و بخشی از پروژه رود گولیت در تیم بود. در همان سال او‌ل آنها در حالی که چلسی از سال 1970 هیچ جام مهمی را نبرده بود، تیم را قهرمان جام حذفی کردند. سال بعد و با مشکلاتی که برای گولیت به‌وجود آمد، ویالی مربی-بازیکن شد. او آنقدر خوب کار کرد و جام‌های مختلف را برد که در نهایت به‌صورت رسمی و دائمی با او به‌عنوان مربی-بازیکن قرارداد بستند.
چلسی البته با پدیده بازیکن-مربی حسابی آشنا بود. آنها اکثر دهه 90 را اینگونه سر کردند. گلن هادل از سال 1993 که به چلسی آمد هم سرمربی این تیم بود و هم بازیکنش و بعد که قرار شد سرمربی تیم ملی انگلیس شود، این نقش به رود گولیت رسید. گولیت فصل قبلش به چلسی آمده بود و با رفتن هادل سرمربی هم شد. بعد از رفتن او همین ماجرا برای ویالی تکرار شد تا تبدیل به اولین مربی ایتالیایی تاریخ فوتبال انگلیس شود.
پیش از آنها هم البته فوتبال انگلیس مربی-بازیکن‌های زیادی داشت؛ برایان رابسون در میدلزبرو سرمربی-بازیکن بود. کنی داگلیش در اواخر فوتبالش هم برای لیورپول بازی می‌کرد و هم آنها را هدایت می‌کرد. پیتر رید هم این نقش را در منچسترسیتی داشت. بعد از ویالی دیگر اما هیچوقت چنین پدیده‌ای را شاهد نبودیم. دلیلش هم مشخص بود؛ فوتبال آنقدر تخصصی شده بود که در قرن بیست و یکم هیچکس سراغ این ایده نرفت تا ویالی آخرین بازیکن-سرمربی تاریخ لیگ برتر و سطح اول فوتبال دنیا بماند.   

امیر حاج‌رضایی این روزها کمتر در رسانه‌ها حضور دارد. او امسال بعد از مدت‌ها ترجیح داد با هیچکدام از برنامه‌های تلویزیونی برای جام جهانی همکاری نکند. حاج‌رضایی چند سالی است که کمتر مصاحبه می‌کند و حالا در یکی از جدیدترین گفت‌وگوهایش حرف‌های متفاوتی زد. او ترجیح داده این بار بیشتر به جای صحبت درباره فوتبال، از کشتی بگوید!
حاج‌رضایی با اشاره به عوض شدن وزن کامران قاسمپور به خبرگزاری تسنیم گفته است: «حیف است کامران قاسم‌پور المپیک را از دست بدهد، اهل فن باید روی او کار کنند که بتواند در وزن جدید نتیجه بگیرد. از دید عامه شاید صرفاً بالا بردن وزن ملاک باشد، اما او قطعاً باید برای رفتن به وزن بالاتر، صاحب عضلات قدرتمندتری شود و در عین حال هم سرعتش را از دست ندهد. از نظر من قربانی شدن یکی از این دو نفر (حسن یزدانی و کامران قاسم‌پور) به‌زیان کشتی ایران است.»
او با اشاره به دیدگاهی که مدعی است کامران قاسم‌پور بهتر از حسن یزدانی می‌تواند با دیوید تیلور کشتی بگیرد، می‌گوید: «مسأله تیلور نباید برای ما یک تابو باشد که به هر وسیله‌ای شکسته شود، یعنی این‌طور نباشد که شکست تیلور، به نابود شدن یکی از این دو کشتی‌گیر ما منجر شود، این مهم‌ترین معادله پیشِ‌روی کادر فنی تیم ملی ایران است و به‌ یک ‌شکلی باید هر دو نفر اینها را به المپیک برسانند. ای‌کاش کامران قاسم‌پور با حریفان در سطوح پایین‌تر کشتی می‌گرفت و آرام آرام اعتماد به نفس لازم برای مبارزه با حریف درجه ‌یک امریکایی را پیدا می‌کرد. اسنایدر بعد از سعدالله‌اف از همه بهتر است، حالا که سعدالله‌اف به‌خاطر محرومیت روس‌ها، در مسابقات حضور ندارد، اگر در شرایط مناسب‌تر از کامران قاسم‌پور مقابل اسنایدر استفاده می‌شد، او 5 ـ صفر به این حریف نمی‌باخت، خصوصاً آنکه بنا به گفته خودش 89 کیلو و 800 گرم وزن بدنش بود و نزدیک به 10 کیلوگرم اختلاف وزنی با هم داشتند، باید خیلی فنی و ظریف روی این قضیه کار کرد.»
امیر حاج‌رضایی معتقد است که نباید دو ستاره کشتی ایران را در یک وزن قرار داد و اضافه می‌کند: تقابل یزدانی و قاسم‌پور هم خوب نیست. خاطرم هست ایتالیایی‌ها در جام جهانی 1970 دو بازیکن خوب در یک پست داشتند، یکی جیانی ریورا که بازیکن میلان بود و دیگری ساندرو ماتزولا که در اینتر بازی می‌کرد، هر دو هم به‌اصطلاح امروزی‌ها، پلی‌میکر و طراح بودند اما به‌صورت همزمان نمی‌شد از آنها استفاده کرد، بازی آنها کاملاً شبیه به هم بود، به‌خلاف اینکه خیلی از مربیان تلاش می‌کنند این‌طور بازیکنان را به ‌هر شکلی به تیم بخورانند و از هر کدام در یک پست مجزا استفاده کنند، در عین حال که یکی از آنها بازیکن میلان و یکی اینتر بود و بین باشگاه‌های و هواداران آنها هم کری‌های خاصی وجود داشت، طبیعتاً بیرون گذاشتن یکی از این دو ستاره، موجب نارضایتی هواداران تیم مقابل می‌شد و خیلی‌ها تن به سازش‌کاری در موردشان می‌دادند که هر دو در زمین باشند، اما مربی ایتالیا در جام جهانی این کار را نکرد. شاید هم یکی، دو بار از آنها همزمان استفاده کرد و دید که جواب نمی‌دهند و این کار اشتباه است، اما در نهایت این دو همزمان در زمین نبودند؛ یا با هم تعویض می‌شدند یا اینکه یک بازی از ریورا و یک بازی از ماتزولا استفاده می‌شد، در کشتی اما شرایط کاملاً متفاوت است، ما دو ستاره داریم که حیف است یکی بیرون برود و اگر این اتفاق بیفتد دچار ضرر و زیان بزرگ می‌شویم.»

 

آرسن ونگر فرانسوی قصد همکاری با فدراسیون فوتبال هند برای گسترش این رشته ورزشی را دارد.
هند که زمانی توسط سپ بلاتر، رئیس پیشین فیفا به‌عنوان «غول خفته» فوتبال خوانده شده بود، در رده‌بندی فیفا در رده ۱۰۶ قرار دارد. در این کشور همه توجه‌ها و نگاه‌ها به کریکت معطوف است. فدراسیون فوتبال هند با مشکلات حاکمیتی برای پیشرفت فوتبال در این کشور دست و پنجه نرم می‌کند و سال گذشته توسط فیفا به طور موقت تعلیق شد.
البته در هند انتخابات تازه‌ای در ماه سپتامبر برگزار شد و فدراسیون فوتبال هند اکنون با کمک ونگر ۷۳ ساله چشم به تغییرات بزرگی دارد. شاجی پرابهاکاران، دبیر کل فدراسیون فوتبال هند به خبرنگاران گفت: ما یک سیستم مبتنی بر داده‌ها و اطلاعات آماری برای تیم ملی داریم. ما قرار است روی این پروژه با فیفا کار کنیم و آرسن ونگر شخصاً وقت خود را به گسترش این امور اختصاص خواهد داد. این اقدامات برای تبدیل شدن هند به یک قدرت فوتبال تا سال ۲۰۴۷ که صدمین سالگرد استقلال آن است کلیدی خواهد بود. ما باید پایه‌های یک ساختار قوی را بسازیم و هویت و فلسفه خود را حفظ کنیم.
 

لیگ پا به سن گذاشته‌ها در ژاپن از بهار در این کشور شروع می‌شود.
به گزارش خبرگزاری ژاپنی آساهی، یک لیگ فوتبال جدید برنامه‌ریزی شده در توکیو راه افتاده است که اعضای تیم‌های آن بالای ۸۰ سال سن دارند و با هم به رقابت می‌پردازند.
این لیگ که در بهار افتتاح می‌شود، اولین لیگی است که در ژاپن برای بازیکنان ۸۰ سال یا بیشتر اختصاص داده شده است. هیچ نامی برای لیگ مشخص نشده است اما مسئولان برگزارکننده گفته‌اند که انتظار دارند در ابتدا سه تیم در این لیگ حضور داشته باشند.
با افزایش سن جمعیت ژاپن، گزینه‌های زیادی برای فعال ماندن سالمندان در دسترس است. آمارها نشان می‌دهد که سالمندان مشارکت خود را در این گونه برنامه‌ها از جمله ورزش‌های گروهی افزایش می‌دهند.
موتسوهیکو نومورا، ۸۲ ساله، بازیکن پیشین تیم ملی ژاپن که بیش‌ترین گل را در سال ۱۹۶۵ به ثمر رساند و یکی از پیشکسوتان فوتبال ژاپن است یکی از افرادی است که در این لیگ حضور دارد.
 
 

نائومی اوساکا، برنده دو دوره اپن استرالیا، در سال ۲۰۲۳ در این رقابت‌ها شرکت نخواهد کرد. به این ترتیب او نیز به فهرست غایبان بزرگ اولین گرنداسلم سال جدید میلادی اضافه شد.
اوساکا ۲۵ سال سن دارد و در حال حاضر در رده ۴۲ رده‌بندی جهانی در بخش زنان قرار دارد.
پیش از این ونوس ویلیامز برنده هفت دوره گرند اسلم انصراف خود را از حضور در این رقابت‌ها اعلام کرد. همچنین کارلوس آلکاراس، نفر اول تنیس مردان جهان نیز به‌دلیل مصدومیت حضور در این رقابت‌ها را از دست داده است.