ایمان گودرزی
روزنامه‌نگار ورزشی
دیگر عادت‌ کرده‌ایم که رسیدن به المپیک برای تیم ملی امید ما چیزی جز یک رویای دست‌نیافتنی نخواهد بود. از زمانی که مهدی مهدوی‌کیا به‌عنوان سرمربی تیم امید انتخاب شد، دل بسیاری از اهالی فوتبال قرص بود که حداقل این‌ بار با شرایط عجیب راهی مسابقات مقدماتی المپیک نمی‌شویم و حریف دست‌وپا‌بسته‌ای نخواهیم بود. انگار اما این طلسم قرار نیست شکسته شود و ظاهراً فوتبال ایران را تا ابد باید دور از مسابقات المپیک تصور کنیم. مهدی مهدوی‌کیا تیمی را جمع‌وجور کرد و در مسابقات دور اول مقدماتی المپیک که مقدماتی مسابقات زیر 23 سال آسیا هم بود حضور یافت. در آن مسابقات تیم ایران با کسب 3 پیروزی متوالی جواز حضور در دور نهایی مقدماتی المپیک را به‌دست آورد تا بارقه‌های امید برای صعود به المپیک پاریس ایجاد شود. مهدوی‌کیا برنامه‌های آینده تیم امید را هم به فدراسیون فوتبال داده بود اما اردوهای مدنظر موشک فوتبال ایران یکی پس از دیگری لغو شد تا نگرانی‌ها اوج بگیرد و در حال حاضر نیز وضعیت تیم ملی امید ایران کاملاً روی هواست و هیچ سرمربی و پاسخگویی در این تیم وجود ندارد. این‌طور که به نظر می‌رسد باید بی‌خیال حضور در المپیک 2024 پاریس شویم اما قطعاً 52 سال نرفتن به المپیک اتفاقی نیست که بتوان به ‌سادگی از کنار آن عبور کرد.

آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی
قصه پرغصه حسرت سال‌هاست از فرط  تکرار بدل به کلیشه دل‌آزاری شده که دیگر هیچ گوشی را نوازش نمی دهد. یک حسرت طولانی به قدمت نیم‌قرن بر گرده فوتبال سنگینی می‌کند و به اندازه این سنگینی رسوب کرده و طولانی شده که رد خود را بر چهره فوتبال انداخته. درست مثل اینکه یکی از اعضا و جوارح بدن دچار درد و آلام شود و رد آن  در چهره شخص هویدا خواهد شد. درد نرسیدن به المپیک برای فوتبال ما بدل به یک تابوی بزرگ و طلسم دیرپا شده و نیم‌قرن است که این درد را تحمل می‌کنیم. دردی که با هیچ مرهمی درمان نشده. در طول این 4 دهه همه راه‌ها را رفته‌ایم و البته ناکام مانده‌ایم. مربی خارجی، مربی ایرانی، مربی باتجربه، مربی جوان، مربی نامدار، مربی جویای نام... همه مدل را امتحان کرده‌ایم و باز هم شکست خورده‌ایم. هر 4 سال یک بار برای این تیم تصمیم جدیدی می‌گیریم اما در نهایت هیچ اتفاقی نمی‌افتد و خروجی همانی است که بود. تیمی که ناکام می‌شود و باز هم از رسیدن به المپیک باز می‌ماند.
برای ریشه‌یابی این ناکامی طولانی، می‌توان دلایل بسیاری را برشمرد و آنها را ردیف کرد؛ اما بی‌تردید مهمترین عامل این ناکامی فدراسیون فوتبال است و بس. استراتژی و سیاست غلط فدراسیون فوتبال به عنوان متولی این تیم در طول سالیان متمادی امتداد داشته و از فدراسیونی به فدراسیون دیگر منتقل شده. فرقی نمی‌کند چه کسی رئیس باشد. همه رؤسای فدراسیون‌ها در غلط‌اندیشی درباره تیم امید با هم فصل مشترک دارند. نگاه تمامی فدراسیون‌های ایران در سال‌های بعد از انقلاب به تیم امید یک نگاه دم دستی و طفیلی بوده و به تیم امید به چشم یک مزاحم نگریسته‌اند. تیمی که هیچ جایی در میان برنامه‌های فدراسیون‌ها ندارد و برای آن هیچ برنامه و هیچ پلنی ریخته نمی‌شود. تیم امید همیشه حکم بچه سرراهی را داشته که نادیده گرفته شده و نتیجه این نگاه نامهربانانه یک ناکامی طویل‌المدت است که نزدیک به نیم‌قرن امتداد یافته.
همیشه در بزنگاه مسابقات یاد این تیم افتاده‌ایم و با حداقل امکانات و تدارکات مهیای مسابقات می‌شویم و در نهایت با شکست و سری افکنده از راه یافتن به المپیک باز می‌مانیم.
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
داشتم با تاوارس مربی برزیلی نفت آبادان مصاحبه می‌کردم که جمله سنگینی گفت. جمله‌اش درد داشت! گفت: «ایراد فوتبال شما این است که همیشه دنبال سرمربی برای تیم ملی هستید. فکر می‌کنید این بیاید یا آن برود، تیم ملی قهرمان می‌شود! از خودتان نپرسیده‌اید چرا پنج دهه شده به المپیک نرفته‌اید! جای جام جهانی دنبال المپیک باشید. جای مربی تیم ملی دنبال مدیرفنی برای تیم‌های ملی باشید. روی پیشرفت بازیکنان جوانتان کار کنید. دنیا سن فوتبال را پایین آورده ولی شما هنوز جرأت بازی دادن به بازیکن جوان را ندارید.»
حرف‌هایش درد داشت. حرف غلطی هم نبود. پنجاه سال است المپیک نرفته‌ایم؛ نیم‌ قرن. حالا چند سال اینور و آنور. هیچ وقت هم قرار نیست برویم. تعارف که با خودمان نداریم. راهکاری برای رفتن و نرفتن نداریم. ساختارمان المپیکی نیست. یا بازیکن در حد المپیک نداریم یا اگر داریم باشگاهش اجاره نمی‌دهد که به اردوهای تیم اضافه شود. در لیگ تعداد بازی‌های‌شان هم زیاد نیست اما اجازه حضور در اردو را هم ندارند.
این هم از تولید به مصرف مربیان ما است. خودشان مربی باشگاهی‌اند. به تیم ملی بازیکن نمی‌دهند. خودشان مربی تیم ملی‌اند. از باشگاه‌ها گله دارند که چرا به تیم ملی بازیکن نمی‌دهند. یک وضع شترگاوپلنگی مسخره‌ای داریم که سروته‌اش ناپیداست. کسی نمی‌داند چه باید گفت و کسی نمی‌داند چه باید نوشت. نه رسانه‌ها المپیک برایشان مهم است، نه فدراسیون و نه کمیتـــــــــــــــه المپیک! تمام دعوایشان بر سر این است که سرمربی را چه کسی انتخاب کند و بودجه را چه کسی بپیچاند! به همین راحتی!
فدراسیون حاضر نیست به تیم‌هایی که بازیکن المپیکی دارند، امتیازی بدهد. نتیجه‌اش این می‌شود که باشگاه نیز بازیکنش را به تیم ملی نمی‌دهد. بقیه هم برایشان مهم نیست. برای شما هست؟

 

فاجعه اما در یک دهه اخیر از این هم فراتر رفته و فدراسیون برای خلاص شدن از شر تیم امید، تیم زیر 23 سال را به شکل کنتراتی به یک کلونی واگذار می‌کند. مدل جدیدی از مدیریت که دکترین تاج و شرکا است. دو دوره پیش تیم امید به شکل کنتراتی به حبیب کاشانی واگذار شد و او با برکنار کردن کرانچار فقید، محمد خاکپور را سرمربی کرد تا تیم پرستاره از رسیدن به المپیک ریو بازبماند.
4 سال پیش نوبت به حمید استیلی رسید تا تیم امید را به شکل کنتراتی بردارد و نتیجه این شد که در دو ایونت پشت سر هم، هم در بازی‌های آسیایی جاکارتا و هم در مقدماتی المپیک توکیو شکست خورد و حذف شد.
دو تجربه تلخ در واگذاری کنتراتی تیم امید اما هنوز مایه عبرت نشده و مهدی تاج در بازگشت دوباره‌اش همین مانیفست را دوباره ادامه می‌دهد. او دوباره برای حبیب کاشانی حکم سرپرستی زده اما همه می‌دانند کاشانی یک سرپرست سازمانی و ساده نیست. این حکم به معنای همه کاره شدن کاشانی در تیم امید است و او تصمیم‌ساز اصلی برای این تیم خواهد بود. همان اتفاقی که دو دوره پیش رخ داد و البته ناکام ماندیم و ظاهراً حالا  قرار است از همان سوراخ دوباره گزیده شویم.
تا نگاه فدراسیون به تیم امید نگاه دم دستی و سرراهی باشد و با همین دکترین تیم امید را به این و آن حواله بدهد، المپیک همچون رویایی دست نیافتی باقی می‌ماند. بله، المپیک کنتراتی نمی‌شود!
 

امیررضا همایون
روزنامه‌نگار ورزشی
با نتایجی که تیم امید در سالیان اخیر کسب کرده این تیم به ناکام‌ترین تیم ورزشی ایران بدل شده؛ تیمی که همیشه برسر متولی‌اش بین فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک دعوا است. از دعواهای بین این دو نهاد ورزشی ایران که  بگذریم، به بحث شیرین انتخاب سرمربی برای این تیم می‌رسیم. انتخابی که همیشه برای داخلی و خارجی بودن آن بحث و مناقشه وجود دارد؛ بحث‌هایی که عمدتاً به انتخاب سرمربی ایرانی می‌انجامد.
با عوض شـــــــــــــــدن رئیس فدراسیون فوتبال نیمکت این تیم هم در بلاتکلیفی محض فرو رفته.
 تیم امید که پیش از آمدن مهدی تاج به ساختمان
ســـــــــئول بـــــــا هدایــــــــــــت مهدوی‌کیا اسطوره اسبق فوتبال ایران در مسابقات شرکت می‌کرد، حالا بلاتکلیف است و بسیاری از اهالی فوتبال ایران در انتظار انتخاب سرمربی جدید این تیم هستند.
چه آنکه سال 2023 میلادی برای امیدهای فوتبال ایران به خاطر توزیع سهمیه‌های المپیک 2024 پاریس بسیار مهم است. هرچه که هست به نظر می‌رسد این بار هم به مانند ادوار گذشته فدراسیون به مربی ایرانی اعتماد کند.
البته داستان‌های انتخاب سرمربی این تیم زمانی اهمیت پیدا می‌کند که تیم‌های باشگاهی به تیم امید بی‌اعتنایی نکنند و این تیم را جدی بگیرند و بازیکنان زیر 23 سالشان را در اختیار سرمربی تیم امید قرار دهند؛ آنچه یکی از دلایل اصلی ناکامی تیم امید و  سبب طولانی شدن حسرت ما برای صعود به بازی‌های المپیک شده. بنابراین ایرانی بودن یا خارجی بودن سرمربی امیدها تا زمانی که تیم‌ها تیم امید را جدی نگیرند و بازیکنانشان را در اختیار کادرفنی این تیم قرار ندهند، بی‌فایده است.
 

سینا فتوت
روزنامه‌نگار ورزشی
آیا مهدی مهدوی‌کیا گزینه مناسبی برای المپیک است؟ حقیقتش برای این سؤال پاسخی ندارم. کسی نمی‌داند اگر مهدوی‌کیا نبود، با کدام گزینه جلو می‌رفتیم. وقتی گزینه‌های دیگر را نمی‌شناسم، چطور بگویم مهدوی‌کیا گزینه خوبی هست یا نه. من حتی نمی‌دانم به چه دلیل تیم المپیک را به او داده‌اند. نیتشان چه بوده و دلیلشان چه بوده. نمی‌دانم. نظرهم نمی‌دهم.
مهدی مهدوی‌کیا با چه رزومه و سابقه و با چه فلسفه‌ای برای تیم المپیک انتخاب شده؟ رقبای او چه رزومه و سابقه و فلسفه‌ای داشته‌اند؟ آیا سؤال من بیش از اندازه خنده‌دار است؟ اگر اینطوری است بگویید عذرخواهی کنم.
سال‌ها قبل قطری‌ها، سانچس را انتخاب کردند. به آنجا رفت، نسل به نسل تیم ساخت و با آن پیش رفت و قهرمانی آسیا را هم مال خود کرد. سانچس چه رزومه و سابقه و دانشی داشت؟ آیا خود ما حاضر بودیم تیم المپیک‌مان را به او بسپاریم؟
من مطلقاً در مورد دانش مربیگری مهدوی‌کیا نظری ندارم. بحثم هم این نیست که با او به المپیک می‌رویم یا نه. من فقط دلم می‌خواهد بدانم او روی چه فلسفه‌ای انتخاب شد و حالا تکلیفش چه می‌شود! همین!