ایمان گودرزی
روزنامه نگار
بازیکن خارجی در باشگاه‌های ایرانی بیشتر از اینکه ما را به یاد بازی‌های درخشان و عملکرد بی‌نظیر آنها در لیگ ایران بیندازد یادآور پنجره‌های بسته و بدهی‌های سنگین و بدقولی‌های آنهاست.
در آخرین مورد یورگن لوکادیا که به نظر می‌رسید ستاره لیگ بیست و دوم باشد با قال گذاشتن پرسپولیسی‌ها یک پرونده بازیکن ناکام خارجی دیگر در لیگ ایران را مختومه اعلام کرد. هیچ کس بدش نمی‌آید که بازیکنان سطح بالای خارجی در تیمش باشد اما نه به قیمت دردسرهای فراوانی که بعد از آن به وجود خواهد آمد.
حال گفته می‌شود مجموعه مس برای تمام تیم‌هایش خرید بازیکن خارجی را ممنوع کرده است. این قضیه هم می‌تواند خوب باشد هم بد، خوب بودن از این نظر که بازیکنان داخلی می‌توانند برای رسیدن به جایگاه خود در آن پست بجنگند و نبود بازیکن خارجی آنها را به نیمکت‌نشین همیشگی تبدیل نخواهد کرد اما از طرف دیگر شکی در این نیست حضور بازیکنان باکیفیت می‌تواند سطح بازیکنان و لیگ ایران را بالا ببرد اما نه به صرف اینکه آن بازیکن فقط فارسی صحبت کردن بلد نباشد و به تیم آورده شود، مثل مقایسه تمیروف و یورگن لوکادیا!
چیزی که به نظر می‌رسد سران مجموعه مس با توجه به اتفاقات اخیر شاید به این باور رسیده‌اند که اگر نمی‌توانی کریستیانو رونالدو را به تیمت بیاوری بهتر است کلاً خارجی در تیمت نداشته باشی!
 

آیسان سعیدی
روزنامه نگار
زمستان تازه آغاز شده و لیگ برتر بعد از یک توقف یک ماهه اجباری به واسطه برگزاری جام جهانی دوباره شروع شده. تماشای رقابت‌های لیگ بعد از جام جهانی حقیقتاً یک زجر مضاعف است! تماشای فوتبال‌های بی‌کیفیت و بدون هیچ نوآوری و با اتکا به تاکتیک‌های سنتی نخ‌نما شده 2 دهه قبل، بازیکنان تکراری، مربیان تکراری و از همه بدتر استادیوم‌های بی‌ریخت و زشت و فیلمبرداری بدوی هیچ شوری را برنمی‌انگیزد که هیچ، بلکه یک سوهان روح و یک عذاب الیم برای هوادارانی است که همین چند هفته پیش از تماشای بازی‌های جذاب و پرهیجان در استادیوم‌های شیک و لاکچری با چمن مخملی و البته ستاره‌های ریز و درشت حظ مضاعفی را بردند. با وجود این از حقیقت گریزی نیست. باید به این فوتبال بی‌قواره و زشت عادت کنیم که تنها بهانه ما در این روزهای دشوار و تلخ است. روزهایی که دیگر فوتبال هم نمی‌تواند بهانه خوبی باشد اما چاره‌ای نیست.
با پایان رسمی مسابقات نیم‌فصل اما دیگر توقفی وجود ندارد و قطار لیگ به شکل سریع‌السیر باید تخت گاز تا ایستگاه پایانی و هفته سی‌ام پیش برود. با  وجود این مناسک مسابقات به شکل قبلی اجرا خواهد شد. با رسیدن به نیم‌فصل پنجره نقل و انتقالات زمستانی باز خواهد شد و تیم‌ها بعد از یک نیم‌فصل کشدار و ملال‌آور تجدیدقوا خواهند کرد تا برای نیم‌فصل دوم آماده شوند. کاور کردن نقاط ضعف نیمه اول لیگ مهم‌ترین برنامه تیم‌ها در پنجره نقل و انتقالات زمستانی است اما هیچگاه این نقاط ضعف برطرف نمی‌شود چرا که در پنجره زمستانی و میانه فصل هیچ ستاره بزرگی جابه‌جا نمی‌شود و تیم‌ها هرگز اجازه جدایی به ستاره های خود را نخواهند داد. از همین رو شاهد بازاری خاموش و ملال‌آور هستیم که به جز چند نام کنار مانده و بی‌مصرف هیچ اتفاق خاصی در آن رخ نمی‌دهد.
پنجره نقل و انتقالات نیم‌فصل هیچ هیجانی ندارد چرا که در این بازار سوت و کور از ستاره‌ها خبری نیست و هیچ ترانسفر بزرگ و پر سر و صدایی صورت نمی‌گیرد. در این میان برخی از باشگاه‌ها چند سالی است که در پنجره زمستانی متوجه بازار خارجی می‌شوند تا بلکه نیازهای خود را از مارکت بین‌المللی تأمین کنند اما این قاعده در بازار جهانی نیز رعایت نمی‌شود. یعنی در زمستان تقریباً هیچ بازیکن به دردبخوری پیدا نمی‌شود که آزاد باشد و باشگاه‌ها نیز هرگز رضایت نمی‌دهند که بازیکنان تأثیرگذار و کلیدی خود را در نیم‌فصل بفروشند. بنابراین باشگاه‌های ایرانی مجبورند اسیر خیمه‌شب بازی دلالانی شوند که مشتی بنجل کنارمانده و خانه‌نشین را به آنها بیندازند تا به جای اینکه قاتق نان آنها شده، قاتل جانشان شود! دلالان در این ایام با رنگ کردن کلاغ آن را به جای قناری به باشگاه‌های ایرانی قالب می‌کنند و این بازیکنان بی‌مصرف در نهایت سر از نیمکت تیم‌های ایرانی درمی‌آورند. نیمکت‌نشین‌های گرانقیمتی که در ازای گشت و گذار در ایران به دلار پول می‌گیرند و در نهایت به واسطه بدعهدی باشگاه‌های ایرانی شکایت می‌کنند، غرامت چند برابری می گیرند و دست آخر یک تجارت پرسود را با یک چمدان دلار بی‌زبان از ایران به یادگار می‌برند. این سناریو در تمام این سال‌ها به کرات برای تمامی باشگاه‌های ایرانی تکرار شده. باشگاه‌هایی که حتی در ابتدای فصل و بازار مکاره تابستان نیز آنقدر وسواس و سختگیری در خرید بازیکن خارجی ندارند و در اغلب اوقات دلالان برای آنها تعیین تکلیف کرده و با خوش‌رقصی بازیکنانی را به آنها قالب می‌کنند که گاه برخی از آنها حتی پیش از آمدن به ایران فوتبالیست نبوده‌اند! با چنین رزومه و عقبه سیاهی بدیهی است که در پنجره زمستانی که تقریباً همه بازیکنان استاندارد شاغل در اروپا تحت قرارداد تیم‌های متبوع‌شان هستند، هیچ تحفه دندان‌گیری نصیب باشگاه‌های ایرانی نشود و آنها به کاهدان بزنند.
با قاطعیت می‌توان گفت پنجره زمستانی برای باشگاه‌های ایرانی در نیم‌فصل، تنها پنجره‌ای رو به جیب دلالان است و تنها نصیب آن را دلالانی می‌برند که بازیکنان کنار مانده را به باشگاه‌های بی‌قید و بی‌تعهد ایرانی قالب می‌کنند و سود سرشاری به جیب می‌زنند. بنابراین، این پنجره را برای همیشه حداقل رو به خارج از مرزها ببندید؛ از این پنجره تنها دلار است که بیرون ریخته خواهد شد و هدر خواهد رفت.
 

هومن جعفری
روزنامه نگار
به فصل نقل و انتقالات رسیده‌ایم و سؤال اصلی این است که آیا بازیکن خارجی بیاوریم یا نه!
یادم نیست این داستان پیرامون کدام عارف و صوفی برجسته‌ای بوده. از عارفی پرسیدند: «شراب حرام است؟» گفت: «تا که خورد!»
حالا حکایت بازیکن خارجی است. تا کدام باشگاه بیاورد و تا کدام بازیکن را بیاورند! طبیعتاً من طرفدار حضور بازیکن خارجی نیستم چون شیوه انتقال و همچنین قیمت‌گذاری بازیکن در بازار ایران را مطلقاً قبول ندارم. بر این باورم هم درمرحله انتخاب و هم در مرحله عقد قرارداد، منافع مالی بر منافع باشگاهی می‌چربد. مثال هم زیاد است ولی نیازی به بازگویی‌شان نیست. یک چیز فوتبال امریکا را بسیار تحسین می‌کنم و آن دخالت کمیته فنی فدراسیون در انتخاب بازیکن خارجی است. هیچ بازیکن خارجی اجازه حضور در لیگ امریکا را ندارد مگر با تأیید کیفیت فنی‌اش! نکته‌ای که اگر در ایران لحاظ می‌شد، نزدیک 70 درصد نقل و انتقالات خارجی ما انجام نمی‌شد!
بازیکن خارجی برای همه تیم‌ها ضروری است اما با این وضعیت شیطنت‌های تمام نشده دلار، آوردنش عملاً شلیک به پیشانی خودمان است. بنابراین اگر قرار است یک بازیکن خارجی بیاید، باید به این فکر کنیم که شش ماه دیگر قرار است یک پرونده جدید علیه باشگاه در فیفا باز شود یا قرار است یک ستاره به فوتبال ایران اضافه شود؟
آیا می‌توانیم نمونه داخلی همان بازیکن خارجی را با قیمتی مناسب‌تر به دست بیاوریم؟ آیا می‌توانیم بخش اعظم حقوق بازیکن را زودتر به او پرداخت کنیم تا از نوسانات دلار فرار کنیم؟ این خیلی نکته مهمی است اما نکته مهم‌تر؛ آیا مدیری که بازیکن خارجی می‌آورد، نسبت به شش ماه بعد باشگاه تعهد دارد یا نه؟ این نباشد که یکی بیاید و بازیکن و مربی خارجی بیاورد و بار دلاری روی دوش باشگاه بگذارد و خداحافظ.
 

امیررضا همایون
روزنامه نگار

لیگ برتر فوتبال ایران هم به مانند تمام لیگ‌های فوتبالی جهان از حضور بازیکن خارجی مستثنی نیست و باشگاه‌های حاضر در لیگ برتر هم برای بهبود کیفیت فنی خودشان بازیکنان خارجی استخدام می‌کنند. اما این بازیکنان هم به مانند جنس خارجی کیفیت بد و خوب و ضعیف و قوی داشته و دارند.
بسیاری از باشگاه‌ها به علت کمبود بودجه و بالا رفتن قیمت ارز در سالیان اخیر مجبور به استخدام بازیکن با کیفیت پایین‌تر می‌شوند، انتخابی که سرانجامش می‌شود داشتن یکی از کم گل‌ترین لیگ‌های قاره آسیا و پرونده‌های متعدد در کمیته انضباطی فیفا برای شکایت این بازیکنان برای دریافت دستمزد عقب‌افتاده و غرامت.
این موضوع اما تنها یک روی سکه بازیکنان خارجی در لیگ برتر است روی دوم اما برای باشگاه‌های ایرانی بسیار مطلوب به نظر می‌رسد، چرا که در معدود خریدهای خوب، بازیکنان باکیفیتی مانند یورگن لوکادیا به ایران می‌آیند که به تنهایی و پس از گذشت 3 هفته از خروجش از پرسپولیس همچنان آقای گلی لیگ برتر ایران را در اختیار دارد.
با این وجود خاطرات بد و تلخ ما از استخدام بازیکنان بنجل و بی‌کیفیت خارجی بسیار بیشتر از نمونه‌های موفق است. آنچه که سبب شده شرکت صنایع مس ایران طی چند روز گذشته استخدام بازیکنان خارجی را به همین علت و بالا رفتن قیمت ارز در تیم‌های تحت مالکیتش ممنوع کند. بی‌تردید اگر بازیکنان باکیفیت خارجی به لیگ بیاوریم، دیگر نیازی به ممنوع کردن عدم حضور خارجی‌ها نیست. بلکه این موضوع کمک زیادی به پیشرفت سطح فوتبال ایران می‌کند.


 

سینا فتوت
روزنامه نگار
پیرامون انتقال رونالدو به النصر حرف زیاد است اما من دوست دارم به این فکر کنم که هواداران النصر برای خوشامدگویی به بازیکن جدیدشان چگونه سنگ تمام می گذارند. میزان استقبال هواداران باشگاه از این مراسم آنقدر بالا بوده که سامانه های بلیت فروشی مختل شده اند. یادمان باشد عربستان ایران نیست که با هر باد و بارانی سامانه هایش مختل شوند و سیستم قطع گردد و مردم علاف بمانند. آنها ترسی از هزینه کردن برای سامانه‌های خود ندارند و در نتیجه استقبال آنقدر بالا بوده که سامانه‌هایشان قطع شده. سابقا در فوتبال ایران، صرف نظر از ضعف زیرساخت‌های ما، حتی باشگاه های دسته دومی و دسته سومی نیز آنقدر محبوبیت داشتند و تماشاگران پرشورش کنار تیم خود بودند که هر هفته سامانه‌هایشان قطع می شد و بلیت‌هایشان نایاب می‌گشت و ورزشگاه‌هایشان پر می‌شد! الان تماشاگران را به ورزشگاه‌ها راه نمی‌دهیم اما اگر در هم باز باشد، نیمی از سکو‌ها خالی خواهد ماند. بحث رونالدو نیست. بحث برسر قطع امید هوادار از باشگاه خودش است. النصر به هوادارانش رونالدو را هدیه می‌دهد در حالی که استقلال استراماچونی را از دست می‌دهد و پرسپولیس لوکادیا را!
وقتی مدام به هوادارت احترام می‌گذاری آنها پشتت هستند. وقتی مدام به هوادارت ضد حال می‌زنی، آنها از تو فرار می‌کنند!