آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

جام جهانی 2022 قطر، جام ستاره‌هاست. ستاره‌هایی که در یک جام متفاوت از منظر زمانی و مکانی، درخشش را آغاز کرده‌اند و تیم‌های خود را یک‌تنه به کرانه موفقیت می‌رسانند. جام 2022 البته شگفتی تا به امروز کم نداشته، از حذف آلمان و اروگوئه گرفته تا شکست فرانسه و برزیل در آخرین بازی مرحله گروهی اما در این جام آنچه چشم‌ها را می‌نوازد، درخشش ستاره‌هاست. با پایان مرحله گروهی و جا افتادن تیم‌ها، ستاره‌های جام نیز بیشتر به چشم می‌آیند و خود را نمایان می‌کنند. جنگ ستارگان در قطر شروع شده.

کیلیان امباپه

پس از اینکه کیلیان امباپه 2 گل در پیروزی 3-1 فرانسه مقابل لهستان به ثمر رساند، چسلاو میچنیویچ سرمربی حریف، او را به‌عنوان وارث طبیعی لیونل مسی و کریستیانو رونالدو معرفی کرد. امباپه اما رویای قهرمانی در سر دارد. او بعد از بازی گفت: «جام جهانی رقابت رؤیایی من است.» بازیکن 23 ساله حالا با 5 گل زده در 4 بازی آقای گل قطر به حساب می‌آید و خیلی بعید است که کسی بتواند به پای او در جدول برسد. کیلیان در این رقابت‌ها بیشترین شوت به چهارچوب (20) و بیشترین پاس گل (2) را نیز در تیم ملی به‌نام خودش زده و یگانه ستاره اصلی خروس‌ها در مسیر تکرار جام محسوب می‌شود.
فراموش نکنید که در ترکیب خروس‌ها صاحب توپ طلا یعنی کریم بنزما جام را از دست داده. شاید اگر او در قطر حضور داشت، همه چشم‌ها به سمت امباپه نبود، اما کریم نیست و حالا کیلیان مرد اول است.

لیونل مسی

در پیرانه سری هنوز هم باطراوت است و همچون یک پلنگ زخمی و حریص به حریفان زخم می‌زند. او در ترکیب آلبی سلسته یک رهبر تمام‌عیار محسوب می‌شود که با بازوبند کاپیتانی یک‌تنه بار تیمش را به دوش می‌کشد. بعد از یک شکست ناباورانه برابر عربستان سعودی در روز نخست، این مسی بود که یک‌تنه تیمش را به دندان کشید و در حالی که کار پیچیده شده بود، با گلزنی مقابل مکزیک و سپس لهستان تیمش را به مرحله بعد رساند؛ مأموریتی که مسی به آن عادت دارد. در مرحله حذفی و برابر استرالیا باز هم لئو این مأموریت را تکرار کرد و کانگوروهای سختکوش را کشت تا ثابت شود که آرژانتین تنها در نام او خلاصه می‌شود. مأموریت بزرگتر و اصلی او امتداد این مسیر تا قهرمانی است؛ مأموریتی که مسی در تمام این سال‌ها به‌دنبال آن دویده و به آن نرسیده. شاید حالا وقت آن رسیده که مسی به جام جهانی بوسه بزند.

هری کین

در انگلیس وحشی و پرستاره جام جهانی، او یک لیدر تمام عیار است. سه شیرها در قطر در فاز تهاجمی یک تیم وحشتناک هستند. اسم‌ها را دوره کنید؛ کین، ساکا، استرلینگ، فودن، گریلیش، راشفورد. این بمب‌افکن‌های سیاه و سفید در ترکیب انگلیس به تنهایی برای به آتش کشیدن دروازه هر حریفی کافی هستند و حضور آنها در کنار هم یک ترکیب سمی است. شاید به همین دلیل باشد که انگلیس تا به امروز به هیچکدام از حریفانش منهای بازی با امریکا کمتر از 3 گل نزده. در میان همه این بمب‌های خوشه‌ای انگلیسی اما هری کین از همه متمایزتر است. مهاجم بلندقامت انگلیسی که در پیشانی خط حمله تیمش خودنمایی و سه شیرها را رهبری می‌کند. کین حکم تنظیم‌کننده را در انگلیس دارد؛ مردی که ریتم حملات و بازی انگلیس را تنظیم و مدیریت می‌کند و با تجربه و کیفیت والایش لیدر این خط حمله آتشین است. در برابر سنگال او دوباره کیفیت خود را به رخ کشید و گلزنی کرد تا انگلیس یک برد پرگل دیگر ثبت کند.




 

سعید زاهدیان
روزنامه‌نگار ورزشی
تا پیش از جام جهانی 98، دنیای فوتبال- چه باشگاهی و چه ملی- ستاره محور بود؛ در دهه‌های 70 و 80، فوتبال ملی با اقبال بیشتری مواجه بود و هر تیم با یک یا دو ستاره خاص شناخته می‌شد. ستاره هلند در دهه 70، یوهان کرایف بود که بسیاری از علاقه‌مندان به فوتبال بازی‌های این تیم را به‌دلیل حضور کرایف دنبال می‌کردند. در همان دوره، فرانسه با پلاتینی شناخته می‌شد یا دینو زوف و یاشین دو دروازه‌بان افسانه‌ای از ایتالیا و روسیه بودند که در موفقیت‌های تیم‌های ملی خود نقش متفاوتی داشتند. وقتی به دهه 80 نگاه می‌کنیم، پیشقراول این ستاره‌ها بی‌شک دیگو مارادونا بود که در جام‌جهانی 1986 یک تنه تیمش را به فینال برد و قهرمان کرد. مارادونا در جام‌جهانی 90 هم تا حدودی همین نقش را برای آرژانتین داشت و برای رساندن آرژانتین به فینال همه کار کرد اما در بازی نهایی مقابل آلمان به‌دلیل محرومیت تعداد زیادی از هم‌تیمی‌هایش تنها بود و دستش به جام‌‌قهرمانی نرسید. از اواخر دهه 90 فوتبال شکل تیمی به خود گرفت و تیم‌ها به صرف داشتن ستاره بزرگ نمی‌توانستند موفقیت را تضمین شده بدانند. فرانسه 98 شاید اولین نمونه از تغییر فضای فوتبال بود؛ امه ژاکه برای ساختن تیم، قید اریک کانتونا و دیوید زینولا را زد و با قهرمانی در جام‌جهانی نشان داد که دوران تکیه زدن به تک‌ستاره‌ها و نام‌های بزرگ تمام شده است. این اتفاق به فوتبال باشگاهی هم سرایت کرد و مربیان باشگاه‌های بزرگ ستاره‌ها را هماهنگ با تیم می‌پسندیدند. با تغییر رویکرد فوتبال باشگاهی، تیم‌های ملی هم به سمت ساختن تیم رفتند و در تمام این سال‌ها تیم‌هایی در جام‌جهانی موفق شدند که سوای داشتن ستاره‌های بزرگ، تیم خوبی به جام آورده بودند. تا جام‌جهانی 2018، موفقیت از آن مجموعه‌هایی بود که به فوتبال گروهی توجه می‌کردند و از تک‌ستاره‌ها در قالب تیم بهترین استفاده را می‌بردند. به‌دلیل همین رویکرد، نه مسی با آرژانتین جام‌جهانی را فتح کرده و نه رونالدو و پرتغال. اما داستان جام‌جهانی 2022 قطر انگار با جام‌های قبلی متفاوت است. در دوره‌های قبلی، جام‌جهانی اواخر خرداد با پایان لیگ‌های باشگاهی برگزار می‌شد و تیم‌های ملی برای هماهنگی حدود یک ماه زمان داشتند اما جام‌جهانی قطر که در پاییز در حال برگزاری است، این فرصت را از مربیان ملی گرفت و تیم‌ها 10 روز مانده به جام بدون بازی تدارکاتی عازم قطر شدند. به همین دلیل بسیاری از تیم‌ها کیفیت و هماهنگی قبل را نداشتند و شاهد نتایج عجیبی در مرحله گروهی بودیم. شکست آرژانتین برابر عربستان یا باخت آلمان به ژاپن و حذف در مرحله گروهی شاید به‌دلیل هماهنگ نبودن این دو تیم بزرگ اتفاق افتاد.
با پایان مرحله گروهی، شاهد درخشش ستاره‌ها هستیم؛ مسی در این تورنمنت به تنهایی آرژانتین را به مرحله یک‌چهارم رساند یا امباپه ستاره تیم‌ملی فرانسه هم با درخشش در این تورنمنت باعث شده تا فرانسه هم به یک‌چهارم برسد و مثل آلمان غافلگیر نشود. تیم‌هایی که ستاره‌های بزرگ را با خود به این تورنمنت آورده‌اند، به لطف درخشش آنها نتایج خوبی گرفته‌اند. آرژانتین که با اتکا به مسی در بازی‌هایی مستأصل و درمانده بود، به لطف درخشش این ستاره بازی‌های خود را تا اینجا برده و در قطر مانده است. امباپه هم نقش کلیدی برای فرانسه داشته و رونالدو هم کاپیتان و بازیکن بزرگی برای پرتغال تا این جای جام است.
به نظر می‌رسد به‌دلیل زمان کم تیم‌ها برای هماهنگی، تیم‌های ملی به درخشش و توانایی تک‌ستاره‌ها دل بسته‌اند و مسی نقش مارادونا را برای آرژانتین دارد و امباپه شاید پلاتینی فرانسه باشد. در مثل مناقشه نیست و شاید این تشبهی درست نباشد، اما واقعیت این است که تیم‌هایی که به مرحله یک‌چهارم نهایی جام رسیده‌اند، همگی به لطف درخشش ستاره‌هایشان بوده و کار گروهی و کیفیت فنی تیم‌ها از نظر هماهنگی نسبت به دوره‌های قبل کمتر به نظر می‌رسد.

جام جهانی خروس نشان!

ایمان گودرزی
روزنامه‌نگار ورزشی
کیلیان امباپه دو گل و گل دیگر را اولیویه ژیرو به ثمر رساند تا فرانسه با نتیجه 3-1 مقابل لهستان پیروز شده و روز یکشنبه راهی مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی شود. مهاجم پاری‌سن‌ژرمن اکنون پنج گل برتر در مسابقات دارد و قهرمان 2018 در فاصله سه بردی تا دفاع از عنوان قهرمانی خود قرار دارد. ایتالیا تنها کشور دیگری است که دو برد متوالی در سال‌های 1934 و 1938 کسب کرده است. آخرین مدافع عنوان قهرمانی که به یک‌چهارم نهایی رسیده بود برزیل در سال 2006 بود، زمانی که فرانسه سلسائو را شکست داد و در نهایت در ضربات پنالتی مقابل ایتالیا شکست خورد. فرانسه یکی از 13 کشوری بود که در اولین جام جهانی در سال 1930 شرکت کرد. از آن زمان تاکنون، آنها فقط 4 بار (1970، 1974، 1990 و 1994) نتوانسته‌اند از مرحله مقدماتی صعود کنند. این نهمین بار است که فرانسه تا مرحله یک‌چهارم نهایی راه می‌یابد و اولین بار است که آنها در 3 دوره متوالی (2014، 2018 و 2022) به آن دست یافته‌اند. از 8 بازی قبلی، آنها تنها 2 بار نتوانسته‌اند به نیمه‌نهایی صعود کنند. حضور بازیکن آماده‌ای مانند کیلیان امباپه این امید را به اردوی خروس‌ها آورده که بعد از 84 سال بتوانند از عنوان قهرمانی خود دفاع کنند.
 

 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
سؤال اصلی همان بود که عربستانی‌ها در بازی‌های خود می‌پرسیدند: مسی کجاست؟ لواندوفسکی کجاست؟ ما باید تکمیلش می‌کردیم: ستاره‌ها کجایند؟ رونالدو کو؟ هری کین چرا اینقدر دیر به گلش رسید؟ اروگوئه چرا از ستاره‌های پیر و جوانش طرفی نبست؟ آلمانی‌ها کجا رفتند با آن همه ستاره‌های درجه یک؟
ما خودمان همین سؤال را پیرامون آزمون داشتیم؟ چرا نبود و چرا اینقدر کم اثر ظاهر شد؟
برای بعضی از ستاره‌ها جام نه خوب شروع شد و نه خوب به پایان رسید. برای بعضی دیگر هم خوب شروع شد و هم خوب ادامه دارد.
برخی دیگر بد شروع کردند و به مرور بهتر شدند. این وسط شاید امباپه تنها فوق ستاره یکدستی بود که دیدیم. در همه بازی‌ها درخشان و اثرگذار و بخت اول فتح جام و کفش طلایی.
خیلی‌ها اعتقاد دارند که درخشش ستاره‌ها در بازی‌های حذفی نمود پیدا می‌کند. دلیل اینکه در بازی‌های گروهی، تیم‌های کم کیفیت‌تر چنان به انواع دفاع‌های اتوبوسی روی می‌آورند که ستاره‌ها رنگ می‌بازند. آنها کیفیت ستاره‌ها را در نبردهای حساس مراحل بالاتر به ارزش کل تیم اضافه می‌کنند تا ببینند ارزش افزوده کدام تیم برای رسیدن به قهرمانی بیشتر به نظر می‌رسد.
حرف دور از منطقی هم نیست. کیفیت فنی تیم‌های مدعی برای عبور دادن آنها از مرحله گروهی کفایت می‌کند و نیازی به سوپر درخشش سوپر ستاره‌ها نیست. این وسط اما در دیدارهای رودررویی مثل انگلیس و فرانسه است که نوبت به رقص شادی ستاره‌ها می‌رسد. دیداری که از همین حالا همه مشتاق تماشایش هستند.
اسپانیا امسال شروع مقتدرانه‌ای نداشت. برزیل بازی آخر را باخت. فرانسه هم. باید صبر کنیم تا مرحله اول حذفی به پایان برسد و ببینیم چهار دیدار بعدی بین 8 تیم نهایی با چه کیفیتی پیش خواهد رفت. ستاره‌ها را آنجا جست‌و‌جو کنید.

 

سینا فتوت
خبرنگار ورزشی
3 گل تا اینجای جام. در آخرین وضعیت مسی در آخرین جام جهانی رقیبش رونالدو، اصلاً بد نیست. سه گل زده، تیمش را به جلو هدایت کرده و آماده است تا یک بار دیگر بختش را برای رسیدن به مقام مارادونا امتحان کند. می‌داند که سنش بالا رفته و این آخرین بخت جدی‌اش برای درخشش در جام جهانی است. شاید در جام جهانی بعد هم باشد اما احتمالاً باید روی نیمکت بنشیند.
برای مسی این جام می‌تواند جام سرنوشت باشد. چرا که نه! کمی خوش‌شانسی و کمی خوش‌اقبالی می‌تواند او را هم به فهرست قهرمان‌های جام جهانی اضافه کند. بازی اول مقابل عربستان برای آنها سیلی سنگینی بود اما آنها بلند شدند و در بازی‌های بعد امتیازات لازم را گرفتند و به دور حذفی راه یافتند.
برای مسی این جام شیر می‌شود یا روباه؟ به قهرمانی ختم می‌شود یا تداوم ناکامی؟ برای یافتن این جواب باید منتظر بازی بعدی باشیم. بازی بعدی و اگر بود بازی بعدتر. یک مقدار مانده تا برسیم به جواب بزرگ. البته فرانسه و برزیل و اسپانیا هم با ستارگانشان هستند که مقابل او قرار بگیرند. پاسخ اما نزدیک است.