سام ستارزاده
روزنامه‌نگار
در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی ایران و امریکا، تایلر آدامز، کاپیتان ۲۳ساله و رنگین‌پوست یانکی‌ها، در واکنش به پرسش خبرنگاری درمورد تبعیض نژادی در امریکا، پاسخ داده ‌بود: «تبعیض نژادی در همه‌ جای دنیا وجود دارد. آنچه من آموختم این است که در امریکا، ما هر روز در حال پیشرفت از طریق تحصیل هستیم.»
فارغ از عرصه‌های غیرفوتبالی، پیشرفت در تیم‌ ملی فوتبال مردان امریکا در دهه‌های اخیر، از چند جنبه کاملاً ملموس است. فوتبال امریکا برای چهارمین مرتبه در هزاره جدید، صعود به دور دوم جام ‌جهانی را تجربه‌کرد، آنچه پیش‌تر تنها ۳ مرتبه در ادوار قبل چشیده ‌بود. اما مهم‌تر از آن، تیم‌ ملی کنونی ایالات متحده به معنای واقعی کلمه متحدترین و یکدست‌ترین تیم دهه‌های اخیر آنان است.
در لیست ستارگان امریکایی، نه‌تنها امریکایی‌های اصیل، بلکه مهاجران اروپایی و آفریقایی هم دیده می‌شوند. یونس موسی، پدیده ۱۹ساله امریکا و حاجی رایت، مهاجم گلزن آنان، مسلمان هستند. شک مور، وستون مک‌کنی، کلین آکوستا، تیموتی وه‌آ و خود کاپیتان آدامز، همه نمایندگان قشر رنگین‌پوست تیم ‌ملی امریکا هستند. این نسل از یانکی‌ها از محبوبیت ویژه‌ای نزد فوتبال‌دوستان امریکایی برخوردارند، چرا که کلکسیونی از اتحاد نژادها، مذاهب و سنت‌های گوناگون سرزمین پهناور ایالات متحده هستند.
تفاوت بزرگ تیم ‌ملی ایران و امریکا که موجب پاک‌شدن خاطرات تلخ ۲۴ سال گذشته برای رقیب امریکایی ما شد، در حمایتی بود که دو تیم از مردم کشورشان دریافت کردند. فوتبال هیچ‌گاه در حضور بسکتبال، بیسبال و هاکی، محبوب‌ترین ورزش امریکا نبوده، بویژه نزد امریکایی‌های بومی؛ اما این ورزش با به ‌دست آوردن دل مهاجران و رنگین‌پوستان به گزینه جذابی برای سرمایه‌گذاران فوتبالی سرشناس همچون شرکت ردبول و گروه فوتبال سیتی تبدیل ‌شد.
تیم آینده‌داری که با حذف یوزهای پارسی به دور یک‌هشتم جام‌ جهانی قطر رسید تیمی است از جنس اغلب مردم امریکا. تیمی که هیچ تفکر، اصالت یا‌ نژاد خاصی از رسیدن به آن محروم نمی‌گردد. شکست مقابل امریکا در عین شایستگی، تلخ و ناگوار بود؛ اما عبرتی بود برای فوتبال ایران و فوتبالیست‌های شایسته کشورمان.

آیسان سعیدی – دوحه
روزنامه‌نگار ورزشی

فارغ از اینکه از بین تیم‌های آفریقایی کدام تیم صعود کند و کدام تیم در گام آخر، ناکام بماند، باید آنها را یکی از چهره‌های اصلی مرحله گروهی جام جهانی قطر لقب داد. آنها تا امروز، چهره بازنده صرف جام نبوده‌اند، از خشونت بیش از حد و بازی مبتنی بر سلاخی کردن رقبا خودداری کرده‌اند و با بازی خالصانه و حضور تمام قدشان در زمین، محبوب‌تر هم شده‌اند، اگرچه خدای فوتبال خیلی هوایشان را نداشته است. آفریقایی‌ها عمدتاً تیم‌های دوم و سوم تماشاگران فوتبالدوستند. زندگی سخت در آفریقا از کسی پوشیده نیست. همه می‌دانیم آفریقایی‌ها چیزهای زیادی برای شادی ندارند و پیروزی در جام جهانی می‌تواند بزرگترین شادی را برای ملت‌های فقیرشان به ارمغان بیاورد.
اینها به کنار. آنها بازیکنان شایسته‌ای هم هستند. دوست داشتن آنها دلیل خاصی نمی‌خواهد. این محبوبیت الکی نیست.
آنها برای به دست آوردنش سخت کار کرده‌اند و در باشگاه‌های اروپایی حسابی درخشیده‌اند. در فضای آلوده به نژادپرستی امروز در فوتبال و فضای مجازی، می‌توانیم مطمئن باشیم هر بازیکن موفق سیاهپوست هدف هزاران گلوله پیدا و پنهان نژادپرست‌ها قرار گرفته.
اما تا امروز در قطر آفریقایی‌ها چه کرده‌اند؟
در گروه اول سنگال با یک برد خوب برابر اکوادور طبق انتظارات به دور دوم رسید. تیم شایسته‌ای که بدون سادیو مانه هم تیغدار است و اگرچه جام را چندان خوب آغاز نکرد اما می‌تواند شگفتی‌ساز شود.
در گروه چهارم مسابقات، شما زمانی این مطلب را می‌خوانید که تکلیف مشخص شده اما تونس عملاً شانسی برای صعود ندارد. آنها یک امتیاز دارند و بازی آخرشان با فرانسه مدعی قهرمانی بود.
در گروه ششم مراکش شگفتی‌ساز 4 امتیازی دوم جدول است و در بازی آخر مقابل کانادا شانس بالایی برای صعود دارد. آنها حتی توان صدرنشینی در گروه را نیز دارند.
در گروه هفتم دل اندوه زده من با کامرونی‌هاست. آنها فقط یک امتیاز دارند. سر بازی‌شان با سوییس دعا کردیم که دست‌کم یک مساوی بگیرند که قسمتشان نبود. تساوی مقابل صربستان کمی آرزوهایشان را زنده نگه داشت و بازی آخرشان با برزیل یک جنون تمام عیار خواهد بود. آیا توان شکست برزیلی‌ها را دارند؟
در گروه آخر هم غنا قرار دارد که در یک بازی دراماتیک با برد کره 3 امتیاز را به جیب زده و در رتبه دوم گروه قرار گرفته. بازی آخر آنها با اروگوئه یک امتیازی است و امید بالایی وجود دارد که آنها بتوانند از آشفتگی رختکن این تیم و دعواهای درونی‌شان به سود خود بهره ببرند. ببینیم شانس با آنها یار خواهد بود یا نه.
 

سعید آقایی
روزنامه‌نگار

اشک‌های رامین رضاییان و سعید عزت‌اللهی، افسوس و حسرت علیرضا بیرانوند و سامان قدوس، حسرت تمام‌نشدنی مهدی طارمی پایان دردناک تیمی بود که یک قدم با دروازه‌های بهشت فاصله داشت اما در گام آخر زمین خورد و به بهشت نرسید. تیمی که برای نخستین بار در تاریخ جام جهانی می‌توانست با یک تساوی هم طلسم رسیدن به مرحله بعدی را بشکند و تاریخ را ورق بزند اما درست در لحظه موعود سپر انداخت و تسلیم شد. باخت برابر امریکا از این منظر برای فوتبال ایران دردناک‌‌‌تر و تلخ‌تر از همیشه است. شکستی که برای ما وجه فوتبالی و ورزشی آن اهمیت دارد و پیرنگ‌های سیاسی ابداً مهم نیست. ما فوتبال را تنها از دریچه فوتبال می‌بینیم و موفقیت‌ها و شکست‌ها را تنها با انگاره‌های ورزشی تحلیل می‌کنیم. نگاه سیاسی به فوتبال ماحصل ورود سیاست‌مداران به ورزش است که حتی آب را هم با سیاست می‌نوشند. از دریچه نگاه ما، فوتبال با همین متر ورزش و رقابت نضج می‌یابد و از همین رو این باخت در یک قدمی تاریخ‌سازی تلخ‌تر از همیشه می‌نماید.
برای چرایی این شکست می‌توان دلایل فراوانی را برشمرد و به اشکالات عدیده‌ای اشاره کرد که از منظر فنی و تاکتیکی در این بازی رخ داد تا ایران مقابل امریکا بازنده باشد. می‌توان از سیستم دفاعی و از ترس بی‌دلیل نوشت و یا برخی از تعویض‌ها را نقد کرد. حتی می‌توان از پلن اشتباه سرمربی گفت اما در این شکست بی‌تردید باید سهم مهمی را برای فشارهای روحی و روانی پیرامون تیم کنار گذاشت. تیمی که زیر فشار خردکننده‌ای از هر طرف قرار داشت که بخشی از آن را در بازی نخست برابر انگلیس روی سکوهای ورزشگاه خلیفه دیدیم.
بدیهی بود تیمی که از هر طرف با شایعات عجیب و غریب بدرقه می‌شد، در زمین تمرکز صددرصدی برای برد و موفقیت نداشته باشد. حتی اگر قرار باشد مهم‌ترین بازی قرن را انجام دهد. این فشارها و این حواشی همچون تیر زهرآگینی بود که درست به قلب روحیه تیم وارد می‌شد و آثار آن را درون مستطیل سبز به عینه می‌دیدیم. تیمی که انگار چندین وزنه چندکیلویی به ذهن و روان بازیکنانش سنجاق شده بود و آنها را از تمرکز و تصمیم دور می‌کرد. نتیجه این رویکرد و این اتفاقات، یک شکست تلخ بود که ما را از رسیدن به آرزوهایمان بازداشت تا حسرت و افسوس و غم جای شادی و سرخوشی و تاریخ‌سازی را بگیرد. تیمی که تا رسیدن به دور دوم و ورق زدن تاریخ یک قدم می‌خواست اما وقتی روح و روان مشوش باشد، یک قدم که هیچ، نیم قدم و کمتر هم نمی‌توان برداشت. این تیم به ذهن‌های مشوش و فضای پرتنش باخت، نه به حریف.

هومن جعفری
روزنامه‌نگار
حذف شدن تلخ است. درد دارد. بد حذف شدن تلخ‌تر است. بیشتر درد دارد. ما بیشتر از خیلی تیم‌های دیگر درد کشیدیم، چون بدتر حذف شدیم. در ما شیر گرسنه و دریده‌ای بود که به ‌بند کشیده شده بود تا گربه‌ای پیر افتاده در کنج، برای بقای خود بجنگد. جنگیدیم و باختیم. بد جنگیدیم و باختیم.
دلم نمی‌آید شعر معروف نصرت رحمانی را بازنویسی کنم که اینجا آرامگاه جنگجویی است که نجنگید و شکست خورد. جنگیدیم. اما نه آن‌طور که دوست تصدیق کند و دشمن تأیید. باری به هر جهت بازی کردیم. شیر جنگجوی بازی با ولز را فرستادیم باغ وحش برایمان بلیت بفروشد و خود رضایت دادیم که پیراهن دامادی را تن رقیب کنیم.
بازی با امریکا قرار بود نقطه عطف باشد اما بیشتر به نقطه پایان شبیه شد. به نظر من که کارلوس کی‌روش را بی‌اندازه قبول دارم، این دیدار پایان مربیگری او در ایران بود. حتی اگر در ایران بماند و به کارش ادامه دهد، دیگر از او چیز بیشتری نخواهیم گرفت. او هر چه داشت در این سال‌ها به ما آموخت. زیاد یاد داد و کم پول گرفت. فقط مجسم کنید قصه پول یامفتی را که ریختیم در شکم مفتخور شیادی مثل ویلموتس. کی‌روش کم پول گرفت. هرچه گرفت، یک چندم پاداش‌های صعود ما به جام جهانی نیست کما اینکه برای ما نسلی ساخت که 10 سال برای ما دویدند.
من دنبال علت باخت ایران به امریکا نیستم. من دنبال آینده‌ام. وظیفه من بعد از 22 سال روزنامه‌نگاری ورزشی، نوحه‌سرایی ورزشی بالای سر قبر مردگان نیست. من وظیفه دارم از آینده بنویسم و از تیم ملی. از هروه رنار که باید زودتر برای جذب کردن یکی مثل او بجنگیم. ایران مربی خارجی زیاد آورده. دنبال یکی مثل ساپینتو باشیم که بیاید و دو سه ماهه یک تیم تمام دفاعی را به یک تیم تمام تهاجمی تبدیل کند. دنبال یکی مثل رنار باشیم. پیدا کردنش اصلاً دشوار نیست.

سینا فتوت – دوحه
روزنامه‌نگار
 بازی را مقابل امریکا باختیم اما نمی‌شود از برد حریف گفت و روحیه بالای تیمی آنها را تحسین نکرد. این تیم فوتبالشان دوست‌داشتنی است. یکی از سیال‌ترین تیم‌هایی هستند که تا به امروز دیده‌ایم. بسیار خوب پخش می‌شوند، بسیار خوب دفاع می‌کنند و بسیار خوب در زمین حضور دارند. در کارهای تاکتیکی عالی هستند. در کارهای تیمی و زوج‌سازی‌ها حرف ندارند. روحیه تیمی و حرکات آنها در زمین هم بسیار حرفه‌ای است. یانکی‌ها مقابل ما نه دنبال ضدفوتبال بودند و نه دنبال بیانیه‌های سیاسی. سال‌هاست در فوتبال به‌صورت حرفه‌ای و علمی و دانشگاهی سرمایه‌گذاری کرده‌اند و نتیجه این سرمایه‌گذاری شده تیمی که می‌بینید. تیمی که در جای جای دنیا بازیکن حرفه‌ای دارد و نفراتش آینده‌ای درخشان پیش روی خود می‌بینند.
دیروز داشتم به دوستی از روحیه ورزشکارانه بسیار خوب امریکایی‌ها می‌گفتم. هیچ وقت با کشتی‌گیران، والیبالیست‌ها، بسکتبالیست‌ها و فوتبالیست‌هایشان به مشکل اخلاقی نخوردیم. همیشه با ما محترمانه رفتار کردند و صد البته رفتار محترمانه هم دیدند. کار به مشکلات سیاسی ندارم. در زمین ورزش ایران و امریکا همیشه جوانمردانه با هم مصاف داده‌اند و این بخشی است از زیبایی ورزش.
 

ایمان گودرزی
روزنامه‌نگار

رویای حضور در جمع 16 تیم برتر و ادامه حضور در قطر برای ملی‌پوشان به پایان رسید. بار دیگر باید به سراغ جمله‌های کلیشه‌ای برای التیام دردهای حذف و ناکامی برویم. کاری به بقیه پست‌های تیم نداریم، بیایید نگاهی به خط هافبک تیم ملی و مدافعان وسط و دفاعی تیم بیندازیم. در مهم‌ترین و حساس‌ترین بازی تیم ملی در بازی سوم مقابل ایالات متحده ضعیف‌ترین عملکرد را از خط هافبک تیم ملی شاهد بودیم. کی‌روش که علاقه خاصی به استفاده از هافبک دفاعی دارد عملاً هیچ خلاقیتی در میانه زمین تیمش ندارد حتی حساسیت بالای بازی باعث شد که این بازیکنان وظایف خودشان را نیز بخوبی انجام ندهند. در طول 90 دقیقه بازیکنان ایران تنها یک شوت به دروازه ایالات متحده زدند که این نشان از ضعف تیمی برای خلق موقعیت دارد. اگر هدف ما بازی تدافعی و گرفتن یک مساوی نیز بود، در نهایت از پسش بر نیامدیم. یکی از انتقاداتی که قبل از شروع جام جهانی به لیست کی‌روش وارد بود دعوت شدن هافبک‌های تدافعی مثل علی کریمی که مدت زیادی در مصدومیت به سر می‌برد و در یکی از ضعیف‌ترین لیگ‌های اروپا فقط عنوان لژیونر بودن را یدک می‌کشد، بود. در نهایت بازی‌ها نشان داد که بازیکنان لیگ‌های داخلی عملکرد بهتری نسبت به لژیونرها دارند و شاید بهتر بود سی کیو با دقت بیشتری لیگ را دنبال می‌کرد.