سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
شاید بسیاری از شما که خواندن این یادداشت را آغاز کرده‌اید، از این حقیقت اطلاعی ندارید، ولی کارلوس کی‌روش، یک رقیب آشنا برای فوتبال امریکا به حساب می‌آید. سابقه همکاری سی‌کیو و فدراسیون فوتبال امریکا نیز به پیش از جام‌جهانی ۹۸ باز می‌گردد، زمانی که کی‌روش نه به نیمکت رئال مادرید رسیده ‌بود و نه دستیار سرالکس فرگوسن شده‌ بود. مأموریت آن زمان کی‌روش البته سرمربیگری یا دستیاری استیو سمپسون نبود؛ بلکه طراحی یک پروژه بزرگ بود؛ پروژه‌ای به‌نام «پروژه ۲۰۱۰.»
پروژه ۲۰۱۰ که به‌نام پروژه کیو نیز شناخته می‌شود، برنامه‌ای بود برای سرمایه‌گذاری میلیون‌یورویی و طولانی‌مدت در بخش آکادمی که حاصل آن رشد و پرورش نسلی از مستعدین فوتبال در ایالات متحده باشد که در جام‌جهانی ۲۰۱۰، به‌عنوان یک مدعی قهرمانی برشمرده شوند. این پروژه در انتها به هدف نهایی خود نرسید، اما به بازگشایی آکادمی معتبر Generation Adidas منجر شد که هنوز هم یکی از حرفه‌ای‌ترین و سرشناس‌ترین آکادمی‌های فوتبال شمال امریکا است.
احداث این آکادمی و البته، کمپ زیر ۱۷ساله‌های تیم ‌ملی امریکا که در سال ۲۰۱۷ و با وضع قوانین جدید آکادمی در این کشور منحل شد، قدم بزرگی در رشد و ارتقای فوتبال یانکی‌ها بود. واکر زیمرمن، مدافع میانی باتجربه امریکایی‌ها، یکی از محصولات پروژه قدیمی کی‌روش است.
استقبال مهاجرین از فوتبال و رشد رسانه‌هایی نظیر بلیچر ریپورت، موجب چشمگیرشدن اهمیت مردم به این ورزش جذاب و البته سرمایه‌گذاری در آکادمی‌ها در کشور امریکا شده‌ است. یونس موسی، تیموتی وه‌آ و سرجینیو دست، در حالی که هنوز به ۲۳سالگی نرسیده‌اند، جای خود را در ترکیب آغازگر یانکی‌ها پیدا کرده‌اند. تایلر آدامز نیز در این سن به بازوبند کاپیتانی ایالات متحده رسیده‌، کریستین پولیسیچ در ۲۴سالگی هفتمین گلزن برتر تاریخ تیم‌ملی امریکا لقب‌گرفته و جیووانی رینا که پدرش دو بار مقابل تیم‌ملی کشورمان قرار گرفته‌ بود، در تساوی مقابل انگلیس سهیم شد.
شب سه‌شنبه، سی‌کیو مقابل غولی بزرگ‌تر از آنچه خروجی پروژه کیو بود قرار خواهد گرفت. امریکا حتی اگر توسط معمار پروژه‌اش بخت صعود از گروه را از دست بدهد، در سال ۲۰۲۶ که میزبانی مشترک جام‌جهانی را برعهده دارد، حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت.

نبرد مقابل امریکا در آخرین بازی مرحله گروهی جام جهانی بی‌تردید حساس‌ترین بازی تاریخ فوتبال ایران است. این ابداً یک جمله اغراق‌آمیز نیست، بلکه برگرفته از واقعیتی است که شرایط رقم زده. برای نخستین بار در طول تاریخ فوتبال ایران، در حالی روز پایانی را آغاز خواهیم کرد که در رتبه دوم ایستاده‌ایم و شانس اصلی صعود به مرحله بعد هستیم. برای نخستین بار در طول تاریخ یک تساوی هم به احتمال فراوان صعود ما را قطعی خواهد کرد و نیازی به برد نداریم و برای نخستین بار در طول تاریخ در یک قدمی صعود به مرحله بعد ایستاده‌ایم؛ یک آرزوی بزرگ که سال‌هاست در حسرت آن هستیم.
در کنار اینها نام حریف و انگاره‌های سیاسی که سایه سنگین خود را روی این بازی انداخته، حساسیت بازی را دوچندان می‌کند. اتفاقات رخ داده در جریان جام جهانی این سایه را سنگین‌تر کرده. از سؤالات بی‌ربط در کنفرانس‌های مطبوعاتی از سرمربی ایران گرفته تا البته برخورد عجیب با خبرنگاران ایرانی در تمرین تیم ملی امریکا نشان می‌دهد که جولان سیاست در مستطیل سبز تا چه حد آشکار است و این یک فشار مضاعف روانی را به تیم ما وارد می‌کند. در حقیقت نقش آمادگی روانی بی‌تردید مهم‌تر از انگاره‌های فنی است که البته کی‌روش در آن یک استاد چیره‌دست به شمار می‌رود.
سرنوشت ما در این گروه برای صعود تمام و کمال در اختیار خودمان است و این ماییم که این بار نقش اول جام را بازی می‌کنیم. فرجام نهایی به دست خود ما رقم خواهد خورد و ما معادلات گروه را تعیین خواهیم کرد. یک برد خوب علاوه بر اخراج امریکا از جام جهانی می‌تواند حتی ما را به‌عنوان تیم نخست راهی مرحله بعد کند؛ آنچه یک اتفاق بزرگ در تاریخ فوتبال آسیا خواهد بود. تیمی که در محاصره غول‌ها، همه غول‌های پوشالی را کنار زده و به‌عنوان صدرنشین پای به مرحله بعد بگذارد. آنچه علاوه بر شارژ روحی و روانی ایران، مسیر آسان‌تری را در مرحله بعد پیش روی ما قرار خواهد داد.
برای نخستین بار در طول تاریخ یک بازی تکراری را برگزار خواهیم کرد. 24 سال پیش در ژرلاند لیون ایران، امریکا را در بازی قرن شکست داد و اکنون برای تکرار تاریخ اینجا ایستاده‌ایم. تاریخی که برای ما می‌تواند یک نقطه عطف شود. تاریخی که بدون تردید فوتبال ایران را به بعد و قبل از آن تقسیم خواهد کرد. برای تکرار این لحظه سخت امیدواریم.

سینا فتوت
روزنامه‌نگار ورزشی

چند ساعت باید بگذرد تا برسیم به بازی ایران و امریکا؟ برسیم به ساعت ده و نیم شب و تخمه و چای و فحش و سیگار و پرت کردن قندان سمت تلویزیون و بحث‌های مشابه؟ امشب می‌ریزیم خیابان‌ها را مال خودمان کنیم؟ امشب جیغ‌مان دنیا را کر می‌کند؟ امشب شیریم یا روباه؟ نمی‌دانم. برایم خیلی سؤال نیست. نمی‌گویم مهم نیست. این مهم‌ترین بازی تاریخ ایران در جام جهانی است. با یک برد، حتی با یک مساوی برای نخستین بار به مرحله حذفی مسابقات صعود می‌کنیم.
امریکا را فراموش کن... مهم نیست آنها چقدر خوبند یا بد. مهم ماییم. ما که نشسته‌ایم پای تلویزیون و قندمان را می‌زنیم توی خون دل و چایمان را سر می‌کشیم. ما که می‌خواهیم سری توی سرها دربیاوریم. ما که دلمان می‌خواهد حالمان از همیشه خوب‌تر باشد. ما که همیشه تاریخ، در مقطع حساس کنونی قرار داریم و همیشه باید هوشیار و دشمن‌شکن باشیم.
امریکا را فراموش کن رفیق. ماییم و خودمان... امریکا هم اگر خیلی عرضه دارد و چیزی بارش است، فکر دلارش را بکند که هی دارد گران‌تر می‌شود. باز ما یک مقدار یارانه می‌گیریم. بیچاره ملت فقیر امریکا که همان یارانه را هم که نمی‌گیرند هیچ، هی دلارشان گران‌تر می‌شود و زندگی‌شان تلخ‌تر! خدا کند بچه‌های ما به خاطر دل فقرای امریکا مرام نگذارند و بازی را نبازند. قرن جدید، پوریای ولی نمی‌خواهد!

ایمان شیرازی
خبرنگار ورزشی
ایالات متحده در دومین بازی مرحله گروهی خود در جام جهانی فوتبال 2022، با تساوی صفر-صفر مقابل انگلیس، یکی از شانس‌های اصلی قهرمانی، در ورزشگاه البیت یک امتیاز حساس را به دست آورد. 2 تساوی در 2 بازی 2 امتیاز به ایالات متحده داده و در حال حاضر در رده سوم گروه B قرار گرفته‌اند، تنها راه صعود امریکا به مرحله بعد شکست ایران در بازی سوم مرحله گروهی است. مت ترنر مقابل انگلیس عملکرد بی‌نظیری در دروازه امریکا داشت و پنجمین دروازه‌بان امریکا شد که در جام جهانی موفق به کلین‌شیت می‌شد.
عملکرد بسیار خوب خط دفاعی ایالات متحده در مقابل حمله انگلیس که شش گل در بازی افتتاحیه جام جهانی به ایران زده بود باعث شد که امیدهای آنها برای صعود به یک‌هشتم زنده بماند و حالا این تیم برای صعود به 3 امتیاز نیاز داشته باشد. وستون مک‌کنی، سرجینیو دست و کریستین پولیسیچ به‌عنوان نیروی محرکه برای حمله ایالات متحده عمل کردند و در ضدحمله‌ها مقابل انگلیس خطرناک ظاهر شدند. تایلر آدامز کاپیتان ایالات متحده نیز عملکرد فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش گذاشت، اما داستان بازی آخر بسیار فرق خواهد داشت.
ایالات متحده اگر می‌خواهد به جمع 16 تیم برتر برود باید حتماً مقابل ایران 3 امتیاز بازی را کسب کند و از طرفی به احتمال زیاد ایران با یک امتیاز از این بازی صعود خواهد کرد. این معادله باعث می‌شود که سه‌شنبه بازی هجومی‌تری از امریکایی‌ها شاهد باشیم چون دفاعی بازی کردن تیم فقط به حذف آنها منجر خواهد شد.

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

اجازه بدهید برای پاسخ به این سؤال که مقابل امریکا باید چه کنیم، به ادبیات مسئولان رسمی کشور مراجعه کنم: نه سازش می‌کنیم، نه کوتاه می‌آییم.
حتی اگر در بازی اول مقابل انگلیس هم تساوی کرده بودیم و شکست نخورده بودیم، الان 4 امتیازی بودیم و باز هم نیازمند امتیاز گرفتن از امریکا! بازی ایران و امریکا هیچ رقم نمی‌توانست تشریفاتی شود. حتی اگر هر دو تیم حذف هم شده بودند، نبرد روز آخر برای سوم شدن و بازگرداندن کمی از غرور کافی بود.
برای بازی با امریکا، ما مساوی می‌خواهیم و آنها برد. این اولین بار در تاریخ است که ما در روز سوم از موضع قدرت و با دست بالا بازی می‌کنیم! همیشه محتاج بردن در بازی آخر بودیم و این نخستین باری است که یک تساوی هم کارمان را راه می‌اندازد. با این همه، برای تساوی به میدان رفتن بزرگترین اشتباهی است که کی‌روش می‌تواند انجام بدهد. اشتباهی که حتی از ترکیب اشتباه بازی روز نخست هم مرگبارتر خواهد شد.
ایران مقابل این تیم دوست داشتنی و جذاب امریکا، کار خیلی دشواری ندارد. آنها تیمی روان، جنگنده و بسیار دونده هستند اما نه از اسپانیا بهترند و نه از پرتغال یا آرژانتین! در دو جام جهانی قبل با این 3 تیم بازی کردیم که حاصلش دو باخت، یک تساوی، 2 گل خورده و یک گل زده بوده! ما تقریباً با آرژانتین و اسپانیا مساوی کردیم و پرتغال را هم که واقعاً متوقف ساختیم. این امریکا تیم خوبی است اما ترس ندارد! نه برای آدم‌هایی که مقابل مسی، رونالدو، کاستا، بوسکتس، اینیستا و دی ماریا بازی کرده باشند!
با این امریکا مطلقاً نباید سازش کرد. کوتاه بیاییم، قیچی‌مان می‌کنند! برای برد می‌رویم تا با تساوی هم کارمان راه بیفتد ضمن اینکه اگر برنده شویم، نخستین جام جهانی 6 امتیازی خودمان را هم رقم زده‌ایم. یک اتفاق تاریخی که می‌تواند حتی ما را به‌عنوان صدرنشین گروه به مرحله بعد بفرستد. رؤیایی که به تعبیر آن سخت امیدواریم.