ستار سامی‌نژاد
روزنامه‌نگار ورزشی
مصدومیت عضلات چهارسر کریم بنزما، تلخ‌ترین خبری بود که در بدترین زمان ممکن می‌شد در اردوی فرانسوی‌ها رنگ واقعیت پیدا کند.  بنزمایی که پس از شش سال دوری از تیم‌ملی کشورش، قرار بود به‌عنوان صاحب توپ طلا به غیبت هشت ساله‌اش در جام‌جهانی خاتمه‌ دهد، با تکل ادواردو کاماوینگا، هم‌باشگاهی‌اش در رئال مادرید، دومین جام‌جهانی متوالی زندگی‌اش را از دست داد تا یکی از خوشنام‌ترین مثلث‌های هجومی جام‌جهانی قطر، یعنی مثلث امباپه-دمبله-بنزما، پیش از شروع تورنمنت از هم بپاشد. با این حال، آسیب‌دیدگی بدموقع بنزما شاید آغازی برای جاودانه‌شدن نام اولیویه ژیرو در تاریخ فوتبال خروس‌ها باشد.
مهاجم سابق آرسنال و چلسی، پیش از رسیدن به ۳۶سالگی، در پنجره تابستانی فصل جاری با قراردادی به ارزش کمتر از ۳ میلیون یورو راهی میلان شد؛ اما پیش از تعطیلات بزرگ فصل، در ۱۹ دیدار رسمی در سری‌آ و چمپیونزلیگ، ۹ گل و ۵ پاس‌گل را در ۱۹ بازی از خود برجای گذاشت؛ که گلزنی به ناپولی و اینتر و پاس‌گل مقابل یوونتوس نیز شامل آن می‌شود.
 ژیرو در دوره گذشته، مهاجم ثابت تیم قهرمان جام‌جهانی بوده؛ اما مسابقات را بدون گلزنی به اتمام رسانده.
 تنها گل وی در این مسابقات، به جام‌جهانی ۲۰۱۰ و مقابل سوئیس باز می‌گردد. با این حال، اگر ژیرو بتواند سنت‌شکنی کند و دو گل در قطر به‌ثمر برساند، با پیشی گرفتن از تیری هانری بزرگ، به‌عنوان برترین گلزن تاریخ فوتبال فرانسه شناخته می‌شود.
مصدومیت کریم بنزما در حالی جایی در خط آتش خروس‌ها برای اولیویه ژیرو خالی کرده که غایب بزرگ فرانسوی‌ها در جام‌جهانی پیش رو یک سال پیش از بازگشتش به تیم‌ملی، در مصاحبه‌ای جنجالی مقایسه خود و ژیرو را به مقایسه خودروی فرمول یک و ماشین کارتینگ تشبیه کرده‌ بود. رابطه میان بنزما و ژیرو در ترکیب خروس‌ها، در ماه‌های اخیر نیز بروزدهنده این اختلاف بود؛ اما تقدیر فرصت رسیدن به لقب برترین گلزن تاریخ فرانسه را پیش روی ماشین کارتینگ خط حمله آنان نهاده؛ فرصتی که ژیرو را در دو قدمی یک خط پایان بزرگ قرار می‌دهد.
 

سعید آقایی
روزنامه‌نگار ورزشی

برای کشور کوچکی در حاشیه خلیج‌فارس که وسعت آن در حد و اندازه‌های یک منطقه تهران است و جمعیت آن شاید از همان منطقه تهران نیز کمتر باشد، برگزازی رویداد بزرگی در حد و اندازه‌های جام جهانی شاید رویاپردازانه باشد. با وجود این قطری‌ها حالا این رؤیا را به واقعیت تبدیل کرده‌اند و میزبان بزرگترین جشنواره ورزشی جهان هستند. رویدادی که میزبانی آن توسط قطر با حرف و حدیث‌های فراوانی همراه بود، اما در نهایت این کشور کوچک و ثروتمند حاشیه خلیج‌فارس حالا میزبان بزرگترین ستاره‌های دنیاست. در بدو ورود به قطر مهم‌ترین نکته‌ای که به چشم می‌خورد، زرق و برق و تجملات فراوان میزبان برای بازی‌هاست که با اتکا به دلارهای نفتی سعی کرده تا جام جهانی را با رنگ و لعاب فراوانی برگزار کند. آنها ساختار شهر قطر، ابنیه و زیرساخت‌ها را تمام و کمال با مدرن‌ترین سبک اروپایی طراحی کرده‌اند که در وهله نخست برای هر بیننده‌ای حیرت انگیز است.
به‌عنوان مثال هواداران مکزیکی که بخش قابل توجهی از آنها به قطر آمده‌اند، از مشابهت مترو مدرن و فوق‌العاده قطر با مترو مکزیک تعجب کرده بودند. چه آنکه مترو مکزیک یکی از مدرن‌ترین متروهای دنیاست و الهام‌بخش قطری‌ها در طراحی مترو دوحه بوده.
حضور کارگران و کارمندان آفریقایی و آسیای شرقی در تیم برگزاری مسابقات یکی از مهم‌ترین المان‌های جام جهانی قطر است. به گونه‌ای که هر کجا پا می‌گذاری، با یک چهره جدید و متفاوت روبه‌رو می‌شوی. آنچه سبب شده تا احساس کنی که میزبان جام جهانی همه کشورها هستند، نه قطر!
جمعیت کم و کمبود نیروی انسانی در همه بخش‌ها سبب شده تا قطری‌ها برای برگزاری جام جهانی نیازهای خود را با جذب نیرو در همه حوزه‌ها از کشورهای دیگر تأمین کنند. حقیقتی که از همان بدو ورود به قطر مملوس است؛ از مسئولان اجرایی و خدمه‌های رنگارنگ آفریقایی و آسیای شرقی در فرودگاه گرفته تا راننده، پرسنل هتل، والنتییرها، عوامل اجرایی مسابقات در مدیاسنتر و استادیوم‌ها و البته نیروهای تخصصی حتی مشاغل روتین و عادی در سطح شهر همانند فروشنده‌ها و گارسون رستوران‌ها. همه این نفرات از کشورهای مختلفی از آفریقا، آسیا، امریکای جنوبی و حتی اروپا و استرالیا هستند. اتفاقی که سبب شده ابداً احساس نکنی در قطر حضور داری. در حقیقت این جام جهانی با مشارکت تمامی دنیا در حال برگزاری است؛ یک جام جهانی 72 ملت!

ایمان گودرزی
خبرنگار ورزشی

او را خدای قرن بیست و یکم فوتبال می‌نامند. یکی از بزرگان تمام دوران، یک پادشاه. اما تاج لیونل مسی هنوز یک جواهر بزرگ را کم دارد؛ یک جام جهانی برای کشورش، آرژانتین.
کاپیتان آرژانتین آخرین شانسش را برای به دست آوردن این جام امتحان خواهد کرد، آن هم در بهترین شرایط و در حالی که تیمش ۳۶ بازی پشت سر هم هست که نباخته است. درست مانند میلیون‌ها ورزشدوست دیگر در سراسر جهان. لیونل اسکالونی، مربی آرژانتین با خداحافظی راجر فدرر با تنیس تحت تأثیر قرار گرفت. خداحافظی با یک «GOAT» آسان نیست و در غروب 23 سپتامبر در O2 Arena لندن چشمی نبود که خیس نباشد.
اسکالونی گفت: همه احساساتی بودند و همه فکر می‌کردند که او دیگر اینجا نخواهد بود، او دیگر بازی نمی‌کند. چند نفر از ما دوست داریم که فدرر همچنان تنیس بازی کند؟ تماشای بازی او فوق‌العاده بود... و همین اتفاق در مورد مسی نیز رخ خواهد داد.
مشخص نیست مسی بعد از جام جهانی ۲۰۲۲ قطر به بازی‌های ملی ادامه دهد یا نه اما قطعاً آخرین حضور مسی در جام جهانی خواهد بود البته هیجان او قابل درک است. آرژانتین با 36 بازی بدون شکست به قطر رسید که شامل قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا 2021 می‌شود که با شکست رقیب سرسختی به نام برزیل برای اولین بار در 28 سال به عنوان قهرمانی رسیدند.

 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
«ایران 90 دقیقه مقابل مسی جوان‌تر مقاومت کرد! عربستان چقدر مقاومت می‌کند؟»
این سؤالی است که عربستانی‌ها از خودشان می‌پرسند. دلیل پرسیدنش ساده است! آنها تجربه سال 2014 ایران مقابل آرژانتین را دیده‌اند و به چیزی کمتر از آن، راضی نخواهند شد. اصل ماجرا اینجاست که رقابت‌های ایران و عربستان در منطقه، در چنین مسابقاتی نیز بروز می‌کند. ما هیچ وقت در جام جهانی کیسه گل نشدیم اما عربستان تجربه تلخ گلباران شدن مقابال آلمان را در روسیه 2018 از یاد نخواهد برد. آنها ۸ گل خوردند و با هر گل بیشتر تحقیر شدند و حالا سایه آن بازی نیز روی سرشان هست.
در حقیقت شاگردان هروه رنار، این بازی را زیر سایه دو مسابقه پیش می‌برند. مقاومت جانانه ایران مقابل آرژانتین و تلفات سنگین خودشان مقابل آلمان. این دو تصویر از ذهن آنها پاک نخواهد شد. هر کاری هم بکنند، این دو بازی نود دقیقه روی مخ عربستانی‌ها خواهد بود.
هروه رنار مربی درجه یکی است. کاش او را جای ویلموتس آورده بودیم. منتهی او با عربستان کارش خیلی دشوارتر است تا مثلاً با ایران. مربی خوب، تیم با استعداد می‌خواهد و عربستان سال‌هاست در رده ملی به حضور حداقلی در جام جهانی اکتفا می‌کند. آنها فقط در فوتبال حرفه‌ای باشگاهی و به مدد استخدام ستاره‌های بین‌المللی حرفی برای گفتن دارند.
در مورد آرژانتین حرفی نیست. آنها می‌دانند برنده این بازی هستند و دلشان می‌خواهد این برد، بدون هزینه و تلفات باشد. از عربستان شناخت کامل دارند و در حقیقت چیزی نیست که نگرانش باشند. آنها صرفاً به‌دنبال یک برد معمولی هستند هر چند بدشان نمی‌آید یک پیروزی درجه یک و تاریخی را هم کسب کنند.

سینا فتوت
روزنامه‌نگار ورزشی
گروه D شاید یکی از متعادل‌ترین گروه‌های جام جهانی باشد. گروهی که فرانسه قهرمان دوره پیشین حسابش را از بقیه جدا کرده اما ۳ تیم دیگر شانس صعود دارند و همین جذابیت اصلی این گروه است. در این گروه اگرچه دانمارک شانس بیشتری نسبت به دو تیم دیگر دارد اما نمی‌توان تونس و استرالیا را نادیده گرفت. دانمارکی‌ها آمده‌اند از بازی اول فقط ۳ امتیاز بگیرند. آنها می‌دانند تونس رقیب قدرتمندی نیست و این بهترین راه برای آن است که نیمی از راه صعود را طی کنند.
تیم‌های دیگر گروه، استرالیا و فرانسه‌اند و دانمارکی‌ها روی ۶ امتیاز تونس و استرالیا حساب کرده‌اند. تونسی‌ها وضع متفاوتی دارند. آنها برای فرار از چهارمی احتمالی در گروه، ناچارند از همین بازی اول بروند داخل فاز بحرین بازی که شاید بتوانند امتیازی کسب کنند. تونس در آخرین بازی پیش از جام ایران را شکست داد. آنها می‌خواهند این روند را در جام جهانی ادامه دهند. تونس واقعاً کم شانس است و برای صعود به دور بعدی معجزه می‌خواهد. آیا به آن می‌رسند؟