خورخه والدانو از آن زمان به این نکته اشاره کرده است که تقابل یک چهارم نهایی آرژانتین با انگلیس در جام جهانی 1986 بازی خوبی نبود، حداقل در نیمه اول. با این حال، به خاطر یک نفر به «وضعیت اسطوره‌ای» رسید: دیگو مارادونا. نابغه آرژانتینی در فاصله چهار دقیقه دو مورد از خاطره‌انگیزترین لحظات تاریخ فوتبال را رقم زد. اول «دست خدا» آمد، با شماره 10 کوچک اندام که از دست خود برای شکست دادن پیتر شیلتون دروازه‌بان انگلیس استفاده کرد و توپ را به تور دروازه فرستاد.
علی بن‌ناصر داور مسابقه همیشه مدعی است که دید او بسته شده بود و اینکه کمک داورش بوگدان دوچف او را شرمسار کرده است. او بعداً به اوله گفت: «من شک داشتم، اما وقتی دیدم که داور خط به سمت مرکز زمین می‌دود، گل را قبول کردم چون من موظف به پیروی از قوانین فیفا بودم.»
سپس یک حرکت انفرادی از مارادونا با کیفیتی خیره‌کننده. او توپ را در میانه زمین برداشت و سپس یکی پس از دیگری بازیکنان انگلیس و سپس شیلتون را دور زد و توپ را به تور دروازه چسباند.
جان بارنز هافبک انگلیس از روی نیمکت آمد تا انگلیس شوکه‌شده را احیا کند و گری لینه‌کر اختلاف را کم کرد اما آرژانتین به نیمه نهایی رسید و در نهایت قهرمان آن جام شد.
چندین بازیکن، از جمله شیلتون، در مورد «دست خدا» خشمگین هستند و ادعا می‌کنند که اگر انگلیس از گل اول شگفت زده نمی‌شد، مارادونا گل دوم خود را به ثمر نمی‌رساند اما بارنز مخالف است. اسطوره لیورپول می‌گوید: «او بهترین بازیکن جهان بود. نیمی از طول زمین را با توپ دوید. آن بازی فقط برای مارادونا بود.»
 

عنوان زندگینامه پائولو روسی «من برزیل را به گریه انداختم» است و این جمله‌ای درست است. اگرچه این احتمال وجود دارد که بسیاری از فوتبالدوستان بی‌طرف نیز زمانی که ایتالیا تیم سلسائو را از جام جهانی 1982 حذف کرد، در روزی که زیکو آن را «روزی که فوتبال مرد» نامید، اشک ریخته باشند.
برزیل با یکی از تکنیکی‌ترین و هجومی‌ترین ترکیب‌های تاریخ خود به اسپانیا آمده بود و آنها در سطح انتظار ظاهر شدند و در چهار بازی اول خود در دو مرحله گروهی پیروز شدند و 13 گل به ثمر رساندند و تنها سه گل دریافت کردند.
 با این حال، آنها با یک پائولو روسی متحول‌شده در بارسلونا برخورد کردند.
برزیل برای صعود روی تفاضل گل تنها به یک تساوی نیاز داشت و دو بار از طریق سوکراتس و فالکائو به گل‌های روسی پاسخ داد.
زمانی که روسی هت‌تریک خود را کامل کرد، برزیلی‌ها کارشان تمام شد و آخرین ضربه آنها را نیز دینو زوف مهار کرد.
 این دروازه‌بان 40 ساله جام را بالای سر برد، در حالی که روسی کفش طلا و توپ طلا را به دست ‌آورد.


 

برای دیوید بکام، بدترین بخش کارت قرمز تلخ او در برابر آرژانتین در فرانسه 98 این بود که مجبور بود تماشا کند که برخی از هم‌تیمی‌هایش برای زدن ضربات پنالتی تحت فشار سنگینی قرار گرفتند.
او به سان گفت: «در آن زمان بود که کاملاً متوجه شدم که چه کار کرده بودم. مدام با خودم فکر می‌کردم که اگر در زمین بودم، یکی از پنالتی‌زنان تیم بودم. بقیه آنها بدون من خیلی دویده بودند و من آنها را ناامید کرده بودم.» او یک ضربه شوم به دیگو سیمئونه زد در حالی که روی زمین در سنت‌اتین دراز کشیده بود و داور او را اخراج کرد.
در حقیقت، این تماس جزئی بود، اما همان‌طور که سیمئونه پس از آن اعتراف کرد، او هرگز فرصت اخراج حریف را از دست نداد. سیمئونه گفت: «فکر می‌کنم هرکسی می‌توانست به همان شیوه از آن موقعیت استفاده کند.»
این واقعاً یک بازی بود که همه چیز داشت، از جمله دو پنالتی در 9 دقیقه ابتدایی، هر دو توسط دو شماره 9 افسانه‌ای گابریل باتیستوتا و شیرر به گل تبدیل شدند. مایکل اوون نوجوان سپس خود را با یکی از بهترین ضربات انفرادی تاریخ جام جهانی به دنیا معرفی کرد. با این حال، خاویر زانتی درست قبل از پایان نیمه، گل تساوی را زد و سپس کل بازی به بکام گره خورد. ستاره منچستریونایتد توسط مطبوعات و افکار عمومی انگلیس مورد تحقیر و انتقاد قرار گرفت، به طوری که یکی از هموطنان خشمگین حتی مجسمه بکام را بیرون از یک کافه در لندن آویزان کرد.
 

دیدار کره جنوبی با ایتالیا کار خارق‌العاده‌ای انجام داد. آن بازی برای مدت کوتاهی دو کشور جدا شده از هم و دشمن یکدیگر را متحد کرد. کره جنوبی قبل از نبرد یک شانزدهم نهایی از کره شمالی حمایت عمومی دریافت کرد. هوادارانی که در 18 ژوئن 2002 به دائجون رفتند بابت یکی از تحقیرآمیزترین شکست‌های ایتالیا در جام جهانی شادی کردند.
«دوباره 1966» پیامی بود که از سکوها مخابره شد، اشاره‌ای به شکست ایتالیا در مقابل کره شمالی در 38 سال قبل. به طور باورنکردنی، بازیکنان کره جنوبی از آن پیروزی شوکه‌کننده و در شرایط پرشور تقلید کردند. کره جنوبی یک پنالتی زودهنگام را توسط آن یونگ هوان از دست داد و سپس ایتالیا گل اول را با کریستین ویری زد. با این حال، تیم نتیجه‌گرای جیووانی تراپاتونی ایتالیا زمانی که سئول کی هیئون تنها پنج دقیقه به پایان بازی نتیجه را به تساوی کشاند، مجازات شد.
فرانچسکو توتی پس از آن به‌دلیل شبیه‌سازی با کارت زرد دوم از بازی اخراج شد که باعث خشم آتزوری شد. به نظر می‌رسید بازی به پنالتی کشیده می‌شود اما در حالی که تنها سه دقیقه از زمان عادی باقی مانده بود، یونگ هوان پنالتی از دست داده خود را جبران کرد و با شکست دادن پائولو مالدینی در یک نبرد هوایی با ضربه سر گل طلایی مسابقه را به ثمر رساند.
هیاهو رخ داد. میلیون‌ها کره‌ای به خیابان‌ها ریختند تا یک برد خیره‌کننده را جشن بگیرند، در حالی که در ایتالیا جنجالی به پا شد.
در واقع، داور بازی بایرون مورنو بلافاصله به یکی از بدنام‌ترین شخصیت‌های تاریخ فوتبال ایتالیا تبدیل شد. لوچیانو گائوچی، رئیس پروجا مدعی شد که یونگ هوان بازیکن کره‌ای دیگر هرگز برای این باشگاه بازی نخواهد کرد و به گاتزتا دلواسپورت گفت: «من قصد پرداخت حقوق به کسی که فوتبال ایتالیا را خراب کرده است ندارم.»
یونگ هوان هرگز به پروجا بازنگشت. او بعداً به FIFA+ گفت: «هیچ قانونی وجود ندارد که بگوید من اجازه گلزنی به ایتالیا را ندارم. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، حاضرم تمام حرفه‌ام را با آن گل عوض ‌کنم.»
 

به ندرت 118 دقیقه فوتبال بدون گل تا این حد جذاب بوده است. دیدار آلمان با ایتالیا در دورتموند در سال 2006 هم تنش داشت و هم کیفیت. تنها چیزی که برای تبدیل شدن به یکی از بهترین بازی‌های تاریخ جام جهانی نیاز داشت، لحظه‌ای جادویی بود. ایتالیا دو بار آن را به ارمغان آورد.
در ایتالیا، لحظات قبل و بعد از گل فابیو گروسو، جایگاه نمادینی در تاریخ فوتبال این کشور به خود گرفته است. اولاً، فابیو کارسا، مفسری است که بخوبی روشی را به تصویر می‌کشد که استاد پاس، آندره‌آ پیرلو، مالکیت توپ را در لبه محوطه جریمه آلمان به دست می‌آورد و منتظر می‌ماند و منتظر می‌ماند و منتظر می‌ماند تا تصمیم بگیرد که توپ را در مسیر گروسو قرار دهد. «پیرلو صاحب توپ... پیرلو... پیرلو... هنوز پیرلو....» سپس، پس از اینکه گروسو توپ را از مقابل ینس لمان رد کرد و به تور دروازه آلمان رساند، فریادهای او شروع شد: «باور نمی‌کنم! باور نمی‌کنم!»
آلمان برای زدن گل تساوی حمله‌ور شد، اما فابیو کاناوارو بی‌همتا با ضربه سر سانتر آلمانی‌ها را قطع می‌کند و سپس از محوطه جریمه ایتالیا خارج می‌شود تا جرقه یک ضدحمله باشکوه را بزند که در نهایت با آلساندرو دل‌پیرو به گل دوم و رستگاری ایتالیا منجر شد.
 

لوئیس سوارس پس از پیروزی اروگوئه در مرحله یک چهارم نهایی مقابل غنا در سال 2010 اعلام کرد: «دست خدا اکنون متعلق به من است. من بهترین سیو مسابقات را انجام دادم.» و مسلماً بحث برانگیزترین در تاریخ.
تصمیم سوارس برای مهار ضربه سر دومنیک آدییا با دست، نه فقط در میان هواداران اروگوئه و غنا بلکه بین همه هواداران فوتبال، موضوع بحث بزرگی است.
به هر حال، یک نبرد فوق‌العاده پرتنش با تساوی یک – یک در حال تمام شدن و رفتن به وقت‌های اضافه بود. اگر سوارس مداخله نمی‌کرد، اروگوئه قطعاً حذف می‌شد. در عوض، آنها زنده ماندند و در ضربات پنالتی با نتیجه 4-2 به پیروزی رسیدند و فرناندو موسلرا دو ضربه پنالتی را مهار کرد.
با این حال، این سوارس بود که هم به‌عنوان قهرمان بازی انتخاب شد و هم شخصیت منفی آن. او تیم کشورش را نجات داده بود و خود را فدا کرده بود تا اروگوئه بتواند صعود کند. در راه انجام این کار، او نه تنها رسیدن به نیمه‌نهایی، بلکه یک افتخار بزرگ در تاریخ را از غنا به‌عنوان اولین کشور آفریقایی که می‌توانست به چهار تیم پایانی جام جهانی برسد، ربوده بود.
میلووان راجواچ، سرمربی غنا، به «بی‌عدالتی» شکست تیمش انتقاد کرد و سوارز را «فریبکار» خواند، در حالی که همتای اروگوئه‌ای او اسکار تابارز استدلال کرد که قوانین بازی رعایت شده است.
 

متس هوملس پس از شکست 7-1 برزیل مقابل آلمان در جام جهانی 2014 فاش کرد که بازیکنان در نیمه دوم توافق کرده بودند تا از هرگونه بازی نمایشی و فخرفروشی خودداری کنند. مدافع آلمان توضیح داد: «ما فقط به صراحت گفتیم که باید تمرکز داشته باشیم و سعی در تحقیر آنها نداشته باشیم.»
 هرچند برای این کار خیلی دیر بود. آلمان به لطف گل‌های توماس مولر، میروسلاو کلوزه، تونی کروس (دو بار) و سامی خدیرا، تا پایان وقت استراحت، 5-0 پیش بود.
تیم یواخیم لوو، با وجود اینکه پس از نیمه اول کمی آرامتر بازی کرد، همچنان برد با بیشترین اختلاف گل را در نیمه‌نهایی جام جهانی با دو گل آندره شورله در نیمه دوم به ثبت رساند. این سنگین‌ترین شکست خانگی و دردناک‌ترین شکست برزیل از زمان جام جهانی 1950 بود. از ماراکانازو تا مینیرازو...
بسیاری از هواداران برزیل ورزشگاه مینیرائو را قبل از نیمه ترک کردند. آنهایی که باقی مانده بودند بین دو نیمه تیم کشور خود را هو کردند. در نیمه دوم، برخی حتی گل‌های آلمان را تشویق کردند.
چند تن از هواداران با انزجار پیراهن‌های خود را به زمین انداختند، برخی دیگر پیراهن‌های خود را سوزاندند، در حالی که یک مرد به طرز عجیبی شروع به لگد کردن پرچم برزیل کرد.

 

روبرتو مارتینز، سرمربی بلژیک گفت: «بیایید به ژاپن تبریک بگوییم. آنها یک بازی عالی را انجام دادند.» با این حال ژاپنی‌ها باختند، با وجود اینکه 2-0 پیش بودند و فقط کمی بیش از 20 دقیقه به پایان بازی باقی مانده بود. در واقع، برای مدت طولانی، ژاپن به نظر می‌رسید که یکی از شگفتی‌های عالی جام جهانی را رقم بزند زیرا آنها بلژیک قدرتمند را با دو گل سریع در مدت کوتاهی بعد از نیمه، حیرت‌زده کردند. با این حال، ضربه سر بلند و از راه دور یان فرتونگن که ایجی کاواشیما باید آن را مهار می‌کرد، روند بازی را تغییر داد. مروان فلینی پنج دقیقه بعد روی ارسال ادن هازارد بازی را به تساوی کشاند و در نهایت ناسر چادلی در ثانیه‌های پایانی روی حرکت دامی عالی از روملو لوکاکو گل پیروزی‌بخش بلژیک را زد. آکیرا نیشینو سرمربی «ویران شده» ژاپن فقط توضیح داد که چگونه ژاپن برای اولین بار شانس با شکوه صعود به مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی را به دست آورد و آن باخت را «یک تراژدی» نامید...