کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی نشست خبری خود را لغو کرد. درحالی که قرار بود کارلوس کی‌روش از ساعت ۱۳:۳۰ دیروز طی یک نشست خبری پاسخگوی خبرنگاران باشد و لیست تیم ملی برای جام جهانی را اعلام کند اما پس از حدود ۴۰ دقیقه تأخیر این کنفرانس خبری از سوی سرمربی تیم ملی کنسل شد.
 

کارلوس کی‌روش تأکید دارد امیرعلی صادقی یکی از استعداد‌های فوتبال ایران است که اگر بدرستی پرورش پیدا کند قطعاً توانایی حضور در جام جهانی را هم خواهد داشت. بدون شک با توجه به نگاه کی روش به امیرعلی، حتماً سرمربی استقلال نیز در آینده از وجود او بیشتر استفاده می‌کند. حتی شنیده‌ایم اگر کارلوس پس از جام جهانی نیز سرمربی ایران باقی بماند، امیرعلی صادقی یکی از بازیکنانی خواهد بود که در مسابقات تدارکاتی فصل بهار تیم ملی به‌صورت جدی مدنظر قرار خواهد گرفت.

 

فیفا ۳ داور بانوی تاریخ‌ساز در مسابقات جام جهانی ۲۰۲۲ قطر را معرفی کرد. فیفا برای اولین بار در تاریخ مسابقات جام جهانی از داوران بانوان استفاده می‌کند. در همین رابطه ۳ داور بانوی تاریخ‌ساز در جام جهانی معرفی شدند. طبق اعلام فیفا استفانی فرابار فرانسوی، یوشیما یاماشیتا ژاپنی و سلیمه موکانسانگای رواندایی ۳ داور بانوی مسابقات جام جهانی ۲۰۲۲ قطر هستند.
 

وصال روحانی
روزنامه‌نگار
در مورد آینده روشن جوان‌تر‌های حاضر در اردوهای اخیر تیم ملی فوتبال حرف‌های امیدوار کننده زیادی بر زبان‌ها جاری شده ولی باید پرسید این آینده دقیقاً چیست و چه زمانی شکل می‌گیرد.
کارلوس کی‌روش که سردسته تمجیدکنندگان از این بازیکنان جوان بوده، گفته است شماری قابل توجه از آنها آینده فوتبال این مملکت را می‌سازند و با این که این تعریف برای تعدادی محدود از این نفرات صدق می‌کند اما قطعاً شماری از آنها در ادامه روند رشد و حضورشان در میدان به سطحی نخواهند رسید که کی‌روش و خود آنها بدان می‌اندیشیده‌اند. این قانون نانوشته و یک حقیقت بیرحمانه در فوتبال است که همواره شماری از امیدسازان این ورزش در هر کشوری با‌وجود تلاش فراوان و صرف وقت زیاد به سطوح مورد نظر نرسیده‌اند و به آرامی و گاه بسرعت از پروسه راهیابی به تیم ملی و درخشش در مسابقات آن خارج شده‌اند. بسیار بعید است روند و فرجام فوق در انتظار شماری از افرادی هم نباشد که به کمپ‌های تمرینی اخیر ملی پوشان در تهران دعوت شدند و در آنجا به فعالیت و تمرین پرداختند و هر چه داشتند رو کردند با این امید که کی‌روش آنها را نه برای آینده بلکه برای همین جام جهانی پیش رو (2022 قطر) دعوت و نام آنها را در فهرست نهایی‌اش ثبت کند. اتفاقی که طبعاً برای اکثر آنها روی نداد.
 
پیامدهای کمال‌طلبی مطلق
سامان فلاح مدافع وسط باشگاه پیکان تهران یکی از ارشدترین نفرات در میان جوانان حاضر در اردوهای اخیر تیم ملی ایران بود و آینده او نه تنها در دیدارهای ملی بعد از جام جهانی بیست و دوم تضمین‌شده نشان می‌دهد بلکه کم مانده بود که کی‌روش او را برای حضور در همین جام نیز به دوحه ببرد و اگر این کار را نکرد، به این سبب بود که تعداد افراد لایق برای راهیابی به ترکیب تیم اعزامی، انتخاب افرادی بیشتر از چهار یا پنج نفر را برای پست مدافع وسط مقدور نمی‌ساخت و باید به یک سقف و انتخاب حداکثری برای این نقطه از میدان روی آورده و بر این اساس انتخاب نفر و نیرو می‌شد و همین کار هم صورت گرفت. با این حال شماری دیگر از دعوت شده‌ها به کمپ‌های تمرینی اخیر تیم ملی طبعاً آینده‌ای برابر و همسو با فلاح نخواهند داشت و حتی اگر هدف کی‌روش از ستایش آنها آماده‌سازی روحی و مهیا کردن ذهن آنان برای حضور در جام ملت‌های آسیا 2023 باشد، از حالا به هیچ روی مشخص نیست که این افراد در اردوهای ملی ماندنی‌اند یا خیر و آیا پنج شش ماه بعد در مدار فکری سرمربی پرتغالی یوزها همین وضعیت را خواهند داشت که هم اکنون از آن برخوردارند. بواقع آینده را هیچکس ندیده است اما با کمال‌طلبی‌ای که در کی‌روش سراغ داریم، غیرممکن می‌نماید که او در یک نقطه خاص توقف کند و «گذشته» را مبنای تصمیم‌گیری و کار برای «آینده» قرار بدهد. همان خصلت (کمال‌طلبی آن هم از نوع افراطی آن) به ما می‌گوید کی‌روش چنان درگیر کسب نتایج مثبت در مسابقات بزرگ است و این امر چنان برای او اهمیت دارد که به هنگام گزینش نفرات اعزامی به جام ملت‌های آسیا هم اولویت را باز به نفرات مسن‌تر و پرتجربه‌تر خواهد داد و جوانانی را که این‌گونه از آنها تعریف کرده، اگر هم به آنها میدان و مجال تمرین بدهد، فقط معدودی از آنان را به قطر خواهد برد که محل برگزاری دوره بعدی جام ملت‌های آسیا هم خواهد بود.
 
از دیروز تا امروز
سرمربی پرتغالی و 69 ساله یوزها البته چه در دوره نخست زمامداری خود در تیم ملی و چه در دو ماه و نیم اخیر که دوباره سکاندار این تیم شده، به جوان‌تر‌ها بها داده و تعداد قبل توجهی از آنان را به اردوها و تمرینات خود فراخوانده و بعد از پرورش و ارتقای سطح بازی آنان شماری از آنها را در دیدارهای رسمی و مهم هم به کار گرفته و به میادین بزرگ فوتبال جهان برده و فرصت خودنمایی را به آنها ارزانی داشته است. نمونه‌های ارشد در این زمینه، وحید امیری، سیدمجید حسینی، محمد انصاری، مرتضی پورعلی‌گنجی، کمال کامیابی‌نیا، علی کریمی، امید نورافکن، روزبه چشمی، میلاد سرلک و میلاد محمدی در مقطع نخست کار او و سیدحسین حسینی، مهدی مهدی‌پور، یاسین سلمانی، محمد خدابنده‌لو، اللهیار صیادمنش، صالح حردانی، عارف آقاسی، سعید صادقی و ابوالفضل جلالی در مقطع فعلی بوده‌اند.  جلالی همان پیستون چپ جوان استقلال است که کی‌روش او را حتی به اردوی تمرینی چندی پیش تیم ملی در خاک اتریش هم برد و آنجا در دیدارهای تدارکاتی برابر تیم‌های معروف و باکلاسی مانند اروگوئه و سنگال نیز به بازی گرفت.

خبری از ریسک‌های افراطی نیست
این نمونه‌های خاص (جلالی، فلاح و حسین حسینی) قطعاً شانس جدی حضور در جام ملت‌های آسیا را هم خواهند داشت اما این تصور که تیم اعزامی ایران به این جام سرشار از این‌گونه جوانان و مظهر خون تازه و نماد نشاط چشمگیر در تیم ملی ایران خواهند بود، تفکری بیش از حد خوشبینانه است. تجربه به ما می‌گوید سرمربی یوزها یک بار دیگر با اتخاذ همان سیاست‌های مبتنی بر احتیاط و استحکام خود و با پرهیز از هر گونه ریسک افراطی تیمی را به جام ملت‌ها خواهد برد که حداقل 80 درصد نفراتش بازیکنانی امتحان پس داده در بالاترین سطح فوتبال آسیا و جهان و بسیار پخته و باتجربه باشند و 20 درصد دیگر را هم جوانانی تشکیل بدهند که نام و وصف‌شان را آوردیم و با حضور در «قطر 2023» تجربه لازم برای حضور در جام جهانی 2026 را خواهند اندوخت. بله آینده فوتبال این کشور در دست این جوانتر‌ها است اما تا آنجا که به سلیقه و دیدگاه کی‌روش مربوط و از آن منتج می‌شود، ‌فقط یک آینده حداکثر 20 درصدی!
 

سعید زاهدیان
روزنامه‌نگار
ابتدای فصل بسیاری از بازیکنان ایرانی برای رسیدن به فهرست نهایی تیم‌ ملی تصمیمات متفاوتی اتخاذ کردند؛ گروهی از لژیونرها به لیگ ایران بازگشتند. سیاست آنها برای تغییر لیگ، قرار گرفتن در کانون توجه بود. آنهایی که استقلال و پرسپولیس را انتخاب کردند، تصور می‌کردند که بازی در دو تیم بزرگ و حمایت هواداران در کنار توجه بیشتر رسانه‌ها در نهایت به نفع‌شان تمام می‌شود و با این تغییر راه ساده‌تری برای قرار گرفتن در فهرست نهایی تیم‌ ملی دارند. از سوی دیگر تعدادی از لژیونرها با تغییر تیم در خارج با سیاست بازی بیشتر، تصور می‌کردند که سرمربی تیم‌ ملی به دلیل حضور در لیگ‌های اروپایی، آنها را به بازیکنان شاغل در داخل ترجیح می‌دهد. اما تغییر سرمربی تیم‌ ملی و آمدن کی‌روش، بسیاری از معادلات را برهم زد. کی‌روش که در جام‌جهانی 2018 به تغییر نسل رو آورده بود، تیم ثابت و مشخصی در ذهن داشت؛ البته او در مینی کمپ‌ها و اردوهای آماده‌سازی و بازی‌های دوستانه از بازیکنانی که در دوران اسکوچیچ به تیم‌ ملی رسیده بودند هم تست گرفت تا در نهایت فهرست خود را نهایی کرد. اگرچه کی‌روش دیروز اسامی 26 مسافر قطر را اعلام نکرد، اما تقریباً بازیکنان نهایی تیم‌ ملی مشخص هستند. در میان بازیکنانی که از اروپا به ایران آمدند تا شاید جایی در تیم‌ ملی داشته باشند محمد محبی و مهدی قایدی ناکام بودند اما بیرانوند و نیازمند که هر دو دروازه‌بان هستند، وضعیت بهتری نسبت به دوران حضور در لیگ‌های اروپایی پیدا کردند. اما وقتی به فهرست بازیکنان شاغل در خارج نگاه می‌کنیم، علی‌ علیپور که با هدف رسیدن به تیم ملی و قدم گذاشتن در راه طارمی به لیگ پرتغال رفت هرگز نتوانست جایگاه ویژه‌ای در تیم‌ ملی پیدا کند. شهاب زاهدی از ابتدا موقعیت و جایگاهی در تیم‌ ملی نداشت اما محمد نادری که از 4 سال قبل مورد توجه کی‌روش بود، امسال نتوانست با عملکرد خود در لیگ ترکیه سرمربی تیم‌ ملی را متقاعد سازد. او را باید در زمره بازندگان بزرگی قرار داد که بعد از جدایی از استقلال و پرسپولیس، هر روز از کانون توجهات و از همه مهم‌تر فهرست تیم‌ ملی دور شد. در کنار این نفرات، رایان تفضلی که چند سال در استوک‌سیتی و هال‌سیتی در چمپیونشیپ می‌توانست گزینه دعوت به تیم‌ ملی باشد، هرگز مورد توجه کی‌روش و اسکوچیچ قرار نگرفت و مهرداد محمدی هم از دیگر بازیکنانی بود که نتوانست در دوره جدید نظر کی‌روش را جلب کند. شاید اگر بازیکنان با متر و ملاک‌های بهتری تیم خود را انتخاب می‌کردند، هم در حوزه باشگاهی موفق بودند و هم در دید سرمربی تیم‌ ملی قرار می‌گرفتند.
 

وصال روحانی
روزنامه نگار
انتخاب مجدد مارکار آقاجانیان به‌عنوان دستیار اول ایرانی کارلوس کی‌روش این سؤال را به ذهن می‌آورد که آیا فرد دیگری برای این پست در دسترس نیست و چرا قرعه دائماً به‌ نام او می‌خورد.
ابتدا باید تأکید کرد که این پرسش به معنای زیر سؤال بردن آقاجانیان نیست و همچنین باید متذکر شد که دلیل رویکرد مجدد به وی برای پر کردن این پست، طبعاً سلیقه شخصی و پای فشردن دوباره سرمربی پرتغالی تیم ملی بر چنین گزینشی است. فدراسیون فوتبال هم در دفاع از چنین گزینشی این استدلال را دارد که گزینه اول برای این پست جواد نکونام بوده اما چون او کم محلی کرده و نیامده، چاره‌ای جز رویکرد دوباره به مارکار باقی نمانده است. آقاجانیان آدمی واقف به شرایط فوتبال ما و سر بر آورده از بطن آن است و در زمانی قابل توجه از مقطع اول و 8 ساله زمامداری کی‌روش در تیم ملی ایران هم به‌عنوان یکی از دستیاران اصلی این مربی 69 ساله پرتغالی انجام وظیفه می‌کرد. منتها مشکل اینجا است که چه قبل از آن مقطع و چه در فاصله زمانی سه سال و نیمه بین دو مرتبه فرمانروایی کی‌روش، آقاجانیان در هیچ‌یک از رده‌های دیگر ملی و حتی در تیم‌های باشگاهی کوچک و معمولی ما هم به بازی گرفته نشد و پست و مسئولیتی به وی واگذار نشد. اگر آقاجانیا‌ن آن قدر خوب است که می‌تواند کمک‌مربی اول ایرانی تیم ملی و دستیار ارشد وطنی کی‌روش باشد چرا هیچ تیم دیگری این نگرش را قبول ندارد و از او استفاده نمی‌کند و چنانچه وی اصلاً در این سطوح نیست و حتی تیم‌های باشگاهی ما او را بی‌کفایت می‌دانند، چگونه است که کی‌روش در او مهارت و صلاحیتی در حد دستیاری خودش می‌بیند و او را صاحب رتبه لازم برای احراز پست کمک‌مربی تیم ملی یعنی بالاترین تیم مملکت می‌داند.
اولین برداشتی که هر ناظر خارجی و غیر آگاه از شرایط فوتبال ایران از موضوع فوق می‌کند، لابد این است که نوعی قحطی در زمینه مربیان در جامعه ورزشی ما وجود دارد و به این نتیجه خواهد رسید که شمار مربیان صالح و واجد شرایط در فوتبال ایران به قدری کم است که چاره‌ای جز رویکرد دائمی به یک مربی واحد نمی‌ماند. واقعیت امر اما برای هر یک از افراد واقف به عمق استعدادها در بین مربیان کشورمان البته چیز دیگری است و آنها بهتر از هر کسی می‌دانند که رویکرد دائمی کی‌روش به یک چهره برای دستیاری‌اش برخاسته از این رویکرد است که وی نه یک دستیار کاملاً مستقل و صاحب ایده‌های مجزا بلکه فردی را می‌خواهد که کاملاً تحت اوامر وی و مجری خواسته‌های او باشد و همیشه مثل یک دستیار مطیع عمل کند و نه مشاوری نظریه‌پرداز و مستقل که بتواند ایده‌ای را به او بدهد که کار وی را تسهیل کند. این امر بیشتر برای مارکار مصداق و عینیت دارد تا مربیان دیگری که شاید میزان دانش مربیگری و کارایی‌های حرفه‌ای‌شان بیشتر از مارکار باشد اما تابع محض کسی نیستند و تمایل ندارند که فقط کامل‌کننده کارایی‌های مربی ارشد تیم خود باشند و مسئولیت‌های بیشتر و مهمتری را می‌طلبند. با این حال بین کسانی هم که مانند مارکار حاضرند یک دستیار صرف و فاقد اختیار عمل باشند، مربیانی را داریم که از وی تواناتر و صاحب فنون و هنرهای بالاتری هستند. بواقع همین وجه دوم یعنی در دسترس بودن «کم مربیان» بهتر و عدم استفاده از آنها است که مسأله را تأسف‌آورتر و رویکرد مجدد به آقاجانیان را بحث‌برانگیزتر می‌کند و کار تیم ملی را در میادین بعدی دشوارتر می‌سازد.