منصور قنبرزاده درباره ابهامات پیرامون اسپانسر البسه تیم ملی می‌گوید: «قرارداد با این شرکت نهایی شده و پیراهنش در زمان آقای کامرانی‌فر در فیفا رونمایی شده است. فکر نمی‌کنم مشکل خاصی وجود داشته باشد. یک برند داخلی است و برد بین المللی دارد. این قرارداد در زمان ما نبود اما قطعاً آن کمیته فنی همه چیز را بررسی کرده است. قراردادی که در فدراسیون قبلی بسته شده حتماً باید اعتبار داشته باشد.»
 

فریدون اصفهانیان گفت: «هفته آخر لیگ برتر بود. دو ماشین در خانه ما آمدند. گفتند ۱۰۰ میلیون قبل و ۱۰۰ میلیون بعد بازی می‌دهیم و ۱۵ روز هم خانواده شما را به مسافرت خارج می‌فرستیم. سال ۸۲ یا ۸۳ این پول خیلی زیاد بود. چک را گرفتم تا بروند. واقعاً ترسیدم چون مشکی پوشیده بودند و ماشین‌شان هم مشکی بود. بعد به آقای غیاثی گفتم قصه این است و من این بازی را قضاوت نمی‌کنم.»
 

مرتضی محصص درباره نقاط ضعف تیم ملی می‌گوید: «نقطه ضعف بزرگ ما نبود هماهنگی بین خطوط بود. روی ضربات ایستگاهی نیاز به کار کردن داریم. بزرگ‌ترین ضعف ما نبود هماهنگی و نداشتن برنامه برای ضربات ایستگاهی بود که به کمبود وقت مربوط می‌شود. هر کسی هم جای کی‌روش بود نمی‌توانست هماهنگی را در مدت زمان کم ایجاد کند. او نیاز دارد DNA  خود را در تیم به وجود آورد.»

 

یکی از بزرگ‌ترین ابهام‌هایی که درباره برگزاری مسابقات لیگ مطرح می‌شود، تاریخ برگزاری دربی پایتخت است و مهم‌تر از آن پاسخ به این سؤال مهم که آیا دربی قرار است به بعد از جام جهانی و بازگشت تیم ملی فوتبال از قطر موکول شود؟

بهناز میرمطهریان
روزنامه نگار
طبق قرعه‌کشی مسابقات لیگ برتر در ابتدای فصل، قرار بر این بود که دربی پایتخت در هفته دوازدهم لیگ برتر برگزار شود. جلسات سهیل مهدی به‌عنوان مسئول برگزاری مسابقات لیگ برتر با کارلوس کی‌روش و توضیحات او که در لفافه گویای درخواست کی‌روش برای تغییر برنامه لیگ بود در کنار اعلام تاریخ 13 آبان ماه به‌عنوان آخرین روز برگزاری لیگ، پیش از برگزاری جام جهانی گویای این نکته است که احتمال برگزاری دربی پیش از جام جهانی بسیار کم است. سازمان لیگ نه تنها نیم‌فصل اول را طبق وعده‌های داده شده، تا پیش از جام جهانی به پایان نمی‌رساند که احتمالاً مسابقات را پیش از هفته یازدهم به پایان می‌رساند.
با توجه به اینکه دیروز و امروز (9 و 10 مهرماه) مسابقات هفته هفتم لیگ برتر در حال برگزاری است و با توجه به اینکه سازمان لیگ پیش از این اعلام کرده بود که از این به بعد می‌خواهد بازی‌ها را فقط آخر هفته برگزار کند، بعید است تا 13 آبان، بیش از 4 هفته از رقابت‌ها برگزار شود. بخصوص که با حساسیت‌هایی که کارلوس کی‌روش دارد، بعید است اجازه دهد سازمان لیگ با برگزاری فشرده بازی‌ها، بازیکنان داخلی تیمش را با ریسک مصدومیت مواجه سازد و همه این دلایل و شواهد دست به دست هم می‌دهد تا با اطمینان بیشتری از فرضیه برگزاری دربی پس از جام جهانی بگوییم.
هرچند که سهیل مهدی، مسئول برگزاری مسابقات لیگ برتر در این رابطه تنها به بیان این نکته اکتفا کرده است که: «در جلسه‌ای که با کی‌روش داشتیم، او اعلام کرد که درباره دربی برایش شرایط خاصی وجود ندارد که دربی برگزار شود. ما هم این آمادگی را داریم که این مسابقه را تماشا کنیم. کی‌روش و کادرفنی تیم ملی، تمام مسابقات لیگ برتر را رصد می‌کنند.»
این اظهار نظر مهدی البته ناقض موارد قبل در این رابطه نیست. درست است که کی‌روش مشکل خاصی با برگزاری دربی ندارد اما بدون شک درباره زمان برگزاری مسابقات و فواصل بین آنها نظرات و پیشنهادات خاص خود را دارد. ضمن اینکه در کنار همه این موارد باید به این نکته هم اشاره کرد که برگزاری دربی بعد از جام جهانی، می‌تواند شانس مجددی باشد برای فوتبال ایران که هنوز پیش‌بینی دقیقی درباره نتایجی که احتمالاً در جام جهانی کسب می‌کند، ندارد.
به این ترتیب در صورتی که تیم ملی بتواند نتایج قابل قبولی کسب کند، دربی پایتخت هم با شور و حال بیشتری پابرجاست. در غیر این صورت و اگر تیم ملی نتایج قابل قبولی کسب نکند، دربی پایتخت بلافاصله بعد از بازگشت تیم ملی از جام جهانی، بار دیگر می‌تواند شور و حال فوتبال را به فوتبالی‌ها برگرداند و از تلخی نتایج تیم ملی بکاهد.
با این حساب، برگزاری دربی بعد از جام جهانی، از هر نظر باب طبع تیم ملی و فدراسیون فوتبال است. هرچند این اتفاق، حسابی برنامه‌های سازمان لیگ را برای به پایان بردن بموقع مسابقات، به هم بریزد که البته با توجه به مشکلاتی که در زمینه تعلیق کمیته مجوز حرفه‌ای و مشکلات زیرساختی موجود، شاید در حال حاضر حتی سازمان لیگ هم حاضر باشد همه سختی‌های بی‌نظمی برنامه‌ مسابقات را به جان بخرد اما دربی بعد از جام جهانی برگزار شود.
مشکل اساسی برای سازمان لیگ اما وقتی جدی می‌شود که دربی را به بعد از جام جهانی موکول کنند و تیم ملی هم از گروه خود صعود کند و وقفه در برگزاری رقابت‌های لیگ بیشتر شود. در این صورت شرایط برای برگزاری ادامه مسابقات براستی سخت خواهد شد.

ZOOM

با توجه به اینکه دیروز و امروز (9 و 10 مهرماه) مسابقات هفته هفتم لیگ برتر در حال برگزاری است و با توجه به اینکه سازمان لیگ پیش از این اعلام کرده بود که از این به بعد می‌خواهد بازی‌ها را فقط آخر هفته برگزار کند، بعید است تا 13 آبان، بیش از 4 هفته از رقابت‌ها برگزار شود. بخصوص که با حساسیت‌هایی که کارلوس کی‌روش دارد، بعید است اجازه دهد سازمان لیگ با برگزاری فشرده بازی‌ها، بازیکنان داخلی تیمش را با ریسک مصدومیت مواجه سازد و همه این دلایل و شواهد دست به دست هم می‌دهد تا با اطمینان بیشتری از فرضیه برگزاری دربی پس از جام جهانی بگوییم.

در پایان جلسه دیروز (شنبه) مدیران فدراسیون فوتبال و مدیران عامل باشگاه‌ها، منصور قنبرزاده، خبر مهمی را در خصوص ورود سیستم کمک داور ویدئویی مطرح کرد و گفت: «بحث VAR ‌را داشتیم که تمهیدات و تدابیری در نظر گرفته شده که حتماً باید این کار انجام شود، چون الزام قانونی است.»
قنبرزاده درباره اینکه آیا می‌توانیم به داشتن VAR ‌در فصل جاری امیدوار باشیم، گفت: «نمی‌توانیم تاریخ بدهیم. برای شرکت‌ها محدودیت وجود دارد. فکر می‌کنم فیفا پنج شرکت را تأیید کرده است. یک بخشی در بحث قانون تجارت، شرکت‌هایی که خارجی هستند باید به تأیید بعضی از نهادها برسند که از اختیارات فدراسیون و سازمان لیگ خارج است. این انتخاب دایره وسیعی ندارد و باید سیگنال‌ها و مواردی که از لحاظ الکترونیکی و فنی وجود دارد از نظر مسائل امنیتی مورد تأیید نهادها قرار بگیرند. من خواهش می‌کنم زود تعیین تکلیف کنند.»
نایب رئیس دوم فدراسیون فوتبال تأکید کرد: «الان فدراسیون آمادگی کامل دارد که این کار را با هماهنگی و همکاری باشگاه‌ها انجام بدهد. تأیید صلاحیت عمومی و فنی و امنیتی این شرکت‌ها که مورد تأیید فیفا هستند باقی می‌ماند. پنج شرکت هم بیشتر نیستند و منتظریم. اقدامات خوبی صورت گرفته و اگر تأییدهای نهایی بیاید فکر می‌کنم کار انجام شود.»
این در حالی است که چندی پیش خداداد افشاریان در مصاحبه‌ای از دریافت مجوز شرکت مورد نظر برای عقد قرارداد برای VAR خبر داد. او در تاریخ 25 شهریور ماه در گفت‌وگویی در همین رابطه گفته بود: «در مرحله دوم هستیم و پایان مرحله دوم قرارداد بستن با یک شرکت است. به همین خاطر نامه‌ای به سازمان ورزش و نهادهای نظارتی زده‌ایم و اعلام کردیم می‌خواهیم با یکی از این شرکت‌ها به مرحله قرارداد برسیم. به آنها گفتیم کدام یک از این شرکت‌ها را‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ مناسب می‌دانید که در نهایت تأییدیه حراست وزارت ورزش در مورد یکی از شرکت‌ها حدود 20 روز پیش به دست ما رسید. شرکت بلژیکی EVS را تأیید کردند.»
صحبت‌های قنبرزاده اما کاملاً خلاف گفته افشاریان است و به گفته نایب رئیس فدراسیون فوتبال هنوز وزارت ورزش شرکت مورد نظر را اعلام نکرده است! در حالی که انتظار می‌رفت بعد از صحبت‌های افشاریان، خبر عقد قرارداد با شرکت تأیید شده را بشنویم اما گویا این ماجرا قرار نیست به نتیجه درستی ختم شود.
همین تناقض‌گویی‌ها که  از مدت‌ها پیش بین مسئولان فدراسیون فوتبال بوده، هنوز هم هست و همین‌هاست که اعتماد مخاطبان را به صحبت‌های مسئولان فوتبال از بین می‌برد و اظهارنظرهای‌شان را بی‌اعتبار می‌کند.

وصال روحانی
روزنامه نگار
سهم بازیکنان حاضر در لیگ برتر فوتبال ایران در تیمی که کارلوس کی‌روش قصد شرکت دادن آن را در جام جهانی بیست و دوم دارد، ظاهراً اندک نیست اما هر چه دایره انتخاب تنگ‌تر شود و بیشتر روی ترکیب اصلی و ذخیره‌های درجه اول متمرکز گردیم، می‌بینیم شانزده، هفده بازیکنی که تکیه‌گاه اصلی سرمربی پرتغالی تیم ملی‌اند، لژیونرهایی هستند که عمدتاً در اروپا توپ می‌زنند و تعداد قلیلی هم از لیگ کشورهای عربی خاور میانه و بخصوص قطر و امارات می‌آیند.
اینچنین است که سهم نیروهای رشد کرده در لیگ‌های داخلی در تیم ملی ایران کم و کمتر می‌شود و در فهرست نهایی اعزامی به قطر شاید فقط 5، 6 بازیکن حاضر باشند که اینک عضو تیم‌های لیگ برتری هستند. این در حالی است که از بین این 5، 6 نفر هم مرتضی پورعلی گنجی در پنج سال گذشته دور از وطن و در لیگ‌هایی مثل چین توپ می‌زد و رامین رضاییان هم پس از 5 سال حضور در لیگ‌های اروپایی و چند تیم قطری از فصل پیش به ایران بازگشت و عضو پرسپولیس شد و اینک برای سپاهان به میدان می‌آید. امید نورافکن دیگر بازیکن شاخص سپاهانی هم سابقه دو سال بازی در اروپا را دارد و وحید امیری هم یک سال و نیم در ترکیه بازی کرده بود. بواقع فقط سید‌حسین حسینی، میلاد سرلک و کمال کامیابی‌نیا هستند که اینک مد نظر کی‌روش قرار دارند و هرگز در لیگ‌های خارجی حضور نیافته‌اند و اگر دانیال اسماعیلی‌فر هم در لیست انتخابی سرمربی پرتغالی یوزها برای اعزام به قطر بماند، در چهارچوب این تعریف قرار می‌گیرد.
ارادت هر چه بیشتر کی‌روش به بازیکنان حاضر در لیگ‌های اروپایی که قصه تازه‌ای هم نیست، ریشه در این باور همیشگی وی دارد که چون آنها هر روز در سیستم‌های تمرینی و کارهای روزمره تیم‌های باشگاهی این قاره قرار می‌گیرند و هر هفته‌ در یکی، دو مسابقه رسمی هم شرکت می‌کنند، برای حضور در میادین سخت بین‌المللی بسیار کارآزموده‌تر و با صلاحیت‌تر از مردانی هستند که هر روز در ایران با روش‌های سبک‌تر و کم تأثیرتر و غیر مدرن تیم‌های باشگاهی کشورمان تمرین و کسب آمادگی می‌کنند و به تبع آن حوزه عمل‌شان کوچک‌تر است و برخورد ناقص‌تری با رقبای خارجی و توانمند خود در دیدارهای بین‌المللی و بالاخص در جام جهانی خواهند داشت که بالاترین و سخت‌ترین آوردگاه فوتبال جهان است. هر نگاهی به این موضوع داشته باشیم و با هر نگرشی به ایده‌های کی‌روش بنگریم، خواه ناخواه با افزون شدن بیش از حد نفرات لژیونر در فهرست‌های او و کم و کمتر شدن سهم نیروهای داخلی در تیم ملی ایران، به این نیروها ظلم روا و امیدهای آنها برای خدمتگزاری هرچه بیشتر به این تیم فنا می‌شود. نمی‌توان کی‌روش و سلف کروات او (دراگان اسکوچیچ) را که برخوردی مشابه با نفرات حاضر در لیگ ایران داشت و مثل جانشین پرتغالی خود ترکیب یوزها را مالامال از لژیونرها می‌کرد، بابت این رویکرد خاص مذمت و محکوم کرد زیرا موجب کسب نتایجی آبرومندانه برای یوزها در یک دهه اخیر شده اما نمی‌توان از آه و افسوسی هم که شامل حال نیروهای محق مقیم وطن می‌شود و دیدارهایی مهم در سطح ملی را یکی پس از دیگری از دست می‌دهند، به سادگی عبور کرد و با آنها احساس همدردی نکرد.