ملی‌پوشان معترض وزنه‌برداری که به خاطر شرایط بد اردویی و به نشانه اعتراض کمپ تیم‌های ملی مجموعه ورزشی آزادی را ترک کرده بودند با درخواست سجاد انوشیروانی سرپرست جدید وزنه‌برداری پس از نشستی صمیمانه ضمن بیعت با تیم جدید مدیریتی قرار است بزودی تمرینات را استارت زده و به اردو بازگردند.
علی هاشمی، علی داودی، رضا بیرالوند، امیر حقوقی، مصطفی جوادی و رسول معتمدی نماینده ملی‌پوشان معترض تیم ملی بزرگسالان کشورمان بودند که بعد از ترک اردو در روزهای پایانی دوره مدیریت غیر قانونی علی مرادی «به خاطر شرایط بد و نامطلوب اردویی» به درخواست سجاد انوشیروانی سرپرست جدید فدراسیون به مجموعه مدیریتی وزنه‌برداری آمدند تا پس از بازگو کردن مشکلات‌شان در خصوص شروع مجدد تمرینات تصمیم‌گیری شود.
بر همین اساس و طی جلسه دو ساعته‌ای که سرپرست فدراسیون با نماینده‌های ملی‌پوشان معترض داشتند قرار بر این شد تا به زودی با فراهم شدن شرایط ایده‌آل برای شروع مجدد اردو ملی‌پوشان به مرحله جدید اردو آمده و برای حضوری قدرتمند در بازی‌های همبستگی دست به وزنه شوند.
بهداد سلیمی و حسین مقامی در این جلسه همراه با انوشیروانی با ملی‌پوشان گفت‌و‌گو کرده و درد دل‌های‌شان را شنیدند. سعید علی حسینی که در روزهای پایانی دوره علی مرادی با عزل برخواه حکم سرمربیگری گرفت نیز به فدراسیون آمد تا ضمن ارائه برنامه‌های خود برای بازی‌های همبستگی و تورنمنت‌های مهم آتی در خصوص ادامه همراهی و همکاری با فدراسیون و تیم ملی بزرگسالان گفت‌و‌گو نمایند.
 

محمد جلود عراقی به عنوان رئیس جدید فدراسیون جهانی وزنه‌برداری انتخاب شد.
امروز بعد‌ از ظهر نمایندگان ۱۱۹ کشور به صورت حضوری و ۲۳ کشور به صورت آنلاین در این انتخابات شرکت کردند تا در نهایت جلود به عنوان رئیس جدید انتخاب شود.
 

تیم ملی پرتغال در رقابت‌های یورو ۱۹۹۶ عملکرد قابل قبولی داشت و در مرحله یک چهارم نهایی مغلوب جمهوری چک شد.
تیمی که شگفتی‌ساز آن مسابقات لقب گرفت و در نهایت تا فینال جام ملت‌های اروپا هم بالا آمد.
با توجه به بازی‌های امیدوارکننده پرتغال در جام ملت‌های ۱۹۹۶، خیلی از کارشناسان فوتبال این کشور تصور می‌کردند پرتغال به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه راه پیدا خواهد کرد ولی این اتفاق رخ نداد و آنها به واسطه شروع لرزان در پیکارهای انتخابی، در نهایت نتوانستند جواز حضور در آن مسابقات را به دست آورند.
اتفاقاً برخی تصاویر تلویزیونی که هنوز هم هر از گاهی می‌توان آنها را در اینترنت پیدا کرد، ریکاردو ساپینتو ملی‌پوش اسبق تیم ملی پرتغال و سرمربی کنونی استقلال را در پایان پیکار‌های انتخابی جام جهانی فرانسه نشان می‌دهد که با نگاهی حسرت‌بار و چشمانی اشکبار، پایان تیم ملی کشورش را نظاره می‌کند و چاره‌ای جز پذیرفتن این واقعیت تلخ ندارد که راهی به جام جهانی فرانسه پیدا نکرده‌اند.
 

علیرغم اینکه کارشناسان فوتبال کشورمان از شرایط آماده‌سازی تیم ملی اصلاً راضی نیستند و از دست دادن موقعیت‌های برگزاری دیدارهای تدارکاتی در خرداد ماه را اتفاقی بسیار تلخ تلقی می‌کنند ولی مفسران فوتبال قطر معتقدند تیم ملی ایران یک مزیت ویژه دارد که اغلب راه یافتگان به جام جهانی از آن تا این حد
برخوردار نیستند.
جمعه شب مفسر شبکه ورزشی تلویزیون قطر با اشاره به حضور تعداد زیادی از ملی‌پوشان ایران در فوتبال قطر طی سالیان اخیر و سفرهای متعدد تیم‌های باشگاهی کشورمان به این کشور برای برگزاری لیگ قهرمانان آسیا مدعی شد بازیکنان تیم ملی ایران پس از خود قطری‌ها بیشترین آشنایی را با زمین ورزشگاه‌های محل برگزاری رقابت‌های جام جهانی و فضای حاکم بر استادیوم‌ها دارند.
مسأله‌ای که می‌تواند به آنها هنگام انجام مسابقات کمک کند.
ما در اولین بازی خود باید روز ۳۰ آبان به مصاف انگلیس برویم.
 

مصاحبه
 امیررضا همایون    
رسول کربکندی یکی از پیشکسوتان نام آشنای فوتبال ایران است. او همچنین تجربه حضور در جام جهانی 1978 آرژانتین را در کارنامه دارد. او بر این باور است که سپاهان فصل گذشته تیم خوبی را داشت اما نوسان‌های مقطعی‌اش، این تیم را از کورس قهرمانی دور کرد و باعث شد به رتبه سوم برسد.
 
عملکرد سپاهان در فصل گذشته را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
سپاهان تیم خوبی داشت. آنها حرفه‌ای‌ترین باشگاه ایران از لحاظ سخت‌افزار بودند. سپاهان همچنین محرم نویدکیا را روی نیمکت خود داشت که دومین سال حضورش در لیگ برتر را تجربه می‌کرد. متأسفانه او در مقاطعی، تمرکز خود را از دست داد و از کورس قهرمانی جا ماند تا در نهایت به مقام سوم لیگ برتر برسد.
به نظر شما مورایس می‌تواند نتیجه مطلوبی در سپاهان بگیرد؟
مربی یکی از ارکان موفقیت یک باشگاه در مسابقات است. برای کسب نتیجه مطلوب، باید عوامل مختلفی در کنار هم قرار بگیرد. مربیان خارجی به تیم‌های پایه باشگاه‌هایی که در آن حضور دارند، توجه بسیاری می‌کنند و به جوانان اعتماد دارند اما این مربی خارجی تازه به فوتبال ایران آمده و شناخت چندانی از بازیکنان ایرانی ندارد. به همین خاطر، تیم مدیریتی باشگاه باید شرایط خوبی برای او آماده کند. چند مهره از تیم جدا شده‌اند اما باز هم پتانسیل کسب موفقیت در فصل جدید را دارد.
شرایط تیم ملی در آستانه جام جهانی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
شرایط تیم نگران‌ کننده است. ما هیچ‌ برنامه‌ای برای حضور در مسابقات نداریم. به نظر می‌رسد برای حضور در مسابقات، نگاه به خط حمله‌‎مان داریم اما در آوردگاهی مثل جام جهانی نمی‌توان تنها به خط حمله تکیه کرد. در واقع ما باید خط دفاع‌مان که در بازی با الجزایر آسیب‌پذیر نشان داد را ترمیم کنیم. باید اول توپ را برای مهاجمان آماده کنیم و بعد از آن، انتظار گلزنی داشته باشیم. اگر خط دفاعی تیم ملی را ترمیم نکنیم، زمانی که تحت فشار قرار بگیریم، مهاجمان هم مجبور می‌شوند در کارهای دفاعی شرکت کنند و در کل نمی‌توان تنها با ایده‌های تهاجمی و تکیه بر حضور طارمی و آزمون در جام جهانی شرکت کنیم.

 

محمدحسین کنعانی‌زادگان زمستان پارسال به خاطر ماجراهایی که پیش آمد از دو بازی رسمی تیم ملی محروم شد و همین مسأله موجب درخواست دراگان اسکوچیچ از مسئولان ذیربط گردید تا این مدافع را ببخشند. در نهایت هماهنگی‌های لازم صورت گرفت تا محرومیت کنعانی‌زادگان محدود به دیدارهای دوستانه ملی شود و این بازیکن بتواند برابر کره‌جنوبی و لبنان به میدان برود. البته دیدارهای تدارکاتی ما در خرداد ماه، یکی پس از دیگری لغو شد و فقط توانستیم مقابل الجزایر بازی کنیم به همین خاطر اگر ارکان قضایی و اخلاقی فدراسیون از تصمیم خود کوتاه نیایند این مدافع اولین مسابقه تدارکاتی تیم ملی در شهریور را هم از دست خواهد داد. طبق برنامه تنظیم شده توسط فیفا، تیم‌های ملی در اواخر شهریور و اوایل مهرماه امسال می‌توانند دو مسابقه تدارکاتی برگزار کنند، دیدار‌هایی که برای تیم‌های راه یافته به جام جهانی فوق‌العاده اهمیت دارد.

 
 
 

 

به نظر می‌رسد مربیان تیم‌های ملی پایه کشورمان دستمزد چندان زیادی دریافت نمی‌کنند و میزان قراردادهای آنها از سرمربیان لیگ برتری به مراتب کمتر است.
اگر مهدی مهدوی‌کیا را کنار بگذاریم، سایر سرمربیان تیم‌های پایه کشورمان حداکثر ماهیانه ۵۰ میلیون تومان حقوق دریافت می‌کنند و ظاهراً خبری از پیش پرداخت هم به آنها نیست. در واقع هدایت تیم‌های پایه از نظر مالی منفعتی برای آنها ندارد و صرفاً اعتبار و قرار گرفتن روی نیمکت یکی از تیم‌های ملی کشورمان و کمکی که به آینده فوتبال ایران می‌کنند، برای‌شان ارزش دارد.
طی چند ماه گذشته هم بارها این بحث مطرح شده بود که به خاطر رقم پایینی که فدراسیون برای هدایت تیم‌های ملی در نظر می‌گیرد مربیان سرشناس تمایلی برای کار کردن در عرصه پایه از خود نشان نمی‌دهند و ترجیح می‌دهند منتظر دریافت پیشنهادات باشگاهی باشند.
البته در تمام دنیا کادر فنی تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان و امید از تیم بزرگسالان دستمزد کمتری می‌گیرند ولی امیدواریم امکانات خوبی برای این تیم‌ها فراهم شود و بازی‌های تدارکاتی مناسبی برای‌شان در نظر گرفته شود، تا آنها نتایج مطلوبی در رقابت‌های آسیایی بگیرند. فراموش نکنیم اگر از تیم‌های پایه غافل شویم چند سال دیگر عملاً تیم ملی بزرگسالان کشورمان هم ضعیف خواهد شد.

 

یادداشت
جواد حسینی  
همانطور که پیش‌بینی می‌شد همزمان با آغاز فصل نقل و انتقالات لیگ برتر، مدیران باشگاه‌ها برای تقویت تیم‌های تحت مدیریت خود به سراغ استخدام ستاره‌های لیگ گذشته رفتند تا با جذب آنها بتوانند در فصل آتی رقابت‌های لیگ برتر جزو مدعیان عنوان قهرمانی باشند اما مسأله بسیار مهمی که نمی‌توان به سادگی از آن گذشت هزینه‌های نجومی این باشگاه‌ها برای استخدام بازیکن و مربی است.
هرچند تمام مدیران باشگاه‌های فعال در حوزه نقل و انتقالات ادعا دارند نهایت صرفه‌جویی را در فرایند نقل و انتقالات رعایت کرده‌اند اما افشاگری‌های رقبا علیه یکدیگر نشان می‌دهد نه تنها خبری از صرفه‌جویی و کاهش هزینه‌ها نیست بلکه نرخ قراردادهای لیگ جدید، رشد تصاعدی داشته به گونه‌ای که حالا یک فوتبالیست معمولی برای امضای قرارداد با یک باشگاه لیگ برتری تقاضای رقمی هنگفت می‌کند و در کمال ناباوری مدیران باشگاه‌ها نیز زیر بار این پیشنهاد نجومی می‌روند تا به اصطلاح خود بمب نقل و انتقالاتی منفجر کنند! اما ترکش این بمب‌ها به کجا اصابت خواهد کرد؟ آیا باشگاه‌های لیگ برتری که این روزها به این ترتیب قراردادهای نجومی را به صورت سریالی امضا می‌کنند از محل درآمدزایی خود این مبالغ را پرداخت خواهند کرد یا باید منتظر تراژدی‌های مالی جدید در آینده‌ای نزدیک باشیم تا دوباره پروژه کاسه گردانی مدیران این باشگاه‌ها از وزارتخانه‌های مختلف آغاز شود که بتوانند تعهدات مالی خود را پرداخت کنند. از طرفی یک علامت سؤال بزرگ دیگر برای افکار عمومی به وجود آمده که نقش دستگاه‌های ناظر بر عملکرد باشگاه‌ها در این بین چه می‌شود؟ البته که این سؤال تکراری‌ترین سؤال تاریخ فوتبال ایران به شمار می‌رود اما بد نیست متولیان حوزه ورزش و فوتبال و دستگاه‌های نظارتی یک بار برای همیشه توضیح دهند آیا اگر قرار بود هزینه‌های نجومی و میلیاردی به صورت خصوصی و از جیب مدیران امضا کننده قرارداد پرداخت شود، باز هم شاهد عقد چنین قراردادهایی بودیم؟ آیا آنگاه فرمول «هر چه رقم قرارداد بالاتر، پورسانت بیشتر» باز هم به اجرا در می‌آمد؟
در برهه‌ای که جامعه از هر نظر گرفتار دغدغه‌های مالی و اقتصادی است، چه لزومی دارد چنین هزینه‌های هنگفتی صورت گیرد، آن هم برای باشگاه‌هایی که صرفاً فقط در لیگ ایران قدرت عرضه اندام دارند و در میادین بین‌المللی جز ناکامی دستاورد دیگری نداشته و یا حق شرکت در آن را ندارند و بعید است به این زودی‌ها موفقیتی بزرگ و شگرف به دست آورند؟ به همان اندازه که موافقان این ریخت و پاش‌ها که بخش محدودی از جامعه را تشکیل می‌دهند حق دارند از این اتفاق سرمست و خوشحال باشند، باید به منتقدان نیز حق داد ابهام‌ها را مطرح کنند تا پاسخ سؤالات بی‌شمار خود را از زبان مسببان وضعیت موجود در فوتبال بشنوند. مدیران عامل باشگاه‌هایی که خیلی راحت زیر برگه قرارداد 15 تا 20 میلیاردی بازیکنان و مربیان را امضا می‌کنند باید خیلی شفاف توضیح دهند تأمین اعتبار این مبالغ از کجا و به چه شکلی انجام می‌شود؟ قراردادهای دلاری با چه سیستمی به نگارش در آمده و چه کار کارشناسی برای آنها صورت گرفته است؟ اگر فردا افتضاح جدیدی نظیر قرارداد مارک ویلموتس یا آنتونی استوکس یا استراماچونی و کالدرون رقم خورد، امضا کنندگان مسئولیت خواهند پذیرفت یا گزینه سایه‌نشینی و فرار به مخفی‌گاه فعال می‌شود تا مدیر بعدی دوباره همان حرف تکراری و کلیشه‌ای را بزند که من یک ویرانه را تحویل گرفتم؟! البته که هیچ‌یک از این مطالبات محقق نخواهد شد؛ مگر آنکه نظام باشگاهداری در فوتبال ایران ساماندهی شود و مدیرانی روی کار بیایند که بر اساس اصول و قاعده رفتار کنند نه اینکه تحت تأثیر هیجانات و فشارهای جریان دلالی در فضای مجازی مجبور به جذب و استخدام بازیکن یا مربی شوند.
 

علیرضا دبیر باز هم حاشیه‌ساز شد. بعد از مجمع کمیته ملی المپیک و دعوا در ساختمان وزارت ورزش، این بار نوبت مجمع فدراسیون کشتی شد تا رئیس فدراسیون کشتی با هر ادبیات و به هر شکلی که خواست صحبت کند.
دبیر مدعی است دارد از حق رشته کشتی دفاع می‌کند؛ اما شیوه رفتاری او توی ذوق همه زده و همه در برابر ادبیات او موضع گرفته‌اند. اینکه با معاون وزیر ورزش هر طور که دلش می‌خواهد رفتار می‌کند و به او عنوان دروغگو می‌دهد، نشان از این دارد که مدیریت قاطعانه‌ای بر ورزش کشور حاکم نیست. مدیران کلان ورزش کشور اجازه داده‌اند دبیر هر طور که می‌خواهد رفتار کند. یک روز داد بزند، یک روز جلسه را به هم بریزد و روز دیگر ساختمان وزارت ورزش را به آشوب بکشد و‌ کرکره‌اش را پایین بیاورد.
سؤال ما از مدیران ورزش کشور و به صورت مشخص وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک این است: این چه طرز اداره امور ورزش است؟ خوب است رؤسای دیگر فدراسیون‌ها با تأسی از رفتار رئیس فدراسیون کشتی، رو به جنجال و درشت‌گویی بیاورند؟ آن وقت در این ورزش، سنگ روی سنگ بند می‌شود؟ کاش محمد دادگان وزیر ورزش بود تا ببینیم در آن صورت هم دبیر جرأت می‌کرد گذر ببندد؟
آقایان! اگر دیروز دبیر آن‌گونه با مشاور حسابرسی وزات ورزش و معاون وزیر صحبت کرد، به این دلیل است که کوچه را خلوت دیده. معاون وزیر ورزش به او می‌گوید در خیلی از المپیک‌ها تعداد طلای رشته‌های دیگر از کشتی بیشتر بوده و او همچنان بر سبیل خود حرکت کرده و این نشان می‌دهد او عامدانه در این راه می‌تازد.
ورزش کشور، مدیریتی قاطع و عادل می‌خواهد که ضمن دادن حق همه رشته‌ها (بر اساس جایگاه و شایستگی‌شان) در برابر صدای بلند، واکنشی متناسب داشته باشد. پاسخ فریاد بر سر مدیران بالادستی، هر چه باشد التماس و سکوت نیست که اگر این‌گونه رفتار کنی راه را بر کلماتی درشت‌تر و رفتاری نامناسب‌تر باز گذاشته‌ای.
ما درباره این موضوع حرفی نداریم که کشتی ورزش اول کشور است. حرف ما این است که این شیوه فریادزنی برای حق ستانی، بیراهه است نه راه.

 

عصر دیروز از اصفهان خبر رسید مدیران باشگاه سپاهان مذاکرات خود را با کاوه رضایی مهاجم پیشین استقلال و شارلروا بلژیک آغاز کرده‌اند.
گویا تعلل مدیران باشگاه استقلال باعث شد سپاهانی‌ها سراغ این مهاجم بروند.
البته کاوه رضایی به استقلالی‌ها گفته بود قصد دارد به زندگی در اروپا ادامه بدهد و اصلاً دنبال بازگشت به وطن نیست ولی باید دید سپاهانی‌ها می‌توانند با ارائه یک پیشنهاد بالا، او را هوایی کنند یا نه.