مازیار فیروزی

همیشه و هر بار که تیم امید ناکام می‌ماند و نمی‌تواند راهی المپیک شود آهی از ته دل می‌کشیم و می‌گوییم: «بهترین نسل تاریخ‌مان بود.» همیشه قرار بوده از فردای روز ناکامی استارت بزنیم تا 4 سال بعدش تیمی یکدست با انگیزه‌های متفاوت را برای صعود داشته باشیم اما... همیشه در داستان‌های خاورمیانه‌ای این اماها وجود داشته‌اند. اماهایی که گره می‌خورند به رؤیا و آنجا که به سرانجام نمی‌رسند و انتهایش می‌رسند به ناکامی در قالب یک کلیشه فرو می‌روند. کلیشه‌هایی قدیمی و آشنا که بدون تعارف دیگر روی اعصاب هستند. نسل به نسل و چهره به چهره امیدهای ایران در دوره‌های قبل را مرور کنید. چند بازیکن در آسیا مثل آنها داشته‌ایم؟ بدتر اینکه خیلی از آنها حتی دیگر فوتبال را ادامه نداند و اصلاً کسی یادش نمی‌آید که روزگاری فوتبالیستی در تیم ملی وجود داشت که امید خیلی‌ها بود. روزها، ماها و سال‌ها همین‌طور دارند می‌گذرند و کلیدواژه تیم امید در طول همه این سال‌ها حسرت بوده است. حسرت صعود به المپیک. اتفاقی که این بار دل را خوش کرده‌ایم تا با مهدوی‌کیا رخ دهد. مربی‌ای که خودش از پایه‌ها شروع کرده و به بالاترین سطح فوتبال در اروپا رسیده است. مربی‌ای که خودش می‌داند وقتی یک جوان برای نرفتن به المپیک اشک می‌ریزد یعنی چه؟ وقتی یکی رؤیاهایش را بر باد رفته می‌بیند یعنی چه و وقتی یک فوتبالیست یکدفعه تمام می‌شود یعنی چه؟ این بار می‌شود به این تیم امیدوار بود و مثل همیشه حسرت نخورد؟ امیدمان به امیدهاست.