چند وقت پیش بود که روزنامه گاردین المپیک مارسی را یکی از مدعیان فتح لیگ یک فرانسه دانست، هرچند با بخت کم. آنها پس از شش پیروزی پیاپی در لیگ، تنها دو امتیاز با صدرنشین فاصله داشتند و دو بازی هم کمتر برگزار کرده بودند؛ دیدار نسبتاً دشوار برابر لانس و بازی مقابل نیس که بسیار آسان بود. مارسی در اروپا به شکلی حیرت‌انگیز ضعیف کار کرده اما حالا که فصل لیگ قهرمانان برای‌شان به پایان رسیده، آیا می‌توانند در فرانسه کاری از پیش ببرند؟

با توجه به نتایج آنها در یک ماه اخیر، به‌ویژه شکست 2 بر یک خانگی مقابل تیم کوچک نیمس -که در هشت بازی اخیرش هفت باخت را تجربه کرده بود و با فاصله زیادی، بدترین خط دفاعی لیگ را دارد- پاسخ این است: به احتمال زیاد خیر! مارسی در شش بازی اخیر در لیگ تنها یک برد کسب کرده است.

مارسی پنجره نقل‌و‌انتقالات شلوغی داشته است. کوین استروتمن قرض داده شده، پل لیرولا آمده و آرکادیوش میلیک هم در راه است. دستمزد استروتمن مایه دردسر باشگاه شده بود و لیرولا که مدافع راستی تهاجمی است، می‌تواند پویایی لازم -که هیروکی ساکای ندارد- را به این تیم بیاورد. میلیک هم بازیکن مازاد ناپولی بوده و می‌تواند سرانجام پس از جدایی آندره-پیر ژینیاک در سال 2015، خط حمله این تیم را قوی سازد اما مارسی دچار اختلافات درونی و فشار شدید هوادارانش است.

بسیاری از مواقع می‌توان طرفداران مارسی را در بیرون ورزشگاه ولودروم دید که پلاکارد به دست گرفته‌اند یا در اعتراض دارند راهپیمایی می‌کنند. ژاک-آنری ایرو، رئیس باشگاه هم یکشنبه صبح جلسه‌ای توفانی با بازیکنان داشته است. یک بازیکن گفته: «او گفت بازی ما رقت‌انگیز بود، ما آشغال هستیم و تیم قعر جدولی لیگ یک فرانسه ما را زیر پا له کرد. او گفت ما هیچ اشتیاقی نشان نمی‌دهیم. تا حالا او را اینطور ندیده بودیم. او گفت اگر ورزشگاه پر بود، ما تا ساعت سه صبح هم به خانه نمی‌رسیدیم.»

ایرو به بازیکنان خارجی گفته یا زبان فرانسوی را یاد بگیرند یا اینکه در تابستان فروخته خواهند شد. او به بازیکنانی که قراردادشان در پایان فصل منقضی می‌شود هم گفته به او و پابلو لونگوریا، مدیر ورزشی تیم ظرف 48 ساعت اطلاع دهند که چه برنامه‌ای دارند. باشگاه حق این کار را دارد اما بازیکنانی کلیدی مانند فلورین تووان و جوردن آماوی هم در میان این بازیکنان هستند و این کار او هرچند با عذرخواهی همراه شد، اما اوضاع را بدتر کرده است.

آیا رشته کار از دست باشگاه در رفته است؟ آنها آندره ویلاش-بواش را به‌عنوان مربی دارند که بی‌تردید بااستعداد است و می‌تواند از منابع محدود نهایت استفاده را ببرد اما او در تابستان گذشته دوست داشت جدا شود و بازیکنانش از او خواستند بماند. آینده او هم مبهم است. بدون او، مارسی اوضاع بدتری هم پیدا خواهد کرد.

ویلاش-بواش در نشست خبری پس از بازی گفت نگران آینده است. تووان که پیش از تعطیلات زمستانی فرم خوبی داشت، حالا فرسوده شده، چراکه در عرض 11 روز چهاربار در ترکیب ثابت تیمش قرار گرفته است. ویلاش-بواش به‌جز او بازیکنان زیادی در خط حمله ندارد.

داریو بندتو گل زد اما در حمله بسیار بی‌ثبات عمل می‌کند. دیمیتری پایت در این فصل سایه‌ای از همیشه خود بوده و قرارداد جدیدی که امضا کرده و او را تا 37 سالگی در باشگاه نگه می‌دارد انگار تبدیل به باری بزرگ روی دوش او 

شده است.

مسأله این است که مارسی مدتی است از نظر ورزشی استراتژی صحیحی ندارد. هرگاه باشگاه روی بازیکنان داخلی سرمایه‌گذاری کرده (مانند والنتین رونژیه و مورگان سانسون)، نتیجه گرفته اما آنها بازیکنان ضعیف یا مسنی را از لیگ‌های دیگر خریداری کرده‌اند و تیم‌شان هم بازیکن کم دارد، هم بیش از حد پیر است و هم اینکه کسی بازیکنان‌شان را نمی‌خرد.

در چنین فصل فشرده‌ای، اوضاع بدتر هم می‌شود. رن احیا شده، موناکو اوج گرفته و مارسی شاید به رقابت‌های اروپایی هم نرسد. میلیک به این تیم می‌آید اما او در این فصل فوتبال بازی نکرده است.

در واقع به نظر می‌رسد بهترین کار همان خانه‌تکانی ایرو باشد. رفتن تووان به‌صورت آزاد ضربه سختی است اما بازیکنانی مانند دوژه سالتا-کار و سانسون را می‌توان با مبالغ خوبی فروخت. پایت هم مایه دغدغه است اما باشگاه بازیکنانی مانند بوباکار کامارا، رونژیه و پاپه گیه دارد. در هر حال باید تصمیمات سرنوشت‌سازی گرفته شود. باشگاه باید از نو متولد شود.

منبع: گاردین

 

یوونتوس و ناپولی، رقبای قدیمی در دسته‌‌بندی شمالی و جنوبی، امشب در ورزشگاه ماپی یا چیتا دل تریکولوره برای رسیدن به جام قهرمانی سوپرجام ایتالیا می‌جنگند. سی‌و‌سومین دوره برگزاری سوپرجام مصاف قهرمان فصل قبل لیگ ایتالیا با قهرمان جام حذفی است؛ تکرار فینال دراماتیک جام حذفی خردادماه که بعد از تساوی بدون گل با برتری ناپلی‌ها در ضربات پنالتی به پایان رسید.

یوونتوس به‌عنوان پرافتخارترین تیم ایتالیا هشت‌بار قهرمان سوپرجام شده که چهاربار آن در یک دهه اخیر بوده اما ناپولی تنها دوبار در سال‌های 1990 و 2014 آن را برده. این‌بار اما تیم آندره‌آ پیرلو در یکی از سخت‌ترین بازی‌های خود بعد از یک شکست ویران‌کننده برابر اینتر در دربی ایتالیا، با ناپولی روبه‌رو می‌شود. قهرمان 9 فصل اخیر لیگ ایتالیا تساوی‌های آزاردهنده پاییزی را با بردن سه بازی اولش در سال 2021 و از جمله پیروزی 3 بر یک برابر میلان در سن‌سیرو جبران کرد. اگر یکشنبه تیم آنتونیو کونته را می‌بردند با یک بازی کمتر به یک امتیازی اینتر می‌رسیدند اما اسیر ضدحملات اینتر شدند.

حالا همچنان درباره توانایی‌های پیرلو و تیمش تردیدهایی وجود دارد. قطعاً پیرلو در جنگ تاکتیکی برابر مربی سابقش شکست خورد و چهره‌های قدیمی قابل اعتمادی مثل جورجو کیلینی و لئوناردو بونوچی بارها در میلان غافلگیر شدند. با این باخت، یوونتوس در رده پنجم جدول لیگ است؛ یک امتیاز و دو رده پایین‌تر از حریف پرانگیزه امشب خود.

ناپولی بعد از شکست دردناک در اولین بازی سال جدید برابر تیم 10 نفره اسپتزیا سه برد متوالی داشته و پر از اعتماد به نفس به استادیوم ساسولو در رجیا امیلیا می‌رود. کاپیتان لورنزو اینسینیه در برد 6 بر صفر مقابل فیورنتینا دو گل زد و حالا که می‌توانند برابر بانوی پیر به دومین جام پیاپی برسند، یک‌بار دیگر فرماندهی با او است. قبل از پیروزی در فینال جام حذفی فصل 2020-2019، ناپولی سه‌بار دیگر هم یوونتوس را در فینال‌ها هر سه را برده؛ دوتا در سوپرجام و یکی در فینال جام حذفی سال 2012.

این دو تیم یک بازی عقب‌افتاده در لیگ هم دارند که با جنجال همراه است. ناپولی قرار بود در مهر با یوونتوس روبه‌رو شود که به‌دلیل قرنطینه همه اعضای تیم حاضر نشد و با باخت 3 بر صفر و کسر یک امتیاز جریمه شد اما در فرجام‌خواهی این حکم برگشت و باید دو تیم بازی‌شان را انجام دهند. برای رقبایی که سابقه درگیری‌شان به سال‌های خیلی دور برمی‌گردد و در روزهای حضور دیه‌گو مارادونای فقید در ناپل به اوج رسید، این آخرین فصل از کتاب رقابت عمیق و خصمانه‌ای است که امشب دوباره در زمین فوتبال جان می‌گیرد.

منبع: Sportsmole

 

پیرلو شاید مایل به ایجاد تغییر در ترکیب دفاع چهارنفره‌اش برابر اینتر متشکل از دانیلو، کیلینی، بونوچی و جان لوکا فرابوتا باشد، اما گزینه‌های زیادی ندارد. یوونتوس احتمالاً نمی‌تواند از سه کرونایی دفاع، الکس ساندرو، خوان کوادرادو و ماتیس دلیخت استفاده کند، همینطور پائولو دیبالای مصدوم. در خط میانی ترافیک بالاست؛ آرتور، آدرین ربیو، آرون رمزی، وستون مک کنی، فدریکو کیزا و دژان کولوسفسکی. در خط حمله هم آلوارو موراتا یک‌بار دیگر کنار کریستیانو رونالدو بازی می‌کند. ویکتور اوسیمن ناپولی به کووید-19 مبتلا شده اما دیگر مهاجم تیم، آندره‌آ پتانیا از آسیب‌دیدگی بهبود یافته و می‌تواند مهاجم نوک تیم جنارو گتوزو باشد. دریس مرتنز شرایط حضور در ترکیب اصلی را ندارد اما شاید به‌عنوان جانشین به زمین بیاید. اینسینیه هم به‌همراه پیوتر زیلینسکی و ایروینگ لوسانو مثلث حمایت از مهاجم نوک را تشکیل می‌دهند.

 

گزارش

جاناتان ویلسن  

 

تساوی بدون گل منچستریونایتد در خانه لیورپول چه معنایی دارد؟ معنی‌اش این است که آنها در حالی که یک بازی تا نیم‌فصل فاصله دارند، در صدر جدول لیگ برتر قرار گرفته‌اند و در حالی مقابل پنج تیم بزرگ دیگر انگلیس بازی کرده‌اند –به‌علاوه لستر که در پنج سال گذشته آنقدر استمرار داشته که آنها را بتوان عضو علی‌البدل شش تیم بزرگ دانست- که هیچ‌کدام از این تیم‌ها را نبرده‌اند. آیا یونایتد مدعی قهرمانی است؟ شاید اگر فصل جاری فصلی معمولی بود، آنها را نمی‌شد مدعی دانست.

یونایتد در دنیای غیرقابل پیش‌بینی امروز دست‌کم تا حدی پیش‌بینی‌پذیر است. تنها تیمی که در این فصل، به‌جز شش تیمی که نام برده شد، از یونایتد امتیاز گرفته، کریستال‌پالاس است. البته آن بازی در هفته اول برگزار شد و بسیاری از تیم‌هایی که تا آگوست در اروپا حضور داشتند شرایط خوبی در ابتدای فصل نداشتند اما از آن هنگام تاکنون الگوی یونایتد کاملاً مشخص بوده؛ اینکه تیم‌های میانه و پایین جدول را ببرند ولی برابر تیم‌هایی که احتمالاً به‌همراه خودشان هفت تیم بالای جدول را تشکیل خواهند داد، پیروز نشوند. یونایتد پس از شکست مقابل پاری‌سن‌ژرمن و آر.بی‌لایپزیگ از لیگ قهرمانان کنار رفت و حالا می‌توان نتیجه گرفت آنها مقابل تیم‌های ضعیف‌تر بهتر نتیجه می‌گیرند.

اما یونایتد در فصل گذشته اوضاع متفاوتی داشت و در 12 بازی مقابل این شش تیم، هفت پیروزی و سه تساوی کسب کرد. آنها مقابل تیم‌های دیگر به‌صورت میانگین تنها 62/1 امتیاز گرفتند. این فصل آنها برابر تیم‌های دیگر به‌صورت میانگین 75/2 امتیاز کسب کرده‌اند.

با آمدن برونو فرناندس، یونایتد خلاقیت بسیار بیشتری پیدا کرده و حضور ادینسون کاوانی هم باعث شده این تیم در حرکات هوشمندتر باشد و در خط حمله زهردارتر. تیم یونایتد هنوز کامل نیست اما این تیم بسیار منسجم‌تر از تمام تیم‌های دوران پس از سر الکس فرگوسن است.

اما برنامه سولشر برای احیای دهه 1990 در یونایتد از گل خوردن و سپس بازگشت به بازی تغییر کرده و آنها دوباره به سیاق آن سال‌ها به مساوی صفر بر صفر عادت کرده‌اند. سیاست یونایتد با سولشر این است: مقابل تیم‌های بزرگ عقب بنشین، آنها را به زمین خودت بکش و در ضدحملات به آنها ضربه بزن. این چیزی است که حتی سرسخت‌ترین منتقدان سولشر هم قبول دارند که او در انجامش استاد است. لوییس فان‌خال که فوتبال مالکانه را بسیار می‌پسندد هم گفته این پایه روش بازی سولشر است.

اما چرا این کار در فصل گذشته جواب نداد؟ از یک‌سو رقیبان به گذشته یونایتد فکر می‌کردند و از سوی دیگر هم شاید برای سولشر احترام بیشتری قائل بودند. منچسترسیتی که فصل قبل سه‌بار به منچستریونایتد باخت، در بازی این فصل در لیگ هوشیارتر بازی کرد اما فوتبال هم تغییر کرده است. تقویم آشفته بازی‌ها به این معناست که تیم‌ها انرژی و زمان آماده‌سازی لازم را پیش از مسابقات ندارند. حالا همه ترجیح می‌دهند عقب بنشینند و دفاع کنند.

لیورپول در بازی با یونایتد پس از آنکه توفان تیاگو آلکانتارا فرونشست، تصمیم گرفت به تساوی بسنده کند. از دقیقه 30 به بعد یونایتد فرصت‌های بیشتری داشت. بازیکنان یونایتد هفت‌بار در نیمه اول در آفساید گرفتار شدند که این نشان از انضباط دفاعی لیورپول دارد، اما مارکوس رشفورد در فرارهایش عجول بود که شاید به‌دلیل این بود که از کناره میدان به مرکز خط حمله رفته بود.

اما تکلیف یونایتد چه می‌شود؟ هیچ تیمی که تنها با بردن تیم‌های میانه و پایین جدول قهرمان نمی‌شود؟ شاید این به همان تردید همیشگی درباره سولشر برگردد. او می‌تواند تیمی بسازد که عقب می‌نشیند و در ضدحملات خوب است. کیفیت بازیکنان او باعث می‌شود به تیم‌های کوچک‌تر غلبه کنند (و البته پیروزی‌های اخیر برابر برنلی، استون‌ویلا و ولوز فوق‌العاده نبودند) اما آیا او می‌تواند خط حمله‌ای را بسازد که مقابل خطوط دفاعی با کلاس بالاتر بهتر عمل کند؟ شواهد که چنین چیزی را نشان نمی‌دهد، اما آیا این مهم است؟ احتمالاً نه. در این فصل بسیار عجیب، اینکه در فصول گذشته چه الگوهایی حاکم بوده مهم نیست، اما فرم عالی سیتی و اینکه آنها در نیمه‌نهایی جام اتحادیه چطور یونایتد را بردند نشان می‌دهد اوضاع شاید کمی به حالت عادی برگشته باشد.

منبع: گاردین

گزارش

تیم استیکینگز  

 

نوواک جوکوویچ از مسئولان برگزاری اوپن استرالیا خواسته بود 72 بازیکن قرنطینه‌شده اجازه پیدا کنند به منازل شخصی که زمین تنیس دارند بروند، اما قاطعانه به او پاسخ رد دادند. گفته می‌شود او فهرستی از درخواست‌ها ارائه کرده که شامل کوتاه شدن دوره قرنطینه، اجازه به بازیکنان برای دیدار با مربی‌های‌شان و دسترسی به زمین تنیس برای انجام تمرین‌های آماده‌سازی می‌شد اما دانیل اندروز، رئیس کمیته برگزاری گفت قوانین رعایت خواهد شد: «برای بازیکنانی که اینجا می‌آیند شرایط خاصی در نظر نمی‌گیریم چون ویروس هم با آنها رفتار ویژه‌ای ندارد.»

جوکوویچ در تورنمنتی که سال گذشته در صربستان میزبانش بود و از ماسک و فاصله‌گذاری اجتماعی در آن خبری نبود، به کووید-19 مبتلا شد. او یکی از چند ورزشکاری است که به شرایط استرالیا در میزبانی این دوره نخستین گرنداسلم سال اعتراض دارند. استرالیا ماه‌هاست قوانین سختگیرانه‌ای را برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا اعمال می‌کند و البته در این راه موفق هم بوده است.

اما هیتر واتسون با فیلم گرفتن از خودش در حال دویدن با فاصله از اتاقش در هتل سعی کرده شرایط را عادی جلوه دهد. او یکی از 72 بازیکنی است که مشخص شد در پروازهای چارتر به سمت استرالیا با چهار مورد مبتلا به ویروس تماس داشته‌اند و برای همین قرنطینه شده‌اند. این تنیسور بریتانیایی با پروازی از ابوظبی به ملبورن رسید که یک نفر در آن هواپیما به ویروس کرونا مبتلا شده بود.

اوپن استرالیا با تأخیر از 20 بهمن شروع می‌شود و بازیکنان با ضربه زدن توپ به پنجره‌ها، دیوارها و تخت خواب‌های جمع‌شده سعی می‌کنند آمادگی لازم را به دست آورند. این 72 نفر باید 14 روز کامل در قرنطینه بمانند.

بازیکنان دیگر می‌توانند روزی پنج ساعت تمرین کنند اما جوکوویچ به‌دنبال آسان‌سازی قوانین بوده به این شکل که تا جایی که امکان دارد بازیکنان به منازل شخصی با زمین تنیس بروند. او همچنین خواستار امکانات بدنسازی و تمرین در همه اتاق‌ها شده، غذاهای بهتری می‌خواهد و اینکه با انجام تست‌های بیشتر این دوران 14روزه کوتاه‌تر شود.

مرد شماره یک جهان در حدود یک سال اخیر و همه‌گیری کرونا چندبار خبرساز شده. در اردیبهشت با واکسن مخالفت کرد و بعد میزبان یک تورنمنت تنیس در صربستان شد که خبری از ماسک و فاصله‌گذاری نبود. او در نهایت به‌همراه چند نفر دیگر که در این تورنمنت حضور داشتند کرونا گرفت و بعد مجبور به عذرخواهی شد.

حتی بدون در نظر گرفتن درخواست‌های جوکوویچ، اقداماتی که برای برگزاری این گرنداسلم صورت گرفته با انتقاداتی مواجه شده است. عده‌ای می‌گویند در حالی که بسیاری از استرالیایی‌ها بیرون از این کشور مانده‌اند و نمی‌توانند به کشورشان برگردند چرا باید بیش از هزار نفر از بازیکنان و همراهان‌شان اجازه پرواز به این کشور را پیدا کنند؟ استرالیا در اسفند گذشته مرز بین‌المللی خود را بست و از آن موقع تعداد شهروندان خود را که هر هفته می‌توانند به این کشور برگردند، محدود کرده است.

با آمدن فصل زمستان در استرالیا، میزان مبتلایان به این ویروس افزایش یافت اما کمی بعد تحت کنترل قرار گرفت و در حال حاضر تعداد مبتلایان هر روزه این کشور انگشت‌شمار است.

منبع: دیلی‌میل

 

یادداشت

گابریله مارکوتی  

 

بزرگترین اشتباهی که رونالد کومان می‌تواند در حال حاضر مرتکب شود این است که باخت 2 بر 3 یکشنبه‌شب برابر اتلتیک‌بیلبائو در فینال سوپرجام اسپانیا را از آنچه هست بزرگتر و عمیق‌تر جلوه دهد.

همین حالا پس‌لرزه‌هایی از آن را مشاهده می‌کنیم. کارت قرمز لیونل مسی -نخستین اخراج او با پیراهن بارسلونا- را استعاره‌ای از ناامیدی رو به افزایش او و جدایی قریب‌الوقوعش از بارسلونا می‌دانند. بازی بی‌خطر بارسا در نیمه اول را شاهدی برای اینکه تیم جان در بدن ندارد، می‌پندارند و برای همین مربی هلندی را شایسته سرزنش و انتقاد می‌دانند. و این نگرش منفی در جنبه‌های دیگر نیز قابل تسری است.

دچار اشتباه نشوید؛ بارسلونا در این مسابقه بازی خوبی انجام نداد همانطور که در دیدار نیمه‌نهایی مقابل رئال‌سوسیداد دلچسب نبود. این تیم بارسلونا ذاتاً دمدمی‌مزاج است و تنها کاری که کومان می‌تواند انجام دهد تا تیم را تا حدی به ثبات برساند این است که در بیشتر مواقع نسبت به رقیب بازیکنان بهتری دارند و معمولاً بازیکنان بهتر باعث می‌شوند شما از هیچ، چیزی به دست آورید. بارسا نمی‌تواند با یک الگوی مشخص و برنامه‌ریزی‌شده به پیروزی برسد (البته غیر از شیوه امتحان‌شده همکاری مسی و خوردی آلبا) و نمی‌تواند حریفش را از نظر قدرت بدنی از نفس بیندازد. بهترین چیزی که می‌توانید امیدش را داشته باشید این است که عثمان دمبله کمی دفاع حریف را از حالت نظم خود خارج کند تا فضا برای آنتوان گریزمان، پدری و مسی فراهم شود و آنها بتوانند روی نتیجه بازی تأثیر بگذارند، یادتان نرود آن طرف هم باید مارک آندره‌تر اشتگن شگفت‌انگیز بازی کند.

اینطوری هستند و وقتی کومان بتواند این را در تیم جا بیندازد -یعنی کاری که اخیراً در لالیگا کرده- به اندازه‌ای محصول به دست می‌آورند که خودشان را سومین تیم خوب اسپانیا نشان دهند، یعنی چیزی که الان جدول لالیگا می‌گوید اما وقتی حریف آنها را عصبی می‌کند و وقتی مسی آدم فضایی است، آنها آسیب‌پذیر می‌شوند. این را می‌دانستیم، چیز جدیدی نیست و لازم است کومان هم بداند چیزی فراتر از آن نیست.

درباره مسی چه کسی می‌داند در سرش چه می‌گذرد؟

راستش آنطور که من می‌بینم کاملاً مشخص است. او را بشدت تحت فشار گذاشته بودند اما این نخستین نمایش او نیست. او ریسک کرد روی اینکه یک ضربه کوچک به حریف شاید کمی آزادش کند تا بتواند کاری کند و گل مساوی را بزند و اینکه احتمالاً داوران در این مقطع از مسابقه خیلی به او کاری ندارند. قطعاً ضربه آشکارتر و پرقدرت‌تری نسبت به آنچه می‌خواست، به آسیر ویالیبره زد و اخراج شد؛ همین.

با همه این حرف‌ها بیایید برای اتلتیک‌بیلبائو و مارسلینو هم جشن بگیریم. بیایید به خودمان یادآوری کنیم او مربی تیمی در نیمه دوم جدول و مجبور شد در سه بازی‌اش دوبار با بارسلونا و یک‌بار با رئال‌مادرید روبه‌رو شود و با این حال برنامه‌ای ریخت که هر دو را سرنگون کند.

بیایید از این هم شگفت‌زده شویم که بیلبائو با آن سیاست بازیکنان صرفاً باسکی توانسته برابر تیم‌هایی مقاومت کند که از هر گوشه دنیا بازیکن می‌آورند. برای کسانی مثل ایناکی ویلیامز و ایکر مونیاین که تمام سلول‌های‌شان باسکی است، این جام خیلی بیشتر از قهرمانی‌های دیگر که ذره‌ذره‌اش از این طرف و آن طرف جمع شده ارزش دارد. هر مربی بیلبائو چنین آرزویی دارد و مارسلینو خیلی زود به آن رسید؛ جایزه‌اش هم شنیدن صدای ترومپت‌نوازی ویالیبره است، جذاب‌ترین موزیکی که تا به حال شنیده بود.

منبع: ESPN

پیروزی قاطع تورنتو در شب غافلگیری قهرمان

بازی‌های فصل جدید لیگ حرفه‌ای بسکتبال آمریکا (NBA) دوشنبه‌شب و بامداد سه‌شنبه دنبال شد که در یکی از جذاب‌ترین آنها، تیم لس‌آنجلس‌لیکرز مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها که سرشناس‌ترین ستاره مسابقات یعنی لبران جیمز را هم در اختیار دارد، در استیپلز سنتر شهر لس‌آنجلس با همه ستاره‌هایش به میهمان خود تیم گلدن‌استیت وریرز باخت. در یکی دیگر از سریال‌های تماشایی بازگشت استیون کری و یارانش در کوارتر چهارم مسابقات، تیم گلدن‌استیت موفق شد اختلاف 14 امتیازی در آخرین کوارتر بازی را جبران کند و در پایان با نتیجه 115 به 113 لس‌آنجلس‌لیکرز قهرمان فصل گذشته رقابت‌ها را شکست دهد. در این بازی کری امتیازآورترین بازیکن گلدن‌استیتی‌ها بود. او که 26 امتیاز کسب کرد در 36 دقیقه حضورش در میدان 7 پاس گل و ریباند هم داشت. پس از او کلی اوبر که 23 امتیاز کسب کرد و 4 ریباند داشت و اریک پاسکال و آندروس ویگینز به‌ترتیب با 19 و 18 امتیاز، بازیکنان امتیاز‌آور گلدن‌استیت بودند. کری در پایان بازی گفت: «ما توانستیم انسجام بازی‌مان را حفظ کنیم. بازیکنان دوم در هر دو نیمه بازی خوب کار کردند. در نیمه دوم موقعیت خوبی داشتیم که به ما اجازه دادند به بازی برگردیم و در نهایت مسابقه را ببریم. این بازی شبیه بازی‌مان مقابل لس‌آنجلس کلیپرز بود. با این حساب اکنون دوبار شد که ما در بازی‌هایی که از حریف عقب می‌افتیم برنده می‌شویم اما ترجیح می‌دهیم از همان ابتدای مسابقه از حریف پیش بیفتیم.» گلدن‌استیت در مقطعی از کوارتر نخست بازی 19 امتیاز از حریف خود عقب افتاد و در سومین کوارتر هم 22 امتیاز عقب بود. در واقع این لس‌آنجلس‌لیکرز بود که به لطف درخشش بازیکنانی مانند دنیس شرودر، کسی که در 33 دقیقه حضورش 25 امتیاز گرفت، 3 پاس گل داد و 5 ریباند و لبران جیمزی که در 38 دقیقه 19 امتیاز، 5 پاس گل و 5 ریباند به ثبت رساند، بر حریف خود مسلط بود. جیمز در پایان مسابقه حتی این شانس را داشت که بازی را برای تیمش ببرد اما پرتاب 3 امتیازی او در لحظه به صدا درآمدن بازر داخل سبد نرفت تا سریال برد‌های متوالی لیکرز که به 5 مورد رسیده بود تمام شود. طبق آمار ثبت‌شده در NBA، این اولین‌بار در 284 بازی خانگی‌شان بود که لبران جیمز و یارانش در حالی که در پایان کوارتر سوم 10 امتیاز یا بیشتر از حریف‌شان جلو بودند، در نهایت تن به شکست می‌دهند.

 

 

پیروزی آسان رپتورز برابر ماوریکس

به لطف درخشش کایل لاوری، تیم تورنتو رپتورز هم یکی دیگر از تیم‌هایی بود که بامداد سه‌شنبه موفق شد یک پیروزی دیگر به کارنامه‌اش اضافه کند. لاوری 23 امتیاز گرفت، 9 ریباند و 7 پاس گل داشت تا نقش پررنگی در پیروزی 116 بر 93 تیمش مقابل تیم دالاس ماوریکس ایفا کرده باشد. این سومین پیروزی متوالی کانادایی‌ها بود و سبب شد آنها برای اولین‌بار در این فصل NBA سه برد متوالی داشته باشند. در طرف مقابل هم دالاس ماوریکس سومین بازی متوالی‌اش را هم باخت. در این بازی برای رپتورز میزبان که پنجمین پیروزی در سیزدهمین بازی فصلش را کسب کرد تا از قعر جدول رده‌بندی کنفرانس شرق کمی فاصله بگیرد، پس از لاوری، کریس بوچر با 21 امتیاز و پاسکال سیاکام با 19 امتیاز به‌ترتیب دومین و سوم بازیکن امتیاز‌‌‌آور تیم‌شان بودند اما برای ماوریکسی که هفتمین شکست فصلش را متحمل شد و الان در رده دهم جدول کنفرانس غرب قرار دارد، کریستاپس پورزینگس با 23 امتیاز و تربی بورک با 17 امتیاز، امتیاز‌آورترین‌ها بودند. ستاره صرب این تیم لوکا دونچیچ و جیمز جانسون نیز هر کدام با 15 امتیاز مشترکاً سومین بازیکنان امتیاز‌‌‌آور ماوریکس شدند.

  

 

ادامه سریال‌ باخت‌های راکتس

ناکامی‌های تیم هیوستون راکتس بعد از جدایی جیمز هاردن از این تیم همچنان ادامه دارد. راکتس در دوازدهمین بازی‌اش در این فصل NBA میهمان شیکاگوبولز بود و در نهایت با نتیجه 125 بر 120 مغلوب شد که این هشتمین باختش بود. در این مسابقه که اولین بازی ویکتور اولادیپو برای هیوستون بود، او امتیاز‌آورترین بازیکن تیمش هم شد هرچند 32 امتیازی که او برای راکتس گرفت هم مانع شکست این تیم نشد. حتی درخشش کریستین وودز که 30 امتیاز گرفت و اریک گوردو که 21 امتیاز کسب کرد هم به راکتس اجازه نداد با کسب پنجمین پیروزی‌اش از پایین جدول فاصله بگیرد. راکتس اکنون در رده چهاردهم جدول کنفرانس غرب قرار دارد و تنها یک تیم را پایین‌تر از خودش می‌بیند. در طرف مقابل اما شیکاگو با درخشش زاک لاوین، کسی که 33 امتیاز گرفت و امتیازآورترین بازیکن این تیم بود، موفق شد ششمین پیروزی‌ خود در چهاردهمین بازی‌اش را کسب کند و حالا در رده یازدهم قرار دارد.