گزارش

مارک دویل  

 

کارلوس توسکتس، رئیس موقت بارسلونا، امکان اخراج مربی تیمش را ندارد، به همین دلیل رونالد کومان هنوز هدایت بارسلونا را بر عهده دارد.

اگر این فصلی معمولی بود، این مربی هلندی تا حالا اخراج شده بود. اما حالا اینچنین نیست و بارسا در وضعیتی فوق‌العاده قرار دارد؛ در آشفتگی بی‌سابقه.

البته کومان کاملاً مسئول مشکلات کاتالان‌ها نیست و دیگران هم نقش پررنگی دارند. اما او زمانی که مربی این تیم می‌شد می‌دانست وارد چه شرایطی می‌شود و در این شرایط هم فاجعه‌بار کار کرد.

بارسا البته پیش از بازی کابوس‌وار مقابل یوونتوس به مرحله بعد لیگ قهرمانان اروپا صعود کرده بود، اما آنها با باخت 3 بر صفر برابر یووه در گروه‌شان دوم شدند و حالا به مصاف یکی از تیم‌های اول گروه‌های دیگر می‌روند.

بارسا در مرحله یک‌هشتم نهایی با هر تیمی که روبه‌رو شود بخت کمی برای صعود خواهد داشت. کومان تأثیر مثبتی روی بارسلونا ندارد. آنها در این فصل حتی یک‌بار هم بازی باخته را به پیروزی تبدیل نکرده‌اند و مقابل یوونتوس هم بسیار بعید به نظر می‌رسید این کار را بکنند.

کومان احتمالاً تا فوریه اخراج خواهد شد؛ البته اگر بارسای بحران‌زده پول لازم برای اخراج او را داشته باشد.

اما پس از انتخابات در 24 ژانویه، مشخص نیست رئیس جدید تا چه زمانی کومان را تحمل خواهد کرد. بارسا دیگر عملاً هیچ امیدی به نگه داشتن مسی ندارد. او را نمی‌توان مجاب کرد که با این تیم و این مربی می‌تواند فاتح یک جام شود. تعجب نکنید اگر او بخواهد در همین ژانویه برود.

او را متهم می‌کنند که دیگر دلش با بارسا نیست، اما این منصفانه نیست. او مقابل یووه بار دیگر بهترین بازیکن تیمش بود. تعداد ضربات (11)، ضربات داخل چارچوب (7)، لمس توپ (125) و دوئل (19) او بیشتر از هر بازیکن دیگری در میدان بود.

انگار که او بیش از حد سخت تلاش می‌کرد. او بازی را بدون گل زده به پایان برد، در حالی که رقیب دیرینش، کریستیانو رونالدو، از روی نقطه پنالتی دو گل به ثمر رساند. رونالدو در مجموع تنها سه شوت زد.

این تفاوت دو اسطوره حال حاضر فوتبال دنیاست. مسی برای تیمی بازی می‌کند که زیر نظر کومان رو به زوال است و یووه با آندره‌آ پیرلو دارد پیشرفت می‌کند.

بارسا تقریباً در تمامی آمار بهتر از یووه عمل کرد، به‌جز تنها آماری که اهمیت دارد؛ یعنی تعداد گل‌های زده. بارسا مانند هیأت‌مدیره‌اش متخصص خودویرانگری است.

پنالتی اول بازی سختگیرانه گرفته شد و یک مدافع جوان (رونالد آرائوخو) آن را مرتکب شد. آرائوخو تنها به این دلیل بازی می‌کرد که بارسا در خط دفاعی کسی را نداشت. به همین دلیل است که کلمان لنگله تحت فشار بازی‌های پیاپی فرسوده شده است. او زمانی به قابل اعتماد بودن معروف بود، اما حالا به نظر می‌رسید منتظر است که اشتباه کند. او با دست خود پنالتی دوم را به رونالدو تقدیم کرد.

در واقع یووه پس از 25 دقیقه بازی تأثیرگذار در نیمه اول کار خاصی انجام نداد. آنها در آن 25 دقیقه کاملاً به خط میانی دونفره کومان غلبه کردند. اما پس از آن دیگر نیازی نبود خودشان را خسته کنند. این چیزی است که برای رقیبان تیم کومان بارها اتفاق افتاده است. مقابل این بارسا خوب دفاع کنید و منتظر باشید آنها به شما گل هدیه بدهند.

فراموش نکنید بارسا در حالی پا به این مسابقه گذاشت که در خانه کادیس با نتیجه 2 بر یک شکست خورده و در لالیگا در رده نهم قرار داشت. آنها 12 امتیاز کمتر از اتلتیکومادرید دارند.

تنها چیزی که وجهه بارسای کومان -که بدترین شروع فصل خود در 32 سال گذشته را داشته است- را حفظ می‌کرد پنج برد آنها از پنج مسابقه در لیگ قهرمانان بود. اما گروه بارسا به شکل حیرت‌انگیزی ضعیف بود و دینامو کیف و فرانس‌واروش مشخص بود که هیچ خطری برای بارسا ایجاد نمی‌کنند. یووه هم با پیرلو هنوز خودش را پیدا نکرده بود. بارسا با درخشش مسی در بازی رفت 2 بر صفر پیروز شده بود و اگر در بازی برگشت 2 بر صفر می‌باخت هم باز اول می‌شد. اما آنها در نهایت خوش‌شانس بودند که تنها سه گل دریافت کردند؛ همانطور که کومان خوش‌شانس است که به‌خاطر اینکه اوضاع را از بد به بدتر تبدیل کرده، اخراج نمی‌شود.

منبع: سایت گل

گزارش

گراهام هانتر  

 

دقیقاً 4632 روز گذشته بود از اولین‌بار که کریستیانو رونالدو به نوکمپ آمد و فهمید آن جادوگر کوچولو در لباس بارسلونا قرار است موی دماغش باشد. آن موقع با منچستریونایتد بود و در مسیر بردن لیگ قهرمانان در سال 2008 قرار داشت؛ در بازی رفت نیمه‌نهایی. بر خلاف دسامبر 2020 ورزشگاه قدیمی جای سوزن انداختن نداشت، 95949 هوادار پرشور نوکمپ را پر کرده بودند. چه روزهایی بود.

اما درست مثل دسامبر 2020 بارسلونا در گل فرو رفته بود، عمیقاً تا زانو. از جام حذفی کنار رفته بود و پنج بازی بردی دشت نکرده بود، 11 امتیاز با رئال‌مادرید صدرنشین و مدعی قهرمانی فاصله داشت با یک مربی که بازمانده تیم قهرمان جام ملت‌های اروپا در سال 1988 بود؛ آن روز فرانک رایکارد و امروز رونالد کومان. درست مثل دسامبر 2020، در آوریل 2008 یعنی بعد از 662 هفته رونالدو زود به پنالتی رسید. آن شب دقیقه 3 و این‌بار دقیقه 13. آن پنالتی را خراب کرد اما با گل کردن این یکی زمینه‌ساز پیروزی درخشان تیمش شد در دیداری که شاید آخرین رویارویی دو غول نزدیک به یک دهه و نیم اخیر فوتبال جهان باشد. رونالدو پنچ پنالتی را برابر تیم لیونل مسی گل کرده و مسی هیچ کاری جز تماشا نکرد؛ ناامید و سرخورده و عصبانی.

کسی نمی‌داند آیا این تقابل آخر رونالدو و مسی (سی‌و‌ششمین بازی تیم‌های این دو) بود یا نه، اما می‌شود با قاطعیت گفت این یک رقابت به یادماندنی نبود. در نوکمپ، یووه مقابل حریفی قرار گرفت که به اندازه نامش نبود درست مثل مسی، اما رونالدو کاملاً روی نت نواخت تا بارسلونا بعد از هفت و نیم سال در خانه در لیگ قهرمانان شکست بخورد. مسی اگرچه در تمرین یا رفتارهایش هیچ مشکلی برای کومان درست نکرده اما شاید پشیمان باشد که به هر دلیل نتوانست به تیم‌های خواهانش در تابستان پاسخ مثبت بدهد.

رونالدو بعد از بازی گفت: «گل زدن در نوکمپ همیشه برایم خاص است. من و مسی در 12 یا 13 سال اخیر با هم بازی کرده‌ایم. همیشه مقابل او قرار گرفتن برایم حس خوبی دارد. مردم از رقابت میان ما حرف می‌زنند، اما برای من بازی مقابل او یک موهبت است و البته خوشحال می‌شوم اگر بتوانم گل بزنم. گلزنی مهم است و می‌خواهم همینطور ادامه دهم چون آسان نیست که شما همیشه در یک سطح بمانید.»

مسی تلاش زیادی کرد اما بی‌ثمر بود. وقتی بازی تمام شد، مسی پیراهنش را با کریستیانو عوض نکرد چون فوق‌ستاره پرتغالی در وقت‌های تلف‌شده بازی تعویض شد و با کاپشن یووه روی نیمکت نشسته بود. مسی، جان‌لوییجی بوفون را انتخاب کرد. یک دلیل داشت؛ در شبی که همه تیترها به «مسی در برابر رونالدو، قسمت سی‌و‌ششم» اختصاص داشت، نبرد واقعی میان مسی و بوفون بود. بارها و بارها مسی دستکش‌های اسطوره یوونتوس را به لرزه درآورد یا دروازه‌بانی که بهمن‌ماه 43ساله می‌شود را به این طرف و آن طرف دروازه فرستاد، اما چارچوب دروازه یووه نلرزید. این بازی شماره 10 بارسلونا مقابل شماره 7 یووه نبود، بلکه شماره 77 با واکنش‌های خوب خود نگذاشت جشنی برای بارسلونا برگزار شود. در طول این سال‌ها مسی و رونالدو بسیاری اوقات کار خارق‌العاده هم‌تیمی‌ها را با لحظاتی درخشان و به یادماندنی به ثمر رسانده‌اند و گاهی هم با استعداد ذاتی خود کارهای فوق‌العاده کرده‌اند. آنها دوتا از بهترین بازیکنان دوران عمر ما بوده‌اند، اهمیتی ندارد که شما با تفاوتی جزئی طرفدار کدام‌یک باشید و یکی را به دیگری ترجیح دهید. فقط فکرش را بکنید که از سال 2008 به مدت 10 سال یکی از این دو دیگری را کنار زد تا توپ طلا را به‌عنوان بهترین بازیکن جهان ببرد. آخرین جایزه را هم مسی برده و رونالدو در رده سوم قرار گرفته است. آنها جابه‌جا شده‌اند و به تناوب بالاتر از دیگری قرار گرفته‌اند اما همیشه این درست بوده که آنها در قالب یک تیم متحد با استعداد خاص، تلاش ویژه، روحیه قوی و این انگیزه که همه، چه هم‌تیمی‌ها و چه کادر فنی، بذل کردند تا سکوی پرشی برای رونالدو یا مسی درست کنند تا ضربه آخر و تمام‌کننده را بزنند. الان دیگر اینطور نیست. رونالدو آنقدر انگیزه، توانایی، اشتیاق و استعداد داشت که آن سلطنت فوق‌العاده در رئال‌مادرید را رها کند و به باشگاهی خاص برود و در لیگی بازی کند که در مقایسه با 20 سال اخیر فوتبال اسپانیا می‌توان آن را رو به موت تلقی کرد. اینکه شما برداشت‌تان از این انتقال درست یا غلط باشد، نشان می‌دهد رونالدو شکوفا شده و به ثمر رسیده است. حالا دیگر قهرمانی‌های لیگ بیشتر، گل‌های بیشتر، جایزه بهترین بازیکن سری A و حالا این...

آنچه تماشایش جذاب بود و می‌شود اطمینان داشت به مسی انگیزه بیشتری برای ترک نوکمپ در پایان قراردادش می‌دهد، این بود که یوونتوس حول محور رونالدو حرکت و برنامه‌ریزی می‌کرد. یوونتوس به‌خاطر باخت 2 بر صفر بازی رفت در تورین باید با سه گل برنده این بازی می‌شد تا صدرنشین گروه شود و در مرحله حذفی قرعه بهتری نصیبش شود؛ حداقل روی کاغذ. بازیکنان یوونتوس طوری عمل می‌کردند که گویا باور داشتند می‌توانند و باید به خواسته‌شان برسند. همه در اطراف رونالدو با تمام توان می‌دویدند، پاس‌ها به مقصد می‌رسید و هرگاه یک بازیکن یوونتوس توپ را از دست می‌داد، بشدت مورد حمایت قرار می‌گرفت؛ یوونتوس یک تیم بود. آنها آماده‌تر، بزرگتر، سریع‌تر و باهوش‌تر بودند در حالی که مسی با هم‌تیمی‌هایی بازی می‌کرد که کومان بعد از بازی اینطور توصیف‌شان کرد: «طوری بازی می‌کردند که انگار ترسیده بودند»، هم‌تیمی‌هایی که آنتوان گریزمان گفت باید از این باخت به‌عنوان یک هشدار بیدارباش استفاده کنند. اگر بخواهیم دوباره شاهد یک نمایش مسی-رونالدوی جذاب باشیم، بدون در نظر گرفتن اینکه چه کسی می‌برد یا کدام‌یک گل می‌زنند یا متناسب با نام و اعتبار این دو و 35 بازی مقابل یکدیگرشان باشد، مسی باید از بارسلونا برود. او در 33سالگی تمام نشده، هنوز می‌تواند لحظات استثنایی فراوانی را در این فوتبال خلق کند که ما را به وجد آورد و خودش هم به رضایت شخصی برسد که مدت‌هاست در این بارسلونا از آن بی‌بهره بوده.

این دو سال‌ها با یکدیگر رقیب بوده‌اند، به یکدیگر حسات کرده‌اند، گاهی نفرت ایجاد شده و کدورت اما همواره احترام بوده و حتی علاقه. ضربات، دریبل‌ها، پنالتی‌ها، جام‌ها، هیجانات، کارهای فوق‌العاده و انگیزه‌هایی پایان‌ناپذیر برای اینکه هرگز آرام نگیرند، وجود داشته و باعث شکل‌گیری جادویی‌ترین، غیرقابل پیش‌بینی‌ترین و تأثیرگذارترین ال‌کلاسیکوهای تاریخ این بازی بزرگ شده است.

حالا اگر قرار باشد این پایان یکی از زیباترین و جذاب‌ترین تقابل‌های شخصی تاریخ فوتبال باشد، شاید بتوان گفت رونالدو لطف بزرگی به مسی کرده است؛ او به مسی نشان داد جدایی و تجربه اتفاقات جدید می‌تواند فوق‌ستاره آرژانتینی را به زمین‌های سبزتر، آرامش بیشتر و از همه مهم‌تر خزان دلپذیرتر حرفه که این دو فوتبالیست استثنایی کاملاً شایستگی‌اش را دارند، برساند. این لطف با دارویی تلخ و ناگوار صورت گرفت اما اگر بتواند مسی را از درد فعلی‌اش برهاند، هدیه کریسمس باارزشی از طرف رونالدو خواهد بود. احتمالش کم است اما شاید در مراحل پایانی این رقابت‌ها دوباره دو تیم با هم روبه‌رو شوند؛ آن بازی داستان دیگری خواهد داشت اما در حال حاضر داستان این است و مسی باید قدر هدیه رونالدو را بداند.

 

منبع: ESPN

 

لبران جیمز: بهترین اتفاق بازی با پسرم است

لبران جیمز به‌تازگی قراردادش با لس‌آنجلس لیکرز را تمدید کرده و به این ترتیب تا فصل 2023-2022 در این تیم می‌ماند. حالا او ابراز امیدواری کرده بتواند با پسرش همبازی شود. دارنده چهار عنوان قهرمانی لیگ بسکتبال آمریکا (NBA) آن موقع 38ساله می‌شود و پسرش، برونی این شانس را دارد در سال 2023 وارد لیگ شود اگر NBA قوانینش درباره ورود مستقیم بازیکنان از دبیرستان را تغییر دهد.

جیمز در یک ویدئوکنفرانس به خبرنگارها گفت: «بهترین اتفاق ممکن در سالی که بازیکن آزاد می‌شوم این است که پسر بزرگم همان سال از دبیرستان فارغ‌التحصیل می‌شود، بنابراین من گزینه‌هایی در اختیار دارم؛ شخصاً می‌خواهم در آینده اطراف خانواده‌ام باشم، بیشتر دور و بر پسرم باشم یا اینکه بازی مورد علاقه‌ام را ادامه بدهم، البته با سلامت کامل و روحیه بالا. باید ببینیم چه می‌شود.»

از او درباره برنامه‌هایش در آینده سؤال شد اما لبران نمی‌خواست هیچ هدف یا زمانی را تعیین کند. او گفت: «من خیلی به آینده دور نگاه نمی‌کنم، بازی پیش رو مهم است و می‌خواهم با تمام توانم در آن بازی کنم، بعد ببینیم چه می‌شود. من این شانس را آورده‌ام که 18 فصل متوالی در اردوهای تمرینی تیم‌هایم شرکت کرده‌ام و هرگز فکر نمی‌کنم همیشه این شانس با من خواهد بود.»

تیم‌های NBA به اردوهای تمرینی برگشته‌اند تا برای مسابقات فصل جدید که از دوم دی شروع می‌شود، آمادگی لازم را کسب کنند و لبران به اثر فیزیکی این بازی‌های فشرده و سخت اشاره کرد. جیمز گفت: «از نظر فیزیکی خیلی شرایط بدی دارم. ما چند روز است که این اردوی تمرینی را شروع کرده‌ایم. در تمام حرفه‌ام سالی به این سختی نداشته‌ام، شاید فقط همان فصل اول و دوم کارم اینقدر برایم سخت بود وقتی 18 یا 19 سال داشتم. خیلی خسته هستم اما چیز مهمی نیست. هیچ اتفاقی برایم نیفتاده که مانع از بازی‌ام شود. در تمرین همه کارهای لازم را انجام می‌دهم و از این جهت اوضاع خوب است. از نظر ذهنی اما عالی‌ام. خودم سالم هستم، خانواده‌ام در سلامت به‌سر می‌برد و از نظر روحی عالی‌ام، بنابراین در نقطه خوبی از زندگی‌ام قرار دارم. من محکم هستم.»

 

رویای زیدان و پوگبا محقق می‌شود؟ بعید است!

پیش از بازی منچستریونایتد با آر.بی‌لایپزیگ بود که مینو رایولا گفت دوران حضور پل پوگبا در این تیم به پایان رسیده است. به این ترتیب توجه‌ها به سمت رویای به‌ظاهر غیرممکن زین‌الدین زیدان برگشت.

زیدان احتمالاً تنها فرد در رئال‌مادرید است که می‌خواهد پوگبا را جذب کند، ولی در هر حال او چهره‌ای بسیار تأثیرگذار در این باشگاه و عاشق آن است که این هافبک فرانسوی را به تیمش اضافه کند.

پوگبا در پنج فصل حضور در یونایتد کار زیاد خاصی نکرده، اما با این حال امیدوار است به رویای بازی برای رئال‌مادرید برسد.

آخرین‌بار در سال 2009 بود که رئال از یونایتد یک بازیکن خرید که کریستیانو رونالدو بود. اما حالا با رفتن پوگبا، یونایتد قوی‌تر خواهد شد، چراکه او در دو سال اخیر بارها تمرکز باشگاه را به‌هم زده است.

او بازیکن بااستعدادی است، ولی ظاهراً نمی‌توان خط میانی تیم را حول پوگبا شکل داد؛ کاری که یونایتد به شکلی نصف‌و‌نیمه تلاش کرده انجامش دهد. این بازیکن 27ساله باید در یک خط میانی پرقدرت قرار بگیرد و تنها توان آن را افزایش دهد، مانند اتفاقی که در فرانسه و یوونتوس روی داد.

اگر شما فلورنتینو پرس باشید و بخواهید به‌خاطر زیدان، پوگبا را بخرید، باید انگولو کانته را هم جذب کنید. زیدان یک سال و نیم است که از فلورنتینو خواسته پوگبا را جذب کند. در سال 2019 زیدان در حالی به تعطیلات رفت که مطمئن بود وقتی برمی‌گردد پوگبا را خواهد داشت. اما منچستریونایتد حاضر به مذاکره نشد و دستمزد 19میلیون یورو در سال پوگبا باعث شد رئال از خریدش منصرف شود.

اما زیدان همچنان به‌دنبال جذب پوگباست ولی تنها این دو نفر هستند که می‌خواهند این انتقال انجام شود و آن را ممکن می‌دانند. رئال‌مادرید به‌دنبال آن است که از نظر اقتصادی شرایط باثباتی داشته باشد. از سوی دیگر، ایجنت پوگبا رایولا است که باشگاه‌ها از دستش فراری هستند. فلورنتینو نمی‌خواهد بازیکن بزرگی که زیر نظر رایولا است را جذب کند.

منبع: مارکا

 

داستان یک عکس

روزی که بکام پیر شد