گفت و گو

ناصرقراگزلو     

 

محمدحسین کنعانی‌زادگان مدافع پرسپولیس از اینکه پیروزی تیمشان در دربی 94 در ثانیه‌های پایانی وقت‌های تلف شده از دست رفته بسیار ناراحت است و از این موضوع به شدت حسرت می‌خورد. بازیکن پرسپولیس در گفت‌وگو با ایران ورزشی حرف‌های خاصی را بر زبان می‌آورد و به سؤالات ما پاسخ می‌دهد.

 

در خصوص بازی دربی به لحاظ فنی چه صحبتی داری؟

فکر می‌کنم همه دیدند در دربی 94 یک سر و گردن بالاتر از تیم رقیب‌مان بودیم و در حالی مساوی شدیم که باید با اختلاف شش گل استقلال را می‌بردیم و حریف را شش‌تایی می‌کردیم اما با بدشانسی در ثانیه‌های پایانی دقیقه 93 بازی مساوی شد تا با بدشانسی محض به جای برد پرگل و کسب سه امتیاز فقط یک امتیاز بگیریم. فوتبال در دربی اصلاً روی بد خودش را به ما نشان داد و نمی‌دانید از مساوی در دربی چقدر ناراحت بودیم.

چرا فرصت‌های گلزنی را خیلی راحت از دست می‌دادید؟

بعد از آنکه دو بر یک از حریف پیش افتادیم اگر گل سوم و چهارم را می‌زدیم شرایط خیلی فرق می‌کرد؛ بازی‌ای که جا داشت تا شش گل هم به استقلال بزنیم اما نشد. هر بلایی که می‌توانستیم سر استقلال آوردیم اما خوش‌شانسی رقیب و بدشانسی ما موجب شد تا رقیب از یک باخت سنگین مقابل ما فرار کند. واقعاً دم تک‌تک بچه‌های ما گرم که عالی بازی کردند و نشان دادند بی‌جهت فینالیست آسیا نشدند و حتماً لیاقت چهار دوره قهرمانی را داشته‌اند. البته واقعاً خیلی ناراحت شدیم که بازی مساوی تمام شد و ما هم شرمنده هوادارانمان شدیم که نتوانستیم برد را به آنها هدیه بدهیم.

در بازی ذوب‌آهن برتری‌تان را دقیقه 90 از دست دادید و همین سناریو در دربی هم برایتان تکرار شد. چرا برتری‌تان را از دست می‌دهید و در دفاع تعلل می‌کنید؟

ما یک تیم هستیم. اگر گل می‌زنیم، با هم به موفقیت می‌رسیم و اگر گل می‌خوریم هم همه در این گل خوردن مقصریم. روی گل دوم استقلال هم سیامک لیز خورد و تعادلش را از دست داد و در ادامه ما گل دوم را خوردیم. گفتم یک بازیکن مقصر نیست و اگر گل می‌خوریم، همه باید با دفاع تیمی خوب مانع گل خوردن‌مان شویم. واقعاً حیف شد و باور کنید هنوز نتوانستم برای خودم مساوی در دربی را هضم کنم و بعضی حرف‌ها هم زده شده که لازم می‌دانم جواب آن را بدهم.

چه حرفی ناراحتت کرده؟

ما پرسپولیس هستیم و همیشه یاد گرفته‌ایم که حرف‌هایمان را در زمین و با نتایج‌مان بزنیم. الان هم قصد کل‌کل و کری خواندن ندارم اما نام تیم ما پرسپولیس است و کسی نمی‌تواند نام دیگر برای تیم ما بگذارد. من فکر کنم قهرمانی‌های ما اینقدر بعضی‌ها را ناراحت کرده که به اسم تیم ما هم حساسیت پیدا کرده‌اند. به خاطر همین هم بازیکن می‌آید و به جای اسم بزرگ پرسپولیس نام دیگری را بر زبان می‌آورد. دربی اصلی ایران که بین پرسپولیس و سپاهان است و آن زمان که یک تیم به دسته سه رفته بود هم دربی اصلی بین پرسپولیس و پاس بود و اصلاً استقلالی نبود و من فکر می‌کنم که بهتر است بعضی‌ها نام بزرگ پرسپولیس را درست تلفظ کنند چون این تیم رکوردهایی زده که بعضی‌ها فقط می‌توانند افسوس و حسرت آن رکوردها را بخورند. بهتر است بعضی‌ها دنبال حاشیه درست کردن نباشند چون خدا خیلی دوست‌شان داشت شش‌تایی نشدند. واقعاً خدا بهشان رحم کرد که با نتیجه‌ای تاریخی و سنگین دربی را ترک نکردند.

چرا در چهار بازی اخیرتان مساوی کردید و به جای 12 امتیاز فقط چهار امتیاز گرفتید؟

تنها تیمی در لیگ هستیم که نباختیم و ان‌شاءالله این شکست‌ناپذیری را حفظ خواهیم کرد.

اما نگفتی چرا اینقدر مساوی‌هایتان زیاد شده و یکجورهایی در حال عادت کردن به مساوی هستید.

- نه ما اصلاً به مساوی عادت نکردیم. دو بازی عقب‌افتاده هم داریم که با برد در آنها کلی خودمان را در جدول بالا می‌کشیم و جزو سه، چهار تیم بالای جدول می‌شویم.

در مورد قضاوت داور دربی رضا کرمانشاهی چه نظری داری؟

قضاوت داور بد نبود اما دیدید که همه کارشناس‌ها گفتند بازیکن استقلال به خاطر خطای روی عبدی در حالی که او با دروازه‌بان تک به تک شده بود، باید از زمین اخراج می‌شد.

یک جا هم به صورت داور بوسه زدی. از طرفی استقلالی‌ها هم به هند پنالتی در اوایل بازی به شدت معترض بودند.

هیچ خطای پنالتی در کار نبود و دیدید که همه کارشناس‌های داوری هم اعتقاد داشتند که هیچ هند پنالتی رخ نداده و اعتراض حریف اصلاً درست نبوده است، در حالی که اگر حریف ده نفره می‌شد باز هم کار برای تیم استقلال سخت‌تر می‌شد. در آن صحنه هم که آقای کرمانشاهی را ماچ کردم به ایشان گفتم تک به تک عبدی واقعاً اخراج داشت و مدافع استقلال باید اخراج می‌شد.

مقابل تیم سختکوش و جنگنده فولاد که خیلی سخت امتیاز می‌دهد، قادر به برد هستید؟

فولاد تیم خوبی است و ما برای این تیم احترام قائلیم اما ما حتماً فولاد را شکست می‌دهیم چون باید سه امتیاز این دیدار را بگیریم. مطمئن باشید مقابل فولاد هم با تدابیر کادر فنی‌مان مانند دربی یکی از بهترین نمایش‌های خودمان را ارائه خواهیم داد و ان‌شاءالله حتماً برنده خواهیم شد.

همه اهالی فوتبال یحیی گل‌محمدی را به عنوان یک مربی آرام، فنی و منطقی می‌شناسند. مربی‌ای که اهل هوچی‌گری نیست و دوست دارد اصولی پیش برود و از حاشیه دور باشد. یحیی در ذوب‌آهن و شهرخودرو سرمربی موفقی بود و در بازگشت دوباره به پرسپولیس هم جدا از نتایج این فصل عملکرد درخشانی داشته اما اخیراً در توجیه نتیجه نگرفتن‌های تیمش به بیراهه می‌زند.

همه می‌دانیم که مهدی رسول‌پناه چه وصله ناجوری در باشگاه پرسپولیس بود. همه فهمیدیم که از ابتدا حضور او در رأس باشگاه با این عظمت و مشکلات عدیده، اشتباه بود. همه بر این واقفیم که حفظ او در هیأت مدیره هم چه کار اشتباهی بوده و چه تبعاتی می‌تواند داشته باشد اما واقعاً تساوی دقیقه آخری در دربی و از کف رفتن دو امتیاز دیگر تقصیر رسول‌پناه است؟

مسأله یحیی جدایی ستاره‌های تیم است که به خاطر شرایط و پول بهتر از پرسپولیس رفتند. این یک واقعیت تلخ است و شاید در مواردی از این جدایی‌ها درصدی رسول‌پناه مقصر باشد. مثلاً اینکه چرا بابت ترانسفر ترابی چیزی به پرسپولیس نرسید یا چرا بشار دو بازی بیشتر نماند و رفت . اینها جزئیاتی است که به خاطر انتخاب اشتباه رسول پناه در منصبی حساس رخ داد و البته قبل‌تر از مدیران فوتبالی هم سر زده اما واقعاً چقدر از این دو امتیازی که پرید یا امتیازهایی که در بازی‌های گذشته از دست رفته را می‌توان به رئیس ناموفق هیأت مدیره باشگاه ربط داد؟

یحیی گل محمدی مثل تمام بازیکنانش بعد از دربی ناراحت بود. آنها حرص می‌خوردند که چرا بازی که باید 1-3 یا 1-4 می‌بردند را با تساوی 2-2 عوض کردند و برای این همه فرصت سوزی و اشتباه دقیقه آخری دنبال جواب‌هایی در ذهن شان می‌گشتند. در تیم پرسپولیس هیچ‌کس دوست نداشت دیگری را مقصر بداند. بازیکنان از کادر فنی راضی بودند و مربیان هم از بازیکنان تعریف و تمجید می‌کردند اما بالاخره سلسلسه‌ای از اشتباهات رخ داد که این برتری از دست رفت و البته رسول پناه سهمی در این اشتباهات نداشت.

اینکه چرا پرسپولیس گل سوم را نزد یا گل دوم را خورد دلایل فنی مشخصی دارد که طی این دو روز در رسانه‌ها بازتاب فراوانی داشته و همچنان خیلی‌ها درباره‌اش حرف می‌زدند اما در میان این همه استدلال فنی و مباحثی که مطرح شده کسی نبوده که بگوید اگر بشار و علیپور بودند پرسپولیس قطعاً برنده می‌شد یا چنانچه شجاع و ترابی می‌ماندند این تیم گل دوم را دریافت نمی‌کرد چرا که رسانه‌ها از این مسائل عبور کرده‌اند و درباره تیم فعلی پرسپولیس حرف می‌زنند و می‌نویسند اما یحیی همچنان در آن فاز مانده است.

یحیی بعد از مساوی تلخ دقیقه آخری ناراحت و عصبانی بود و از آنجایی که جواب مشخصی برای سؤال‌های ذهنش نداشت احساسی شد و رسول‌پناه را سیبل کرد در حالی که انصافاً نمی‌توان از دست رفتن این پیروزی را به آنچه رسول‌پناه انجام داد، ارتباط داد.

از سوی دیگر دو نکته در این بحث واقعاً مغفول مانده که می‌توان در توجیه بی‌ربط بودن امتیازهای از دست رفته و ضعف مدیریتی رسول‌پناه در پرسپولیس به آنها اشاره کرد. یکی اینکه یحیی و باشگاه به جای پنج بازیکن مهمی که از دست دادند (بیرانوند، علیپور، ترابی، شجاع و بشار)، هشت بازیکن جدید به خدمت گرفتند (لک، آقایی، شجاعی، رمضانی، مهدی خانی، سرلک، آل‌کثیر، پهلوان) و حالا اینکه این بازیکنان نتوانسته‌اند جای آن ستاره‌های جدا شده را پر کنند یا به هر دلیلی کیفیتی در حد آن ستاره‌های تأثیرگذار ارائه نداده‌اند به عملکرد رسول‌پناه ربطی پیدا نمی‌کند چرا که نه او، نه هیچ مدیر دیگری در پرسپولیس قادر به نگه داشتن آن 5 ستاره‌ای که سودای اروپا داشتند یا پول قطری‌ها عقل از سرشان پرانده بود، نبودند.

دوم اینکه این یک اتفاق روتین در دنیای فوتبال است که لیگ‌های متمول‌تر مدام در حال تغذیه از لیگ‌های سازنده‌تر و ضعیف‌تر از نظر مالی هستند. همه می‌دانیم که قرارداد 2، 3 یا حتی 4 میلیارد تومانی شجاع خلیل‌زاده در پرسپولیس در نهایت به 160 هزار دلار می‌رسد در حالی که باشگاه قطری سه یا چهار برابر این پول را به او می‌دهد.

در عین حال این داستان در همه جای دنیا هم تکرار می‌شود. باشگاه آژاکس همواره بهترین‌ها را پرورش می‌دهد و به فوتبال دنیا معرفی می‌کند اما قدرت حفظ آنها را ندارد چرا که وقتی از لیگ‌های متمول‌تر اروپایی در اسپانیا، انگلیس، ایتالیا و حتی آلمان پیشنهادی می‌آید هیچ‌کس در باشگاه آژاکس توانایی حفظ ستاره‌های تیم را ندارد و اینطور می‌شود که در یک فصل دی‌یونگ و دلیخت، فان دبیک و زیاش به باشگاه‌های بزرگ و متمول قاره می‌روند و فصل بعد از آن غیر از سرجینیو دست که به بارسا پیوسته این باشگاه به اندازه یک تیم یازده نفره بازیکن از دست داده که برخی از آنها به انگلیس و اسپانیا و آلمان ترانسفر شده‌اند.

در واقع آنچه امروز پرسپولیس از آن رنج می‌برد، ناشی از جبر اقتصادی حاکم بر دنیای فوتبال است که اینجا به خاطر تفاوت نرخ ریال و دلار گریبان قهرمان چهار دوره اخیر لیگ برتر را گرفته و تبدیل شده به مسأله‌ای که یحیی همچنان به آن اشاره می‌کند.

با این وجود حتی اگر تفاوت کیفیت ستاره‌های از دست رفته با نفرات تازه‌وارد و جبر اقتصادی حاکم بر دنیای فوتبال در تضعیف پرسپولیس تأثیر گذاشته باشد یحیی دیگر باید با این کمبودها کنار بیاید و تیم خودش را با هر آنچه دارد پیش ببرد. در واقع او بعد از هر مسابقه‌ای که نتیجه نگرفت، نمی تواند به اشتباهات مدیریتی رسول‌پناه اشاره کند و با باز کردن آنچه بر تیم گذشت در صدد توجیه بردهای از دست رفته و عقب افتادن از کورس قهرمانی باشد.

یحیی باید بداند با تمام مشکلاتی که رسول‌پناه و تیم مدیریتی باشگاه بر او تحمیل کردند و با تکیه به توانایی‌های بازیکنان باقیمانده و نفراتی که جذب شدند 80 دقیقه بهترین فوتبال ممکن را در دربی ارائه داد پس دلیلی وجود ندارد که نتواند دوباره این نمایش مهیج و کم‌نقص را مقابل تیم‌های دیگر ارائه کند و در مسیر قهرمانی قرار نگیرد.

حرف‌های یحیی گل‌محمدی در مصاحبه بعد از دربی را می‌شد ناشی از عصبانیت لحظه‌ای و احساسی شدن او دانست اما دیروز مشخص شد سرمربی پرسپولیس آنقدر عصبانی است که با قهر کردن و غیبت در تمرین به اتفاقات اخیر واکنش نشان می‌دهد.

یحیی دیروز در تمرین تیمش شرکت نکرد تا نشان دهد واقعاً از اتفاقات باشگاه ناراحت و عصبانی است. او برای برگزاری جلسه با مدیران باشگاهش به ساختمان باشگاه رفت اما دست خالی برگشت و جلسه‌ای در کار نبود تا منتظر برگزاری جلسه هیأت مدیره و نتایج آن باشد.

 

قبل از اینکه دربی 94 برگزار شود مدیران باشگاه استقلال وعده پاداش بزرگی را به بازیکنان و اعضای کادر فنی دادند تا عملاً به همه ثابت کنند حاضرند برای این بازی خاص دست‌و‌دلبازی کنند. مدیران باشگاه استقلال در شرایطی به بازیکنان و اعضای کادر فنی وعده پرداخت 900میلیون پاداش را دادند که بعد از بازی مشخص شد بسیاری از بازیکنان و حتی برخی اعضای کادر فنی مطالبات خود را از ماه‌ها قبل دریافت نکرده‌اند. حتی در صحبت‌هایی که ارسلان مطهری انجام داد آشکار شد باشگاه استقلال همچنان دیونی از فصل قبل دارد و نتوانسته با برخی بازیکنان تسویه‌حساب کند (احتمالاً منظورش خودش بوده چون بارها در مصاحبه‌های قبلی به این موضوع اشاره کرده بود). در این شرایط سران باشگاه استقلال وعده پرداخت پاداشی را به بازیکنان دادند که هرگز با عقل و منطق هم جور درنمی‌آمد. مهم‌تر از این وعده اما سؤالی است که همچنان از سوی مدیران باشگاه استقلال بی‌پاسخ مانده است؛ مدیرانی که یک روز بعد از برگزاری دربی 94 در باشگاه استقلال تشکیل جلسه دادند تا به مسائل یومیه این باشگاه بپردازند. آنها هرگز نگفتند چرا باشگاهی که انبوهی از بدهی‌ها به بازیکنان و حتی اعضای کادر فنی خود دارد، اینگونه پیش از دربی وعده‌های آنچنانی می‌دهد و حتی مدافع چنین اقدامی هم می‌شود؟ آیا وعده پاداش 900میلیونی چیزی جز یک مانور تبلیغاتی بود؟ شاید مدیران باشگاه استقلال هم می‌دانستند این بازی پیروزی ندارد که آنگونه خبر از پرداخت پاداش هنگفت دادند تا به شکلی صدای بازیکنان خاموش شود و دیگر به مسائل مالی اعتراض نکنند غافل از اینکه اقدام صرفاً تبلیغاتی آنها سبب برافروخته‌تر شدن بازیکنان شد و آنها یکی بعد از دیگری علیه سیاست‌های باشگاه استقلال مصاحبه کردند. شگفت‌انگیز است که این اتفاقات در شرایطی رخ داده که متولیان باشگاه استقلال خبر از واگذاری می‌دهند و روشن نیست یک باشگاه با انبوهی از دیون به‌جا مانده چطور مجاز به ورود به بورس و قرار گرفتن در مسیر واگذاری می‌شود؟! به هر حال باشگاه استقلال با ابهام‌های بسیاری مواجه است و این نوع مدیریت بخصوص در بخش مالی آینده خوشی را در انتظار این باشگاه مردمی قرار نخواهد داد. به هر حال خوب است در این شرایط مدیران باشگاه استقلال با پاسخ‌هایی روشن ذهن هواداران خود را از نگرانی پاک کنند، اما شگفت‌انگیز است که هیأت‌مدیره باشگاه استقلال حتی اجازه مصاحبه کردن را هم به مدیرعامل این باشگاه نداده و عملاً دست‌های او را برای پاسخگویی بسته است. شاید هم اعضای هیأت‌مدیره باشگاه استقلال می‌دانند عملاً کاری از دستان احمد مددی ساخته نیست که چنین تصمیمی را درباره این مدیرعامل اتخاذ کرده‌اند. به هر حال اتفاقات بعد از دربی نشان داد استقلال همچون آتش زیرخاکستری است که هر لحظه احتمال دارد منفجر شود. اگر به نتایج این تیم در بازی‌های اخیر نیز به‌دقت نگاه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که استقلال از انسجام تاکتیکی مناسب بی‌بهره است و به‌رغم آنکه با یک بازی کمتر در رتبه دوم قرار دارد و از شانس مناسبی برای صدرنشینی برخوردار است اما این شیوه بازی احتمالاً استقلال را به سمت قهرمانی در لیگ بیستم سوق نخواهد داد و استقلال برای رسیدن به این مهم باید تدابیر ویژه‌تری را بیندیشد و تیم مدیریتی نیز باید نهایت همکاری را با بازیکنان و اعضای کادر فنی داشته باشد تا تیم دوشقه نشود و عوامل فنی، عوامل مدیریتی را در تقابل با خود نبینند.

 

 سعید ملایی ملی‌پوش سابق وزن منهای 81 کیلوگرم جودوی ایران که موفق شده بود با لباس تیم ملی ایران در رقابت‌های جهانی 2018 باکو عنوان قهرمانی جهان را کسب کند، بعد از حواشی‌ای که برای خودش ایجاد کرد؛ با پناهندگی به کشور مغولستان و مبارزه کردن زیر پرچم این کشور، با ناکامی و دشت شکست‌های پی‌درپی در تورنمنت‌های گزینشی امتیازی المپیک 2021 توکیو از صدر رنکینگ المپیکی وزن اختصاصی خود (منهای 81 کیلوگرم) فاصله گرفته است.

او با قرار گرفتن در جایگاه ششم این دسته وزنی با امتیاز 4263 تقریباً هر روز از شرایط آرمانی و ایده‌آلی که پیش از این برای رسیدن به خوشرنگ‌ترین مدال بازی‌های المپیک یعنی نشان طلا داشت، دورتر می‌شود.

ملایی در تورنمنت مسترز دوحه که با پرچم مغولستان در این رقابت‌ها شرکت کرده بود، با قبول شکست برابر بورچاشویلی اتریشی از دور رقابت‌ها کنار رفت و نتوانست امتیازی را که برای ارتقای رتبه المپیکی خود در این تورنمنت مهم نیاز داشت، دشت کند.

 

مسیری سخت برای المپیکی شدن در ژاپن

طبق آخرین اطلاعاتی که فدراسیون جهانی جودو در سایت رسمی خود منتشر کرده است، در رنکینگ وزن منهای 81 کیلوگرم تا به امروز که هنوز زمان زیادی تا شروع بازی‌های المپیک 2021 توکیو و پایان یافتن تاریخ بازی‌های گزینشی و امتیازی جودو برای مشخص شدن جودوکاهای نهایی راه یافته به المپیک باقی مانده است، سعید ملایی جودوکای ایرانی‌الاصل تیم ملی مغولستان با کسب امتیاز 4263 در رتبه ششم رنکینگ المپیکی این وزن قرار دارد. رتبه و جایگاهی نامطمئن و آسیب‌پذیر که هر لحظه ممکن است با ادامه روند ناکامی‌های این جودوکا و موفقیت رقبای پایین دستی او تغییر کرده و به ضرر ملایی تمام شود. فهرست امتیازی در رنکینگ المپیکی فدراسیون جهانی طبق اعلام مدیریت این مجموعه و به واسطه به تعویق افتادن بازی‌های المپیک توکیو، لیستی موقتی است و فقط نشان می‌دهد که به طور مثال در اوزان مختلف اگر همین امروز بازی‌های المپیک برگزار شود، کدام جودوکا صلاحیت دارد که مجوز کسب کرده و در این رویداد مبارزه کند. این لیست قطعاً تا روز 28 ژوئن 2021(7 تیر 1400) که آخرین مهلت رسمی و حتمی فدراسیون جهانی جودو برای کسب امتیاز و مشخص شدن تکلیف مسافران صعودکننده در رشته جودو به المپیک است، به طور قابل توجهی تغییر می‌کند. به همین دلیل و با توجه به مسیر بسیار سخت و دشوار پیش روی جودوکاهای حاضر در این جدول، وضعیت روحی و روانی نه چندان ایده‌آل ملایی و ترافیک سنگین مدعیان حاضر در وزن منهای 81 کیلوگرم، راه و مسیر آسان و سهلی که پیش از این ملی‌پوش سابق جودوی ایران در کشورمان برای المپیکی شدن داشت، تبدیل به مسیری سنگلاخ، دشوار و پرفرازونشیب برای رسیدن به سهمیه المپیک شده است! مسیری سخت که ملی‌پوش ایرانی‌الاصل مغولستان برای رسیدن به مقصد نهایی یعنی رسیدن به سهمیه ورودی بازی‌های المپیک باید با کسب موفقیت و مدال در تورنمنت‌های معتبر مسترز و گرندپری پیش روی خود تا تاریخ هفتم تیرماه 1400 جایگاهش را بین 8 نفر برتر وزن المپیکی منهای 81 کیلوگرم تثبیت کرده یا حداقل به عنوان بهترین جودوکای آسیایی (با توجه به میزبانی ژاپنی‌ها و حضور مستقیم رقبای نام آشنای ژاپنی ملایی در المپیک) وضعیت و تکلیف خود را برای کسب سهمیه المپیک مسجل کند. درغیر این صورت و اگر نوار ناکامی‌های ملایی اینگونه در رقابت‌های آتی جودو برای افزایش امتیازات المپیکی ادامه داشته باشد، قطعاً این جودوکا باید وداع تلخی با المپیک توکیو را تجربه کند.

رقابت‌های مسترز دوحه که با حضور جودوکاهای ۶۹ کشور جهان از روز گذشته آغاز شده و هم اکنون در این کشور همچنان ادامه دارد در پیکارهای وزن منهای ۸۱  کیلوگرم با ناکامی و شکست سعید ملایی همراه بود. ملایی که با پرچم مغولستان مدتهاست در رقابت‌های جودوی بین‌المللی برای رسیدن به المپیک توکیو مبارزات خود را ادامه می‌دهد، اگرچه در دور نخست استراحت داشت و سپس به دیدار «لوکا مایسورادزه» از گرجستان رفت و این دیدار را با پیروزی به پایان رساند اما در مبارزه دوم برابر «بورچاشویلی» حریف اتریشی خود نتیجه را واگذار کرد و از دور مسابقات کنار رفت. حذف شدنی که باعث شد او در رنکینگ المپیکی جودو جایگاهش قابل تغییر‌تر از گذشته شود. اگرچه با توجه به امتیاز بالایی که ملایی با کسب مدال طلای جهانی در باکو کسب کرد (1000 امتیاز) و وضعیت خوبی که او از نظر امتیازی در قاره آسیا دارد، این جودوکا را به المپیکی شدن امیدوار کرده است اما همانطوری که اشاره شد، به واسطه تعویق المپیک، طولانی شدن مسابقات امتیازی، همینطور حواشی مخربی که این ورزشکار در مسیر رسیدن به المپیک برای خودش و خانواده جودوی ایران ایجاد کرد و امیدواری رقبای او برای المپیکی شدن، راهی دشوار پیش روی این جودوکا نسبت به گذشته قرار دارد. راهی که ممکن است حتی به حذف و خداحافظی او با المپیک توکیو منتهی شود.

 

بر اساس اعلام یک نشریه عربستانی، زمان اعلام میزبان مسابقات جام ملت‌های آسیا 2027 به تعویق افتاده است. به گزارش نشریه «الشرق الاوسط» عربستان، بر اساس اطلاعاتی که از منابع خود به دست آورده، رأی‌گیری درباره انتخاب میزبان جام ملت‌های آسیا 2027 که پیش از این برنامه‌ریزی شده بود در ماه ژوئن 2021 برگزار شود، به دلیل افزایش همه‌گیری ویروس کرونا در قاره آسیا، به ماه اکتبر سال جاری موکول شده است.

ابتدا تصمیم بر این بود که اعضای کمیته ارزیابی AFC در ماه جاری و ماه بعد میلادی به کشورهای خواهان میزبانی جام ملت‌های آسیا 2027 یعنی ایران، عربستان سعودی، قطر و هند سفر کنند که این باعث سردرگمی مقامات AFC شده بود اما حالا با به تعویق افتادن رأی‌گیری برای انتخاب میزبان این رقابت‌ها به ماه اکتبر 2021، کمیته ارزیابی فرصت کافی برای بازدید از کشورهای مدنظر را خواهد داشت.ازبکستان هم که خواستار میزبانی جام ملت‌های آسیا 2027 بود، دو هفته پیش انصراف خود از کاندیداتوری را اعلام کرد. در مجمع عمومی کنفدراسیون فوتبال آسیا، 47 عضو این کنفدراسیون به کشورهای کاندیدای میزبانی جام ملت‌های آسیا 2027 رأی خواهند داد. عربستان و هند پیش از این هرگز میزبان این مسابقات نبوده‌اند، این در حالی است که قطر دو بار در سال‌های 1988 و 2011 و ایران در سال‌های 1968 و 1976 میزبان این مسابقات بوده‌اند.ذ

 

برگزاری همایش بین‌المللی دیپلماسی ورزشی بهانه‌ای‌است برای پرداختن به یکی از خلأهای ورزش که هر روز بیشتر از دیروز به یک معضل تبدیل می‌شود. در این همایش علیرضا دلخوش، مدیرکل دیپلماسی عمومی وزارت امور خارجه می‌گوید: «مفهوم ورزش برای همه جذاب است و به راحتی در مورد آن صحبت می‌شود اما هدفگذاری‌ها در حوزه ورزش که بتواند به نزدیکی کشورها منجر شود، پیچیدگی‌های خاص خود را دارد.» او تأکید دارد: «برخی گره‌های سیاسی، با استفاده از ظرفیت‌های حوزه ورزش حل شده و دلیل آن نیز این است که در ورزش، فارغ از ملاحظات سیاسی ملت‌ها در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند.» 

حرف‌های دلخوش، منطبق با دانش و تجربیات بجا مانده از گذشته است و حتماً کسی نمی‌تواند منکر نقشی شود که ورزش در مناسبات سیاسی بازی می‌کند؛ مثل اتفاقی که در المپیک زمستانی قبل افتاد و رژه مشترک کاروان‌های کره جنوبی و شمالی.

اما این موضوع زوایای دیگری دارد و برگزاری همایش بهانه‌ای است برای دیدن این زوایا؛ چراکه این روزها ورزش ایران تحت تأثیر همین عوامل با شرایط عجیبی مواجه شده است. همانطور که ورزش می‌تواند گره‌های سیاسی را باز کند، در مقابل سیاستمداران در موارد بسیاری، از ورزش برای مقابله با کشوری دیگر استفاده می‌کنند؛ مثل اتفاق‌هایی که برای ورزش ایران افتاده و احتمالاً در آینده می‌افتد. مانند برخورد سیاسی که با جودوی ایران شده یا اتفاق‌هایی که عربستان برای فوتبال ایران رقم زده است.

برنامه ریزی‌هایی که صورت گرفته تا در هر جایی که ورزش ایران می‌خواهد قد علم کند؛ نماینده‌ای از رژیم اشغالگر قدس حضور داشته باشد؛ و فشارهایی که در بعد بین‌المللی به وجود آمده هم یکی دیگر از روش‌هایی است که به کار گرفته شده تا ورزش ایران منزوی شود و اگر در این مسیر استراتژی محکمی وجود نداشته باشد؛ هیچ بعید نیست که این اتفاق بیفتد. ضمن اینکه مسئولان ورزش هم باید آگاهی لازم را داشته باشند تا مقابل این برنامه‌ریزی طوری رفتار کنند که خودشان بیشتر به حواشی دامن نزنند که از این دست اتفاق‌ها کم نداشته‌ایم.

 

وداع تلخ کروات خوش‌اخلاق از استقلال

 

حرف اول

اردوان رحیمی  

یادداشت

فرشاد کاس‌نژاد   @Farshadcasnejad

 

بی‌اعتباری جایگاه مدیریت در باشگاه‌ها آسیبی نیست که لابه‌لای اخبار جنجالی و هیاهوی تقابل چهره‌های فوتبال با مدیران فراموش کنیم. این بی‌اعتباری، باشگاه‌هایی ضعیف‌تر و پرآشوب را می‌سازد.

آنچه روز دربی موجب اعتراض یحیی گل‌محمدی یا وریا غفوری به مدیران باشگاه پرسپولیس و استقلال شد، البته تازگی ندارد. ریشه‌اش را در گذشته نزدیک و دور در هزار و یک ماجرای مشابه در همین دو باشگاه پیدا می‌کنید.

در پرسپولیس فصل‌های اخیر به دلیل موفقیت‌ها همیشه این امکان وجود داشت که همه از سوءمدیریت بگذرند و هر بار در جشن موفقیت‌ها، نقصان‌ها فراموش شوند. در استقلال اما چون خبری از موفقیت در سال‌های اخیر نبود، همواره این بحران‌ها خودنمایی می‌کرد.

یحیی گل‌محمدی البته بیش از آنکه به این بحران مدیریت در باشگاه اشاره کند و دغدغه‌ای دراین‌باره داشته باشد، به دلیل اختلافاتش با مهدی رسول‌پناه از زمان سرپرستی او بر باشگاه پرسپولیس، وارد جدلی شده است تا شانس خود را برای پایان حضور رسول‌پناه به عنوان عضو هیأت مدیره امتحان کند. فراموش نکنیم که رسول‌پناه اتهام مهم و بزرگی را درباره عملکرد یحیی گل‌محمدی در نقل و انتقالات مطرح کرد اما آن اتهام نه از سوی نهاد انضباطی فدراسیون فوتبال، نه از سوی باشگاه پرسپولیس که باید نهاد انضباطی مستقلی داشته باشد، پیگیری شد و نه حتی رسول‌پناه در پی اثبات آن اتهام برآمد. یحیی گل‌محمدی نیز بی‌سروصدا از کنار آن اتهام گذشت تا لابد در فرصتی دیگر به جنگ با رسول‌پناه برود، فرصتی که حالا به تشخیص گل‌محمدی پدید آمده است.

بسیاری از اتهامات در فوتبال ایران به همین سادگی فراموش می‌شوند، در حالی که یا مدعی دروغ می‌گوید و باید بابت مخدوش کردن چهره یک مربی پاسخگو باشد و یا ادعا صحت دارد. در فوتبال ایران اما مدیران آنچنان کارنامه ضعیفی دارند که همیشه از نگاه هوادار و حتی رسانه، چهره‌های ورزشی مصونیت پیدا می‌کنند که البته همیشه مصونیت بیراهی هم نیست.

این فقط یک مثال از بی‌اعتباری نقش مدیران است، یک بی‌اعتباری بزرگ که انتخاب غلط آنها برای پست‌های کلیدی ورزش، باعث آن شده و بزرگ‌ترین آسیب‌ها را به فوتبال می‌زند. مدیران جایگاه خود را از کف داده‌اند، آنچنان که گل‌محمدی برای اخراج رسول‌پناه فرصت تعیین می‌کند و وریا غفوری مدیران استقلال را بدون حق یک امضای ساده معرفی می‌کند.

مدیرانی با این جایگاه و شأن حرفه‌ای چگونه می‌توانند در باشگاه تصمیم بگیرند، مدیریت کنند و نقش واقعی یک مدیر را بازی کنند. در پرسپولیس و استقلال بارها و بارها بازیکنان اعتصاب کرده‌اند، علیه مدیر باشگاه بیانیه نوشته‌اند، حتی با عبارت‌هایی خارج از قواعد حرفه‌ای مدیران را خطاب قرار داده‌اند. تمام این رفتارها یک معنا دارد، اینکه مدیر فقط صندلی مدیریت را اشغال کرده و آن جایگاه را در عمل از دست داده است.

باشگاه‌هایی که مدیرانش این جایگاه مدیریت را از دست داده باشند، به سختی می‌توانند خود را از بلبشو نجات دهند. استقلال در سالیان اخیر کم از این وضعیت دچار بحران نشده و پرسپولیس نیز تا دچار شدن به این وضعیت فاصله چندانی ندارد.

 

با توجه به ثبت نام برخی کاندیداها و نزدیکی انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال که قرار است دهم اسفندماه برگزار شود، از حالا می‌توانیم اتفاقاتی را مشاهده کنیم که کمی عجیب و بعضاً باور نکردنی هستند.

 قریب به اتفاق کاندیداها از حالا تلاش و رایزنی خود را برای حضوری موفق در انتخابات و در نهایت تصاحب صندلی ریاست انجام می‌دهند که اغلب آنها محرمانه است و البته گاهی اوقات برخی حرکات آنها نیز اگر ریزبین باشیم و کنجکاو، قابل مشاهده است. 

باید ذره‌بین بگیریم، تصمیمات را آنالیز کنیم و در نهایت به نکته‌ای برسیم که شاید مورد توجه شما هم قرار بگیرد.

به عنوان نمونه به اسامی تیم داوری که برای قضاوت در دربی 94 انتخاب شدند، نگاهی بیندازید آنوقت است که می‌توانید به نتیجه مهمی برسید.

 از دیرباز تاکنون، انتخاب داور دربی تهران همیشه یکی از پرحاشیه‌ترین انتخابات بوده است. 

اینکه همیشه و در طول سال‌های اخیر، کمیته داوران و دپارتمان همیشه بر سر این موضوع اختلاف نظر داشته‌اند، البته یکی از حاشیه‌ها است. 

درشرایطی که انتخابات فدراسیون فوتبال قرار است کمتر از دو ماه دیگر برگزار شود، انتخاب داوران دربی 94 هم جدا از حساسیت‌های قبلی، به موضوعی انتخاباتی تبدیل شد.

نکته جالب کادر داوری دربی، انتخاب شش داور از شش استان مختلف بود. شاید در نگاه اول بگویید چه ایرادی به این کار وارد است اما وقتی بدانید که کمتر از دو ماه دیگر قرار است هر استان و هیأت فوتبال یک رأی در مجمع داشته باشد، به این نوع انتخاب حساس خواهید شد. 

داور اول دربی، رضا کرمانشاهی از استان تهران بود. کسی که البته تا حدودی توانست از انجام این وظیفه مهم سربلند بیرون بیاید و نخستین تجربه خود را با سوت‌هایی موفق به پایان برساند. برای کمک اول او، آرمان اسعدی از کردستان انتخاب شد و وظیفه کمک داور دوم هم بر عهده تورج عیوض‌محمدی از استان زنجان بود. تا اینجای کار، سه داور از سه استان مختلف.

داور چهارم، بیژن حیدری از استان همدان بود. کسی که او را در بسیاری از بازی‌ها به عنوان داور وسط دیده‌ و با سوت‌هایش آشنا بودیم. 

دو داور پشت دروازه هم به ترتیب وحید کاظمی از استان مازندران و حسن یوسفی از کیش بودند. یعنی کادر داوری دربی طوری چیده شدند که از حداکثر نیروهای استان‌های مختلف استفاده شود. البته این احتمالاً پاسخ مسئولان کمیته داوران است اما واقعیت نکته دیگری را نشان می‌دهد.

حساسیت در انتخابات فدراسیون فوتبال موج می‌زند و کسی هم نیست که بگوید برای رسیدن به این صندلی مهم تلاش نخواهد کرد.

 بعضاً چند رأی مهم می‌تواند سرنوشت کاندیداها را تغییر بدهد و آنها را از دیگری عقب بیندازد. به همین دلیل، رأی حتی یک استان و هیأت فوتبال هم می‌تواند برای هر یک از کاندیداها مهم باشد. 

بخصوص افرادی که در حال حاضر جزو تصمیم‌ گیرنده‌های فوتبال ایران محسوب می‌شوند و البته در شرایطی عجیب، بعد از امضای قرارداد ویلموتس نیز علاقه‌مندند تا در انتخابات شرکت کنند و به درجه ریاست برسند.

این موضوع شاید بتواند یه یک سوژه مهم تبدیل شود. 

آن هم در شرایطی که شاید داوری مثلاً از استان تهران می‌توانست در تیم قضاوت رضا کرمانشاهی باشد اما چینش طوری رقم خورد که از شش استان، شش نماینده در دربی حضور داشته باشند. 

البته مسئولان فدراسیون فوتبال و رئیس کمیته داوران احتمالاً به این ابهام پاسخی نخواهند 

داد. بخصوص که فریدون اصفهانیان که خودش از مسببان حضور ویلموتس و از امضاکنندگان قرارداد مربی بلژیکی هم هست، علاقه‌ای به پاسخگویی ندارد و حتی تأکید کرده که قرار نیست به هر سؤالی جواب بدهد. این هم از آن دست اتفاقاتی است که در فوتبال ایران رخ می‌دهد تا به سوژه‌ای بزرگ تبدیل شود.

 

دیدار ایران – هنگ‌کنگ در استادیوم آزادی تهران می‌تواند با حضور تماشاگر برگزار شود و کنفدراسیون فوتبال آسیا در صورت درخواست فدراسیون فوتبال ایران با این موضوع مخالفت نخواهد کرد. این دیدار روز پنجم فروردین در استادیوم آزادی برگزار می‌شود و پنجمین دیدار ایران در مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 خواهد بود.

با توجه به کاهش مرگ و میر در ایران به خاطر رعایت پروتکل‌های بهداشتی در صورتی که فدراسیون فوتبال ایران درخواست برگزاری این دیدار با رعایت پروتکل‌های بهداشتی را داشته باشد و وزارت بهداشت با این موضوع موافقت کند، کنفدراسیون فوتبال مجوز برگزاری این دیدار با حضور تماشاگر را صادر خواهد کرد. به تازگی کنفدراسیون فوتبال آسیا به قطر اجازه داد دیدار نهایی لیگ قهرمانان آسیا را با حضور تماشاگر برگزار کند. همچنین عدنان درجال، وزیر ورزش عراق خبر داد دیدار دوستانه تیم ملی فوتبال این کشور با کویت در تاریخ 27 ژانویه (8 بهمن) در ورزشگاه بین‌المللی بصره با حضور تماشاگران برگزار می‌شود. طبق اعلام وزیر ورزش عراق 20 تا 25 هزار تماشاگر با رعایت پروتکل‌های بهداشتی این بازی را از نزدیک تماشا می‌کنند.

آنطور که از فدراسیون فوتبال خبر می‌رسد مسئولان تمایل دارند با توجه به موقعیت ویژه تیم ملی برای صعود به جام جهانی این دیدار با حضور تماشاگر و البته با رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار شود.

گزارش 

محسن وظیفه     

 

 نزدیک به چهار سال از آخرین رویارویی حسن یزدانی با دیوید تیلور می‌گذرد. رقابتی که در نهایت هم با ناکامی حسن یزدانی مقابل تیلور همراه شد تا نابغه کشتی ایران بعد از ضربه فنی شدن در مسابقات جام جهانی کرمانشاه مقابل تیلور، دومین شکستش را در مسابقات جهانی 2018 مجارستان بپذیرد. از همان موقع خیلی‌ها به انتظار نشسته‌اند تا سومین رقابت این دو کشتی‌گیر هم برگزار شود. حسن یزدانی وعده انتقام داده بود و حالا مدتهاست که هواداران کشتی ودوستداران حسن یزدانی منتظر هستند که لحظه موعود فرار برسد و او انتقام دو شکست مقابل تیلور را یکجا جبران کند.

 اولین زمان برای رویارویی این دو و اولین فرصت برای حسن یزدانی برای گرفتن انتقام از تیلور مسابقات جهانی 2019 در قزاقستان بود اما تیلور مصدوم شد و به قزاقستان نیامد تا تحقق وعده انتقام به تعویق بیفتد. این بار چشم‌ها به المپیک توکیو خیره شده تا رقابت این دو را در توکیو ببینند اما ناگهان  هر دو کشتی‌گیر مصدوم شدند تا این بار به توکیو هم امیدی نباشد که شرایط را برای دیدار این دو نابغه کشتی دنیا فراهم کند. ابتدا که اصلاً بحث رسیدن این دو کشتی‌گیر به بازی‌های المپیک مطرح بود. هر چند که حسن یزدانی زود به فرم مسابقه رسید اما اوایل سال 2020 بود که تیلور تازه از بند مصدومیت رها شده بود و مشخص نبود که به توکیو برسد اما شیوع کرونا و به تعویق افتادن المپیک باعث شد تا حضور تیلور در المپیک هم تقریباً قطعی شود و این یعنی قطعی شدن رقابت این دو کشتی‌گیر در توکیو که همه منتظرش هستند.

حالا که حضور تیلور در توکیو قطعی شده، رئیس فدراسیون کشتی می‌گوید حسن یزدانی باید قبل از المپیک توکیو یکبار با تیلور کشتی بگیرد. بهانه اعزام نشدن یزدانی به مسابقات صربستان هم این اعلام شد که چون تیلور به صربستان نرفته پس دلیلی نداشت که یزدانی هم به صربستان برود. یزدانی باید به تورنمنتی برود که تیلور هم حضور داشته باشد.

حالا ترکیب آمریکا برای مسابقات صربستان اعلام شده و مشخص است که تیلور در جام پلیکونه فرانسه به میدان می‌رود اما حسن یزدانی کجاست؟ یزدانی به جای رفتن به فرانسه در خانه کشتی تمرین می‌کند. قرار بود هر تورنمنتی که تیلور رفت، یزدانی هم برود اما حالا تیلور در پاریس است و یزدانی در تهران تمرین می‌کند. معنای این تصمیم این است که عملاً اولین تورنمنت 2021 هم برای تیم ملی کشتی آزاد از دست رفته تا هم مشخص شود که بهانه نرفتن یزدانی به صربستان غیبت تیلور نبوده و هم اینکه سؤال مهمی را به وجود بیاورد که چه اتفاقی قرار است برای تیم ملی کشتی آزاد رخ بدهد؟

حالا که همه کشورها در حال تدارک خودشان هستند چرا تیم ایران در خانه مانده و در تهران تمرین می‌کند؟ کجا و چه زمانی قرار است که مشخص شود کشتی ایران بعد از یکسال دوری از شرایط مسابقه به دلیل شیوع کرونا در چه شرایطی قرار دارد؟ کشتی‌گیرانی که یکسال است از تورنمنت‌های بین‌المللی دور مانده و فقط در مسابقات لیگ برتر به میدان رفته‎‌اند، کجا باید آزمایش شوند؟

حالا قصه اندکی هم تغییر کرده است. دیگر مثل چند ماه پیش نمی‌توانند ادعا کنند که اوضاع برای همه کشورها یکی است. چرا که آذربایجان، ترکیه، آمریکا، کوبا و گرجستان با ستاره‌های خود راهی پاریس شده‌اند اما ایران چرا نرفته است؟

حالا که یزدانی در این شرایط به فرانسه نرفته، این احتمال وجود دارد که باز هم تیلور و یزدانی با هم در تورنمنت دیگری برخورد نکنند. این یعنی دیدار حسن یزدانی و تیلور در همان توکیو خواهد بود اما جدا از رقابت یزدانی با تیلور، وضعیت تیم ملی کشتی آزاد هم مهم است. کجا قرار است از تیم ملی کشتی آزاد رونمایی شود؟

ماه آینده جام متیو پلیکونه در ایتالیا برگزار می‌شود که فعلاً کادر فنی آن مسابقات را هم از برنامه خارج کرده است. البته در اوکراین هم مسابقاتی قرار است برگزار شود اما ظاهراً این تورنمنت هم از دسترس خارج شده و این یعنی که هیچ مسابقه‌ای در دستور کار قرار ندارد تا مسابقات گزینشی در قزاقستان اما در چنین وضعی کشتی ایران چگونه می‌خواهد سهمیه‌ بگیرد؟ .

 

سی‌و‌هفتمین سوپرجام اسپانیا از امشب و در مرحله نیمه‌نهایی با بازی رئال‌سوسیداد با بارسلونا در استادیوم نوئوو آرکانخل در شهر کوردوبا شروع می‌شود. مردان ایمانول آلگواسیل بعد از بازی سخت این هفته و باخت 3 بر 2 برابر سویا به این مسابقه می‌آیند در حالی که بارسلونا به روند صعودی خود در جدول لالیگا ادامه داد و با 4 گل برابر گرانادا به پیروزی رسید.

سوسیداد در هفته‌های اخیر تضعیف و به‌تدریج از جمع مدعیان قهرمانی لالیگا خارج شده است. آبی‌و سفیدها از 12 بازی آخرشان در رقابت‌های مختلف تنها یک پیروزی به دست آورده‌اند -برد یک بر صفر مقابل اتلتیک‌بیلبائو در شب سال نو- و سویا به لطف هت‌تریک یوسف النصیری، سوسیداد را به پنجمین باخت این فصلش در لیگ محکوم کرد.

سوسیداد تنها تیم در میان شش تیم بالای جدول لالیگا بود که در این هفته شکست خورد و حالا با انجام چهار بازی بیشتر نسبت به اتلتیکومادرید صدرنشین، هشت امتیاز از این تیم کمتر دارد و در رده پنجم است اما حالا تعطیلی دو هفته‌ای در لیگ را در پیش دارند به‌دلیل آنکه بازی‌های جام حذفی اسپانیا برگزار می‌شود.

امسال برای دومین‌بار سوپرجام اسپانیا با حضور چهار تیم برگزار می‌شود و سوسیداد تیمی است که در سال 1982 در نخستین دوره برگزاری این جام با پیروزی 4 بر یک مقابل رئال‌مادرید در دو دیدار رفت و برگشت به قهرمانی رسیده. برنده بازی امشب در روز یکشنبه با برنده دیدار فرداشب رئال‌مادرید و اتلتیک‌بیلبائو روبه‌رو می‌شود. شاید مردان آلگواسیل اعتماد به نفس زیادی برای پیروزی در این بازی نداشته باشند اما منتظر دیدار با تیم دسته سومی کوردوبا در مرحله یک‌شانزدهم نهایی جام حذفی هستند که هفته آینده در همین ورزشگاه برگزار می‌شود.

بارسلونا اما دوباره فوق‌ستاره‌اش، لیونل مسی را در اوج دارد و با درخشش او پیروزی درخشانی به دست آورد. او و آنتوان گریزمان هر کدام دو گل زدند تا روند شکست‌ناپذیری آبی‌اناری‌پوشان به هشت بازی برسد. آنها در این مدت شش‌بار به پیروزی رسیده‌اند که چهارتایش خارج از خانه بوده. تیم رونالد کومان شرایط سختی را پشت سر گذاشته و حالا در رده سوم لالیگاست با چهار امتیاز اختلاف نسبت به اتلتیکومادرید که سه بازی کمتر انجام داده است.

بارسلونا سال گذشته در نیمه‌نهایی سوپرجام که در عربستان سعودی برگزار شد به اتلتیکومادرید باخت اما این تیم با 13 قهرمانی در سوپرجام اسپانیا رکورددار است ضمن اینکه 10بار نایب‌قهرمان شده. بارسلونا ماه گذشته با گل‌های خوردی آلبا و فرانکی دیونگ 2 بر یک از سد سوسیداد گذشت، در واقع نزدیک به پنج سال است که بارسلونا به سوسیداد نباخته.

بارسلونا در مجموع 41بار با سوسیداد روبه‌رو شده که حاصلش 28 پیروزی، 7 باخت و 6 تساوی بوده است.

 

اخبار تیمی

داوید سیلوا، مشهورترین بازیکن حال حاضر سوسیداد به‌دلیل مصدومیت عضلانی شاید نتواند به این بازی برسد ضمن اینکه حضور آریتس الوستوندو کاملاً مبهم است. گزارش شده ناچو مونرئال، مدافع باتجربه تیم به تمرین کامل بازگشته و احتمالاً در ترکیب اصلی در دفاع چپ قرار می‌گیرد. ویلیان ژوزه جای الکساندر ایساک را با وجود گلزنی به سویا در خط حمله تنگ می‌کند و آسیر ایارامندی و روبین لو نورماند هم به ترکیب اصلی برمی‌گردند.

کومان ممکن است دفاع تیمش را به‌طور کلی تغییر دهد چون کلمان لنگله از محرومیت برگشته و رونالد آرائوخو به‌طور کامل از مصدومیت بهبود یافته. هنوز خیلی زود است که فیلیپه کوتینیو، جرارد پیکه، سرخی روبرتو و آنسو فاتی به بازی برگردند و احتمالاً مربی هلندی زیاد به ترکیب تیمی که برد مقتدرانه شنبه را به دست آورد، دست نمی‌زند. مسی در برابر سوسیداد در رقابت‌های مختلف 16 گل و 9 پاس گل داشته و قرار است در کناره‌ها گریزمان و عثمان دمبله یاری‌اش کنند.

 

نگاه

تیم ویکری   

 

نیمار چند هفته دیگر 29ساله می‌شود. او باید در اوج بازی‌اش باشد، چراکه وارد دو سال حیاتی دوران بازی‌اش می‌شود که از بازگشت به آمادگی پس از مصدومیت اخیر شروع شده و در جام‌جهانی 2022 به پایان می‌رسد. برزیل برای ششمین قهرمانی‌اش در تاریخ جام‌های جهانی به او امید بسته است. این دو سال می‌تواند جایگاه او را در میان بزرگان دنیای فوتبال رقم بزند، هرچند فتح جام‌جهانی و لیگ قهرمانان تنها اهداف او نیست. دوران لیونل مسی و کریستیانو رونالدو رو به پایان است، به این ترتیب بازیکنان بر سر عنوان بهترین بازیکن دنیا با هم رقابت خواهند کرد. بعید است روبرت لواندوفسکی که 32 سال دارد بتواند این عنوان را برای مدتی طولانی در اختیار داشته باشد. اگر نیمار به این عنوان نرسد، با برخی معیارها از جمله معیارهای خودش نتوانسته پتانسیلی که داشته را به عمل تبدیل کند.

برخی بی‌تردید می‌گویند این اغراق است و نباید توجه بیش از حدی به عناوین فردی در ورزش تیمی فوتبال داشت. اما نیمار برزیلی است و به این ترتیب برای او کسب عنوان بهترین بازیکن حقی ملی حساب می‌شود. روماریو، رونالدو، ریوالدو، رونالدینیو و کاکا؛ منطقی است که یک بازیکن برزیلی بزرگ بخواهد عنوان بهترین بازیکن دنیا را از آن خود کند.

این موضوع هم هست که تلاش او برای رسیدن به این عنوان نتیجه عکس داده و لحظاتی هست که او فشار بسیاری را تحمل می‌کند و توقع این است که بدرخشد. این اتفاق در فینال لیگ قهرمانان اخیر روی داد که بزرگترین دیداری بود که او تاکنون در آن به میدان رفته بود. از لحظه‌ای که بایرن‌مونیخ گل زد، بازی نیمار دچار فروپاشی شد. او نمی‌توانست به پاری‌سن‌ژرمن کمک کند که به بازی برگردد و دچار بحران شده بود. نیمار نمی‌توانست کارهای معمول را انجام دهد و زمان هم داشت به‌سرعت سپری می‌شد. او انگار مردی بود که زیر فشارها له شده و اتفاقات چند روز اخیر هم احتمالاً مشکلات جدیدی را ایجاد کرده است.

انتقاد مشخصی که از نیمار پس از فینال لیگ قهرمانان می‌شد این نبود که او زیر بار فشارها سر خم کرده بود، بلکه این بود که وقتی از این بازیکن توقع بالاست، طوری رفتار می‌کند که انگار بازیکنی نوجوان است. در ماه‌های بعد از فینال، موضوع صحبت‌ها به سمت دیگری رفت؛ اینکه نیمار باید بداند بازیکنی بزرگسال است. او حقیقتی سخت ولی انکارناپذیر را دریافته بود؛ دوران بازی‌اش زمانی به پایان می‌رسد و زمانش رسیده بود که سرانجام تفاوت را رقم بزند. همچنین از او بابت اینکه در جریان بازی با استانبول باشاک‌شهیر، رهبر بازیکنان شد و پس از حرف‌های نژادپرستانه کمک‌داور، باعث شد بازیکنان زمین را ترک کنند، تقدیر بسیاری شد.

فرناندو کالاس، روزنامه‌نگار برزیلی که در اسپانیا زندگی می‌کند اخیراً در شبکه‌های اجتماعی نوشته بود: «این هفته بابت بلوغ نیمار سرشار از تحسین بودم. موضعی که او در برابر نژادپرستی گرفت عالی بود و تصویر او در اروپا دارد بهتر می‌شود.» اما او در آخر متن خود از ایموجی دستی که روی صورت گذاشته شده بود استفاده کرد و به این ترتیب اعتراف کرد درباره نیمار قضاوتی زودهنگام داشته است. چرا؟ چون می‌گویند نیمار در فاصله پنج روز بین کریسمس تا آغاز سال نو میلادی، میهمانی‌های جنجالی برگزار کرده است. رسانه‌های برزیلی گزارش دادند او 500 نفر را به خانه‌اش در ساحل ریودوژانیرو دعوت کرده (هرچند که گفته شد 150 نفر به میهمانی آمدند)، آن هم در میانه همه‌گیری ویروس کرونا که در برزیل بشدت شیوع دارد. ویروس کرونا پس از مدتی فروکش کردن، حالا بار دیگر روزانه حدود هزار کشته در برزیل می‌گیرد. تعداد درگذشتگان به‌دلیل این ویروس در برزیل به‌زودی از 200هزار نفر خواهد گذشت. حالا زمان مناسبی برای برگزاری میهمانی نبود؛ حتی جشن‌های سنتی سال نو میلادی هم لغو شده بود تا ایمنی مردم به خطر نیفتد.

موریسیو نوریه‌گا، خبرنگار SporTV نوشت: «اصلاً مهم نیست که 500 نفر در میهمانی بودند یا 150 نفر. چیزی که مهم است این است که او با دنیای خارج قطع ارتباط کرده و مانند یک نوجوان زندگی می‌کند.»

این در حالی است که نوریه‌گا قبل از آن از نیمار تمجید کرده بود. او در ادامه نوشت: «چند روز پیش آدم احمقی بودم که نوشتم او با شرکت در اعتراض علیه نژادپرستی، به‌عنوان یک ورزشکار و یک انسان رستگار شد.»

زه الیاس که به‌عنوان هافبک یک دهه را در اروپا گذرانده بود، در ESPN برزیل گفت: «نیمار محصول محیطی است که از همان ابتدا مخصوص او ساخته شده است؛ محیطی که می‌گوید: این پسر ستاره است، بگذارید هر کاری دوست دارد انجام دهد. او اینطور بزرگ شده است و به این شرایط عادت کرده و کسی هم جلویش را نمی‌گیرد. به همین دلیل است که برزیل را هیچ‌وقت جدی نمی‌گیرند.» گالوائو بوئنو، گزارشگر تلویزیونی هم از او انتقاد کرد و والتر کاساگرانده، ستاره سابقی که حالا کارشناس ورزش است هم گفت: «نیمار همچنان در مسائلی که واقعاً مهم هستند نابالغانه رفتار می‌کند.»

اگر نیمار می‌خواهد بهترین بازیکن دنیا باشد باید حالا با بار سنگین‌تری که روی دوشش گذاشته شده این کار را انجام دهد. فشار بر روی او بیشتر است. آنهایی که از او دفاع می‌کردند حالا کارشان سخت‌تر شده و آنهایی که به او حمله می‌کردند هم انگیزه بیشتری یافته‌اند. امیدواریم میهمانی‌هایی که در ریودوژانیرو برگزار شد، روی آمار مرگ‌و‌میر تأثیری 

نگذارد.

منبع: ESPN

 

دقایقی بعد از پایان دربی 94، وقتی فکری برای مصاحبه تلویزیونی مقابل دوربین حاضر شد، نمی‌توانست خوشحالی‌اش را بابت تساوی لحظات آخر پنهان کند. خط دفاع استقلال در شروع نیمه دوم کاملاً آشفته بازی می‌کرد و تیم فکری خوش‌شانس بود که پرسپولیس فقط دو تا از موقعیت‌هایش را وارد دروازه کرد. در کنار ناهماهنگی خط دفاع، بی‌برنامگی تیم بعد از دریافت گل دوم هم توی ذوق می‌زد. استقلال برای دومین بار در این فصل (اولین بار بازی هفته دوم با فولاد بود) از حریفش عقب می‌افتاد و مشخص شد که تیم فکری برای این وضعیت از بازی برنامه مشخصی ندارد. گل مساوی ثانیه‌های آخر قایدی بیش از آنکه روی یک برنامه تاکتیکی باشد، نتیجه بی‌احتیاطی مدافعان پرسپولیس و نبوغ این مهاجم بود.

فکری در اولین دربی به عنوان سرمربی بازنده نبود، ولی بعد از بازی یک بار دیگر این بحث مطرح شد که استقلال با وجود نتایج نسبتاً خوب تیم منسجمی نیست. هرچند فکری در جواب منتقدان به نتایج و موقعیت خوب تیمش در جدول اشاره می‌کند، ولی تجربه فوتبال نشان می‌دهد که تا ابد نمی‌توان به اتفاقات حین بازی تکیه کرد و این روند دیر یا زود متوقف خواهد شد.

شکست در این بازی بخصوص با نمایش ضعیف نیمه دوم می‌توانست موقعیت فکری روی نیمکت را به خطر بیندازد، ولی او بیش از آنکه بابت این تساوی هیجان‌زده شود باید هرچه زودتر به فکر برطرف کردن اشکالات اساسی تیمش باشد، چرا که موفقیت در درازمدت با وجود ضعف‌هایی که استقلال در فاز دفاع و حمله دارد، تقریباً غیرممکن است.

هواداران استقلال پیش از این در لیگ ششم هم شرایط مشابهی را تجربه کرده‌اند، زمانی که صمد مرفاوی، یکی از اعضای کادر فنی فعلی سرمربی و فکری هافبک دفاعی و کاپیتان تیم بود. بعد از اولین قهرمانی استقلال در لیگ برتر و با رفتن قلعه‌نویی به تیم ملی، هدایت تیم به دستیارش مرفاوی سپرده شد. او وارث تیم پرمهر‌ه‌ای شده بود که در فصل نقل و انتقالات هم تقویت شد. استقلال فصل را با صدرنشینی شروع کرد، ولی تیم نمایش درخشانی نداشت و مرفاوی نمی‌توانست از پتانسیل آن بازیکنان کاملاً بهره ببرد. پس از فراز و فرودهای میانه فصل استقلال دوباره به صدر رسید و تا هفته بیست و پنجم توانست صدر را حفظ کند، ولی با سه شکست و دو تساوی در پنج بازی آخر در نهایت به رتبه‌ای بهتر از چهارم نرسید.

استقلال هرچند فعلاً با یک بازی کمتر دوم است، ولی بقیه مدعیان فاصله زیادی با آنها ندارند و پرسپولیس هم با بردن بازی‌های عقب‌افتاده به بالای جدول می‌رسد. حاشیه امنیت استقلال در جدول زیاد نیست و این تیم در هفته‌های آینده دو بازی سخت با رقبای مستقیمش، تراکتور و سپاهان دارد. اتفاقات دربی هشداری برای فکری بود که فرصت زیادی برای ترمیم تیمش ندارد و به جای حمله به منتقدان یا سرشاخ شدن با بازیکنان باید به  دنبال حل ضعف‌هایی باشد که پرسپولیس به خوبی آنها را آشکار کرد. استقلال شاید بتواند با همین وضعیت چند هفته دیگر صدرنشین بماند، ولی بعید است که بدون رسیدن به یک ترکیب متعادل به هدفش که قهرمانی لیگ است، برسد.